Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 161

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
159
ugu metrar. Sem ég lá þarna, kom engin sú hugsun að mér, að
ég væri í beinni lífshættu, heldur að ég yrði að komast í skjól.
Það hafði sest að mér beygur við húsið, svo mín eina von var
að komast í skjól ofaní djúpri eldstónni.
Eg tvínónaði því ekkert við þetta. Snarpur sem oft áður, tók
ég að skríða á höndum og fótum í átt að eldstónni, með berar
hendur, hálfdofnar af kulda, krafsandi í snjóinn fyrir framan
mig, með gapandi sár á fætinum, í frosti, húfulaus með and-
litið beint í vestan garrann. Og ljót var aðkoman: Eldstóin var
full af snjó. Af þrjóskufullri vonsku hóf ég að krafsa upp snjó-
inn, og þeytti frá mér hverri handfyllinni af annarri, þar til
gryfjan var að mestu tóm: en þá voru hendur mínar orðnar svo
dofnar, að ég fann varla fyrir þeim. En nú var eftir sú þrautin
þyngri að koma mér öfugum ofaní gryfjuna og þarmeð fótun-
um inn í reykgöngin, því ummál gryfjunnar var ekki nægjan-
legt fyrir mig allan. Eftir nokkurt basl lá ég réttur fyrir. En
ekki tók betra við: reykgöngin voru það mjó að ég varð að
leggjast á hliðina og troða mér inní þau með hvorn fótinn
ofaná hinum. En þar tók heldur ekki betra við: þau voru hálf-
full af drullu!
Mér er enn ekki ljóst hver var eða hvernig sá styrkur lá í
mér er gerði mér kleift að þrauka þarna í nær sautján klukku-
stundir eða rétt til hádegis daginn eftir. Þó tel ég fullvíst að
það sem bjargaði lífi mínu og án nokkurra eftirkasta en þeirra,
er kunna að hafa haft á meiðsli mín sem slík, hafi verið hnaus-
þykk íslensk ullarnærföt, síðar nærbuxur og ermalöng skyrta
með einskonar hálskraga, er blessunin móðir mín hafði sent
mér. Auk þess hafði mér aldrei orðið misdægurt framað þessu.
Þetta var með eindæmum; liggjandi þarna í frostnepju, haf-
andi dregið úlpu sem ég var í yfir höfuð mér til varnar snjó-
foki, hryggskemmdur með sundurtætta hálfa rist, gapandi sár,
er blætt hafði úr, sem þó drullan hafði fyllt, svo aðeins ýrði úr
blóðlitur. Tvívegis höfðu verkir í hrygg og fæti angrað mig
svo, að ég varð að krafsa burt snjó er sest hafði að mér, draga
mig síðan upp til hálfs, svo ég gæti snúið mér þannig, að
særða löppin væri ofaná hinni, svo hún lægi ekki í drullunni.