Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Blaðsíða 78

Vésteinn Lúdvíksson
Bara Una hin góða
I Borginni okkar var einu sinni kona sem var svo góð að hún dó þegar
hún gat ekki lengur verið góð við aðra en sjálfa sig. Hún hét Una. Af
henni er löng saga sem sérfræðingar Borgarinnar í heilbrigðismálum
skráðu af vísindalegri nákvæmni á sínum tíma. Það er fróðleg lesning þó
heldur þyki mér hún þurr; hér verður þessvegna ekki aðeins stuðst við
hana heldur líka safarík munnmæli og miklu efni þjappað saman í stutta
frásögn.
Arum saman var Una óhamingjusöm húsmóðir. Hún var samt ekki
óhamingjusöm af því hún var húsmóðir, öllu heldur vegna þess að
maðurinn hennar og börnin þrjú voru öll svo heilbrigð og sjálfstæð að
það var engin leið fyrir hana að vera þeim nógu góð. Þegar sonurinn
lagðist í rúmið með kvef og hita og hún hafði rétt fundið ylinn af eldi
gæsku sinnar eftirað hafa hjúkrað honum part úr degi, þá var hann orðinn
hitalaus og rokinn út að leika sér. Dætrunum varð ekki einusinni mis-
dægurt þegar þær fóru að fá blæðingar. Og maðurinn var síglaður og
ánægður þótt hann gegndi tímafreku ábyrgðarstarfi. Ef hann gæti bara
verið pinulítið niðurdreginn þó ekki væri nema eitt kvöld í viku, hugsaði
hún oft, þá gæti ég kannski sýnt honum hvað ég elska hann heitt. Og
börnin? Hvernig geta þau vitað hverskonar móðir ég er, þau sem eiga
aldrei bágt?
Þannig sat hún uppi með mikla ónýtta gæsku sem óx í takt við
óhamingju hennar sjálfrar. Kannski var hún óhamingjusömust allra í
Borginni okkar. En svo varð það henni til happs — eða hvað skal segja —
að einhleyp frænka hennar veiktist og var skorin upp og lá heima hjá sér
um skeið. Þannig komst Una á bragðið. Hún vitjaði frænkunnar á
hverjum degi og stjanaði við hana af brosandi fórnfýsi og gerði miklu
fleira en frænkan kærði sig um.
— Þetta get ég gert sjálf, sagði frænkan pirruð.
332