Morgunblaðið - 03.02.2012, Blaðsíða 11

Morgunblaðið/Árni Sæberg
Góðir vinir Ástrós og Matthias eyða miklum tíma saman í dansinum. Hér eru þau heima á Íslandi í janúar.
beitum við okkur alfarið að því,“
segir Ástrós sem býr í Suður-
Frakklandi, heima hjá Matthiasi.
Verð að læra tungumálið
„Ég leigi herbergi á heimili
hans og við erum í raun eins og
systkini. En það tekur tíma að að-
lagast nýjum dansherra, við þurfum
að kynnast sem persónur og líka að
læra hvort á annað sem dansfélagar.
Við æfum alla virka daga og kepp-
um nánast allar helgar,“ segir Ást-
rós sem neitar því ekki að það reyni
á að vera ein úti í Frakklandi, hún
er þar án fjölskyldu sinnar og vina
og auk þess talar fjölskylda Matt-
hiasar mjög litla ensku. „Ég er að
læra frönsku og Matthias er líka að
bæta sig í enskunni. Þetta gerir mér
vissulega erfitt fyrir við að kynnast
fólki, en ég geri allt fyrir dansinn.
Ég vil dansa og geri það sem þarf
að gera. Ég er svo heppin að íslensk
vinkona mín sem er að gera það
sama og ég, að dansa við franskan
strák, býr í klukkutíma fjarlægð frá
mér og við hittumst mikið. Það er
rosa gott að hafa hana.“
Ákvað að gefa allt í dansinn
Ástrós segist vera frekar
óvenjuleg í dansheiminum af því
hún byrjaði svo seint að dansa. „Það
var ekki fyrr en ég var fimmtán ára
eða fyrir rúmum tveimur árum. Ég
hafði vissulega verið í djassballett í
mörg ár hjá Báru og ég var líka að-
eins í fimleikum til að byggja upp
líkamlegan styrk. En þegar ég próf-
aði samkvæmisdansa hjá Dansskóla
Ragnars Sverrissonar þá fann ég
strax að þetta var eitthvað fyrir
mig. Ég dansaði fyrst með strák
sem er í Dansíþróttafélagi Hafnar-
fjarðar og ég er enn skráð þar, þó
svo að ég keppi núna fyrir Frakk-
land. Aðalþjálfarinn okkar hér
heima var Rússinn Maxim Petrof,
en ég þurfti líka að taka marga
aukatíma hjá Helgu Dögg því þetta
var allt svo nýtt fyrir mér. Ég dans-
aði fjóra til sjö tíma á dag sem varð
til þess að ég náði ekki að sinna
náminu mínu í Fjölbraut í Garðabæ.
Ég þurfti því að velja og hafna. Og
ég valdi dansinn. Ég hætti í skól-
anum þegar ég fékk þetta tækifæri
til að fara út til Frakklands. Ég
ákvað að gefa allt í dansinn,“ segir
Ástrós sem hitti Matthias í fyrsta
sinn í ágúst úti í Nice. „Við tókum
prufu til að sjá hvort við pössuðum
saman sem danspar og það gekk
svona rosalega vel. Við höfum verið
að dansa síðan.“
DAGLEGT LÍF 11
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2012
Velkomin í
Litlatún í Garðabæ
Opið virka daga frá kl. 7 - 18 og um helgar frá kl. 8 - 17.
er í Litlatúni. Verið velkomin.
Það verður að viðurkennastað ég er klaufi. Fyrir ekkisvo löngu síðan kveikti ég íhrærivélinni, hellti yfir mig
hálfum brúsa af olíu, setti hvítvíns-
edik í stað sýróps í kökuna mína og
tæmdi úr kryddstauk yfir steikar-
pönnu. Allt þetta afrekaði ég að gera
á sama sólarhringnum. Að því sögðu
geta flestir kinkað kolli og verið sam-
mála mér þegar ég segist vera klaufi.
Eitt vandræðalegasta atvik í lífi mínu
er líka tengt klaufaskap mínum. Það
gerðist fyrir fjórtán árum síðan en er
mér enn í fersku minni og það er ekki
langt síðan mér hætti að líða illa við
að hugsa aftur til baka.
Ég var að vinna á pítsastað, hvar
ég hafði starfað nær alla mína
menntaskólagöngu. Ég var með tölu-
verða reynslu af því að þjóna þó að ég
væri rétt komin yfir tvítugt. Á þess-
um stað var hvítlauksolía borin fram í
lítilli könnu og í könnunni teskeið. Ég
var samviskusamur starfsmaður og
byrjaði vaktirnar mínar á því að yfir-
fara salinn og fylla á hvítlauksolíu-
könnurnar. Ég var rétt mætt á vakt-
ina þegar tvenn hjón komu inn og
pöntuðu borð fyrir fjóra. Þau
ítrekuðu að þau þyrftu skjóta
þjónustu, nýkomin heiman frá
sér í Keflavík á leið í leikhús að
pítsaátinu loknu. Þjónustan
gekk hratt og vel fyrir sig og
þegar ég sá að þau voru að
ljúka við máltíðina fór ég
til að tæma borðið hjá
þeim. Um leið og ég
greip í pönnu sem var
á borðinu sá ég
hvernig hvítlauks-
olíukannan tókst á
flug. Líkt og í bíó-
mynd hægðist á
tímanum, olíu-
kannan snerist á
hvolf og úr henni
tæmdist á allra heilagasta svæði ann-
ars eiginmannsins. Ég, í fáti mínu,
varð alveg miður mín, henti frá mér
pönnu og diskum á næsta borð, greip
í pappírsservíettu og byrjaði að
þurrka olíuna úr buxum hans. Svo
vandasöm við verk mitt og með hjart-
að á yfirsnúningi var ég að mér láðist
að horfa á svip gestanna við borðið,
sem ku hafa verið eftirminnilegur.
Það eina sem ég sá var að servíett-
an tættist öll upp og bréftægjur sátu
eftir í buxum mannsins, og svo ég rifji
það upp, á hans heilagasta svæði. Nú
ég var hvergi nærri hætt. Hljóp inn í
eldhús, náði mér í blauta tusku,
bleytti hana upp úr sódavatni (hafði
heyrt að það virkaði vel), þaut aftur
til baka að manninum, lagðist á hnén
og hóf að strjúka olíuna burt úr
buxum hans, aftur. Það var
svo ekki fyrr en konan hans
sagði í léttum tóni: Oohh,
hún gerði þetta bara til að
fá að strjúka þér, sem ég
áttaði mig á hversu af-
káralegri aðstöðu ég var
í. Öllum þessum árum
seinna nota ég því tæki-
færið núna og segi:
Kæri ókunni maður úr
Keflavík, sem fórst í
olíulegnum pappírs-
tægju-buxum í leik-
hús, mér þykir þetta
svo leiðinlegt. Fyrir-
gefðu.
»...olíukannan snerist áhvolf og úr henni tæmd-
ist á allra heilagasta svæði
annars eiginmannsins.
HeimurSignýjar
Signý Gunnarsdóttir
signy@mbl.is