Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 149
HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
147
unggæðisleg tilraun til að bjarga sálu minni var henni ekki
ætlað langlífi. Þó hefur mér ekki fundist hugmyndin svo vit-
snauð að ég léti hana fyrir róða, ekki hvað síst vegna tveggja
annarra hliðstæðra fyrirbæra er snertu mig djúpt. Að sjálf-
sögðu er allur tími hugmyndar þjappaður saman.
Segjum að frumstæður maður með óljósa sjálfsvitund hafi
búið í umhverfi, er magnað var bannhelgi og að yfir því og
hvarvetna í leyni hafi legið ógreinanlegur ógnandi refsimáttur.
Segjum svo að maðurinn hafi með einhverjum hætti rofið
þessa bannhelgi, og að við það hafi eitthvað óvænt og ógnandi
gerst í návist hans, og hann því hörfað í nálægan skúta og
hímt þar drjúgan tíma óttasleginn og spurull.
Oft áður höfðu einhæf óljós heilabrot um þennan mátt er
bjó í bannhelginni leitt til umróts í hugskoti hans, örlítil blakt-
andi skíma hreyfst sem hvatning, hverful ummyndun, er hann
hafði oft barist við að skilja, reynt að hneppa í form, en aldrei
tekist að skýra nægjanlega til þess vita við hvað hann væri að
fást. Svo gerðist það við þetta óvænta áfall, snöggt við þessar
innri hræringar, án meðvitaðs fyrirvara, að þessi óskapnaður
ummyndaðist í voldugt persónulegt afl, er umlykur allt, veit
allt, getur allt, stjórnar öllu. Og maðurinn rís allur af þessari
vissu, og í vitund hans og umhverfi hefjast þrír armar, er hver
þeirra myndar einn leiftrandi staf. Og orðið varð Guð.
Hugsanir hans um dul þessa máttar er hafði umlukt hann
framað þessu og að stórum hluta sveiflast í óljósu myndrænu
flökti, og í óræðu umfangi tekið á sig mannsmynd og þar með
fært hugsanir hans nær rökfærðari ályktun en verið hafði,
leiddu til þeirrar breytingar, að úr hinum magnaða geig, er
snart hann við áfallið, reis nú áræði, sú fáránlega dirfska að í
sér muni búa sá möguleiki að geta framvegis tekist á við
þennan Guð.
Óragari en áður tekur hann að þoka sér hvern spölinn af öðr-
um, rýnandi í umhverfið, opinn, athugull, viðbúinn hverju áreiti,
er hann kann að verða fyrir. Og nú gerist UNDRIÐ MIKLA í
vitundarlífí mannsins, er markar alla hans vegferð. Guðinn tekur
að hörfa undan hverju skrefi er maðurinn tekur. Og á gerist