Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Blaðsíða 83

Bara Una hin góda
— Þú ert nógu góð til að sjúklingarnir deyja sáttir við hlurskifti sitt,
sagði yfirmaður allrar heilsugæslu í Borginni okkar.
— Annars geturðu hvílt þig í nokkra daga, sagði yfirlæknirinn og
klappaði Unu á öxlina. Það hlýtur að taka á taugarnar að vera svona góð.
Þetta boð þáði Una með þökkum og ætlaði sér að vera heima í viku.
Fyrsta daginn gekk allt vel. En strax á fjórða degi var hún orðin svo
viðþolslaus af upphlaðinni gæsku sem krafðist útrásar, að hún hélst ekki
lengur heima þar sem allir voru svo hressir og hraðaði sér á spítalann.
— Þú færð fasta stöðu, sagði yfirlæknirinn sem virtist ekkert hissa að
sjá Unu svona fljótt aftur. En ekki á stofunni þar sem þú varst. Það er of
lítill vettvangur íyrir hæfileikamanneskju einsog þig. Þar er líka ekki pláss
fyrir sex manns að fylgjast með þér og rannsaka aðferðir þínar. Starfssvið
þitt verður langlegudeildirnar allar. Þú gengur á milli stofanna og gerir
það sem þér finnst réttast. Enginn hefur leyfi til að skifta sér af þér.
Velkomin til starfa.
Mikið þótti Unu gott að geta aftur verið góð. Það fossaði inní henni
heitur lækur sem var svo stríður að henni fannst hann hlyti að vera
hamingjan sjálf. Hún komst meiraðsegja í vandræði þegar hún kenndi
sorgar yfir gáleysi sjúklinganna. Sorg og gleði runnu saman í eitthvað sem
hvorki var sorg né gleði. Þá litu rannsakendur hver á annan einsog þeir
vissu ekki hvað þeir ættu að skrifa. Una bað þá að skrifa ekkert fyrren
daginn eftir, hún væri ekki ennþá komin „í sitt rétta skap“.
Einn rannsakandinn var freknótt stúlka á óákveðnum aldri. Hún skar
sig frá hinum, sem flest var alvörugefið fólk og þögult, með því að nota
hvert tækifæri sem gafst til að ræða einslega við Unu um lífsins gagn og
nauðsynjar. Fyrst hélt Una að þetta væri hluti af rannsókninni. Svo
reyndist þó ekki vera. Þá urðu þær vinir.
— Veistu afhverju þú fórst ekki aftur á stofuna þar sem þú varst fyrst,
sagði sú freknótta einn daginn þegar hinir rannsakendurnir voru farnir í
kaffi. Það var af því að krufning leiddi í ljós að enginn sjúklinganna hafði
dáið úr sjúkdómi sínum beinlínis. Slíkt kemur auðvitað fyrir, en allir
sjúklingarnir á einni og sömu stofunni í sömu vikunni, það er ekki
heppilegt fyrir yfirlækninn; tölfræðin skilurðu.
Nei, Una skildi það ekki.
TMM 22
337