Tíminn - 17.04.1945, Blaðsíða 2

NiV, þrlð|ndaglim 17. apríl 1945
28. blað
Þriðiutlayur 17, aprtl
Ræktunarsamþyktír
Á þinginu 1943 fluttu Fram-
sóknarmenn frv. um breytingu
á jarðræktarlögunum. Frv. þetta
var í tveimur aðalþáttum. Ann-
ar þátturinn fjallaði um, að
búnaðarsamböndin yrðu efld til
að annast stóraukna félags-
ræktun, sem yrði framkvæmd
eftir markvissri áætlun (rækt-1
unarsamþykkt). Hinn þátturinn
fjallaði um stóraukin jarðrækt-
arstyrk á næstu árum. Með
þessu hvorutveggja var stefnt að
því, að innan 10 ára yrði allur
heyskapur stundaður á véltæku
landi, en það er nú vissulega eitt
mesta stórmál landbúnaðarins.
Frumvarp þetta fékk daufar
undirtektir hjá Kveldúlfsðeild
Sjálfstæðisflokksins og verka-
mannaflokkunum. Niðurstaðan
í þinginu varð þó sú, að frv. var
vísað til Búnaðarfélags íslands
til athugunar. Milliþinganefnd
félagsins í búnaðarmálum var
síðan falin athugun frv. og
samdi hún tvö ný frumvörp á
grundvelli þess. Annað fjallaði
um ræktunarsamþykktir í sveit
um, en hitt um þá breytingu á
jarðræktarlögunum, að jarð-
ræktarstyrkurinn yrði stórauk'
inn 10 næstu árin. Bæði þessi
frv. voru lögð fyrir seinasta
þing. Tókst að fá frv. um rækt
unarsamþykktirnar samþykkt,
en stjórnarliðið vísaði jarð-
ræktarlagafrv. frá, eins og
kunnugt er.
Markmið laganna um ræktun-
arsamþykktir er í aðaldráttum
þetta: Búnaðarsamböndin eða
deildir úr þeim mynda eins kon-
ar ræktunarfélag, er setur sér
ákveðna áætlun (ræktunarsam-
þykkt) um ræktunarfram
kvæmdir á félagssvæðinu tiltek'
ið árabil. Ræktunarfélagið afl-
ar sér síðan stórvirkra ræktum
arvéla og kemur upp vinnu'
flokkum til að fara með þær.
Gerðar verða mælingar og at
huganir á því, hvernig bezt verði
fullnægt ræktunarþörf hvers
býlis. Býli, sem hafa minnst vél-
tækt land, skulu hafa forgangs
rétt að ræktunarframkvæmd-
um. Ræktunarfélögunum verða
svo veitt ýms hlunnlndi. Ríkið
kostar að mestu allar mælingar
og aðra undirbúningsvinnu að
ræktuninni. Það sér um nám-
skeið, þar sem mönnum verður
kennt að fara með vélarnar.
Veittar verða 3 milj. kr. úr fram-
kvæmdasjóði til að styrkja véla-
kaupin.
Það má segja, að lögin um
ræktunarsamþykktirnar séu
byggð á félagsvinnufyrirkomu
laginu, sem búnaðarsamtökin
hafa lengi fylgt, en jafnframt sé
það endurbætt og fullkomnað.
Framkvæmdirnar verða mark
vissari og betur undirbúnar.
Þær ættu einnig að geta orðið
miklu stórfeldari og betur úr
garði gerðar. Lögin um ræktun-
arsamþykktirnar eiga því að
geta orðið veigamikill þáttur 1
þeirri baráttu að koma allri
heyöflun á véltækt land. Má
telja víst, að búnaðarsamtökin
hefjist handa hið fyrsta um
framkvæmdir á grundvelli
þeirra og noti sér hlunnindin,
sem þau veita.
Lögin um ræktunarsamþykkt
ir eru ein þeira fáu laga frá
seinasta Alþingi, er fjalla um
raunhæfa nýsköpun. Framsókn-
armenn hafa haft forustu um
setningu þeirra eins og hér hef-
ir verið rakið. Hitt er svo ann-
að mál, að lögin um ræktunar
samþykktir koma ekki að mikl
um notum, nema jarðræktar
styrkurinn fáist aukinn, því að
bændum einum er ofvaxið að
kosta jafn stórfeldar ræktunar-
framkvæmdir og gera þarf
næstu árin. Aukinn jarðræktar-
styrkur er líka enganveginn
styrkur til bænda, he^dur er það
allri þjóðinni til hags, að land-
búnaðurinn geti hagnýtt sér
fyllstu tækni. Framsóknarmenn
munu því halda áfram barátt-
unni fyrir jarðræktarlagafrv. Og
þess verður að vænta, að skiln-
ingur manna á ræktunarþörf
landbúnaðarins reynist svo mik
ill, að stjórnarliðinu takist ekki
til langframa að stöðva þetta
mál.
Á víðavangi

Ófeigur.
. Tíminn taldi lengi vel rétt að
gera þá undantekningu á riti
Jónasar Jónssonar, Ófeigi, að
láta óleiðréttar ýmsar missagn-
ir, er birtust þar um Framsókn-
arflokkinn og ýmsa forráða-
menn hans. Blaðinu fannst
leiðinlegt að þurfa að deila við
gamlan samherja, enda gerði
aað sér vonir um, að forstöðu-
maður ritsins myndi við nán-
ari athugun verða sjálfur til að
leiðrétta þær, því að vart gæti
fyrir honum vakað að reyna að
hnekkja gengi Framsóknar-
flokksins. Blaðið taldi sig líka
hafa aukna ástæðu til að ætla
þetta eftir að Ingimar Eydal
hafði veítt ritstjóra Ófeigs vel-
viljuð heilræði, ásamt nauðsyn-
legum leiðréttingum. Tíminn
taldi og víst, að stjórnarmynd-
unin í haust, þegar andstæðing-
ar Framsóknarflokksins skriðu í
eina flatsæng, myndi ráða þann
mun, er á kynni að vanta til
þess, að ritstjóri Ófeigs sæi villu
síns vegar og tæki upp forna
starfshætti, að vinna gegn íhaldi
og kommúnisma í stað þeirra
nýju vinnubragða að reyna að
vinna að sundrungu meðal
Framsóknarmanna.
Því miður hafa allar þessar
vonir brugðizt. Missagnirnar
um Framsóknarflokkinn í Ó-
feigi hafa stórum aukizt í Ófeigi
.síðan ríkisstjórnin kom til
valda. Er vart ofmælt að telja
Ófeig að því leyti hálfgert
stjórnarblað. Aðalstjórnarblöðin
endurprenta líka með mlkilli
ánægju skammirnar, sem Ó-
feigur birtir um Framsóknar-
flokkinn, og nota þær sem eins-
konar ■ s önnunargögn gegn
flokknum. Þegar svo var komið
taldi Tíminn sér skylt að lpið-
rétta missagnirnar um Fram-
sóknarflokkinn í Ófeigi, líkt og
í öðrum blöðum, sem reyna að
vinna á móti flokknum. Hefir
þetta verið gert nokkrum sinn-
um og mun vera haldið áfram
meðan ritstjóri Ófeigs heldur
uppteknum hætti, en eigi verð-
ur þá hirt um að leiðrétta, nema
helztu missagnirnar og þær, sem
stjórnarblöðin telja gómsætast
ar. Hinar fær ritstjóri Ófeigs að
eiga óáreittur.
Samtölin við kommúnista.
í því hefti Ófeigs, sem nýlega
er útkomið, endurtekur ritstjór
inn enn þann gamla söng, hve
illa það hafi verið ráðið að eiga
í samningum við kommúnista
um stjórnarmyndun. Tjil við-
bótar margendurteknum um
imælum sínum, heldur hann þvi
fram að þessu sinni, að Fram
sóknarmenn hafi gengið svo
langt í þessari stjórnarmynd
unarviðleitni, að þeir hafi
hvarflað frá stefnu sinni í dýr
tíðarmálinu. Sannleikurinn er
aftur á móti sá, að það hefir
jafnan verið ein aðalorsök sam-
vinnuslitanna, að Framsóknar-
menn hafa aldrei hvarflað frá
niðurfærslustefnunni í dýrtíðar
málinu. Það var þar, sem skildi
milli Framsóknarflokksins og
Sjálfstæðisflokksins, að Fram
sóknarflokkurinn neitaði að
ganga að skilyrðum kommún-
ista í dýrtíðarmálinu, en Sjálf-
stæðisflokkurinn gerði það
Þrátt fyrir þennan reginmun,
heldur ritstjóri Ófeigs því stöð
ugt fram, að verknaður Fram
sóknarflokksins og Sjálfstæðis-
flokksins sé eiginlega hinn
sami í þessum efnum og Her-
mann Jónasson og Eysteinn
Jónsson hafi verið reiðubúnir
til að gera það, . sem Ólafur
Thors gerði! Hver halda menn
að sé tilgangurinn með slíkri
málfærslu?
Annars mun það áreiðanlega
fara að teljast brjóstumkenn-
anlegt, hve oft J. J. er farinn
að endurtaka þetta, þegar þess
er gætt, að hann sat sjálfur
hátt á annan mánuð í stjórnar-
samninganefnd með kommún-
istum haustið 1942, þegar reynt
var að mynda þjóðstjórn, og
samþykkti það síðar, að hafnir
væru við þá samningaumræður
um þriggja flokka stjórn(vinstri
stjórn). Flokksþing Framsókn-
armanna, vorið 1944, lýsti því
yfir mótatkvæðalaust, að það
teldi að þessar samningavið-
ræður hefðu verið sjálfsagðar,
og J. J. hvorki greiddi atkvæði
né hreyfði mótmælum gegn
þessum úrskurði flokksins.
Þegar athuguð er þessi forsaga
J. J. sjálfs og hin eindregna
samþykkt flokksþingsins, verða
framangreindar endurtekning-
ar hans meira en stórfurðuleg-
ar og hann sjálfur brjóstum-
kennanlegur, því að hann er hér
fyrst og fremst að fordæma
eigin verk.
Því fer þó fjarri, að J. J. þurfi
að fordæma þessi verk sín og
Framsóknarflokksins. Reynslan
staðfestir alltaf betur og betur,
að þau voru hárrétt. Hvar hefði
Framsóknarflokkurinn staðið, ef
hann hefði alltaf neitað að tala
við kommúnista og þeir síðan
myndað stjórn með íhaldinu?
Aðstaða Framsóknarflokksins er
sterk í þessum efnum af því að
hann var búinn að sanna, að
ekki var hægt að mynda um-
bótastjórn með kommúnistum,
og mönnum er því ljóst, að
samstjórn þeirra og íhaldsins
byggist meira á niðuirnifi en
uppbyggingu.
Ráðherradómur.
í Ófeigi er mjög alið á því,
að flestir forráðamenn Fram-
sóknarflokksins séu valda7
streitumenn miklir og þó sér-
staklega þeir Hermann Jónas-
son og Eysteinn Jónsson. í sein-
asta hefti Ófeigs er samt
þessi söguburður helzta uppi-
staðan og er m. a. komist svo að
orði, að Sjálfstæðismenn hafi
vitað, að H. J. væri jafnan fal-
ur til samstarfs fyrir stöðu for-
sætisráðherra og Eysteinn Jóns-
son fyrir ráðherradóm. Öllu
greinilegra verður það ekki sagt,
að forustumenn flokksins hugsi
ekkert um málefni, heldur ein-
göngu um eigin völd. Slík eru
meðmælin, sem J. J. gefur
flokknum, þegar hann berst
örðugri baráttu fyrir framtíð
íslenzkra sveita og samvinnu-
félaga en nokkuru sinni fyrr,
en ýmsir menn, sem áður hafa
fylgt stjórnarflokkunum, standa
á vegamótum. Hvort halda
menn, að þetta eigi frekar að
bæta eða spilla fyrir flokknum?
Stjórnarblöðin hafa svarað
þessu fyrir sig með því að birta
þessi ummæli J. J. nær daglega
Það er svo bezti vitnisburð-
urinn um sannleiksgildi þess
ara orða, aff Framsóknarflokk-
urinn bauff Sjálfstæffisflokknum
skriflega stjórnarsamvinnu um
ópólitískan forsætisráöherra
Það__ þurfti því vissulega ekki
að fæla Sjáifstæðisflokkinn
frá samvinnunni, að hann yrði
að tfera H. J. að forsætisráð-
herra, eins og J. J. heldur fram!
Þetta bréf Framsóknarflokks-
ins hefir J. J. áreiðanlega
margoft lesið, enda hefir það
verið birt i mörgum blöðum.
Samt er það helzti söguþráður-
inn í seinasta Ófeigi, sem allt
annað spinnst utan um, að
Hermann Jónasson hafi ólmur
viljað verða forsætisráðherra og
frá því stafi öll ógæfan!
Samvinnufélögin.
Samvinnumenn landsins fá
kveðju í seinasta Ófeigi. Þar
segir, að kommúnistar hafi ný-
lega haldið fund og talið það
til gildis sundrungarstefnu sinni
í kaupfélögunum, að þeir hefðu
á seinasta fundi S. í. S. „fengið
til liðs við Eystein Jónsson all
marga samvinnumenn, sem
skildu ekki hvert stefndi“ og
þannig komið honum í stjórn-
ina. Með þessum orðum og á-
framhaldandi útleggingum er
gefið til kynna, að E. J. sé kom-
inn inn í stjórnina fyrir til-
verknað kommúnista og þá
vafalaust til að ganga þar
erinda þeirra. Allir þeir tugir
sambandsfulltrúa, er kusu
hann, hafi gerzt með því leik-
soppar kommúnista.
Þessi „fréttaritun“ J. J. af
seinasta aðalfundi S. í. S. þarfn
ast ekki mikillar umsagnar, því
að til þess er hún alt of aug'
ljós uppspuni. E. J. er vissu-
lega ekki að neinu leyti kom'
inn í stjórn S. í. S. fyrir til
verknað kommúnista, heldur
vegna þess trausts, sem hann
nýtur meðal samvinnumanna
ERLEIW YFIRLIT:
Eitír fráfall Roosevelts
landsins. J. J. svíður það
kannske, að áróður hans gegn
E. J. hefir að engu leyti hagg-
að þessu trausti, en það er að-
eins að fara úr öskunni í eldinn
að ætla að leyna því með þeim
söguburði, að velflestir fulltrú-
arnir á síðasta aðalfundi S. í.
S. hafi gerzt leiksoppar kom-
múnista!
J. J. þykist mjög vilja vinna
að því að auka mótstöðuafl
samvinnuhreyfingarinnar gegn
ásókn kommúnista, en það
verður vissulega ekki gert með
framangreindri v „fréttaritun“ í
Ófeigi um marga helztu sam-
vinnumenn landslns, né með á-
rásum þeim á einstaka kaupfé-
lagsstjóra, sem nú er farið að
tíðka í Samvinnunni. Enn síður
verður það gert með þeim
sleggjudómum í riti samvinnu-
manna, að það hafi verið barna-
leg stefna hjá hinum þing-
eysku frumherjum samvinnu-
félaganna og öðrum forvígis-
mönnum félaganna að vilja
koma mestallri eða allri verzl-
un landsmanna á samvinnu-
grundvöll. Því aðeins mun sam-
vinnan halda velli, að hún sé
sífellt vaxandi og framsækin.
Það eykur ekki mótstöðu-
afl samvinnufélaganna gegn
skemmdaráformum kommún-
ista, að bjóða þar annarri og
óþarfri sundrungu heim. Þess
skal J. J. vel minnast.
Búnaffarþingiff.
J. J. endurtekur í seinasta Ó-
feigi gömlu söguna um eftirgjöf
búnaðarþings, fulltrúarnir hafi
verið gabbaðir og glaptir með
miklum áróðri og fögrum lof-
orðum, sem ekki hafi verið stað-
ið við. Með þessum móti hafi
þeir verið fengnir til að afsala
bændum 8 milj. kr.
Þótt J. J. sé ágætur reikn-
ingsmaður, mætti mikið vera ef
ekki væri einhverjar skekkjur
í þessum 8 milj. kr. útreikningi
hans. Margir munu áreiðanlega
hugsa sig um áður en þeir taka
það sem óyggjandi sannindi, að
bændur hefðu grætt 8 milj. kr.
ef kjötkg. hefði farið upp í 18
Þess munu sennilega engin
dæmi, að fráfall eins manns
hafi skapað jafn almennan
harm víðsvegar um heim og frá-
fall Roosevelts forseta, er lézt
skyndilega síðastl. fimmtudags-
kvöld. Fráfall hans hefir eigi
aðeins skapajð þjóðarsorg í
heimalandi hans, heldur í flest-
um eða öllum öðrum löndum
veraldar. Menn fundu, að
Bandaríkjaþjóðin hafði ekki
aðeins misst glæsilegasta og
farsælasta stjórnmálaleiðtog-
ann, sem hún hafði eignast á
þessari öld, heldur hafði mann-
kyn allt misst þann mann, sem
bézt var treyst til heillaríkra
áhrifa á lausn hinna stóru
heimsvandamála, er bíða fram-
undan. Þess vegna hefir fráfall
Roosevelts skapað heimssorg, ef
svo mætti að orði kveða.
Með Roosevelt forseta er hnig-
inn í valinn einn af þeim þrem-
ur forsetum Bandaríkjanna, er
hæst mun bera í sögu komandi
ára. Hinir tveir eru Georg Was-
hington og Abraham Lincoln.
Þessir þrír menn hafa hlotið
völdin á örlagatímum í sögu
Bandaríkjaþjóðarinnar og farn-
ast eins vel og framast mátti
vænta. Það mun sannast um
Roosevelt, eins og þessa tvo
fyrirrennara hans, að eftir því,
sem lengra líður frá fráfalli
hans og styrinn um stjórnar-
framkvæmdir hans hjaðnar,
mun hann njóta enn meiri við-
urkenningar en í lifandá lífi, og
mun þó enginn forseti Banda-
ríkjanna hafa verið vinsælli en
hann í stjórnartíð sinni,nemaþá
Georg Washington. Má m. a.
marka þetta á því, að hann
hefir verið kjörinn forseti
Bandaríkjanna tvisvar oftar en
nokkur maður annar.
Stjórnartíð Roosevelts forseta
má skipta í tvö tímabil. Á fyrra
tímabilinu bjargaði hann þjóð
sinni úr einhverri mestu fjár-
hagskreppu, er yfir nokkura
þjóð hefir gengið. Á síðara
tímabilinu leiddi hann haná til
sigurs í mestu styrjöld síðan
sögur hófust.
Þegar Roosevelt tók við völd-
kr., dýrtíðarvísitalan hækkað að uni) 1933, var stórfelt hrun
sama skapi og önnur útþennslalþjóðarfjárhagsins hafið og
á dýrtiðinni orðið eftir því. Það
dæmi má reikna á ýmsa vegu,
en vafasamt þó að nokkru verði
þar slegið föstu, eins og t. d.
því, að bændur hefðu staðið upp
frá þeim leik með 8 milj. kr.
gróða.
Fulltrúar á Búnaðarþingi hafa
áreiðanlega lagt eins mikla
(Framhald á 7. síðuj
magnaðist með degi hverjum.
Roosevelt hóf merki nýrrar og
róttækrar stjórnarstefnu, er
vann bug á erfiðleikunum.
Hann taldi það eitt höfuðein-
kenni stefnu sinnar að muna
eftir hinum „gleymda manni“,
en svo nefndi hann verkamenn-
ina, er voru atvinnulausir í
miljónatali, og smábændurna, er
voru að flosna upp í hundraða
þúsunda tali. Þessar tvær fjöl-
mennustu stéttir þjóðarinnar
fengu kjör sín stórlega bætt í
stjórnartíð hans. Roosevelt var
t. d. ekki smeykur við að viður-
kenna þýðingu landbúnaðarins
með því að veita honum marg-
víslega styrki, sem aðrir at-
vinnuvegir fengu ekki. Hann lét
veita verkalýðsfélögunum fulla
viðurjkenningu, en hennar höfðu
þau ekki notið áður, og sam-
vinnufélagsskap reyndi hann að
örfa á allan hátt, enda hefir ár-
angurinn orðið mikill á því
sviði. í stjórnartíð Roosevelts
hafa orðið meiri félagslegar
framfarir í Bandaríkjunum en
á nokkrum tíma áður, og þjóð-
félagið færzt stórum í jafn-
réttisátt. Fyrir þetta var Roose-
velt ofsóttur og hataður af
auðkóngum Bandaríkjanna, en
alþýðan veitti honum þeim mun
eindregnari stuðning. Eftir
fyrsta kjörtímabil hans, en þá
voru hinar félagslegu framfar-
ir mestar, sigraði Roosevelt
glæsdlegar í kosningunum en
áður voru dæmi til í sögu
Bandaríkjanna.
Strax á öðru kjörtímabili
Roosevelts fóru að sjást ljótar
ófriðarblikur á lofti. Roósevelt
tók því að sinna alþjóðamálum
meira en áður, en þar var við
ramman reip að draga, því að
einangrunarstefnan átti sterk í-
tök í Bandaríkjunum. Roosevelt
hóf merki þeirrar stefnu, að
frelsi annara þjóða í heimin-
um væri Bandaríkjunum ekki ó-
viðkomandi. Með því að stuðla
að frelsi annara þjóða, væru
Bandaríkjamenn jafnframt að
vinna fyrir sitt eigið frelsi.
Festa og lægni hans í mála-
fylgju sýndi sig sjaldan betur
en á þessum árum, enda varð
honum mikið ágengt og meira
en við mátti búast, þegar miðað
var við kringumstæðurnar.
Hann vann þjóðina smátt og
smátt til fylgis við stefnu sína
og var svo komið í forsetakosn-
ingunum 1940, að mótframbjóð-
andi hans taldi ekki annað
hyggilegt. en að játa sig fylgj-
andi sömu stefnu og Roosevelt
í utanrikismálunum. Eftir að
Bandaríkjamenn fóru í styrj-
öldina, lagði Roosevelt allt kapp
á að sameina þjóðina um styrj-
aldarreksturinn og er árangur
þess starfs hans nú kominn í
Ijós á þann hátt, að enginn ef-
ast um úrslit styrjaldarinnar.
Margar stoðir renna undir
það gifturíka starf, sem Roose-
(Framhald. á 7. síðu)
mDD/R HÁ6RANNANNA.
í Alþýðublaðinu 12. þ. m. birtist
ýtarleg ritstjórnargrein um herferð þá,
sem kommúnistar hafa hafið til að
ná undir sig völdunum í KRON. Þar
segir m. a.:
„Ástæðan fyrir því, að komm-
únistar leggja nú alla áherzlu á
að ná einræðisvaldi í félaginu er
einfaldlega sú, að hér er orðið
um að ræða eina öflugustu félags-
heild í Reykjavík og nágrenni,
milljóna fyrirtæki, sem hefir fjölda
vinnustöðva og á annað hundrað
manna í þjónustu sinni. Þeir vilja
geta náð alræðisvaldi í þessum
öflugu samtökum til þess að beita
þeim atvinnulega, fjárhagslega,
félagslega og pólitískt í baráttu
sinni fyrir völdunum í Reykjavík
og í landinu, gegn öllum þeim
einstaklingum, stofnunum, sam-
tökum og flokkum, sem ekki vilja
lúta hinu ofstækisfulla trúboði
þeirra og ekki vilja taka þátt í
hinum siðlausu bardagaaðferðum
þeirra um þessi völd.........
Með því að fjórir flokkar stjórni
félaginu, eins og verið hefir und-
anfarið, skapazt jafnvægi og það
er tryggt, að félagið er ekki mis-
notað í hinni pólitísku baráttu
flokkanna. Kommúnistar teljá hins
vegar að félagið ráði á margvís-
legan hátt yfir svo miklu afli, að
það sé sjálfsagt fyrir þá að reyna
að ná þvi að íullu og öllu undir
sig. Með því hyggjast þeir geta
notað félagsskapinn sjálfan í póli-
tískum undirróðri sínum gegn öll-
um, sem ekki aðhyllast kenningar
þeirra, miðstöðvar þess til póli-
tískra stöðva, starfsfólk þess til
pólitískra sendiferða og stuðnings
við flokkinn — og fjármagn þess
handa flokknum, blaði hans og
prentsmiðju.
Um þetta er barizt í þeim kosn-
ingum, sem eru nú að fara fram
í deildum félagsins, um þetta og
hreint ekkert annað. Allt, sem
kommúnistar reyna að flagga með
til að dylja þennan tilgang, er
blekking. Ef þeim tekst þetta, verð-
ur félagið að því pólltíska og fjár-
hagslega vopni fyrir kommúnista-
flokkinn, sem þeir stefna að. Ef
þeim tekst það ekki verður félagið
rekið á sama hátt og verið hefir,
þannig að rekstur þess sé miðaður
við hagsmuni heimilanna, sem eru
í því, og annað ekki.“
Hér er vissulega dregin upp rétt
mynd af fyrirætlunum kommúnista.
Þess skyldu menn líka vera minnugir,
að þetta er ekki aðeins fyrirætlun
þeirra í KRON, heldur í hverju því
samvinnufélagi, þar sem þeir fá því
við komið.
Alþýðumaðurinn á Akureyri birti
grein 28. þ. m. um kosningarnar í
Pinnlandi. Blaðið bendir þar á, að
þrátt fyrir þann hatramma áróður
kommúnista og bandamanna þeirra,
að borgaralegu flokkarnir bæru ábyrgð
á styrjöldinni og gætu ekki haft við-
unanlega sambúð við Rússa, hafi þeir
hlotið 3/4 greiddra atkvæða, en komm-
únistar og fylgismenn þeirra orðið áð
láta sér nægja 1/4 hluta. Síðan segir
Alþýðumaðurinn:
„S. 1. fimmtudag stóð einn af
gullfuglum kommúnista í islenzka
útvarpinu og skýrði úrslitin í
kosningunum á vísu „Þjóðviljans."
Má geta nærri, hve rétt sú mynd
hefir verið. En eitt atriði, er hann
lagði sérstaka áherzlu á, var það,
hve göfugmannlega Rússum hafði
farizt gagnvart Finnum, að lofa
þeim að sýna svona útkomu. Því
auðvitað hefðu þeir getað látið
99% í kosningunum falla þeim í
vil, ef þeir hefðu viljað J ! ! Nú
sýndu kosningarnar um 70% móti
kommúnistum og um leið Rússum.
Og kommúnistaspekingurinn í út-
varpinu talar um það sem eðlileg-
an og reyndar ekki nema auðveld-
an hlut, að Rússarnir hefðu get-
að lagt sér til 99%.
Með hverju?
Við, sem höfum kynnst lýðræði
í kosningum, þekkjum ekki þá
rússnesku aðferð. En máske þekkir
Sverrir Kristjánsson hana? Ef til
vill frá þjóðaratkvæðagreiðslum í
litlu Eystrasaltsríkjunum, sem
Rússar lögðu sér til á „penan"
hátt fyrir nokkrum árum síðan?“
Þau ummæli íslenzka kommúnistans,
sem Alþýðumaðurinn vitnar í, eru
vissulega lærdómsrík um stélnu og
starfshætti kommúnista. Þau eru og
ekki síður lærdómsrík um stjórnarfarið
á íslandi um þessar mundir, þar sem
útvarpið virðist láta það með öllu
óátalið, að útvarpshlustendum sé boð-
ið upp á slíkan áróður í fréttayfirlitl,
sem á að vera hlutlaust með öllu. Fátt
er augljósara inn hin algeru völd
kommúnista á stjórnarheimilinu.
i