Eimreiðin - 01.01.1950, Blaðsíða 50

eimreiðin
38 „VALA, VALA SPÁKONA“
hvítri bómull utan af sauðarvölunni, lagði völuua á höfuð sér
með sálrænum viðbjóði og mælti formálalaust, snöggt og ásak-
andi:
„Þú hefur logið að mér“.
Svo setti hún harkalegan lmykk á hausinn. Valan þaut eins og
píla út í tómið, hlunkaðist á gólfið. Og spákonan lét ekki málið
á sig ganga, var staffírug og sjálfri sér samkvæm, sagði afdrátt-
arlaust: Nei.
Það kom hik á spyrjandann, er glennti upp augnabjórana með
samblandi af blossandi reiði og botnlausri undrun. Og ennþa
var leitað véfrétta:
„Segir þú satt?“
„Já“, sagði spákonan.
En nú var langlundargeð liúsmóðurinnar á Hóli gersamlega
þrotið. Hún sparkaði fautalega í völusneypuna, lirakti hana með
ókristilegu orðbragði út í yztu myrkur útskúfunar og fyrirlitn-
ingar.
1 sama bili kvað við liófasláttur í tröðunum, og hundarnir
geyjuðu ákaflega á hlaðinu.
Hallur litli varð fyrstur til dyranna. Komumaður velti sér af
baki, reikaði dálítið í spori, kalsaði til drengsins og spurði eftir
húsfrevju, tyllti reiðskjótanum við hestasteininn og gekk óboð-
inn til stofu. Hallur litli horfði á liverja hreyfingu gestsins með
lotningarfullri aðdáun. Það marraði í glansandi leðurstígvélun-
um og sprúttilmurinn angaði ævintýralega æsandi.
Þetta var föngulegur maðttr, verzlunarstjóri við stærstu verzl-
unina úti á eyrinni, kominn til lögaldurs fyrir rúmum tveimur
áratugum, en hafði þó ekki fest ráð sitt.
Og nú stóð liann allt í einu á miðju stofugólfinu á Hóli, liixt-
andi, en djarfmannlegur, eins og hann ætti allan heiminn, horf-
andi svörtum, leiftrandi augum á liúsmóðurina. Þegar þau liöfðu
heilsazt með langdregnu handabandi, vísaði hún honum til sætis
og bauð kaffisopa.
Hann tvísté frammi fyrir henni, neri saman holdugum, fann-
hvítum lummunum og tók til máls, bunandi mælskur, en tafsandi
með skrykkjóttum áherzlum:
„1 þetta skipti ætla ég ekki að drekka lijá vður kaffi. Senni-
lega eigið þér þó eftir að bera mér kaffi, ef til vill berið þér