Skagfirðingabók - 01.01.1969, Page 96
SKAGFIRÐINGABÓK
Blóðhita æsku sinnar hefur hann sjálfsagt saknað nóttina, sem
hann kvað þetta. En hann hafði verið staddur á bæ, þar sem ungt
fólk var að dansa:
Kólnar blóð í æðum ótt,
eg á lóð þó hjari.
Þökk fyrir góða gleði í nótt
garpa og fljóða skari.
Á dögum Jóns Gottskálkssonar var það ekki til siðs hjá almúga
manna að draga í efa heilagleika eða sannleiksgildi kristins dóms.
Jón fylgdi í því efni samferðamönnum sínum og var efalaust einlæg-
lega trúaður maður. Eins og framar sést, tekur hann sér oftlega guðs
orð í munn. Áðurnefndar nýársvísur frá árinu 1876 eru t. d. þrungn-
ar af guðs orði eins og vera ber:
Felum Drottni fjör og sál,
forlög, starfaefnin,
hugrenningar, hjarta, mál,
heyrn, sjón, vöku, svefninn.
Undir bréf til bróður síns setur hann þessar guðrækilegu stökur:
Þig ég, bróðir, blíðast kveð,
burt frá móð sért hafinn,
öllum góðum óskum með
yndisgróða vafinn.
Um sæ og lönd í sælum frið,
svo ei gröndin vinni,
Drottins höndin Ijái lið
lífi og öndu þinni.
Aftur á móti virðist guðræknin ekki hafa komizt á svo hátt stig,
að hann legði fyrir sig að yrkja sálma, eins og altítt var, a. m. k.
hafa þeir ekki geymzt.
94