Helgafell - 01.06.1942, Síða 32

166
HELGAFELL
En það sem á skorti um útlit og yfirbragð, jafnaði hann upp með list
sinni, og vel það. — Hann var skáld —, talandi skáld meira að segja. Alla
vökuna talaði hann hvíldarlaust, og kom víða við. Hann sagði frá kveðskap
sínum, frá Margréti konu sinni, sem hann var nú skilinn við, sem betur fór,
frá Sölva Helgasyni, sem gekk gamall og elliboginn bæja á milli í Skaga-
firðinum og bar þungan málverkabagga, frá Þorlákunum, sem alls staðar
voru Símoni til meins og mæðu í kvennamálum, frá Einari Andréssyni, sem
var rauðeygður eins og galdramaður . . .“ ,,Mér varð snemma ljóst, að skáld-
skapargáfan væri til margra hluta nytsamleg. Engan kost þótti mér hún
hafa, sem kæmist í nokkurn samjöfnuð við ákvæðamáttinn. Það var að
vísu gott og blessað að verða frægur í lifanda lífi og ódauðlegur í sögunni
fyrir kvæði, sem allir dáðu, rímur, sem kveðnar væru hárri raust fyrir öllu
landsfólkinu og skop- og skammavísur, sem bærust með ótrúlegum hraða,
mann frá manni, landið á enda. En hvað var það hjá því að hafa í hendi
sér náttúruöflin og líf og líðan bæði vina og óvina. Það var margt í þessum
heimi, sem mér þótti mega betur fara. Mennirnir, veðurfarið og öll rás við-
burðanna fór eftir lögum og lofum, sem mér voru ekki að skapi, og því gátu
engir breytt, nema þeir, sem voru kraftaskáld. Þeir gátu látið bæði guð og
myrkrahöfðingjann taka í taumana, þegar svo bar undir“.
Á þessum æskuárum og jafnan síðan orti Magnús mikið, en allt fór það út
í veður og vind. Hann hélt því ekki til haga. Hann var orðinn svo leikinn rím-
ari, að heita mátti, að engin rímþraut stæði fyrir honum, en lítið beitti hann
þessu, nema í gamni, því
Fléttu-þétt og bragabrögð
bletta rétta sögu.
Létt og nett skal saga sögð
sett í slétta bögu.
Svo létt lék rímið í höndum hans, þegar á unga aldri, að 12 ára gamall gat
hann ort þessa hringhendu :
Er hann Bleikur afbragð hreint
um þá kreikar grundir,
fáknum skeikar fótur seint,
foldin leikur undir.
Magnús var jafnan dulur á kveðskap sinn. Hann sendi aldrei á fyrri
árum blöðum og tímaritum kvæði sín til birtingar. Hann safnaði öllu í sarp-
inn. Á seinni árum komu nokkur kvæði eftir hann í blöðum, og var það fyrir
beiðni þeirra, sem að blöðunum eða tímaritunum stóðu. Framan af vissu fáir,
nema vinir hans, að hann fékkst við að yrkja. Kvæðin Annir og í skólanum
orti hann 1907, en þau voru fyrst prentuð í lllgresi árið 1924. Sama er að