Tíminn - 06.03.1945, Blaðsíða 4

4
TÍMIM, þrlgjiidaginm 6. marz 1945
18. blað
Lítil saga um
lítinn mann
Laugardaglnn 17. febrúar rit-
ar Jón Pálmason á Akri grein
eina, er hann nefnir „Vígaferli
metorðagirninnar“.
Grein þessi er fyrir fátt
merkileg, en þó speglast í henni
á eftirtektarverðan hátt sjálfsá-
lit Faríseans, er svo mæltí forð-
um: „Ó, guð, ég þakka þér, að
ég er ekki eins og aðrir menn“.
Metorðagirni ein og tilhneiging
til rógburðar á að vera aflvak-
inn fyrir öllum gerðum þeirra
manna, sem ekki eru á sama
máli og greinarhöfundur.
í grein þessari segir Jón:
„Árið 1927 var gáfaðasta
stjórnmálamanni þessa tíma-
bils, Jóni Þorlákssyni, komið frá
völdum eftir frábæra frammi-
stöðu. Á sama tíma var bezti
og drengilegasti stjórnmáiá-
maður þessara tíma, Magnús
Guðmundsson, hrakinn frá völd-
um í annað sinn, .... allt vegna
metorðagirndar þeirra manna,
sem hlut áttu að máli“.
Að dómi Jóns á Akri, á met?-
orðagirnd ein að hafa ráðið
stefnu og starfi þeirra Tryggva
sál. Þórhallssonar, Jónasar Jóns
sonar og Jóns Baldvinsson-
ar og annarra þeirra flokks-
leiðtoga, er börðust fyrir hug-
sjónum Framsóknar- og Alþýðu-
flokksmanna, er þá tóku við
völdum.
Sæll væri Jón, ef einfeldni
ein kæmi til, en kunnugir telja,
að annað geti valdið.
Við lestur þessarar hugvekju
Jóns um „vígaferli metorða-
girninnar" valmaði upp fyrir
þeim, er þetta ritar, ein lítil
saga, sem gerðist í sveit einni á
Norðurlandi fyrir rúmum 20 ár-
um.
Saga sú, er glöggt dæmi þess,
hvernig afvegaleidd metorða-
girni getur leitt menn til aS
grípa til óyndisúrræða. í sveit-
inni átti að kjósa í hrepps-
nefnd. Maður sá, er verið hafði
oddviti síðustu ár, var ungur
maður og framgjarn og,að því er
ýmsum þótti, framhleypinn,
hlutdrægur og grunnfær. Vegna
þessara síðarnefndu eiginleika,
vildu flokksbræður hans lítt
styðja hann til áframhaldandi
valda í sveit sinni. Tók hann þá
það ráð að leita til flokksand-
stæðinga um stuðning, enda
þótt þeir væru í miklum minni-
hluta í sveitinni. Leið nú til
kosninga, og töldu flestir víst,
að oddviti yrði í miklum minni-
hluta við kjörborðið.
Kosningar voru þá leynilegar
sem nú, en kunnugir menn
þóttust fara nærri um, hvernig
hver kysi, eins og enn vill við
brenna. Voru nú atkvæði greidd,
og settist kjörstjórn síðan við
að lesa upp og telja atkvæði.
Skipti hún með sér verkum á
þann hátt, að oddviti settist í
krókbekk og las upp af seðlun-
um, en meðkjörstjórnendur sett-
ust sinn við hvorn borðsenda
og skrifuðu niður atkvæði. Með-
an þessu fór fram dreifðust
kjósendur þeir, er biðu eftir úr-
slitum, á hlað fram og um bæj-
arhús, en fáliðað var í bað-
stofu, þar sem atkvæði voru
talin. Leit enginn á seðla þá, er
oddviti las upp af. Þegar taln-
ingu var lokið, kom það í ljós, að
stuðningsmenn oddvita höfðu
komizt að, en sá fallið, sem
flestir bjuggust við að flest fengi
atkvæði.
Þóttu þetta undur mikil, en
var þó ekkert að gert um sinn.
Samhliða kosningu hrepps-
nefndarmanna skyldi kjósa 2.
menn í fræðslunefnd. Var odd-
vita kappsmál mikið um þá
kosningu sem hina. Leið nú á
talningu og var eigi litið á seðl-
ana hjá oddvita, því fólk í sveit
þessari var yfirleitt ótortrygg-
ið og laust við glæpaeðli. Þegar
nokkuð var liðið á talningu,
varð þó öðrum meðkjörstjórn-
anda það á, að líta á seðil, sem
oddviti var að lesa af, og hafði
hann þá lesið upp af honum
nöfn sinna manna. Sá, sem á
seðilinn leit sá þá, að ekkert
stóð á honum. Seðillinn var auð-
ur. Spurði þá meðkjörstjórnandi
því oddviti læsi svo, en hinum
varð svarafátt og setti dreyr-
rauðan. Vaknaði nú grunur
nokkur hjá nærstöddum, og
átti nú að fara að 'athuga seðla
þá, er lesið hafði verið af. Kom
þá í ljós það óvanalega atferli,
að oddviti hafði tætt alla seðl-
ana í smátætlur um leið og
hann hafði lesið af þeim. Var
því enginn kostur að rannsaka
kjörseðlana frá hreppsnefndar-
kosningunni, né þa, er búið var
að lesa af fræðslunefndarkosn-
ingunni. Þótti þá ýmsum sýnt,
að ínaðkar væru í mjölinu, og
valdastreita og metorðagirni
hefðu leitt oddvita til að falsa
upplesturinn.
Til þess að fá nokkra vissu
um slíkt, var því farið til allra
kjósenda þeirra, er ætlað höfðu
að styðja hinn fallna andstæð-
Afneitun ungmennafélasanna
Eftir Jónas Baldnrsson, Lundarbrekkn
Annan dag desembermánaðar
s. 1. annaðist Ungmennafélag
íslands kvölddagskrá ríkisút-
varpsins.
Dagsskrárefni ungmennafé-
lagsins var ánægjulegt á að
hlýða og styrkti í sumu þá stað-
hæfingu, að nú sé vaxandi
grózka í ungmennafélagsstarf-
seminni. Kom þar þð í ljós, að
enn í dag afneitar postulinn
meistara sínum.
Maður að nafni Gestur And-
résson flutti þar erindi um áhrif
og starfsemi ungmennafélag-
anna. Skýrði hann þar þá sam-
hæfðu hugsjóna- og starfsein-
ingu, sem ungmennafélögin
hafa þróað meðal almennings,
þá stórlátu ást á ræktun lýðs
og lands, sem löngum hefir ver-
ið bjartasti kyndillinn þeirra.
En jafnframt því, sem hann
drap á þau viðfangsefni, er
framundan bíða, gaf hann ung-
mennafélög'unum þá aðvörun,
að forðast það með öllu að
blanda þjóðmálum inn í starf-
semi sína. Þessi aðvörun er
raunar í engu ný. Hún hefir
bergmálað um gervöll ung-
mennafélög landsins síðustu ár-
in og ungmennafélagarnir hafa
endurtekið hana með sóttheit-
um ákafa rökvana ótta.
Mig langar til þess að ræða
ing oddvita. Kom þá í ljós, að
um 20 atkvæðum hefði4 verið
stolið af honum, ef miða átti
við yfirlýsingu kjósenda, fem af
fúsum vilja gáfu drengskapar-
yfirlýsingu um það, hvern þeir
hefðu kosið.
Nú eru lög þannig 1 landi, að
eigi má kalla riiann fyrir rétt,
til að bera vitni, hvern hann
hafi kosið. Varð því að láta mál-
ið kyrrt liggja. En líklegt má
telja, að þegar umræddur odd-
viti ber að dyrum hjá Sankti-
Pétri og biðst inngöngu, eftir
veglega reisu í þessu lífi, þá
muni hann verða krafinn sagna
um það hvort „vígaeðli met-
orðagirninnar" hafi valdið því,
að hann falsaði vesala hrepps-
nefndarkosningu og stal 20 at-
kvæðum af einum drottins
þjóni.
I Af því að vera má, að núver-
' andi alþingismanni Austur-
I Húnvetninga sé saga þessi
kunn, þá er von, að hann ætli
margar hvatir mannanna af ill-
um toga spunnar og skrifi grein-
ar slíkar sem „Vígaferli met-
orðagirninnar".
Gamall Húnvetningur.
Jónas Baldursson
lítils háttar þessa aðvörun í
reynsluljósi liðinna ára og með
hliðsjón af þeim viðhorfum, sem
sagan verpur upp á líðandi tím-
um.
Þegar ungmennafélögin hófu
hér sitt merki, þá var þunga-
miðja þjóðlífsins í sveitum
landsins. Við komu þehra blésu
vorvindar úr hverju fjallaskarði.
Þau breyttu vonum* í veruleika,
draumum í dáðir.
Hið unga, félagsbundna og
framsækna fólk fann enga full-
nægingu í leik ljómandi hug-
taka, heldur aðeins í alvöru á-
kveðinna framkvæmda. Það
gerði sér því þess ljósa grein,
að ræktun lýðsins varð að ganga
fyrir ræktun landsins svo fremi,
að vel ætti til að takast. Það
gekk þess ekki'dulið, að vilja-
styrkur, siðgæði, þekking, í einu
orði: menningarþroski, væri
traustasti grundvöllur efnalegr-
ar farsældar. — En er ekki efna-
leg farsæld frumskilyrði alls
menningarþroska? Jú, vissulega
grípur það hvað inn í annað, hið
hagræna og hið hugræna. Þess
vegna verður þjóðskipulagið að
uppfylla menningarþarfir fólks-
ins sjálfs, þjóðmálin að verða
þess mál, stjórnað af því sjálfu
í fullu samræmi við réttlátar
lífskröfur heildarinnar.
Þetta skynjuðu og skildu ís-
lenzkir æskumenn vítt um sveit-
ir landsins á byrjunar- og blóma
skeiði ungmennafélaganna.
Með hleypidómalausri festu en
þó æskuhita tóku ungmenna-
félögin forustu í þegnskapar-
uppeldi æskufólksins.
En ungmennafélögin stóðu
ekki ein uppi í sinni framsæknu
baráttu fyrir auknu frelsi,
þroska og réttlæti til handa
almenningi. Samvinnustefna og
samvinnufélögin höfðu þégar
mótað drættina í andliti hins
íslenzka sveitamanns.
Treystu á sjálfan þig, trúðu
á framtíðina, virtu meðbræður
þína, vertu sannleikanum trúr.
Með festu þess, sem vissi sinn
vilja, •haf.ði sveitafólkið vígzt
samvinnuhugsjóninni — borið
sólskinið í bæinn.
Ungmennafélögin vdfi'u í raun
réttri eins konar ungliðadeildir
samvinnufélaganna.
Bæði vildu þau þjálfa ein-
staklinginn, skapa honum and-
leg og líkamleg vaxtarskilyrði,
gefa honum sem bezt tækifæri
til þess að njóta hæfileika sinna
og beita þeim í samstilltu drengi
legu átaki við aðra menn. Bæði
vildu þau byggja upp þjóðfé-
lag, með hreinu lífsafli frjáls-
lyndis og fastlyndis, þar sem
mannlegur réttur er verndað-
ur og mannlegar skyldur ræktar.
Það var því engin tilviljun,
heldur beinlínis þróun, að fyrstu
forystumenn ungmennafélag-
anna urðu á sínum manndóms-
árum aflmestu forvígismenn
samvinnustefnunnar v og hafa
borið uppi og borið fram til sig-
urs öll stærstu átökin og allar
stærstu hugsjónirnar um bún-
aöarframfarir í sveitum lands-
ins og skólaftienntun sveitaæsk-
unnar. Það er ekki heldur nein
tilviljun, heldur bein þróun, að
forvígismennirnir hafa veriö
öfluglega studdir af víðsýnum,
starfsfúsum mönnum, bæði við
framkvæmdir að umbótum á
atvinnuháttum og andlegri
fræðslu og menningu.
Þannig voru ungmennafélög-
in vorboðar dugmikilla og mark-
vissra þjóðmálastarfa og þjóð-
félags framfara.
Bendir reynslan til þess, að
það ! hafi verið dauðasynd af
feðrum okkar og mæðrum að
láta þjóðmálin til sín taka í fé-
lagsmálum æskuáranna?
Sú breyting hefir á orðið síð-
an ungmennafélögin hófu sitt
skeið að þungamiðja þjóðlífs-
ins hefir færzt úr sveitum að
sjó, úr strjálbýli í þéttbýli. Samt
sem áður hefir raunin orðið sú,
að ungmennafélagsskapurinn
hefir átt litlu lífi að fagna í
kauptúnunum og kaupstöðun-
um a. m. k. á síðari árum. Enn
sem fyrr eru því ungmennafé-
lögin fyrst og fremst æskulýðs-
félög sveitanna.
Jafnframt því sem ráðagerð-
irnar um nýskipun Evrópu hafa
dáið út á stirðnandi vbrum evr-
ópískra nazista og fasista hefir
hækkað rómur sumra íslend-
inga um nauðsynina á nýskipan’
og „nýsköpun“ atvinnuveganna
á íslandi. En hver er boðskapur
nýsköpunarinnar til sveitanna
og sveitafólksins? Hver er af-
staða fyrstu þingræðisstjórnar
hins íslenzka lýðveldis til helg-
ustu hugsjóna ungmennafélag-
anna? Dreifbýlið á að leggjast í
eyði, fólkinu á að fækka við
ræktunarstörfin. Það þýðir:
Sveitabyggðirnar, sem fóstrað
hafa ungmennafélögin og gefið
þeim lífsþrótt frá fyrstu tíð og
fram á þennan dag, eiga að
•hverfa úr sögunni, ummyndast
í óræktaða úthaga og arfagarða
þéttbyggðarinnar, þar sem hinn
holli gróður ungmennafélags-
skaparins virðist engin lífsskil-
yrði eiga.
Er þetta fagnaðarboðskapur
fyrir íslenzku ungmennafélög-
in? Er hann í samræmi við hug-
sjónir þeirra og stefnumið?
Rætist með þessu móti draum-
urinn fagri um landgræðslu,
skógrækt, fólksfjölgun og meiri
menning? Ætlar sveitaæskan að
láta smala sér saman í svefn-
sljórri hlýðni og reka sig til
strandarinnar eins og dauða-
dæmd haustlömb, yfirgefa með
öllu fjalladalina, þar sem foss-
arnir syngja?
Þetta eru þjóðfélagsvandamál.
Þetta eru þjóðmál.
Það er auðsætt, ef ung-
mennafélögin neita því að taka
afstöðu til þeirra, þá afneita
þau um leið fortíð sinni, hug-
sjónum sínum — sjálfum sér.
Og samt, samt á þessi afneit-
un sér stað. Blandið ekki þjóð-
málum inn í ungmennafélögin!
Þetta er aðvörunin, sem berg-
málað hefir svo óhugnanlega í
gervöllum ungmennafélögunum
upp á síðkastið, og þetta er að-
vörunin, sem fyrirlesari Ung-
mennafélags íslands gaf áheyr-
endum sínum á útvarpskvöldi
2. desember. v
Orsakir afneitunarinnar eru
annað tveggja, fullkomið skiln-
ingsleysi á félagshugsjónum og
starfsáformum ungmennafélag-
anna eða vísvitandi svik við fé-
lagshugsjtoir þeirra og starfs-
form. Hið ryrnefnda mun að lík-
indum vera hið rétta svo furðu-
legt sem það þó er.
íslenzkt skáld segir í kvæði
um þjóðlíf okkar:
„Framtíðin er fagur dagur,
fortíðin draumanótt.“
Lýsa ekki þessar ljóðlínur lífs-
viðhorfum hins skyggna auga,
(Framhald á 7. síðu)
Péiur Sigurðsson:
Hlío, ársrit íslenzkra kvenna
vistir og fatagerðir borgarinnar.
En jafnframt var Tottleben
skipað að halda uppi aga meðal
manna sinna og sjá til þess, að
engum venjulegum borgara yrði
gert mein að nauðsynjalausu,
hvorki í Berlín né annars stað-
ar. Var liði þessu bannað að
neyta víns og aðrar strangar
reglur settar um hegðun þess.
Þessi ferð tókst mætavel —
og skyggði aðeins það eitt á
gleði Rússanna, að ári síðar
vitnaðist, að Tottleben hefði
alltaf verið jafnframt í þjón-
ustu Friðriks Prússakonungs og
skýrt honum jafnóðum frá skip-
unum þeim, er honum voru
gefnar, og öðru, er honum gat
að haldi komið.
Hann komst með lið sitt til
Köpenick 22. september og hóf
allöflpga skothrið á höfuðborg-
ina. Næstu daga komu rúss-
neskir hershöfðingjar til móts
við hann með allmikinn liðstyrk
og áttu þeir nú í höggi við
20 þúsund manna prússneskt lið,
er dregið hafði verið saman
vestar í landinu og sent á vett-
vang, en þorði þó ekki að leggja
til meginorrustu. En í lok mán-
aðarins höfðu Rússar komið ár
sinni svo fyrir borð, að þeir
gerðu áhlaup á Berlín og náðu
henni á sitt vald. Gerðist það
29. september samkvæmt gamla
stíl, en 9. október eftir okkar
tímatali. Tvö borgarhliðanna
fengu þeir bandamönnum sín-
um til gæzlu, en við hin höfðu
þeir sjálfir vörzlu.
Samningarnir um uppgjöf
borgarinnar voru af hálfu árás-
arherjanna undirritaðir ‘ af
Tottleben, en ýmsum borgaryfir-
völdin af Prússa hálfu, og var
hann dagsettur samdægurs og
herinn ruddist inn í borgina.
Þessi samningur er enn til í rík-
isskjalasafni Rússlands.
Sigurv^garar komu mildilega
fram. Þeir lýstu yfir fullu frelsi
til handa borgurunum, einnig
í trúmálum, og eignir manna
voru látnar óskertar. Skólar
kirkjur, sjúkrahús héldu áfram
að starfa á eðlilegan hátt, við-
skipti öll gengu sinn gang og
gildin héldu réttindum óskert-
um. En í staðinn tókst borgar-
ráðið þær Skyldur á herðar að
greiða allháan skatt til rúss-
neska keisaradæmisins í silfri
eða tveggja mánaða víxlum, er
rfkustu kaupmenn borgarinnar
ábyrgðust, að upphæð 1.500.000
þölur, auk 200.000 þala til rúss-
nesku og austurrísku herjanna,
er setu höfðu i borginni, og
greiddist það í reiðu fé, mjöli
eða öðrum mjölvörum.
Tottleben lét taka ýmis sýnis-
horn úr hergagnabúrum og
virkjum borgarinnar og senda
Fermor. Þar á meðal 252 „gamlir
fánar ýmissa þjóða, auk fimm
nýrra ‘, 52 hermerki, „éinnig
ýmissa þjóða“, 57 fallbyssur,
9000 hermannabyssur og 290
stuttar riddarabyssur, auk ým-
is konar annara vopna, her-
gagna og tækja.
„Og á morgun,“ bætti Tottle-
ben við skýrslu sína til yfirhers'-
höfðingjans, „ætla ég að láta
hýða blaðamenn hér 'í borg,“
— sem ekki kom jafn einkenni-
lega fyrir” sjónir þá sem nú.
Friðrik hafði nefnilega óspart
notað blöðin til þess að dreifa
út fölsuðum fréttum og hvers
konar orðrómi og óhróðri um
fjandmennina.
Fermor gerði sitt til þess
að afvopna Prússa. Öllu, sem í
hergagnabúrunum var og hann
gat ekki haft gagn af handa
liði sínu, lét hann fleygja í ána
Spree. Allar púðurverksmiðjur
voru sprengdar í loft upp og
hergagnabúrin brennd til kaldra
kola. Fallbyssustöðvar og her
gagnaverksmiðjur voru svo
rækilega eyðilagðar, að það
hlaut að taka langan tíma og
kosta mikið erfiði eða gera þær
nothæfar aftur. Helztu byssu-
smi??irnir voru handteknir og
sendir brott.
Framkoma Austurríkismanna
og Saxa var aftur á móti oft
miður góð, og kvað svo ramt að
uppivöðslu þeirra í borginni, að
stundum sló í bardaga milli
þeirra og Rússanna, er sjálfsagt
hafa talið sig aðal-húsbænd-
urna.
Andrei Bólótoff, liðsforingi í
setuliði Rússa, skrifaði síðar
ævisögu sína og lýsti þar meðal
annars veru sinni í Berlín. Get-
ur hann þess, að yfirvöld borg-
arinnar hafi við brottför liðsins
boðið rússneska herforingjanum
Bachman 10.000 þala gjöf, í
þakklætisskyni fyrir þá mildi og
velvild, er hann hefði sýnt. En
hann hafnaði gjöfinni.
Þegar því hlutverki herfárar-
innar, að lama hernaðarmátt
Prússanna hafði verið fullnægt
eins og kostur var, hörfuðu
Rússar brott úr borginni. Höfðu
Lífið er bæði bruðulsamt og
gjöfult. Það eys yfir okkur
gjöfum sínum. Ekki eru þær
allar gull og gérsemar, en perlur
og gullkorn eru innan um allt
hitt.
Fyrir nokkru barst inn til
mín rit, sem lætur líþið yfir sér.
Það er gefið út af • prestafélagi
Vestfjarða og heitir Lindin. Ég
hefi áður minnst á þetta rit. í
því eru ágætar greinar, en ein
ber af öðrum. Hún er perla, að
mínu ^áliti. Hún heitir: „Auðu
þeir eigi míisst nema eitt hundr-
að hermenn' í allri ferðinni.
Ári síðar hertóku Rússar Kol-
berg, síðasta vígi Friðriks mikla
í Eystrasaltslöndunum. En þrátt
fyrir allar þessar ófarir, var
sögu hans ekki lokið. Skömmu
eftir fall Kolbergs, einmitt þeg-
ar Friðrik_ aftur var tekinn að
hugsa um að afsala sér konung-
dæmi í Prússlandi, dó Éiísabet
skyndilega og við völdum tók
hálfvitinn Pétur II., er mjög
var hlynntur Prússum.
Prússneska herveldið var þó
lengi í sárum eftir þau högg, er
því höfðu verið greidd, — en það
reis samt fljótlega úr rústum og
leiddi hörmungar og tortímingu
yfir óbornar kynslóðir í Norður-
álfu.
rúmin“, eftir Svein Gunnlaugs-
son skólastjóra á Flateyri.
Og nú kemur Hlín. Ég sé strax,
er ég fletti ritinu, að í því <u:
margt gott. Ég hefi enn ekm
lesið nema lítið í þessu fjöl-
skrúðuga hefti. En ég kæri mig
ekki um að biða, unz ég hefi
lesið meira, með að segja það,
sem mér liggur á hjarta.
Ég var hálf þreyttur. Hallaði
mér út af á bekkinn og tók að
blaða í ritinu. Las yfirskrift-
irnar. Þar var ein: „Konan, sem
klæddi sig úr skyrtunni“, eftir
bóndann í Geitaskarði, Þorbjörn
Björnsson. Þarna er ein af þess-
um fágætu greinum, ein af
þessum greinum, sem gera mann
að betri manni. Það er gott að
rekast á slíkt. En bezt af öllu,
að til er fólk, eins og konan,
sem klæddi sig úr skyrtunni.
Slíkt mál ætti útvarpið að
flytja, hvert mannsbarn í.land-
inu að heyra eða lesa.»Það eru
ekki ævinlega stærstu bækurn-
ar eða lengstu ritgerðirnar, sem
mest gildi hafa. Þessar litlu
perlur eru ómetanlegar.
Næst á eftir kemur grein
eftir breiðfirzka konu: „Hvað
segja konur um karlmennina“.
Gott er það líka, að konur skuli
geta talað þannig um karlmenn.
Hitt er ekkert, þótt /við karl-
mennirnir tölum vel, um kon-
urnar. Þær eru fallegar, hjarta-
góðar og elskulegar, fórnfúsar,
þolinmóðar og auðugar þeirra
ga^ða, sem eru okkur meira
virði en öll ríki veraldarinnar og
þeirra dýrð. Það er hressandi
tilbreyting að lesa eftir konu
tal um karlmenn, líkt og þessa
litlu grein. Ég lagði ritið frá
mér, vildi ekki lesa meira að
svo stöddu. Mér leið vel, hafði
fengið mjög góða heimsókn og
vildi njóta hennar.
Ég ætla ekki að eyða neinum
orðum um hina ágætu og vel
hugsuðu ræðu og ritgerö séra
Benjamíns Kristjánssonar í rit-
inu, um köllun móðurinnar —
móðurhlutverki^ og hjúskapar-
lífið, eða aðrar góðar greinar í
ritinu, én treysta því, að þessi
fáu orð mín um Hlín verði til
þess, að einhverjir gerist for-
vitnir og seilist í góðar gjafir
hennar. Ritið er líka furðulegt
afbrig'ði i bókaútgáfu nútímans.
Það kostar aðeins 4 krónur, er
þó 144 blaðsíður í stóru broti.
L
TÍMINN
Þeir, sem fylgjast vilja með
almennum málum verða að lesa
Tímann.
Áskriftarverð í Reykjavík og
Hafnarfirði er 4 kr. á mánuði.
Áskriftarsími 2323.
Áskriftargjald Tímans
utan Rvíkur og Éafnarfjarðar
er kr. 30.00 árgangurinn.