Skírnir - 01.01.1984, Qupperneq 106

102 KRISTJÁN JÓNSSON SKÍRNIR
allir niðjar hans hafa þó að minnsta kosti tvisvar orðið það,
nema „Sigurður málari“. —
Þá er Þórður hafði dvalið þar alllengi, ljet hann sem sig fýsti
að leita aptur til byggða, bað hann þá Sigurð að fylgja sjer yfir
jökla nokkra er þar voru nálægt, gjörði hann það óðara, og bað
hann að vitja sín optar, því nú var þau farið að langa til að
kynnast fleiri mönnum; hjet Þórður því fúslega og lofaði að
koma að vori. Hjeldu þeir svo á stað; og er þeir voru komnir
upp á jökulgnípu eina, sló yfir dimmri þoku; og er þeir höfðu
gengið um hríð, komu þeir að lijarnbrekku einni, er bæði var há
og brött; gekk Þórður firr brekkunni, og er minnst varir hljóp
hann á Sigurð, og hratt honum fram af fjallsegginni og var þar
eigi fýsilegt ofan að fara nje lífvænlegt. Hugði Þórður að Sig-
urði skyldi að fullu ríða, því hann var raunar hið mesta ill-
menni, og hafði unnið níðingsvíg eitt, eins og Barrabas, og fyrir
því flúði hann úr byggð og hugði að gjörast útilegumaður, en
þá bar hann að byggðum þeirra Sigurðar, en þótti þá Sigurði
vera þar ofaukið, og ljet hann nú þess vegna rýma fyrir sjer.
Snjeri hann nú heim í dalinn aptur og sagði sínar farir eigi
sljettar; kvað hann Sigurð hrapað hafa í ógöngum miklum, er
þeir hefðu komizt í. Við þessi tíðindi brá Helgu mjög, og bar
hún sig alllítt; reyndi Þórður að hugga hana og lofaði að dvelj-
ast hjá henni, þar til hann gæti farið með hana til byggða, því
um veturinn var þess eigi kostur, sökum vegalengdar og óveðra,
enda fór hún þá með barni, og var nærri þeim tíma að hún yrði
ljettari. Ljet hún þá heldur sefast, en harmaði þó Sigurð mjög,
og svo gjörði hún lengi síðan. Dvaldist Þórður nú í dalnum
nokkra stund og ljet sjer hverjum degi öðrum betur vera annara
um Helgu; fór nú svo fram um stund.
Maður er nefndur Ólafur stóri; (það er þó allt annar Ólafur
stóri en sá, sem sló Þorstein lækni aptan á eyrað, og ekki heldur
Ólafur konungur Tryggvason) hann var hverjum manni meiri
og sterkari; engin bitu hann járn, og eigi kunni hann að hræð-
ast, og jafnt ferðaðist hann í hríð sem í sólskini og hugðu menn
hann hafa bjarnaryl. Hann var nú orðinn gamall og grár í hett-
unni, en þó ern og atall; hann bjó á bæ einum á Suðurlandi.
Einhverju sinni hugði hann að ganga norður um heiðar yfir