Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 15

Ári eftir að unga stúlkan gekk í
klaustrið fer fram atkvæðagreiðsla
meðal nunnanna um hvort hin nýja
systir sé bess verð að vera tekin í
hina heilögu reglu. Þurrkaðar baun-
ir eru notaðar sem atkvæðaseðlar.
Rauð baun býðir já, hvít nei. Falli
atkvæðagreiðslan nýju nunnunni í
vil, verður hún að gangast undir
nýja helgiathöfn, þar sem hún er
krýnd hvítum rósakransi, sem tákni
um jómfrúvígslu hennar.
Hver mínúta er helguð bæn-
inni og sjálfsafneituninni. Hér sést
fullorðin nunna á hnjánum fyrir
framan trékross í matsalnum í
klaustrinu. Berir, hvítkalkaðir vegg-
ir. Ekkert skraut fyrir utan guðs orð,
svo og eins fá og einföld húsgögn og
mögulegt er.
Naktir fætur á beru, hörðu furu-
gólfi — tákn um hina ströngu sjálfs-
afneitun innan klaustursins. Ekkert,
sem getur vakið kvenlega hégóma-
girnd, má sjást hér.
Unga stúlkan kveður hið verald-
lega líf að fullu og öllu.
í þessum klefa helgar hún sig bæn-
inni og sýslar við handavinnu. Hvílu-
rúm hennar er trébekkur, og á hon-
um er aðeins gróft klæði, með hvít-
um krossi, sem síðar verður lík-
klæði hennar. Stöðug áminning —
og loforð — um eilífðina.
Eftir þriggja ára nám er ung-
nunnan tilbúin til að vinna hið bind-
andi klausturheit. Þyrnikórónan,
sem sett er á höfuð hennar við þetta
tækifæri, er tákn um að líf hennar
skuli vera helgað iðrun og sjálfsaf-
neitun í framtíðinni, innan einnar
ströngustu nunnureglu, sem til er
í heiminum.
15