Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 42

36
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Við litum liver á annan, og án þess nokkur vissi,
liver það var, sem byrjaði, vorum við allt i einu farn-
ir að syngja:
Fram til orustu, ættjarðarniðjar ....
Við ruddumst fram hryggjuna og ýttum forviða, hölv-
andi, fullorðnum mönnum til hliðar, syngjandi liástöf-
um uppreisnarsöng lierfylkisins frá Marseille.
Vélháturinn lagði frá bryggjunni og Manni stóð upp
við stýrishúsið í sínum gömlu stellingum með steytta
hnefana í huxnavösunum og liöfuðið niðri á bringu,
en okkur sýndist hann hrosa sem snöggvast til okkar
um leið og við sungum ógnandi:
Á storð, á storð, sem steypiflóð,
skal streyma níðingsblóð.
En kannski liefur það verið missýning ofstækisfullra
byltingarmanna.
Theodóra Thoroddsen:
Skuldin.
Það er langt síðan þetta var. Ég, sem nú er fullra sjö-
liu og sex ára, var þá á þrítugsaldri. Elztu hörnin mín
voru þó orðin það stálpuð, að þau voru nokkurn veginn
læs, og mjög voru þau sólgin í að hevra sögu, og jafnvel
að lesa sjálf, það sem þeim harst í hendur af því tæi.
Á þeim árum gáfu skólamenn hér syðra út kver, sem
þeir kölluðu „Samtíning“. Var i því, eins og nafnið bendir
til, eitt og annað til fróðleiks og gamans, við barna hæfi.
Ein sagan í þessu hefti hét „Skuldin“. Hún var um
drenglinokka, sem hafði liaft orð um að gera smávik fyrir