Morgunblaðið - 07.06.2013, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JÚNÍ 2013
✝ Björg Bene-diktsdóttir
fæddist í Reykjavík
10. júlí 1931. Hún
lést á fjórðungs-
sjúkrahúsi Ak-
ureyrar 25. maí
2013.
Björg var dóttir
hjónanna Bene-
dikts Jónssonar, f.
á Ásgautsstöðum,
Stokkseyrarsveit 7.
september 1910, d. 16. júlí 1991,
og Elínar Þorsteinsdóttur, f. í
Reykjavík 19. febrúar 1912, d.
22. maí 1984. Systkini Bjargar
eru Jón, f. 1937, Áslaug, f. 1942,
Þór, f. 1945, Kristjana, f. 1946,
Hafdís, f. 1949, og Elín, f. 1952.
Björg giftist hinn 8. júlí 1955
Haraldi Skjóldal, f. á Ytra-Gili í
Hrafnagilshreppi 13. apríl 1928,
Andrésson, f. 1950, d. 31. ágúst
2003. Barnabörn þeirra eru 15
og barnabarnabörn níu.
Björg ólst upp á Egilsgötu 10
í Reykjavík hjá afa sínum og
ömmu, þeim Þorsteini Ásbjarn-
arsyni og Jónasínu Guðlaugs-
dóttur, og stundaði nám við
Austurbæjarskóla. Björg var í
sveit á sumrin á Hellisholti í
Hrunamannahreppi. 1951 flutti
hún norður til frænku sinnar
Kamillu Þorsteinsdóttur og hóf
störf hjá Kristnesspítala í Eyja-
firði. Björg flutti síðan til Ak-
ureyrar með eiginmanni sínum
Haraldi og bjuggu þau alla tíð
síðan á Akureyri. Björg starfaði
alla tíð innan heilbrigðisgeirans,
meðal vinnustaða voru FSA, elli-
heimilið Skjaldarvík og ýmis
sambýli. 1978 hóf Björg sjúkra-
liðanám sem hún lauk með mikl-
um ágætum. Björg var alla tíð
gædd listrænum hæfileikum og
nýtti þá mikið til góðgerð-
armála.
Útför Bjargar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 7. júní
2013, og hefst athöfnin kl. 13.30.
d. á Akureyri 6. apr-
íl 2011. Haraldur
starfaði við minka-
veiðar, refaveiðar
og búskap í smáum
stíl og var auk þess
starfsmaður Kaup-
félags Eyfirðinga.
Haraldur var sonur
Kristjáns Pálssonar
Skjóldal, f. á Möðru-
felli 4. maí 1882, d. á
Akureyri 15. desem-
ber 1960, og Kristínar Gunn-
arsdóttur, f. á Eyri í Skötufirði,
N-Ís. 28. september 1892, d. á
Akureyri 3. apríl 1968. Börn
Bjargar og Haraldar eru Svala
Haraldsdóttir, f. 1956, Kristján
Skjóldal, f. 1959, Þorsteinn Jón-
as Skjóldal, f. 1966, og Anna
Kristín Haraldsdóttir, f. 1972.
Auk þess átti Björg Hafstein
Biðja skal þig síðsta sinn:
Svani og bláum fjöllum,
hóli, bala, hálsi og kinn
heilsaðu frá mér öllum.
(Káinn)
Núna er hún mamma okkar
farin í sína ferð, þá sem hún hef-
ur beðið í dálítinn tíma eftir að
komast í. Móðir okkar var alltaf
bjargföst í sinni trú án þess að
ræða það mjög mikið eða aug-
lýsa. Þannig að vonandi hefur
hún fundið sinn stað og sína.
Okkur systkinin langar hins veg-
ar að þakka henni fyrir að hafa
alið okkur vel upp og fyrir að
hafa endalaust séð allt gott og
jákvætt í okkur þrátt fyrir að við
höfum örugglega ekki alltaf átt
það skilið. Nú byggði hún
mamma okkar engin jarðgöng
eða brýr. Ekki kleif hún mikið af
fjöllum eða vann mörg íþrótta-
mót en hún leysti þúsundir
vandamála við eldhúsborðið
bæði fyrir okkur og líka fyrir
vini okkar og kunningja eða bara
fólk sem átti leið um. Þetta var
oft gert meðan dundað var við
hannyrðir eða saumaskap og
mjög áreynslulaust. Þetta er
góður eiginleiki að hafa og meira
virði fyrir okkur en afrekssýn-
ingar nútímafólks. Börnum okk-
ar varstu frábær amma og
reyndar börnum og „smáfugl-
um“ víða því það eru ófá barna-
rúmin bæði hér á landi og er-
lendis sem geyma dúkkur eða
snilldarlega prjónaðar fígúrur
frá „ömmu í Rauðamýri“. Við
vitum að þú varst ekki mikið fyr-
ir lofræður og alveg sérstaklega
ef þær ættu að snúast um þig en
við viljum bara þakka fyrir okk-
ur. Við vonum bara að þú hafir
fundið þennan stað sem þú varst
alveg viss um að væri þarna fyr-
ir handan. Ef svo er þá er alveg
ljóst að þar hefur fjölgað um
eina góða sál meðan við búum
við það að hér á jörðinni er einni
færri.
Svala Haraldsdóttir,
Kristján Skjóldal, Þorsteinn
Skjóldal og Anna Kristín
Haraldsdóttir.
Elsku tengdamamma mín, nú
ertu farin yfir í sumarlandið sem
þú talaðir svo mikið um, allt svo
gott, komin til tengdapabba sem
er búinn að byggja orkuhúsið
ykkar. Fyrir 35 árum kom ég í líf
þitt og þú hefur verið besta
tengdamamma sem ég hefði vilj-
að eiga. Þú varst alltaf klettur-
inn þegar einhver átti erfitt,
enda varst þú með læknahendur
og fórst í sjúkraliðanám á full-
orðinsaldri. Þú hefur svo enda-
laust gefið af þér til allra sem
minna mega sín. Sumarhúsa-
ferðirnar; hvað það var gaman í
sumarhúsunum með ykkur, upp
kl. 7, smyrja nesti og lagt af stað
í leiðangur. Tengdapabbi með
alla sína visku og við að koma
heim um kvöld, glöð og sæl og
full af fróðleik, ég elskaði þessar
ferðir og alltaf skrifaðir þú
skemmtilega í gestabókina og
teiknaðir stundum sniðugar
myndir. Það var eitt af því sem
þú fékkst í vöggugjöf, að teikna
og mála ásamt því að prjóna og
sauma; og sögurnar, þú þurftir
ekki bók, þú bjóst til sögur á
staðnum og bjóst til ævintýri
fyrir börnin, þú varst bara lista-
kona. Ég mun aldrei gleyma
þegar ég var 17 ára stelpa og
langaði í pils fyrir árshátíðina og
vissi að þú kynnir að sauma föt
og ég bað þig um að sauma pils á
mig, en, nei, ég átti að læra að
gera það sjálf og þú kenndir mér
að taka upp snið og sauma og ég
saumaði pilsið sjálf og var
óstöðvandi í saumaskap í mörg
ár eftir það, takk elsku tengda-
mamma.
Mig langar bara að þakka
ykkur tengdapabba fyrir allt
sem þið hafið gefið mér, svo
óendanlega hjálp og hlýju.
Kveðja, þín tengdadóttir,
Hafey.
Amma mín var blóm, hún
geislaði af gleði og fegurð beint
frá hjartarótum, sólin gæddi
hana lífsorku og henni leið alltaf
best þegar hún var umkringd
fuglunum, blómunum, sólinni og
friðnum. Amma kenndi mér að
trúa, hún sá líf alls staðar í
kringum okkur, hún sá blómálfa
í beðunum og huldufólk í klett-
unum. Öll blóm voru fögur í
hennar augum og eldhúsborðið
var alltaf skreytt fíflavendi í litlu
plastglasi þegar ég kom í heim-
sókn. Amma var aldrei samhæfð
þessum heimi, hún sveimaði um
jörðina dreymandi í sínum eigin
heimi, þar sem allt var gott og
ekkert ljótt og enginn vetur.
Við amma vorum alltaf frem-
ur líkar og alltaf þegar hún sagði
eitthvað sem ég var sammála
henni um, þá sagði hún: „Hættu
að herma eftir mér!“ og svo hló
hún. Hún var alltaf mjög syk-
ursæt og sultur, rjómi, ávextir
og sætabrauð var hennar nautn,
þrátt fyrir sykursýki. Hún elsk-
aði að fíflast og stríða fólki, ég
man til dæmis eftir því að hún
þóttist alltaf eiga afmæli í stað-
inn fyrir mig og sagði að hún
ætti alla pakkana og ég fengi
ekki neitt og hló og hló þegar ég
fór að trúa henni og potaði svo í
bumbuna á mér.
Já, það verður svo sannarlega
skrítið að hafa þig ekki hjá mér,
amma mín, og ég mun sakna þín
sárt, en ég veit að þú ert núna í
draumaheiminum þínum, þar
sem hjarta þitt lá alla þína ævi.
Núna ertu komin heim. Hvíldu í
friði. Kveðja,
Laufey Björg.
Amma var rosalega skemmti-
leg amma og var snillingur að
prjóna og baka. Hún sagði oft
við mig: „Á ég að taka í þig?“
Mér fannst gaman að heyra
þetta. Hún sagði oft fyndna og
skemmtilega hluti. Hún amma
var líka ekkert smá góð í því að
prjóna. Hún prjónaði bangsa og
föt og ekki smá flotta vettlinga.
Amma sagði líka að hún hefði
verið gamall indíáni í fyrra lífi og
kannski yrði hún það aftur. Hún
átti líka töfraspjöld og sýndi mér
og Jón Hauki bróður framtíðina
okkar. Þetta voru indíánaspil.
Allar myndirnar á spilum voru
góðar og illar eða frumstæðar og
forvitnar. Amma sagði mér að
hún þekkti konu sem sá álfa og
huldufólk. Hún sýndi mér líka
staði þar sem álfar og huldufólk
átti heima. Þegar ég var lítil
strákur þá fórum við og amma út
í fjöru að tína steina og skeljar.
Við vorum oft lengi á ströndinni
og síðan fórum við í Rauðumýri
og máluðum steinana og límdum
í steinahús sem ég gaf pabba af
því mér þótti svo vænt um hann.
Hún amma var besta amma í
heimi og núna er hún á fallegum
stað í himnaríki með afa og fleiri
ættingjum hjá Guði sem passar
þau.
Bjarki Skjóldal Þorsteinsson.
Amma var alltaf að hugsa um
þá sem minna máttu sín, þar á
meðal smáfuglana sem hún vor-
kenndi svo yfir veturinn og
fannst þeir alltaf vera svangir og
kaldir. Hún sparaði ekki fugla-
fóðrið yfir köldu mánuðina enda
var Rauðamýri 1 full af fuglum
út um allt á lóðinni, uppi á þaki, í
trjánum og alls staðar. Þegar við
vorum pínulítil þá héldum við að
amma ætti alla bíbía sem til voru
og að þeir ættu heima hjá henni.
Eftir það kölluðum við ömmu
alltaf Bíbba ömmu sem festist
við hana. Amma var auðvitað
mjög hrifin af þessu nafni sem
var öðruvísi en á öðrum ömmum
og var oft búin að hugsa um að
breyta nafninu sínu í síma-
skránni í Bíbba amma og svo-
leiðis var hún einmitt. Bíbba
amma lifði alla ævi með annan
fótinn inni í ævintýraheimi og
dró okkur krakkana með þang-
að. Sagði okkur endalausar sög-
ur af englum, tröllum og púkum,
kenndi okkur að spyrja steina
um ráð, sýndi okkur alvöru tröll-
kerlingar sem höfðu breyst í
stein og hvar álfar ættu heima
og hvernig maður ætti að fara í
heimsókn til þeirra o.s.frv. Hún
fór ekki með okkur að tína blá-
ber heldur vissi hún alltaf um
töfralautir úti í móa þar sem uxu
karamellur sem við fórum sam-
an að tína. Svo vissi hún líka allt
um jólasveina, tannálfa, búálfa
og aðrar kynjaverur. Hún hefur
talað um dauðann við okkur svo
lengi sem við munum, um það
hvað hún hlakkaði mikið til að
vita hvernig allt væri þarna hin-
um megin – nú fær hún loksins
að sjá það. Bíbba amma var
nefnilega handviss um það að al-
vöru lífið væri í himnaríki og að
Guð myndi senda okkur af og til
hingað niður á jörðina í skóla til
þess að læra eitthvað ákveðið á
hverju æviskeiði. Svo þegar
maður deyr þá er maður að fara
heim aftur og fæðist svo aftur
löngu seinna hingað á jörðina
þegar maður á að læra eitthvað
meira. Þess vegna væri fólk mis-
jafnt, sumar sálir væru ungar og
væru ekki búnar að læra en aðr-
ar væru gamlar og búnar að
læra heilmikið og svo höfðu sál-
irnar líka lært misjafna hluti.
Elsku amma, það verður
skrítið að hafa þig ekki hér með
okkur áfram en núna þegar þú
ert orðin verkjalaus ferðu
örugglega á ballið á hverju
kvöldi í fínum kjól með vinkon-
um þínum þar sem afi gengur
þvert yfir salinn, tekur í höndina
á þér og þið farið að dansa án
þess að segja orð. Alveg eins og
þú lýstir því fyrir okkur þegar
þú og afi hittust í fyrsta sinn.
Guðný Helga Kristjáns-
dóttir og Haraldur Skjóldal
Kristjánsson.
Amma og afi. Það var svo
gaman þegar þið voruð á lífi, en
allir vita að lífið tekur enda ein-
hvern tímann. En núna, amma,
hefur þú það líklega fínt hjá afa,
og hjá öllum dýrunum sem þið
áttuð, en nú er það búið, engin
amma eða afi. Þið verið að vita
að ég hugsa til ykkar og ég vona
að þið hugsið til mín líka. Í nótt
ætla ég að kveikja ljós og biðja
bæn fyrir ykkur. Ég kem til með
að muna eftir dögunum sem þið
dóuð og mun taka óskasteininn
sem þið gáfuð mér og óska mér
að þið væruð alveg frísk og að
þið lifðuð. En þið verðið kannski
eitthvert annað dýr, eins og fisk-
ur.
Ég vona að þú heimsækir
okkur stundum og ég vona að þú
lesir textann minn og horfir á
mig núna. Ég vona að þið búið
uppi í himninum með öllum kött-
unum. Ég myndi vilja veiða með
þér afi, og ég myndi vilja borða
aftur kökurnar þínar, amma.
Kveðja,
Martin Hammer.
Kveðja frá okkur systkinum
þínum til þín elsku systir.
Við eigum ótal margt að
þakka og muna frá okkar sam-
veru.
Við minnumst góðra daga hjá
ykkur Dalla þegar þið voruð að
byrja að búa. Við systurnar í vist
eða sumarvinnu fyrir norðan.
Okkar samastaður í tilverunni
var hjá ykkur. Í minningunni var
þá alltaf sól og sumar, ilmur í
lofti og blóm í glugga. Þið voruð
góð heim að sækja. Þú svo hisp-
urslaus og einlæg. Dalli kátur og
hress.
Og árin liðu, Þorsteinn og
Anna Kristín bættust í hópinn
ykkar, við eignuðumst börn og
buru líka. Þið bjugguð fyrir
norðan, við fyrir sunnan, svo við
hittumst ekki oft. Það voru allir í
brauðstritinu.
En bréfaskriftir stunduðum
við svo nokkuð skilmerkilegar
fréttir fóru á milli, ásamt ljós-
myndum af krökkunum, köku-
eða prjónauppskriftum, jafnvel
handverki. Hringdum stöku
sinnum. Við héldum áfram að
heimsækja hvert annað. Börnin
okkar hrifust af ykkur, enda allt-
af gott til ykkar að koma. Sum
þeirra dvöldu líka hjá ykkur um
tíma. Þær minningar eru þeim
góðar.
Þú varst listakona, hæfileika-
rík og skapandi handverkskona.
Þú saumaðir, prjónaðir, leiraðir
og málaðir. Það gleymast ekki
dúkkurnar og leikföngin sem þú
gerðir, dúkkurnar sem þú skap-
aðir voru hver með sinn per-
sónuleika. Við eigum öll verk eft-
ir þig, bæði við systkinin og
börnin okkar og barnabörn.
Þú saumaðir og prjónaðir
barnaföt til að styrkja Rauða
krossinn. Lagðir þig fram um að
börnunum þættu fötin falleg.
Við vissum um litla stúlku á
Filippseyjum sem þú styrktir til
náms.
En það voru börnin þín,
tengdabörnin og barnabörnin
sem þú elskaðir af öllu hjarta og
vildir gera allt fyrir sem í þínu
valdi stóð.
Fyrir fáeinum árum þegar
elsti sonur þinn, Hafsteinn
Andrésson, var að kveðja þenn-
an heim þá sast þú yfir honum
meðan hann lá á líknardeildinni
í Kópavogi. Þú varst svo traust
og barðist með honum síðustu
dagana af heilum hug.
Það er okkur minnisstætt síð-
asta sumar, er þú komst heim úr
heimsókninni til Svíþjóðar og
við komum saman, þá var glatt á
hjalla. Þá voru veikindin farin að
setja sitt mark á þig, það sáum
við, en það var svo ánægjulegt
þegar þú varst að segja okkur
ferðasöguna og hvað ferðin var
vel heppnuð. Anna Kristín dóttir
þín dreif þig með út til Svíþjóðar
og það var sannarlega gott.
Komin er kveðjustund.
Þú ert farin yfir móðuna
miklu eins og sagt er. Eftir
stöndum við á bakkanum og
syrgjum þig. Um leið verðum
við að gleðjast með þér yfir því
að baráttu þinni við veikindi og
vaxandi vanmátt síðustu árin er
lokið. Við vissum öll að þeirri
baráttu myndi aðeins ljúka á
þennan veg.
Þorsteinn sonur þinn sagði
við mig: „Það er gat í veröldinni
þar sem hún systir þín og
mamma mín var áður.“ Það gat
á efalaust eftir að fyllast af góð-
um minningum um þig.
Við systkini þín, makar okkar
og börn kveðjum þig með hjart-
ans þökk fyrir allt.
Kæru Svala, Kristján, Þor-
steinn, Anna Kristín, Stefán,
makar og afkomendur ykkar,
við vottum ykkur einlæga sam-
úð okkar.
Fyrir hönd okkar systkina;
Jóns, Þórs, Kristjönu, Hafdísar
og Elínar,
Áslaug Benediktsdóttir.
Hún Labba okkar var lista-
maður. Listamaður sem aldrei
fékk að læra í listaskóla. Lista-
maður handverksins. Lífið og
neyðin kenndu henni. Já það
fæðast ekki allir með silfurskeið
í munni og líf allra verður ekki
sjálfkrafa dans á rósum. Björg
Benediktsdóttir eða Labba eins
og hún var alltaf kölluð var gift
Dalla föðurbróður mínum. Hús-
ið þeirra í Rauðamýri var áður
heimili ömmu minnar. Að henni
látinni fluttu þau þangað með
börn sín Svölu, Kristján og Þor-
stein. Síðar bættist svo Anna
Kristín í hópinn en fyrir átti
Labba Hafstein sem nú er lát-
inn.
Meðal fyrstu minninga minna
leynist ein tengd þeim hjóna-
kornum. Foreldrar mínir fóru í
ferðalag og ég bjó hjá þeim á
meðan. Þá fór ég á fætur með
Dalla og borðaði með honum
kalt kjöt og graut í morgunmat
og til að stilla þetta stelpuskott
sagði Labba mér sögur. Hún
greip pappaspjald eða bréfsnifsi
og sagan rann út úr blýhant-
inum hennar. Ég veit það nú að
ekki einn bókstafur stóð í þess-
um sögum. Það voru myndirnar
sem urðu til fyrirhafnarlaust
sem leiddu söguna áfram.
Seinna, þegar ég komst á „pósí-
bókar“-aldurinn málaði hún
listaverk á forsíðuna í bókinni
minni, sem ég var mikið öfunduð
af.
Á stóru heimili voru verkin
æði mörg en sköpunarþráin var
henni oft svo krefjandi að stund-
um urðu þau að bíða þar til hún
hafði fullgert það sem hún var
með í höndum eða huga. Það
getur tekið á að búa við slíkt
eins og gefur að skilja og þótt
listaverkin teldust ekki merki-
leg á heimsvísu þá glöddu þau. Í
huga mínum skapaði Labba
nokkur af flottustu listaverkun-
um sem ég hef séð um mína ævi-
daga. Ógleymanleg er t.d. ferm-
ingartertan hennar Svölu.
Aldrei, hvorki fyrr né síðar, hef
ég séð eins flotta tertu. Gerð úr
marengs stóð þessi glæsta terta
á miðju borði. Á meðan aðrar
fermingartertur þess tíma
skörtuðu plaststyttu af tepru-
legri fermingarstúlku í stuttu
pilsi, þá reis prjónandi hvítur
foli með faxið og taglið fjúkandi
í vindinum upp úr tertunni
hennar.
Indjána í fullri stærð málaði
hún á hurð í herberginu hans
Stjána sem vakti drauma allra
sem þangað komu. Seinna meir
urðu þeir ófáir „kallarnir“ sem
urðu til í höndunum á henni,
prjónaðir og saumaðir. Gerðir til
að skapa henni aukatekjur en
hver og einn með sinn sérstaka
brag og eiginleika sem hentaði
eigandanum. Labba skapaði fyr-
ir börn fyrst og fremst.
Labba hafði líka þann sér-
staka eiginleika að hlusta á börn
og sjá þeirra innri mann. Hún
var sérstaklega nösk á að láta
þeim líða vel þegar eitthvað
bjátaði á í lífi þeirra og skapa
þeim pláss til þess að fá bara að
vera. Labba sá lengra en nef
hennar náði og í heimi hennar
gegndu litir og ljós miklu hlut-
verki. Nú hafa þessir sömu litir
og ljós umvafið hana og borið
hana með sér í annan heim. Ég
þakka þér af öllu mínu hjarta
alla þá góðmennsku og gleði
sem þú hefur veitt mér í gegn-
um árin elsku Labba mín, minn-
ing þín mun lifa með mér svo
lengi sem ég lifi.
Dýrleif Skjóldal
(Dilla Ingimars).
Björg
Benediktsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma mín var ekki leið
yfir að fá að fara til himins
vegna þess að þar fyrir er
afi og Öskubuska, til að
taka á móti henni. Ég vona
að þið hafið það fínt þarna
upp í himninum. Ég hef
hugsað til þín á hverjum
degi síðan þú fórst burt. Ég
vona að þú hugsir til mín
líka amma.
Kveðja,
Viktor Orri Hammer.
 Fleiri minningargreinar
um Björgu Benedikts-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
VIGNIR GÍSLI JÓNSSON,
Skógarflöt 23,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
3. júní.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju þriðjudaginn
11. júní kl. 14.00.
Sigríður Eiríksdóttir,
Eiríkur Vignisson, Ólöf Linda Ólafsdóttir,
Katrín Björk Þórhallsdóttir, Sindri Már Atlason,
Vignir Gísli Eiríksson,
Eiríkur Hilmar Eiríksson,
Ólafur Atli Sindrason.