Tíminn - 19.06.1945, Síða 2

2
TÍMrVTV, ftriðjndaginn 19. júní 1945
45. bla»
Þriðjudafjur 19. júní
Ráðleysi ríkisstjórn-
arinnar og sjávar-
þorpin
Um þær mundlr, sem stjórnin
var mynduð, lét hún Áka Ja-
kobssön gera grein fyrir því í
útvarpsræðu, að bændur þyrftu
ekki að vænta góðs af stjórn-
innl. Það væri synd að segja, að
ekki hafi verið við þetta staðið.
Eftirgjöf bændanna, sem
átti að vera fyrsta skrefið til
lækkunar dýrtíðinni, var notað
til þess að kaupa fylgi kommún-
istanna við Ólaf Thors. Fram-
faramálum landbúnaðarins vís-
að frá með fyrirlitningu og það
eina, sem fallið hefir í bænd-
anna hlut eru hótanir og svig-
urmæli. í þessu hefir væntan-
lega engum komið neitt á óvart.
Um sama leyti, sem Áki lýsti
viðhorfi stjómarinnar til land-
búnaðarins, var hafinn lofsöng-
urinn um þá dýrð, sem sjávar-
útvegsmenn ættu í vændum. Nú
skyldi hefj'ast nýtt glæsilegt
tímabil í þeirra sögu.
Fáir munu treystast til að
halda því fram, að skrum
stjórnarlnnar um sjávarútvegs-
málin hafi verið jafn vel efnt og
hótanirnar í garð landbúnaðar-
ins.
Litum til sjávarþorpanna
víðsvegar um landið og sjáum
hvernig verðbólgustefna ríkis-
stjórnarinnar leikur þeirra at-
vinnulíf.
Með nýju launalögunum er
lægstlaunuðu skrifurum í þjón
ustu ríkisins ætlað álíka hátt
árskaup fyrir 6 tíma vinnu og
verkamenn í þorpum landsins
geta fengið með því að vipna 8
tíma hvern einasta virkan dag
ársins. Samt er þetta kaupgjald
í þorpum orðið svo hátt, saman-
borið við afurðaverð og fram-
leiðslutekjur, að hraðfrysting og
annar atvinnurekstur, sem
bundinn er útflutningi er farinn
að dragast stórlega saman. Sjó-
menn á smærri fleytum eru oft
ekki nema hálfdrættingar á við
þá, sem í landi sitja. Alltaf verð-
ur erfiðara og erfiðara að fá
sjómenn á vélbátaflotann, þrátt
fyrir glæsileg aflabrögð í skjóli
friðunar fiskimiðanna á styrj-
aldarárunum. Alltaf fjölgar út-
lendum sjómönnum i vélbáta-
flotanum af þessum ástæðum og
víða horfir þannlg, að bátar
verði að liggja við festar yfir
hábjargræðistímann.
Verðbólgan grefur undan af-
komu útvegsmanna og fiski-
manna og svo langt gengur þessi
vitleysa, að þeir sem stíga á
land til þess að njóta háa kaup-
gjaldsins verða að fórna því á
altarl verðbólgunnar jafnharð
an. —
Framleiðslukostnaður sjávar-
útvegsins vex með hverju tungli.
Oliuhækkun, kaupgjaldshækk-
anir, hækkun tekjuskatts, veltu-
gjald, og útsvarshækkanir í
óseðjandi verðbólguhít ríkis- og
sveítarsjóða. Yfir vofir svo ný
verðbólgualda með haustinu,
undirbúin með kauphækkunar-
öldu þeirri, sem hefst með nýju
launalögunum.
Stjórnin horfir á og hrópar.
Allt í lagi. Allir græða á verð-
bólgunni. Atvinnuvegirnir þola
þennan framleiðslukostnað og
þó meiri væri. En fjármálaráð
herrann hefir ekki við að reita
saman skattana til þess að leyna
, því með niðurborgunum um
stundarsakir, að verðbólfjún er
orðin ennþá stórkostlegri en
fram er komið. Innan um ný-
sköpunarstaglið og upphrópanir
forsætisráðherra um skýjaborg-
irnar heyrast svo stunur fjár
málaráðherrans um þær ógöng
ur, sem í sé komið.
Þetta er ömurlegt ástand um
forystuna í landsmálum. En það
verður að horfast í augu við
þetta eins og það er.
Nefndarbákni, sem kostar
hundruð þúsunda, heflr verið
komið á fót, til þess að greiða
fyrir byggingu nokkurra mótor
báta, sem ekki ná nándar nærri
þvi markl, að koma I staðinn
fyrir þá báta, sem verðbólgan

A víðavangi
Það, sem ekki mátti gera.
Ólafur segir í ræðu sinni á
landsf. Sjálfst.m. að Frams.fl.
hafi sett þá kosti fyrir samstarfi
að tryggt var.að eigi yrði að þeim
gengið. Það þarf góða heilsu til
þess að halda þessu fram. Kost-
irnir voru: Stöðvun dýrtíðarinn-
ar, hallalaus fjárlög, jarðrækt-.
arlögin, efling Fiskimálasjóðs og
stefna milliþinganefndarinnar
í raforkumálum. Þetta eru þau
framfaramál, sem almenningur
í landinu hefir mestan áhuga
fyrir. Nú hefir formaður Sjálf-
stæðisflokksins sagt álit sitt á
þeím og er óvenju hreinskilinn.
Að þessu var ekki hægt að
ganga!
Það, sem hægt var að gera.
En það var hægt að ganga
að því að lækka kaupgjald
bændanna, setja launalög, sem
auka útgjöld ríkissjóðs um
8 milj. kr. á ári, hækka kaup-
gjald hæstlaunuðu stéttanna
innan Alþýðusambandsins, lofa
kostnaðarsömum alþýðutrygg-
ingum órannsakað og út í blá-
inn, hlífa stríðsgróðanum og
leggja á veltuskatt, afgreiða
tekjuhallafjárlög, vísa frá öllum
raunhæfum framfaramálum,
gala um nýsköpun og taka að
sér að prédika dýrð verðbólg-
unnar.
En sá er líka munurinn að
Ólafur Thors fékk að vera for-
sætisráðherra. Mikil er sú þjóð-
h^llusta og mikið mega menn
vera Ólafi Thors þakklátir fyrir
bann skörungsskap og þá fóm-
arlund, sem hann hefir sýnt allt
frá því, að hann sveik í dýtíðar-
málinu haustið 1941 og síðan
aftur í kjördæmamálinu 1942.
Nú er Ólafur hræddur.
Einn af nánum samstarfs-
mönnum Ólafs Thors hefir sagt,
að hann hefði ekki hugmynd
um, hvenær hann segði satt og
hvenær ósatt. Þetta munu nú
vera velviljaðar skýringar á op-
ínberri framkomu Ólafs.
Auðheyrt er að Ólafur er
lauðskelkaður út af braski sínu
með kommúnistum. Segir hann
uú landsfundarmönnum Sjálf-
stæðisflokksins þær fréttir til
vitnis um, að hann hafi orðið
að binda á sig halann, að Fram-
íóknarmenn hafi neitað uppá-
stungu Sjálfstæðisflokksins um
hlutlausan forsætisráðherra.
Þetta eru hrein ósannindi alveg
eins og þjóðsagan um það, að
Framsóknarmenn hafi ekki vilj-
að neina stjórn nema undir for-
sæti Björns Þórðarsonar. Aumt
er að þurfa að bjóða upp á svona
fóður.
Væri nú ekki réttast fyrir Ól-
af að hætta að gera sig hlægi-
legan með því að halda fram
sem aðalatriði, að ekki hafi verið
hægt að mynda starfhæfa
stjórn nema með þátttöku
kommúnista og setja svo jafn-
framt á langa ræðu um það, að
hann hafi gert allt, sem* unnt
var til þess að koma á samstjórn
með Framsóknarmönnum án
kommúnista. Það hafi svo sem
ekki strandað á honum — nei
öðru nær — það hafi strandað
á Framsóknarmönnum.
Ólafur hefir sagt, að lýðræð-
ið fái ekki staðist ef upp úr
slitnar samstarfi við kommún-
ista. Hann hefir látið Gísla vél-
stjóra og Valtý segja, að komm-
únistar hafi hótað 6—12 mán-
aða verkföllum og fullkominni
upplausn, ef ekki yrði látið að
þeirra vilja um stj órnarmyndun,
og framhaldandi verðbólgu. Ól-
afur hefir hreint og beint af-
sakað brölt sitt og kollsteypu
með því, að ekkert vit hafi ver-
ið í stjórnarmyndun gegn vilja
kommúnista.
Er nú ekki heldur mikið á
menn lagt að ætla þeim g,ð með-
taka og tileinka sér þennan boð-
skap og svo til viðbótar honum,
að hann — Ólafur Thors —, sem
þessa skoðun hefir — hafi gert
allt, sem hann gat, til þess að
forðast samstarfið við kommún-
ista og mynda stjórn með Fram-
sóknarf lokknum!
Það þarf þykk flokkshöfuð og
daufa sjón, til þess að taka mark
á þessu hjali Ólafs Thors.
„Spóalap".
„Þunn ræða“. Já, það var orð-
ið, sem einum Sjálfstæðismanni
kvað hafa hrotið af vörum eftir
ræðu Ólafs á landsfundinum. —
Á svona tímamótum vænta
menn þess, að forsætisráðherra
einnar þjóðar segi eitthvað það
(á landsfundi)sem marki stefnu
— eitthvað, sem festist í huga á-
heyrendanna stundinni lengur.
Þessi ræða er ekkert nema vað-
all — ekkert nema flatneskjan
og grynnkan. —
Ræðan er sannkallað „spóa-
hefir nú þegar gert óstarfhæfa.
Kostnaður við smíði bátanna er
slíkur, að hinar nýju útgerðir
eru dæmdar ,til þess að hefja
starfsemi sína skuldum vafðar.
í sjávarþorpum hafa menn
sér það til nauðvarnar að draga
saman samskotafé í útgerðina
nýju, til þess að eitthvað verði
bó gert og fresta því, að alger
kyrrstaða um endurnýjun báta-
flotans eigi sér stað. Það er
Ijósasti votturinn um, hvernig
verðbólgubandalag stríðsgróða-
braskaranna og kommúnista
hefir leikið sjávarútveginn og
atvinnulíf þorpanna,að það skuli
verða að draga saman með mik-
illi fyrirhöfn nýtt fé í þann at-
vinnuveg, sem byggja þarf á af-
komu fólksins á þessum stöðum.
Það er gott til samanburðar að
bað þarf ekki á sama tíma að
hafa mikið fyrir því að fá fjár-
eigendur til þess að leggja fé
sitt i^verzlunar- og verðbólgu-
brask og rekstur þeirra fyrir-
tækja, sem ennþá lifa hátt á
viðskiptunum við framleiðslu-
stéttir landsins.
Helstefna núverandi stjórnar
grefur undan atvinnulífi sjáv-
arþorpanna og veldur kyrrstöðu
áður en langt um líður. Menn
berjast gegn því með hnúum og
hnefum að kyrrstaðan hefjist
nú þegar, og það sem gert er nú
byggi^t á þrennu aðallega:
1. Fé er dregið saman frá ein-
staklingum, félögum og sveita-
sjóðum með því að skírskota til
þegnskapar manna og stórkost-
legrar nauðsynjar á endurnýj-
un bátaflotans, þrátt fyrir hina
gífurlegu örðugleika, sem verð-
bólgan skapar.
2. Hægt er ennþá að reita fé
úr framkvæmdasjóði til stuðn-
ings bátasmíði, en sá sjóður var
stofnaður fyrir harðfylgi Fram-
sóknarflokksins. Hann verður
étinn upp á þessu ári.
3. Víðsvegar um landið eru til
útvegsmenn, sem vanir eru þeim
störfum og líta á það, sem hlut-
verk sitt að reka sjávarútgerð.
Af þegnskap og myndarskap
hætta margir þeirra fé sínu í
lengstu lög, en þannig er hægt
að fara með sjávarútvégsmálin.
að þolinmæði þeirra og trú á
framtíðina bresti, enda munu
þeir ekki hugsa tll þess með á-
nægju að dragast 'með þunga
skuldabyrði á næstu árum.
Þáð verður nú hlutskipti þess-
ara manna að nota sjóði þá, sem
verða áttu til endurnýjunar
bátaflotanum, til þess að borga
hæsta kúfinn af stofnkostnaði
nýju bátanna, sem verðbólgan
er búin að margfalda og taka
síðar lán á lán ofan.
Þetta er kveðjan til þeirra frá
dýrtíðarbandalaginu.
Það vita allir, sem við fram-
leiðsluatvinnu fást, að fram-
farir verða ekki nú á næstunni
vegna ráðstafana ríkisstjórnar-
innar. Það, sem vinnast kann
mun vinnast fyrir þrautseigju
manna og þrátt fyrir ráðleysi
ríkLsstjórnarinnar og nær óvið-
ráðanlega erfiðleika, sem hún
bakar öllum þeim, er efla vilja
framleiðsluna og sannar fram-
farir.
En þetta ástand er óþolas*di til
lengdar. Verðbólgan og óvissan
liggja eins og mara á framför-
unum. Til lengdar endast menn
ekki til þess að sækja gegn þeim
þunga, sem núverandi stjórnar-
stefna veltir yfir atvinnulífið •
ekki fremur í sjávarþorpum en
sveitum.
Allar vonir um glæstar fram-
farir og blómlegt atvinnulíf
byggist þess vegna á því, að
framfaramenn til sjávar og
sveita sameinist um að hrinda
af sér þessum ófögnuði.
ERLENT YFIRLIT
!*íaiia Dimitrofs
lap“ eins og karlinn nefndi súp-
una á vissum bæ. —
„Að sjálfsögðu".
brá Ólafur sannsögli ekki
vana sínum um skáldskap og
skröksagnagerð. Maður freistast
til að álíta, að það sé hárrétt,
sem Árni frá Múla sagði um Ól-
af, að hann vissi ekki sjálfur
hvenær hann segði satt eða ó-
satt. Þessi skröksagnagerð í
ræðum Ólafs virðist honum
jafnvel álíka nautn og sælker-
um að hafa krydd í mat. Það má
og telja alveg óvenjulegt blygð-
unarleysi að bera á borð fyrir
landsfund skröksögur, sem hafa
verið réknar ofan í hann áður
og sumar með skjallegum gögn-
um.
„Hlutlaus forsætis-
ráðherra“.
Ólafur „trakterar" lands-
fundarmenn enn á þeirri gömlu
skröksögu, að Framsóknar-
flokkurinn hafi engan viljað
samþykkja sem forsætisráð-
herra nema Björn Þórðarson.
Það má teljast undravert, að ís-
lenzka lýðveldið unga skuli
þurfa að þola þá niðurlægingu,
að forsætisráðherrann beri á
borð í ræðu, sem ætti að vera um
alvarleg mál, svona þvætting,
sem hefir verið margrekinn of-
an í hann áður.
Stöðvun dýrtíðarinnar.
Næsti kafli ræðu Ólafs er svo
skröksagan gamla um það, að
Framsóknarflokkurinn hafi í
haust viljað ganga inn á kaup-
hækkanir. Það hefir verið svo
margsannað, að þetta er þvætt-
ingur, að óþarfar eru endur-
tekningar. En bíræfnin í þessum
tilbúningi er einstök. Frammi
fyrir sjálfum forseta ríkisins
mættu allir formenn þingflokk-
anna síðastliðið haust og skýrðu
honum frá því, að samkomulag
12-manna-nefndarinnar um
allra flokka stjórn væri strand-
(Framhald á 7. síðu)
' Síðan Rússar hernámu Búlgaríu
hafa fregnir af stjórninni þar
verið næsta ógreinilegar.Þó þyk-
ir sýnt, að kommúnistar ráði
mestu í ríkisstjórn þeirri, sem
þar fer með völdin undir yfir-
umsjón Rússa. Stjórn þessi mun
eiga að heita sambræðslustjórn
róttækra flokka og flokksbrota,
en áhrifa annara flokka en
kommúnista virðist lítið gæta í
henni, enda þótt kommúnistar
hefðu sáralítið fylgi áður en
hernám Rússa kom til sögunnar.
Ráðherrarnir, sem fara með
dómsmálin og lögreglumálin,
eru báðir úr hópi kommúnista
og hafa þeir líka beitt óspart
þeim völdum, sem þannig hafa
fallið þeim í skaut. í Búlgaríu
hefír farið fram hin stórfelld-
asta „hreingerning“ á kommún-
istiska vísu. Nokkrir tugir fyrv.
ráðherra og þingmanna hafa
verið skotnir og enn fleiri dæmd-
ir til fangelsisvistar og þrælk-
unarvinnu. Öllum þessum mönn-
um hefir verið gefin að sök of
náin samvinna við Þjóðverja, en
þó er vitað að sumir þeirra hafa
verið alsaklausir í þeim efnum
og eftir þeim reglum, sem komm-
únistar hafa fylgt í Búlgaríu,
væri áreiðanlega búið að lífláta
þá Stalin og Molotoff fyrir þýzk-
rússneska vináttusáttmálann,
ef slíkar reglur hefðu gilt í Rúss-
landi. Meira að segja margir
þeirra, sem hafa verið dæmdir,
hafa jafnan verið andstæðir
Þjóðverjum, Það þykir þvi sýnt
að fyrir kommúnistum hefir
ekki fyrst og fremst vakað að
refsa fyrir samvinnu við Þjóð-
verja, heldur að uppræta póli-
tíska andstæðinga, er þeir töldu
sér hættulega.
Einna glegsta dæmið í þeím
efnum er saga af viðskiptum
þeirra og bændaforingjans Dimi-
trofs.
Bændaflokkurinn hefir jafn-
an verið stærsti og áhrifamesti
stjórnmálaflokkurinn í Búlgaríu.
Dimitrof var og er vinsælasti
foringi flokksins. Hann hefir
jafnan verið einlægur lýðræðis-
sinni og beitt sér fyrir sam-
vinnu við Bandamenn einkum
Breta. Leiðir hans og Borisar
konungs lágu því ekki saman
og skarst þó fyrst verulega í
odda, þegar konungur lét Búlg-
aríu ganga í lið með möndul-
veldunum. Dimitrof hóf þá strax
virka mótstöðu og varð því að
fara huldu höfði. Þjóðverjar og
búlgörsk leiguþý þeirra höfðu
úti allar klær til að klófesta
hann. Kom svo að lokum, að
Dimitrof treysti sér ekki til ann-
ars en að leita á náðir sendiráðs
Breta í Sofíu, en stjórnmála-
samband var þá enn milli Bret-
lands og Búlgariu. Töldu Bretar
sér þó eigi fært að veita honum
vernd í Búlgaríu og varð það
því að ráði, að honum skyldi
smyglað úr landi í stórum kassa,
er hafði verið notaður undir
appelsínur. Var látið í veðri vaka,
að ýms skjöl væru 1 kassanum,
er sendiráðið væri að senda í (þ
burtu, og slapp hann því hjá V
tollskoðun, en þó ekki fyrr en
eftir allmikið stímabrak. Dimi-
trof þurfti að vera rúmar 30 klst.
í kassanum og var hann orðinn
mjög þjakaður, þegar hægt var
að sleppa honum lausum. Hann
settist síðan áð í Kairo og veifcti
þar brezku útvarpsþj ónustunni
aðstoð sína, auk þess sem hann
stóð fyrir leynistarfseminni í
Búlgaríu, sem beindist gegn naz-
istum
Þegar Þjóðverjar höfðu farið
úr Búlgaríu og Rússar hernumið
landið, sneri Dimitrof heim aft-
ur og hugðist að taka aftur
upp fyrri störf sin innan bænda- .
flokksins, en hann hafði verið ;
ritari hans. Hinsvegar vildi
hann hafa lítið samneyti við
kommúnista, því að hann hafði
engu meiri mætur á einræðis-f
stefnu þeirra en nazista. Hannj-
beitti sér og eindregið fyrir auk-f’
inni samvinnu við Bandamenn.*-
Rússar tóku fljótlega að hafa
(Framhald á 7. síðu)
7?AVm NÁ6RAHNANNA
Mörgum hefir þótt verða sérkenni-
leg breyting á fréttflutningi útvarps-
ins síðan Brynjólfur Bjamason varð
menntamálaráðherra. Alþýðublaðið
gerir þetta að umtalsefni 12. þ. m. og
segir þar m. a.:
„Það er ýmislegt í fréttaflutningi
rkisútvarpsins okkar í seinni tíð, er
vekur töluverða athygli. Sú var til
dæmis ekki tíðin, að það gerði sér
mikið far um, að vera sér úti um
fréttir frá Helsíngfors, höfuðborg
Finnlands. En nú er skyndilega
breyting orðin á þvi síðan rússnesk-
ar fallbyssur voru settar niður á
Porkkalaskaga aðeins 16 km. frá
borginni og ný útvarpsstöð hóf að
senda fréttir frá Helsingfors, sem
lagaðar virðast vera að hinu nýja
ástandi þar. Og nú líður ekki sá
dagur, að við fáum ekki langan
fréttapistil í ríkisútvarpinu, sem
tekinn var upp eftir hinni nýju út-
varpsstöð í Helsingfors."
Þá víkur Alþbl. að frásögn útvarps-
ins af útvarpsræðu Churchills 13. þ. m.,
þar sem ekkert var sagt frá ummælum
hans um framtíðarhorfurnar, en sagt
frá öðrum ummælum hans, sem minni
pýðingu höfðu. Alþbl. segir:
„Churchill sagði til dæmis í þess-
um kafla ræðu sinnar:
„Á meginlandi Evrópu eigum við
enn eftir að tryggja það, að þeim
óbrotnu og ærúverðu markmiðum,
sem fyrir okkur vöktu, þegar við
fórum í stríðið, verði ekki gleymt
eða þeim ýtt til hliðar á þelm mán-
uðum, sem nú fara í hönd á eftir
sigri okkar, — að orðin frelsi, lýð-
ræði og lausn undan harðstjórnar-
oki verði ekki fölsuð og hinni sönnu
meiningu þeirra, eins og við höfum
skilið þau, gerbreytt. Það væri lítið
gagn að því, að refsa Hitlerssinn-
um fyrir glæpi þeirra, ef lög og
réttur ættu ekki að fá að ríkja og
ef einræðisstjómir og harðstjórnir
ættu að taka við af hinum þýzku
innrásarherjum."
Þannig fórust Churchill orð i
hinni miklu ræðu sinni, þegar
Hitler-Þýzkaland hafði verið að
velli lagt, og mun englnn fara í
neinar grafgötur um það, hvað
hinn mikli forustumaður brezka
lýðræðisins átti við með þeim.
Heimsblaðið „Manchester Guardi-
an“ taldi einmitt þessi orð ræð-
unnar svo athyglisverð, að það
vitnaði sérstaklega í þau í ritstjórn-
argrein um ræðuna. En ríkisút-
varpið okkar stakk þeim undir stól
1 frásögn sinnil"
Alþýðublaðið ber svo að síðustu fram
þá spurningu, hvort búið sé að setja
ræður Churchills og aðrar fréttafrá-
sagnir útvarpsins undir ritskoðun. Al-
þýðublaðið er áreiðanlega ekki eitt
um þessa spurningu.
* * *
í forustugrein Alþýðumannsins 15.
f. m. er rætt um þá viðleitni kommún-
ista, að stimpla andstæðinga sina naz-
ista. Blaðið segir m. a.:
„Siðan Hitlers-Þýzkaland leið
undir lok, hafa ritarar ÞJóðviljans
gert sér mikll ómök til að finna
einhverja merm, sem þeir reyna að
bendla við nazisma. Reyndar ætti
þetta að vera afar auðvelt verk
fyrir þá Einar og Sigfús. Ef eitt-
hvað er eftir af nazistum hér á
landi, er þá vafalaust að finna hjá
þeim hluta Sjálfstæðisflokksins,
sem kommúnistar liggja í nánust-
um, pólitískum faðmlögum við, og
þeir hafa beinlínis tekið upp á
arma sína. En kommum er um
annað sýnna en finna rétta menn
á réttum stað, þvi reyna þeir að
svívirða þá menn með nazistanafn-
inu, sem aldrei hafa nærri nazisma
komið, og alltaf og alls staðar á
öndverðum meiði við hann. Og
auðvitað er það Alþýðufl. og frjáls-
lyndari hluti Framsóknarflokkslns,
sem nú heita nazistar á máli Þjóð-
viljans og fylgihnatta hans. Fer
ekki hjá því að slíkur málaflutn-
ingur er aðeins ætlaður hugsunar-
snauðasta hluta þess fólks, sem
nú um skeið unir hag sínum í þeim
kóngulóarvef lyga og blekkinga,
sem kommúnistar hafa verið að
vefa um það undanfarin ár.“
Alþýðumaðurinn segir enn fremur i
sömu grein:
„Eitt sinn var sú „gloría" í kring-
um nazistanafnið að áhangendur
þeirrar stefnu gengu um götur bæj-
anna með hakakrossmerkið á mag-
anum, og þóttust meiri menn af.
Við hrunn azistaveldlsins lentu þess-
ir vesalings menn á pólitískan ver-
gang. — Enginn ærlegur flokkur
vill við þeim taka — SjálfStæðis-
flokkurinn þorir ekki að kannast
við þá lengur. — Hvað liggur fyrir
þessmn mönnum? Auðvitað ekkert
annað en að hafna í kommúnista-
flokknum, eins og farið hefir fyrir
öllum öðrum pólitískum reköldum
þjóðfélagsins. Það þarf því engan
að undra, þótt kommúnistarnir var-
ist að kalla þá menn nazista, sem
eru það, en reyni að koma því sví-
virðingarnafni á aðra.“
Við þessa frásögn Alþýðumannsins
má bæta því, að undantekningarlaust
allir þeir, sem ákafast hylltu nazism-
ann áður, hafa nú skipað sér ýmist 1
sveit með Kveldúlfsdeildinni eða
kommúnistum. Núverandi fréttarit-
stjóri Mbl. var einu sinni ritstjóri naz-
istablaðsins ísland, núverandi frétta-
ritari Mbl. í Keflavík var einu sinni
„foringi" nazista hér og núverandi
útgerðarritstjóri Mbl. var einu sinni
frambjóðandi nazlsta. Álíka upptaln-
ingu mætti gera hjá kommúnistum.
Það er ekki að fufða, þótt kommúnist-
ar reyni að leyna þessu með því, að
klína nazistastimplinum á aðra.
* * H:
Alþýðublaðið segir frá því 9. þ. m„
að kommúnistar hafi höfðað mál gegn
því fyrir skrif þess um óreiðuna í
Kaupfélagi Siglfirðinga. Um þetta seg-
ir blaðið ennfremur:
„Fyrir að skýra frá þessari óreiðu
hinnar kommlstiskueínræðisstjórn-
ar í Kaupfélagi Siglfirðinga, hefir
ritstjóri Alþýðubíaðsins nú sem
sagt, fengið á sig meiðyrðamál, og
er þá jafnframt vitað, að hann
muni einnig verða dæmdur fyrir
meiðyrði um þá heiðursmenn, sem
þar nyrðra hafa verið að verki, þvi
að þannig er frá okkar meiðyrða-
löggjöf genglð, að ekkert má segja
í blöðunum, sem einhver telur meið
andi fyrir sig, hversu satt sem það
er. Blöðin eru í því tilfelli viss með
að fá sinn dóm!“
Það fer vel á þvi, að Jóhann Jósefs-
son, sem hefir höfðað mál gegn Tim-
anum fyrir greinarnar um svindlmál
S. Árnason & Co., og kommúnistarnir,
er valda óreiðunni I Kaupfélagi Sigl-
firðinga, skuli þannig samfylkja tll
að nota sér þau ákvæði hegningar-
laganna, er leggja bann við því að
segja satt. Sá félagsskapur hæfir vel
málstað beggja.
J