Eimreiðin - 01.01.1950, Blaðsíða 58

All±
EIMREIÐIN
er, þá þrennl er.
Eftir Helga Valtýsson■
I.
Nú situr Jörundur gamli, „kynlegur lialur hærugrár á hólm-
anum yzta“; — en hann er ekki lóz, eins og Þorgeir í Vík, lieldur
vitavör&ur.
Þegar gott er veður og ldýtt í lofti, situr liann oft lengi úti
á turnsvölunum með sjónauka sinn og liorfir út yfir hafið. Hann
sér reyk skipanna langt fyrir utan sjónarhring og bíður þeirra
með óþreyju, er þau korna af liafi, og gizkar síðan á, er þau
taka að nálgast, hvort þau muni beygja af og lialda suður fyrxr
Stað, eða stefna ytri leiðina norður með landi. Stundum stefna
þau jafnvel inn Breiðasand og síðan innanskerja, annaðhvort til
Álasunds eða norður til Raumdalsfjarðar.
Jörundur gamli liorfir lengi á eftir skipum þeim, sem koina
af hafi. Og einhvers staðar, innst inni í þokugráum geimi undir-
vitundar lians, rurnska gamlar, óljósar endurmimiingar og þrar,
sem hann áttar sig ekki framar á, en gera hann samt órólegau
og einkennilega angurværan. Þá rís liann upp úr stóra stólnum
sínum og röltir eftir svölunum umliverfis vitaturninn, hvern
hringinn af öðrum, unz hann er orðinn þrevttur. Þá sezt hann
aftur niður og liorfir út á liafið á ný.
Stundum er hafið blikandi hjart eins og vel fágaður spegilk
eins langt og auga eygir. Þá er sem himingeimurinn allur se
fullur af friði, er tekur hugann fanginn og lyftir honum liátt,
svo að manni liggur við svima. — Jörundur gamli finnur stund-
tmi til þessara huglirifa, en skilur þau ekki. Hann liristir aðeius
höfuðið og kveikir í pípu sinni.
En á haustin og langt fram eftir vetri kemur æsitryllt liafið
æðandi utan frá yztu regindjúpum, með brotsköflum og djúpum
dölum, unz það brotnar öskrandi og froðufellandi á boðum og
blindskerjum, óraleiðir á báða vegu, norður og suður af útskeri
því, sem þessi yzti viti er reistur á. Þá er eins og magnaður hrifn-