Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 26

ÁSTIN
Eg var þrjátíu og eins árs gömul, og móðir
tveggja rauðhærðra drengja, þegar ég varð
ástfangin í fyrsta sinn. Jæja, — kannski var það
ekki í allra fyrsta sinn. Þegar ég var fimmtán ára
gömul hafði ég verið alveg yfir mig hrifin af fót-
boltahetjunni í skólanum sem ég var í, og mér lán-
aðist eiginlega aldrei að læra flatarmálsfræði, vegna
þess að í þeim tímum sat ég beint á móti honum.
En ég var nákvæmlega jafnástfangin í lífinu og
vorinu og indælum blómailminum, eins og fótbolta-
hetjunni, og undir niðri vissi ég það sjálf, enda
þótt ég segði móður minni, að hún skildi mig alls
ekki — reyndi það ekki einu sinni.
Og Rick, maðurinn minn!
Ég var ástfangin í honum, þegar við giftumst. Ég
veit ekki hvað annað ætti að kalla þessa heillandi
sæluvímu sem ég var í. En smám saman varð mér
ljóst að við vorum tvær venjulegar manneskjur,
tvær manneskjur samferða á lífsleiðinni, sem stofn-
uðu heimili og eignuðust börn. Sæluvíman breyttist
hægt og rólega í ást, sem var stjórnað af skynsemi.
Við hittumst í fyrsta sinn á skólaballi og hann bað
mín sama kvöld. Ég hafði farið á ballið með öðr-
um ungum manni og ég sagði:
„Þetta er nú meiri vitleysan. Ég get ekki farið
að trúlofast þér og látið svo herrann minn fylgja
mér heim eins og ekkert væri.“
Við vorum úti á svölum á milli dansa, og það var
dimmt. Rick þrýsti mér að sér og horfði upp í al-
stirndan himinninn og hló.
„Auðvitað geturðu það, af því að það erum við,
þú og ég, sem um er að ræða,“ sagði hann. Ég vissi
þá, á þessu augnabliki, að ég yrði alltaf óhult hjá
honum, alla mína ævi.
Rick var eldri en hinir vinir mínir. Hann hafði
verið í stríðinu og í hersetunni í Þýzkalandi og
hafði þess vegna tafizt við nám. Mér finnst hann
svo fullorðinn og karlmannlegur, en þó engan veg-
inn um of. Hann var svo sterkur og ósveigjanlegur
— maður, sem vissi hvað hann vildi.
Hann hefur ánægju af tónlist, skáldskap og leik-
list en gerir ekki mikið úr því. Honum er alveg
sama, hvort fólki geðjast að honum eður ei. Hann
er bankamaður, duglegur, traustur starfsmaður,
dálítið íhaldssamur. Hann er greindur maður og ég
ann honum heitt og það sem kannski enn meira
er, mér líkar einnig vel við hann.
Þess vegna var það svo mikið áfall fyrir mig, að
ég skyldi verða ástfangin í öðrum manni. Ég sagði
hvað eftir annað við sjálfa mig: „Þetta getur alls
ekki komið fyrir mig.“ Þetta er andstætt mínu eðli.
Allt baktjaldamakk, tilfinningabarátta og ósann-
sögli á illa við mig. Ég treysti því, að ég myndi
vakna einn góðan veðurdag af þessum draumi.
En þannig varð það ekki.
Rick vann í miðbænum í New York og við á-
kváðum, eftir langa íhugun að stofna heimili okk-
ar þar. Hann gat ekki hugsað sér, að ferðast fram og
tilbaka á hverjum degi, og okkur hentaði ekki að
lifa í þeirri tegund af hjónabandi, þar sem hjónin
sjást aðeins um helgar. Auk þess hafði ég smá-
aukavinnu, sem ég vonaðist til að geta stundað ein-
hvern hluta dagsins. Ég hafði lært tízkuteikingu
og mig dreymdi um að hefja framleiðslu á veru-
lega skemmtilegum fötum handa húsmæðrum. Við
fundum stóra íbúð í gömlu húsi við Fifth Avenue,
svo að Bill og Tim gátu haft Central Park fyrir
leikvöll og Rick og ég gátum komizt í leikhús og
á tónleika eftir vild.
Ein þeirra hjóna, sem við umgengumst mest voru
Jeff og Sally Marsh. Þau voru bæði leikarar og
þeim hafði gengið vel á því sviði, en höfðu aldrei
„slegið í gegn“. Þau voru ósköp eðlileg og blátt á-
fram í einkalífi sínu, og mér líkaði betur við Sally
en nokkra aðra konu, sem við umgengumst.
Marsh-hjónin buðu yfirleitt gestum til sín um
hádegi á sunnudögum. Það var hentugasti tíminn
til að ná í vini þeirra sem störfuðu við leikhús. Við
vorum iðulega boðin í þessi miðdegisverðarboð.
Flestir gestanna voru leikarar, tónlistarmenn, rit-
höfundar eða leikstjórar.
Það var hjá þeim, sem ég hitti Alex Hunt í
HEFIiR I
26
FRÚIN