Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Blaðsíða 68

handlegg eftir tvenn áflog. Það var líka langt ör niður vinstri kinn
hennar en örið virtist bara uppljóma fegurð hennar frekar en draga
úr henni.
Ég hitti hana á West End barnum nokkrum dögum eftir að henni
var sleppt út úr klaustrinu. Þar sem hún var yngst systranna var henni
hleypt síðast út. Hún kom einfaldlega inn og settist við hlið mér.
Líklega var ég ljótasti maðurinn í bænum og það gæti hafa haft
eitthvað með það að gera.
„Drykk?“ spurði ég.
„Já, alveg eins.“
Ég býst ekki við að neitt hafi verið óvenjulegt við samræður okkar
þetta kvöld, bara tilfinningin sem skein af Cass. Hún hafði valið mig,
svo einfalt var það. Enginn asi. Hún naut þess að drekka og fékk sér
nokkuð marga. Hún virtist ekki alveg nógu gömul en þeir afgreiddu
hana samt. Kannski hafði hún fölsuð skilríki, ég veit ekki. Allavega, í
hvert skipti sem hún kom af klósettinu og settist við hlið mér fann ég
til svolítils stolts. Hún var ekki bara fallegasta konan í bænum heldur
einnig ein sú fallegasta sem ég hafði nokkru sinni séð. Ég lagði arminn
um mitti hennar og kyssti hana einu sinni.
„Finnst þér ég vera sæt?“ spurði hún.
„Að sjálfsögðu, en það er líka eitthvað annað . . . meira en út-
litið...“
„Fólk er alltaf að saka mig um að vera sæt. Finnst þér ég í raun og
veru sæt?“
„Sæt er ekki orð við hæfi. Það lýsir þér ekki nærri nógu vel.“
Cass stakk hendinni í töskuna sína. Ég hélt að hún væri að ná í
vasaklút. Hún dró upp langan hattprjón. Áður en ég gat stöðvað hana
hafði hún stungið þessum langa prjóni þvert í gegnum nefið á sér, rétt
ofan við nasirnar. Ég fann til viðbjóðs og hryllings.
Hún leit á mig og hló, „Finnst þér ég sæt núna? Hvað finnst þér
núna maður?“
Ég kippti hattprjóninum út og lagði vasaklútinn minn við sárið.
Nokkrir, þar á meðal barþjónninn, höfðu séð hvað gerðist. Þjónninn
vék sér að okkur.
„Heyrðu,“ sagði hann við Cass, „þú ferð héðan út ef þú heldur þessu
áfram. Við viljum ekki svona stæla hér inni.“
„Æ, rúnkaðu þér,“ sagði hún.
66
TMM 1994:3