Réttur - 01.02.1926, Síða 31

Rjetturj
ÁUÐU SÆTIN
33
hefir allra dýra iengst eyru og hrinur þínar heyrast langar
leiðir. Ættir þú ekki að vera æðstur allra?«
Við hýenuna sagði hann: »þú býrð í tnyrkrinu og hræðist
hvergi. Pú ert ekki Ijósinu háð eins og maðurinn. Pú grefur
dauða menn upp úr kirkjugarðinum og etur þá, Pú rekur
trýnið ofan í djúp aldanna, ó, hráæta, ó, vitringur, þú ættir
að ráða ríkjum.*
Svona skreið hann milli allra dýranna og taldi hverju kvik-
indi trú um, að það væri einmilt höfuð sköpunarinnar. Hann
gerði lýsnar jafnvel alveg óðar. Pær fóru að þrjóskast gegn
manninum, gerðu uppreisn gegn stjórn hans, löbbuðu til
guðs almáttugs einn góðan veðurdag og heimtuðu af honum
lifandi sál. En guð almátfugur svaf svo fast, að það var
ómögulegt að vekja hann. Lýsnar notuðu sjer þetta þegar í
stað, hreiðruðu sig í skegginu á honum og sögðu: »Vjer
erum höfuð sköpunarverksins, vjer og guð almáttugur. Hjeð-
an í frá munum vjer verja æfi vorri eingöngu til þess að
boða guðs ríki fyrir börnum jarðarinnar.* Petta var uppruni
guðfræðinnar.
Hin dýrin fóru til djöfulsins og tjáðu honum vandræði
sín. »Guð almáttugur sefur og við fáum enga sál,« sögðu
þau. »Getur þú ekki hjálpað okkur?«
Djöfullinn skellihló og sagði: »Sálin er eingöngu til trafala.
Hvað ætlið þið að gera með sál? Heyrðu, herra asni! Eyr-
un á þjer eru svo löng, að þú ættir að geta heyrt grasið
vaxa. Hríndu hreykinn af því — og maðurinn mun í ein-
feldni sinni halda, að þú sitir við Mímisbrunn og sjert að
syngja iífinu lof og dýrð. Pegar þú ert að hrína um náð-
arsól veraldarvaldsins, mun hann halda, að þú sjert að lof-
syngja heimsins ljós; þú getur leitt kóngana á jarðríki án
þess að klæða þig í Ijónshúð.
Og api sæll! Eru ekki eftirhermur þínar þrungnar anda-
gift? Haltu leikaraskap þírium áfram, þá munum við fá mann-
inn til að halda, að þú stjórnir gerðum hans.
Og þú hýena! Graf þú og vældu í myrkrinu. Gerðu
manninn myrkfælinn og fyltu veröld hans hræjum, svo að
3