DV. FÖSTUDAGUR14. JONl 1985. 1S Menning Menning Menning Menning NYSKOPUN OG FORN FRÆGÐ Sýning Listmálaraf élagsins að Kjarvalsstöðum Þeir sitja ekki auðum höndum f íslensku akademiunni, Listmálara- félaginu. I Galleríinu aö Vesturgötu 17 sýna þeir meö reglulegu millibili „þaö besta i íslenskri myndlist", eins og segir aftan á nýlegri sýningarskrá, en hafa nú auk þess tekiö allan vestursal- inn að Kjarvalsstööum á leigu fyrir hópsýningu. Eg hef áöur látiö í ljós þá skoðun mína að mér þykir Listmálarafélagið skrýtið fyrirbæri og gamaldags og nenni varla að útlista hana frekar. Hér stöndum við einfaldlega andspænis hópsýningu með öllum sínum kostum og göllum. Og hopsýningar geta víst aldrei orðið heilsteyptar. En þær geta verið skemmtilegar og f jölbreyttar, og það er sýning Listmálarafélagsins ekki nema að takmörkuðu leyti. Endurnýjun Ef á heildina er litið komast fígúra- tífir expressjónistar og landslagsmál- arar betur f rá syningunni en af strakt- málaramir. Nýsköpun og hefð haldast betur i hendur í verkum hinna fyrr- nef ndu, meðan hinir siðarnefndu reiða sig á forna frægð og enn eldra mynd- inál. Þó er nokkrum afstrakt málurum gefið að endurnýja sig í hverju verki. Hér á ég fyrst og fremst við þá Kristján Daviðsson og Elías B. Halldórsson — hinn síðarnefnda með nokkrum fyrirvörum. Kristján ber varla liti á striga án þess að þeir slái neista hver af öðrum, og tekst að halda fullum dampi þótt myndflöturinn sé kominn upp i fimm fermctra. Elías B. hefur haft tilhneigingu til skreytni í verkum sínum, er ekki alveg laus við hana að þessu sinni, en nær samt að Myndlist Aðalsteinn Ingóíf sson yfirstiga hana og tilheyrandi viðkvæmni í stórbrotinni myndgerð. Sjá ,4C/hvalræði" og „Blá saklaus". Umfangsmeiri Pétur Már Pétursson kannast ég ekki við, en verk hans lofa góðu. Lista- maðurinn virðist í fljótu bragði binda trúss sitt við ýmsa sígilda afstrakt ezpressjónista, t.a.m. de Kooning, steypir saman frjálslega máluðum formum og líkamsleifum af talsverðu öryggi. Svo mikil eru umsvifin í myndum Péturs, að hann mætti að ósekju hugsa í umf angsmeiri verkum. Af hinum hlutbundnu expressjón- istum risa þeir einna hæst bræðumir Sigurður og Hrólfur, svo og Jóhannes Geir. Einkasýningar Jóhannesar Geirs er stuttlega gctið hér á síðunni, og hef litlu að bæta við þá umsögn nema frekara lofi. Sigurður virðist hins vegar allur færast í aukana sem myndlistarmaður i ellinni. „Vor i hrauninu" eftir hann er traust og hríf- andi verk, og myndir Hrólfs hafa til að bera slagkraft langt umfram stærö. Það hefði þótt saga til næsta bæjar hér fyrir þrjátíu árum, að enduraýjunar íslenskrar málaralistar væri helst að vænta í landslagsmálverkinu. Svei mér þá ef ekki er eitthvað til í því. -AL Myndlist Aðalsteinn Ingólfsson Jóhannes Geir við eitt verka sinna. IDAGSINS ÖNN Sýning Jóhannesar Geírs „Nú er rétti tíminn til að mála," segja málningarkaupmenn i bænum og keppast við að auglýsa aldeilis ótrúlegt úrval lita, pensla, lakka og aðskiljan- legra efnablandna. Brátt líður að þvi að þök, veggir og gluggapóstar lifni við eftir veturinn, og Reykjavík verður óumdeilanlega litríkasta höfuðborg Evrópu. En besta litasjóið í bænum er nú samt að finna á sýningu Jóhannesar Geirs i Galleríinu að Vesturgötu 17. Þar er listamaðurinn upp á sitt besta, með ótrúlegt úrval lita undir kontról, eins og kaupmennimir mundu segja. Þurfa menn að vera sjöndaufir i meira lagi til að hafa ekki ánægju af töfra- brögðum listamannsins með oliu og pastelliti. Sérstaða Efniviður Jóhannesar Geirs hefur svosem ekki tekið miklum stakka- skiptum á undanfömum árum. Ot um gluggann sinn sér hann Elliðaárstifl- una i öllum veðrum, eöa þá að hann skýst upp í Heiðmörk, jafnvel til Grindavíkur. Þetta eru sjaldnast ferö- ir út í óvissuna, þvi listamaðurinn veit hvað hann vill finna og f innur það. Við sjáum hesta og hestamenn, báta, álftir á flugi, gömul hus, en öll þessi mótif eru sem nótnablöð sem Jóhannes Geir notar til að skrá á þau stef sem hann hefur verið að þróa í meir en aldar- fjórðung. Þannig enda allar hugleið- ingar um málara sem tjá sig gegnum liti: í meira og minna subjektífum tón- listarlíkingum. En þótt slíkar Ifkingar séu nærtækar, verður samt ekki horft framhjá því sem málað er, hinu frið- samlega sambýli manns og umhverfis, hinni hljóðu dagsins önn. Þessi sýning Jóhannesar Geirs markar að sönnu ekki tímamót á ferli hans, en hún stað- festir sérstöðu hans í íslensku mvndlistarlífi. AI 'T*. * * .* « f|.fí . «t*Qfc mt^b*Jr ' * ^Tw****® W~.'*rT¦ v***^ .. Jt&LSf- ' ¦Ax'Tj.' 'wi " ' * «A«"" "* ¥ 'AQ *'..-.. f V «** '•*«-%"*• v. Qim, i, ¥i/ f"• -* * * mMr ^_ - b > **, Sigurður Sigurðsson — Vor í hrauninu (nr. 36).
Beinir tenglar
