Helgafell - 01.06.1942, Qupperneq 46

180
HELGAFELL
og meiddist í lendingu, og var fluttur
í hús fiskimatsmannsins, Sigurþórs í
Steinbúð. Því Sigurþór hafði læknis-
lagi.
Þegar Sæmundur komst á fætur,
voru félagar hans hinir erlendu löngu
á brott farnir, og enginn vissi hvert,
enda flökraði það ekki að Sæmundi
að halda uppi spurnum um þá. Hann
var engu vanari en því í lífinu að
missa sjónar á vinum sínum. En hann
varð sjaldan vinalaus samt, aldrei,
hann eignaðist þá jafnóðum aftur,
nýja vini fyrir þá gömlu, hvar sem
hann fór, utanlands ekki síður en inn-
an, — nema á Spáni. Þar hafði hann
fyrir hitt glæpamenn mestmegnis, og
ör bar hann eftir einn þeirra, hvítt og
langt, yfir þveran hálsinn að aftan.
Það hafði verið gerð á honum morð-
tilraun með tygilknífi. En nú var langt
um liðið, Spánn drukknaður í sínu eig-
in blóði, eða því sem næst, og Sæ-
mundur kominn til Sandeyrar og far-
inn að eignast þar vini. Hann var nú
fimmtíu ára að aldri, óvanur þurrlend-
inu að mestu og tekinn að safna hold-
um sér til óhægðar við alla algenga
landvinnu. En þrátt fyrir það, hann
langaði ekki aftur út á sjóinn, nei,
fann til hálfgerðs tómleika fyrir brjóst-
inu, allt að því beigs, er hann hugs-
aði til íarmennsku á ný. Ef til vill átti
skipreikinn hans hér við fjarðarmynn-
ið sök á því, þess voru dæmi, að menn
misstu kjarkinn í skipreika. En að
hann væri þar með búinn að leggja
fæð á hafið, því fór fjarri. Hann elsk-
aði hafið eftir sem áður, að sumu leyti
líkt og trúaður maður elskar guð.
Hann vildi vera því nálægur, heyra
rödd þess, tala um það, hugsa um
dýpt þess og óendanleika, en hann
langaði bara ekki út á það meir. Innst
inni í honum lifði líka ofurlítil ást á
landjörðinni, sennilega arfur frá
bændunum, forfeðrum hans, ofurlítil
talenta, sem hann hafði aldrei ávaxt-
að, en grafið niður. Nú fann hann það
á sér, að hún var þó í honum fólgin,
og fyrir bragðið gat hann án mikils
erfiðis sett sig inn í hugsunarhátt
bænda og skilið tilfinningar þeirra
gagnvart grasbítum og moldinni. Fyr-
ir sjálfan sig hafði hann hins vegar
engan hug á jarðnæði, utan ofurlitlum
vígðum reit, þegar allt væri komið í
kring, eins og skáldið kvað. ,,Það er
ekki til sá sjómaður, sem vill bera
bein sín í hafinu, þó sumir haldi því
fram,” staðhæfði hann. ,,Við erum
allir af moldinni komnir og viljum
hverfa til hennar aftur.“
Það má eins taka það strax fram,
Sæmundur Grímsson fór ekki framar
frá Sandeyri, hann ílendist þar, fékk
atvinnu við sitt hæfi. Það var verið
að raflýsa þorpið, með olíumótor, og
fiskimatsmaðurinn, Sigurþór, sem var
áhrifamaður á staðnum, kom því svo
fyrir, að skipbrotsmaðurinn hans var
ráðinn til þess að fara með ljósavélina.
Sjaldan hefur verkfús maður fagn-
að meir nýju starfi en Sæmundur
Grímsson nú, enda göfugt hlutverk að
verða ljósgjafi hér á Sandeyri undir
Skuggavaldi. Hann brást heldur ekki
því trausti, sem honum hafði verið
sýnt, en varð sannkallaður faðir ljós-