Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 35

í viðurvist ókunnugra, hvernig rif-
ust þau þá, pegar bardaginn átti sér
stað innar fjögurra veggja heimilis-
ins?
Þetta bragð mitt: að þegja og horfa
stöðugt á borgarstjórann, hafði loks
sín áhrif. Annette og Nick þögnuðu
og biðu þess að ég segði eithvað. .
„Ég veit hvers vegna hjónaband
okkar hefur farið út um þúfur,“
sagði Annette, „það er einfaldlega
vegna þess, að Nick hefur frá upp-
hafi sett út á fjölskyldu mína. Hann
hatar móður mína sérstaklega.“
„Þetta er rétt hjá konunni minni,“
sagði Nick, „nema hvað hún snýr
staðreyndum við. Það er h ú n, sem
að en skemmtilegt. Þetta var ekki
rétt andrúmsloft fyrir börn, sem
voru að alast upp. Þau játuðu bæði,
að stundum hefðu þau lofað hvort
öðru hátíðlega að hætta alveg að
rífast, og þá hefðu komið friðsamleg
tímabil. En þau játuðu lika, að þessi
tímabil hefðu verið í styttra lagi.
„Þá fór Annette að rifast aftur,“
sagði Nick.
„Þá fékk Nick eitt kastið,“ sagði
Annette.
Annette hafði í hyggju að flytja
heim til foreldra sinna og vildi fá að
vita, hvort það skipti nokkru í sam-
bandi við frekari þróun málsins. Hún
þurfti að jafna sig á taugum. Nick
ÞAIJ VDflU AILTAF AÐ RÍFAST
Skyldi hjónaband þeirra Annette
og Nicks endast? Þessa spurn-
ingu lagði ég fyrir sjálfan mig fyrir
sex árum: Kunningsskapur minn við
Annette og Nick (sem var reyndar
skírður Nikolaj, en fannst Nick vera
nútímalegra) hófst daginn, sem þau
komu í skrifstofuna og tilkynntu
mér, að þau ætluðu að skilja. Ástæð-
an var „mikið og langvarandi ósam-
komulag“, eins og skrifað stendur í
grein 52 í hjúskaparlögunum.
Annette og Nick voru ósammála
um allt milli himins og jarðar nema
það, að þau vildu skilja. Með hlið-
sjón af hinu mikla ósamkomulagi
þeirra ráðlagði ég þeim að útvega
sér sinn hvorn lögfræðinginn. Ég
varð lögfræðingur Annette í þessu
máli.
Fyrsti fundur okkar á skrifstofu
minni var allt annað en þægilegur.
Þau höfðu tæpast tilkynnt mér, að
þau óskuðu eftir skilnaði, þegar
þau tóku að hella ásökunum hvort yf-
ir annað. Ég þagði og leit upp á
myndina fyrir ofan skrifborðið mitt.
Þetta var koparstunga eftir Ho-
garth: „Innreið borgarstjórans í
London“, og skyndilega virtist mér
borgarstjórinn, sem annars var van-
ur að vera svo ánægður á svip, á-
hyggjufullur og þjakaður. Þetta var
auðvitað aðeins ímyndun mín, vegna
þess að mér fannst sú tilhugsun þjak-
andi, að þetta unga fólk, sem hafð.i
átt sitt tilhugalíf og verið einlæglega
ástfangið hvort í öðru, skyldi kvelja
hvort annað svona nú, eftir tæpra
fjögurra ára hjónaband.
Úr því að þau hegðuðu sér svona
getur ekki þolað mína fjölskyldu.
Það er einkum móðir mín, sem hún
leggur fæð á.“
Annette rauk upp: „Það er nú ekki
undarlegt, því að það er hún, sem
hefur eyðilagt hjónaband okkar.“ Og
áfram hélt hún sár og reið: „Vitið
þér, hvað hún sagði, þegar hún fékk
að vita, að við áttum von á barni?
Hún sagði: Hafið þið ráð á því?“
„Það var nú ekkert undarlegt, þeg-
ar hún vissi, hvað þú ert eyðslusöm
og léttúðug," gat Nick aðeins sagt
og fór aftur að skoða borgarstjórann
á veggnum.
Já, það var allt að í þessu hjóna-
bandi. Þegar Nick fór snemma í rúm-
ið og vildi sofna, vildi Annette lesa
við ljós mest alla nóttina, svo að
hann gat alls ekki sofið. Hún gerði
það eingöngu til að fara í taugarnar
á honum. Það var augljóst mál.
Þegar Annette ákvað að fara úr
bænum á sunnudögum, vildi Nick
vera heima. Auðvitað aðeins til að
stríða henni. Þegar hann vildi fá
gesti, vildi hún það ekki. Og svo öf-
ugt. Þegar þau voru úti að skemmta
sér, kom hann með athugasemdir
um hana, svo að fólk skemmti sér á
hennar kostnað. Og Nick hélt því
fram, að Annette daðraði alltaf ákaft
í samkvæmum, til þess að gera lítið
úr eiginmanni sínum.
Það leið ekki sá dagur, að hurðum
væri ekki skellt heima hjá þeim, og
húsvörðurinn hafði aðvarað þau
tvisvar sinnum, því að nágrannarnir
höfðu kvartað.
Já, mér varð vel ljóst, að heimili
þeirra Annette og Nicks var allt ann-
átti að halda íbúðinni, hún ætlaði
að flytja til foreldra sinna, og for-
stjórinn, þar sem hún vann, hafði
sagt henni, að hún gæti fengið
vinnu allan daginn, í staðinn fyrir
hálfan daginn. Móðir hennar ætlaði
að gæta barnsins á daginn.
„Ég veit,“ sagði Annette, „að mað-
urinn minn myndi gera allt, sem í
í hans valdi stæði, til að fá mitt eig-
ið barn upp á móti mér, og móðir
hans myndi aðstoða hann dyggilega
í því ...“
„Ég sætti mig ekki við ...“ byrj-
aði Nick.
Og svo rifust þau hvort í kapp við
annað. En í þetta skipti leit ég ekki
á borgarstjórann, heldur brýndi
raustina og bað um þögn.
Ég lít á rifrildi í hjónaböndum
sem sérstakt einkenni. Eitthvað er
að, en það sem að er, er sjaldan
Nú óttast hún ekki lengur innheimtu-
mennina.
frOin
35