Tíminn - 06.03.1945, Side 5

18. blað
TÍMB\]V, |>riðjndaglim 6. rnarz 1945
5
RITSTJÓRI: SIGRÍÐUR INGIMARSDOTTIR
JV jl t í s h u barnaherbergi
Kvennabálkurinn birtir hér
tvær rnyndir. af nýtízku barna-
herbergi. Eru þær teknar úr
amerísku blaði. Herbergið _er í
senn leikstofa, lestrarherbergi
og svefnherbergi. Skáparnir með
fr^rn veggjunum geyma leikföng
barnanna, bækur þeirra og föt.
Til hægri sér á endann á rúm-
unum, sem eru byggð hvert upp
af öðru (,,kojur“). Er slíkt fýrir-
komulag mjög hentugt og spar-
ar mikið rúm. Upp í efri „koj-
una“ liggur rimlastigi. Undir
rúmunum eru skúffur, sem
geyma^rúmfötin á daginn. Gólf-
rými er mikið í herberginu. Á
veggnum gegnt vinnuborðinu er
stór gluggi og rennihurð, sem
vita út að leikvelli í garðinum.
Vilhelm M.oberg:
{Zrunnteikning af barnaherberginu.
Bath: baSherbergi; clothes: klœða-
skápar; worktable: vinnuborð; bunks:
„kojurnar"; terrace: grasvöllur.
Þannig getum við hugsað okkur að barnaherbergið líti út.
R. e y n i ð þ ett a !
Hreinsið hárbursta og fata-
bursta með því að nudda hveiti
inn í þá með mjúkum klút.
Hristið hveitið síðan úr eftir
nokkra stund og koma þá ryk
og önnur óhreinindi úr burst-
anum með því.
Þvottasnúrur fúna siður, ef
þær eru nut^laðar með vaxi áð-
ur en byrjað er að nota þær.
Sé þetta gert vandlega á það
líka að hindra það, að óhrein-
indarendur komi i þvottinn und-
an snúrunni. \
Búsáhöld úr kopar er gott að
hreinsa með því að nudda þau
með hálfri sítrónu, sem dýft
hefir veriö í salt og þvo þau
síðan úr tæru vatni.
F ö t o g f r a h U i
á s ni á d r e n <j t

S v o v a r u m
honur h v e ðið
Dyggðug kona.og ástfangin er
aumkunarverð.
La Rochefocauld (d. 1680)
Konan er altari ástarinnar.
Balzac (d. 1850) j ..
Það er óhamingja hverrar
konu að vera aldrei elskuð, en
smán hennar að vera ekki leng-
ur elskuð.
Montesquieau (d. 1755)
Vinátta endar oft með ást, en
ástin aldrei með vináttu.
Golton (d. 1832) j
Siðprýðin hjúpar konuna bet-
ur en klœði hennar.
Rousseau !
I
!
/ • }
Konan skiptir jafnoft um skap
og um föt.
' Enskur málsháttur
' I
Við sökum konuna um hrœsni,
en athugum þó ekki að hún er
hreinskilnari við okkur en sjálfa
sig.
• Chamford (d. 1794)
'„Mínar einu bœkur
voru andlit kvenna,!
oý aðeins þvaður
kenndu .þœr mór“.
Thomas Moore
Karlmenn eru orsök ítð ósam-
lyndi kvenna.
La. Bunjere I
Kona, þú veldur ofviðri því, '
er kemur róti á mannkynið.
Rousseau
Frakki á smádreng
n
Föt á smádreng
\ ,__________
Eiginkona
FRAMHALD
til. Það var enginn til nema Hákon. En nú varð henni ljóst, að
hún hafði líka heill og hamingju annars manns í hendi sér.
Það, sem þau Hákon gerðu, varðaði einnig þriðja mann. Hákon
hafði bent henni á það, og hún hafði ekki viljað hlusta á
hann — en það var samt satt. Og nú fyrst ollu brigð hennar við
mann sinn, henni kveljandi sársauka.
Orð Páls, svipur hans, augu hans — allt vitnaði um fullkomið
traust hans á henni. Hann fól hús og heimili og allt óhikað
hennar umsjá, þegar hann fór að heiman. Hann hefði ekki hikað
við að fela henni í hendur allt, sem hann átti. En svo illa var
hún hæf til þess að gæta þess, að hún gat ekki einu sinni gætt
sjálfrar sín. Hún hafði eftirlátið rúm eiginmannsins í rekkjunni
öðrum manni, sem hún hafði sjálf kallað til sín. Hefði það verið
svívirðilegra, þótt hún hefði selt öðrum allt, sem hann átti?
Hún hafði aðeins getað hugsað um þetta: að Hákon kæmi til
hennar. Það var auðvelt og sársaukalaust að gleyma Páli og verða
kona Hákonar. Það var annaðxsað fara úr húsi Páls til Hákonar í
oeim vændum að vera hjá honum til æviloka. Hún var eiginkona
Páls, hann átti heimtingu á því að ráða yfir henni, og hún
varð að hugsa sig um, áður en hún áræddi úð hlaupast brott
frá honum. Hún var þegar orðin sek um smánarathæfi fyrir
augliti Guðs, en fyrir sjónum manna var hún ekki enn ber að
slíku. ’
Það var eins og allar gáttir framtiðarinnar stæðu galopnar,
þegar Páll kom heim. Margrét spurði sjálfa sig: hvað verður
um okkur, um Pál og hana? Hvernig skyldi þeim takast að leysa
þann vanda, sem þeim hafði borið að höndum? Hún vildi ekki
verða strokukvendi á flækingi. hún vildi eiga heima hérna í
þorpinu og vera húsfreyja á sínu heimili. En það var eitt því til
fyrirstöðu: Hákon vildi eiga hana einn. Hvernig gat hún haldið
áfram að vera hjá Páli og þó gefið sig Hákoni einum?
Nú fann Margrét það, að hún var kona Hákonar — hans
og hans eins. Og einskis óskaði hún jafn innilega og þess, að
hún mætti vera honum trú. Hjá honum eignaðist hún gleði sína,
og henni sortnaði fyrir augum, þegar hún hugsaði til allrar þeirr-
ar gleði, sem þau ættu ónotið, ef þeim mætti auðnast að lifa
saman. Hana óraði fyrir því, að hún hefði gefið Hákoni mikið,
sem eiginmaðurinn gæti áldrei no^tið hjá henni, jafnvel þótt
þau lifðu hundrað ár í hjónabandi.
En Páll var kominn heim. Hún gat ekki dulið sjálfa sig þess,
sem í vændum var.
Að vera kona tveggja manna . t. . Nei, nei ... .! Hjartað henn
ar neitaði því, öll sál hennar reis öndverð gegn því. Hún hafði
nýlega svikið Pál, en hún skyldi ekki svíkja Hákon líka.
Hún hafði heitið Hákoni því, að hún skyldi ekki skipta sér
milli tveggja. Hún gat logið og dulið heitrof sín, en honum vildi
hún reynast dygg og falslaus' — öðrum hvorum varð hún að
reynast dygg og falslaus. Nei, hún vildi ekki dylja Hákon neins,
hversu litilfjörlegt sem það var. Hún hefði kveinkað sér við að
vera kona tveggja manna, enda þótt hann hefði ekki krafizt
af henni trúmennsku. Henni bauð nú við öllum mökum við
mann sinn, bauð við þeim af líkama og sál.
Margrét varð að beita allri sinni kænsku til þess að bjarga
sér úr þessum vanda. Og hún var bæði slæg og hugkvæm, er
hún þurfti að forða því, að aðrir kæmust á snoðir um hina
leynilegu sælu hennar — ef hún kæmist á annarra vitorð, var
úti um hana. Og það gat ekki gert Páli neitt mein, þótt hún
færi á bak hans, unz hann uppgötvaði það. Þannig varð hún
að dylja hina miklu hamingju sína, ekki aðeins 4egna sjálfrar
sín, heldur líka vegna hans — það hafðí hún talið sér trú um.
*
Það var ein dagstund, sem Páll hlakkaði alltaf mest til — og
það voru kvöldstundirnar, þegar hann var kominn heim og gat
farið að hvíla sig eftir daglangt erfiði. Aldrei var hann eins
ánægður með sjálfan sig sem þá. Hann var svangur, en Mar-
grét var líka að bera matinn á borð, hann 'var þreyttur, en gat
líka bráðum farið að hátta. Það var allt gott.
Og nú, þegar hann hafði verið að heiman tvö kvöld, voru
þessar kenndir sterkari en venjulega. Páll lá á bekknum og
gat ekki munað eftir neinu, sem hann þyrfti að kvarta yfir
Á heimili foreldra sinna kunni hann ekki orðið jafn vel við sig
og áður fyrr, og það stafaði náttúrlega af því, að honum leið
nú svo miklu betur á sínu eigin heimili, þar sem hann réð öllu
sjálfur.
Já, það var einmitt þar, sem hann undi sér bezt, hjá ungri og
heitri konu, sem sýslaði við heimilisstörfin meðan hann hvíldi
sig. Hann átti gott býli, hann skuldaði ekki neitt af kaupverð
inu. Hann var líka heilsuhraustur og vissi ekki hvað veikindi
voru,' hvorki smá né stór. Vitaskuld varð bóndi að leggja hart
að sér, en svo komu kvöldin og líka næturnar. Og á helgidögun-
um var kannske dreypt í brennivín — þá drakk maður sig jafn-
vel vel fullan og svaf það svo úr sér áður en vinnan kallaði að á
nýjan leik.
Og hann hafði fengið þá vinnukonu, sem hann hafði kosið og
viljað fá handa konu sinni. Páll gat ekki óskað þess, að neitt
væri á annan veg. Faðir hans myndi reyndar deyja innan
skamms, en það urðu nú endalok allra gamalla manna. Hann
átti líka einhvern tíma að deyja hvort eð var, svo að ekki þýddi
að sýta það.
Já, í kvöld fann Páll það betur en venjulega, hve lífið hafði
leikið við hann. Það hafði verið dálítið tómlegt á nóttunni heima
hjá gamla manninum; en það var blátt áfram af því, að hann
saknaði Margrétar. Honum hafði aldrei dottið það í hug fyrr en
núna, þarna sem hann lá og horfði á hana.
Og hann stóð saddur upp frá kvöldmatnum og háttaði og beið
Margrétar. Hún lét hann bíðá eftir sér, eins og hún hafði gert
þessi kvöldin, því að hún hafði margt að snúast. En loks kom
hún.
Allt í einu fór hún að kvarta um lasleika. Ja, hún hafði reynd-
ar verið orðin hálf-lasin í dag. Hún var með hræðilegan höfuð-
verk — og hún var eitthvað svo undarleg um sig alla.
Páll var ekki nærgöngull við hana. Hann sætti sig strax við
þetta. Samt varð hann fyrir dálitlum vonbrígðum.
Margrét várð svo þakklát, að það lá við, að hún skammaðist
sín: Það var þá auðséð, hvað góður hann vildi vera við þana,
ef hún var veik. Hann var ekki neinn^konuníðingur.
. JÚLLl OG DtJFA
Ettir JÓN SVEINSSON.
%
Eftir stutta stund mættum við mönnunum.
En þegar við gættum betur að, brá okkur í brún. Við
stóðuín agndofa af hræðslu. Þarna voru þrír af þeim,
sem legið höfðu úti. — Júlla vantaði.
Mér fannst hjartað í mér hætta að slá, og mér lá
við yfirliði, þegar ég sá það, að Júlli var ófundinn enn.
Sauðamennirnir þjrír voru alvörugefnir og mæðulegir
á svipinn, niðurlútir og þegjandalegir. Þegar við spurð-
um þá, hvar Júlli- væri, sögðu þeir, að hann hefði ekki
verið með þeim, þegar hríðin skall á. — Hitt ætluðu
þeir að segja okkur nánar, þegar heim kæmi.
Mér sýndist ekki laust við, að þeir væru móðgaðir
öf því, að við spurðum ekki um annað en Júlla, en lét-
um ekki í ljós neina gleði yfir því, að þeir væru komnir
heilir á húfi.
i
Þó að ég væri ungur drengur, skildi ég þetta og
fann til þess.
Ég reyndi því að. hughreysta þá, tók í höndina á
þeim hverjum fyrir sig og klappaði þeim ósköp barna-
lega.
Þeir skyldu, hvað mér var í hug, og brostu nú vina-
lega til mín.
Á heimleiðinni athuguðum við þá betur.
Þá fyrst sáum við, hvað þeir voru magnlausir og dauð-
uppgefnir. Þeir voru bleikir eins og liðið lík. Og ekki
gátu þeir gengið nema löturhægt.
En hundarnir þeirra, sem höfðu verið grafnir í fönn-
ina með þeim, þeir voru ekki eins illa út leiknir.
Þeir voru alltaf á hlaupum í kringum okkur, gjamm-
andi og gjálfrandi og fullir af leikaraskap.
Það leit ekki út fyrir, að það hefði orðið fjöri þeirra
og vellíðan að meini, þó að kalt væri og tóml^gt í
fönninni. .
Smátt og smátt bráði líka af mönnunum.
En þó fannst okkur kæti þeirra uppgerðarleg og hlát-
urinrí hálfgerður kuldahlátur. \
Að síðustu voru þeir farnir að gera að gamni sínu.
„Þetta var skemmtileg nótt,“ sagði einn. „Hefði okk-
ur ekki fundizt hún ætta að verða endalaus, þá hefði
okkur líklega fallið hún ennþá betur.“
„Við fengum líka að liggja og hvíla okkur í næði,“
bætti annar við. „Sjaldan höfum við átt kost á að sofa
eins vel út. Og ekki var ljósið að ónáða okkur. Það var
allt jafn sótsvart, snjórinn var meira að segja svart-
ur líka.“
„Ég hefði nú þegið það að hafa ljós,“ sagði sá þriðji.
„Þá hefði ég bæði getað ort og skrifað eitthvað fallegt.
Þið getið því nærri, að við vorum í skáldlegum hug-
leiðingum.“
Að þessu hlógu þeir allir. En ekki var það neinn
gleðihlátur. Það heyrðá ég.
Sjafnar tannkrem gerír
tennurnar mjallhvítar
Eyðir tannsteini og himnu-
myndun. Hindrar skaðlega
sýrumyndun í munninum og
varðveitir með því tennurn-
ar. Inniheldur alls engin
skaðleg efni fyrir tennurnar
eða fægiefni, sem rispa tann-
^ glerunginn. Hefir þægilegt og
hressandi bragð.
NOTIÐ SJAFNAR TANNKREM
KVÖLDt OG MORGNA.
Sápuverksmiðjan Sjðín'
Aknreyri
A