Tíminn - 05.01.1946, Side 4

4
TÉWINIV, laiigardagiiin 5. jan. 1946
1. blaS
lœjctrdtyrum
Margt breytist.
Það er orðið langt síðan ég
sendi þér línu seinast, Tími
sæll. Og margt hefir skeð síðan,
m. a. hefir presturinn með pott-
inn hætt að kalla sig Gáin í
dálkum Moggans, Kengáluridd-
arinn opinberazt alþjóð úr sinni
nazistagæru, komið í heiminn
þvílíkur kálfur í Húnaþingi og
Jón Pá orðið „forseti“! Já, hví-
líkir viðburðatímar. Fullt af
nýjungum, og svo er þetta gamla
vakið upp aftur og aftur, eins
og það að dagblöðin í Reykja-
vík fá sína árlegu haustsótt út
af mjólkinni og Laxness sína
ógleði vegna þess, hve hægt
gengur að eyða byggðum lands-
ins og bændunum, sem fram-
leiða mest af hollustu og beztu
fæðunn, er landsmenn neyta
sér til lífsviðurværis.
Og nýjasta er það, að einhver
óværð sé farin að koma uþþ
í Íhalds-Moskvu-Stefáns-Jó-
hanns-sænginni á hærri stöð-
um. — En það mun nú bara
vera kosningafiðringur, sem líð-
ur úr eftir kosningarnar.
Strjálbýlið.
Ég hefi stundum verið að
hugsa um það, þegar ég hefi
verið að lesa bæjarblöðin reyk-
vísku, hve einkennilega skamm-
sýn þau geta verið, að ala stöð-
ugt á hinni neikvæðu landeyð-
ingarstefnu Laxness. Allir víð-
sýnir Reykvíkingar hljóta þó að
sjá, að það væri íslandi óham-
ingja, ef landið legðist að mestu
i auðn, nema nokkrir bæir og
þorp á ströndinni. Greindari
mennirnir í Reykjavík hljóta að
sjá það, að það er engu minni
hætta fyrir Reykvíkinga sjálfa
heldur en aðra landsmenn, ef
flestallir íslendingar þyrpast
saman í einn eða örfáa bæi.
Hitt er það, að ekki gerir mikið
til þótt einstaka harðbalakot
fari í eyði. En mörg eiga samt
eyðikotin sína merkilegu sögu,
t. d. ólst einn af djúpvitrustu
íslendingum, Stefán Kletta-
fjallaskáld, upp á þrem bæjum,
sem allir eru nú í eyði. En í stað
þess, að fólk flytti eins mikið í
kaupstaðina og nú, ætti auðvit-
að að reisa samvinnuhverfi
í beztu héruðum landsins fyrir
þá að búa í, sem þrá þéttbýli. En
strjálbýlið' hefir alltaf sínar
björtu hliðar og góðu þrosjtaskil-
yrði. Það viðurkenna t. d. marg-
ir góðir Reykvíkingar bezt með
því að koma fyrir á einstökum
sveitaheimilum börnum sínum,
er þeim þykir vænst um af öllu.
Þeir eru ekkert að reyna að
koma þeim fyrir í þorpum og
þéttbýli — nei, heldur á sér-
stökum góðum sveitaheimilum,
þar sem þau venjast við að um-
gangast húsdýrin, náttúruna og
taka þátt í sveitastörfunum.
Þetta myndu Reykvíkingar ,ekki
gera, nema af þvi þeir láta róg
Laxness og annara illkvittinna
manna sem vind um eýru þjóta.
Blómlegar sveitir og blómleg-
ir kaupstaðir, þar sem velmegun
og framfarTr ríkja, ætti að vera
hverjum íslending híð mesta
fagnaðarefni, hvort sem hann
býr sjálfur við sjó eða í sveit.
Húsnæði.
Föt, matur, húsnæði — það
eru frumskilyrði hinnar ytri vel-
ferðar manna. Það má segja að
íslendingar hafi viðunandi fæði
og klæði yfirleitt. En húsnæði er
víða mjög ábótavant. Víða til
sveita eru hinir verstu kofar
ennþá notaðir sem mannabú-
staðir. Mun það eiga sinn mikla
þátt í fólksstraumnum til kaup-
staðanna, einkum Reykjavíkur.
En hvað tekur þar við? Jú, þar
er mikið af glæsilegum og góð-
um húsum, en mjög mikill
fjöldi fólks býr þar líka í al-
gerlega' óhæfum mannabústöð-
um og sums staðar, þótt sæmi-
l»g hús séu, er troðið inn svo
mörgum, að næstum er ólíft fyr-
ir þrengslum. í Reykjavík er bað
versta misrétti og ójöfnuður á
húsaleigu og híbýlum manna,
sem til er á landinu, þótt viða
sé ábótavant í þeim efnuml
Þótt húsaleigulögin hafi fram
undir þennan tíma vsrið ill
nauðsyn og bæti enn allvíða úr
fyrir fátæku fólki, þá eru þau
sennilega farin að gera meira
ógagn en gagn. Mikið af her-
bergjum í Rvík mun standa
autt eða lítið notað, af því menn
vilja ekki hleypa inn leigjend-
um í hús sín, sem þeir mega svo
búast við að geta ekki losnaö
við aftur, hve heitt sem þeir
óska þess. Og svo auka húsa-
lelgulögin hið versta ,.svindil-
brask og órétt á allar hliðar.
Ég þekki t. d. mann í Reykjavík,
sem leigir hjá fremur efnalitl-
um húseiganda íbúð, síðan fyr-
ir stríð, lægra verði heldur en
hann leigir svo aftur út eitt
herbergi " af ibúðinni til ein-
staklings. Svipuð dæmi munu
vera mjög algeng í Reykja-
vík. Ég held að ráðamenn
þjóðarinnar ættu alvarlega
að fara að athuga, hvort
ekki fer að koma tími til þess
að afnema þúsaleigulögin og
jafnframt leggja miklu meira
ká!pp á en nokkru sinni áður að
allir íslendingar, fram til dala
og út til stranda, hafi björt, hlý
og rúmgóð húsakynni til íbúðar.
Uppbótafarganið.
Með hinu hringavitlausa
kosningafyrirkomulagi, sem nú
er, skolast ýmsir lítið þekktir
menn inn á Alþing. Einn slíkur
heitir Ásmundur og mun vera
varamaöur Þórodds á Siglufirði,
en Þóroddur aftur vera varamað
ur uppbótarþingmanns úr Vest-
mannaeyjum! Enginn þessara
kumpána náði kosningu, en af
því flokkurinn með langa nafnið
gat safnað saman undir flokks-
heitið nokkrum hræðum úti í
Vestmannaeyjum, þá fær Sigl-
firðingurinn, sem varamaður
uppbótarmannsins í Vestm.-
eyjum, sæti á Alþingi. Og svo
þegar Þóroddur rýkur af Al-
þingi til þess að blása i kaunin,
er hann hefir manna mest orðið
valdandi að á Siglufirði, þá
tekur Ásmundur þessi úr Horna-
firði sæti á Alþingi sem vara-
maður uppbótarþingmannsins
úr Vestmannaeyjum!
Sjá nú ekki allir hve hringa-
vitlaust svona koshingafyrir-
komulag er, og bjánalegt að
gera flokkana svo réttháa sem
þetta — og hve svona lagað
hlýtur að auka á flokkastrefið
og margs konar óheilindi og
ófarnað í þjóðfélaginu?
Útvarpsræða.
Mér þótti vara-vara-uppbót-
arþingmaðurinn úr Hornafirði
sem talaði fyrir hönd kommún-
ista á dögunum í útvarpið vera
bæði illorður og • ósanngjarn.
Meðal annars var á honum að
heyra, að heimskreppan eftir
1930 hefði mest verið Framsókn-
armönnum að kenna! En meðan
kreppan var mest mun hann
þó sjálfur hafa talizt til Fram-
sóknarflokksins! Hann kvað
einmitt hafa yfirgefið hann,
þegar vorhugur og samtaka-
máttur bændanna var að sigrast
á landbúnaðarkreppunni fyrir
stríðið. Þá mun hann hafa kast-
að sér í fang hins austræna
„lýðræðls."
Vara-vara-uppbótarþingmað-
urinn söng mikinn lofsöng
stríðsgróðaijum. Hví þá ekki að
syngja Hitler sál. lof fyrir að
koma stríðinu af stað?
Þá var annar dýrðarsöngur-
inn yfir búnaðarráði. Jú, ræðu-
maður fékk að vera ofurlítil
týra í skotti harðvítugra ihalds-
manna, er það ráð skipa til þess
að lýsa þeim í valdaafstöðu sína
yfir afurðaverði bænda. Það
myndu einhvern tíma hafa þótt
vond illmæli um þepnan vara-
vara-uppbótarþingmann, hefði
einhver sagt að slíkt ætti hann
eftir að gera.
Þessum vara-vara-uppbótar-
þingmanni þótti óhæfa að
bændur hefðu samtök um sölu-
bann á vörum sínum, en vill þö
eindregið að verkamenn hafi
verkfallsrétt!
Mér finnst að bændur ættu
að mótmæla að svona kumpána
sé verið að skreyta með bónda-
nafninu —enda efamál að hann
eigi það með réttu.
En kommúnistar þyrftu sem
oftast að senda slíka menn í
útvarpið, sem ekki kunna að
leyna tvískinnungshætti sínum,
hræsni og aumingjaskap.
Mikil þörf.
Mikil þörf væri á að frjáls-
lyndir menn sameinuðust í
þessu landi, hvaða stétt eða
flokki, sem þeir hafa tilheyrt.
Þeir þyrftu að sameinast móti
Thorsara-, kommúnista-, Stef-
áns Jóhanns stefnunni. Og þeír.
ættu að berjast fyrir að létta
(Ffamhald á 7. síðu)
var hann allt of heilsteyptur i
skapgerð. En menn treystu hon-
um, treystu dómgreind hans og
heiðarleik, sem aldrei brást.
Vissu jafnan að þar var til
manns að moka, sem hann var,
og að honum var ekki fleygt
sem fisi frá réttum málstað, né
heldur dregið fé úr höndum
hans að ófyrirsynju. Þess vegna
varð G. Á. E. um áratugi mjög
viðriðinn málefni Önfirð'inga,
og þar oft á oddi. Og þareð hann
sá aldrei í tima né fyrirhöfn til
þess að inna þegnleg störf sem
bezt af höndum, mun hann um
ævina hafa eytt ótrúlega mikl-
um tíma til slíkra starfa fyrir
sveit sína ög hérað. Og ekki
gat fjárhagsleg hagnaðarvon ýtt
undir hann, því flest þessi störf
voru með öllu ólaunuð. En hann
var gæddur þeim viljakrafti og
áhuga á efnalegri og félagslegri-
menningu umhverfis síns, að
hann sá ekki í neina fyrirhöfn,
sem hann taldi að stuðlað gæti
að eflingu hennar.
Guðmundur Á. Eiriksson var
mótaður i skóla erfiðra lífskjara,
og að fle§tu lúyti sannur full-
trúi sinnar tíðar. Hann var
vinnusamur, sparsamur, nýtinn
og ráðvandur, gferði litlar kröf-
ur fyrir sjálfan sig um laun og
lífsþægindi, en aftur á móti
strangar kröfur til sjálfs sin
um dugnað og heiðarlega
frammistöðu á hvers konar vett-
vangi starfs og málflutnings,
er honum var tiltrúað, og hafði
jafnframt skilyrðislausa and-
stöðu og óbeit á öllu „skrumi og
skvaldri og skýjaborgaþyt.“ Og
þótt hann væri með öllu óskóla-
genginn var hann lésinn 6g
býsna vel að sér um margt, stíl-
fær í bezta lagi og hagorður.
Þess minnist ég nú, að við
kaffiborð, þegar honum hafði
verið afhent hin islenzka Fálka-
orða, er hann hlaut að makleg-
leikum, mátti skilja á ræðu,
er hann þá flutti, að hugur hans
hefði á æskuárum hneigst til
bóklegs náms, en engin tök voru
til að þjóna þeirri hneigð, og
hefði sig oft á síðari árum svið-
ið í það mein. Þetta er ekki ó-
trúlegt. Og mér er sem ég sjái
hann i salarkynnum skóla. Þar
hefði áreiðanlega sópað að hon-
um, og enginn grautarhaus ver-
ið öfundsverður af að ætla að
miðla honum fróðleiksmolum.
Hann hefði váfalaust heimtað
allar útskýringar skilmerkileg-
ar og rökréttar, og þá sennilega
ekki hikað við að gera sínar at-
hugasemdir ef út af bar. Og þeir,
sem vissu um hvernig hann
þaullas Þingtíðinda og Stjórn-
artíðindabunkann á Þorfinns-
stöðum fram á elliár, hvernig
hann las og lærði lög„ breyting-
ar á lögum, og breytingar á
þeim breytingum, leitaði uppi
þingræður til að glöggva sig á
orsökum ýmissa ákvæða þeirra,
bar saman, valdi og hafnaði þá
er um réttmæti var deilt, þeir
munu geta rennt grun í hvilík-
ur afburða lögfræðingur o?
málflutningsmaður hann hefði
reynst, hefði hann lagt á þær
brautir, og ekki ósennilegt, að
hann hefði á þeim vettvangi
kunnað að marka djúp spor í
sandinn.
Ég átti margra ára samstarf
við Guðmund Á. Eiríksson um
opinber mál. Við vorum mis-
aldra og um margt ólíkir og átt-
um stundum i brösiim. En hin-
ir sterku eðliskostir hans urðu
þess valdandi, að við yngri
mennirnir, sem þurftum um
þessi mál áð fjalla,* drógumst
ósjálfrátt að þessum heilsteypta,
sihugsandi manni, lærðum af
honum og þótti vænt*um hann,
þótt hann sjálfur gerði ekkert
til þess að hæna okkur að sér.
Og ég hygg, að við höfum allir
metið hann því meir, sem við
þekktum hann betur.Og nú, þeg-
ar hann er allur, mundu þeir
verða margir, sem minnast hans
með hlýjum hug og þakklæti.
í guðs friði, gamli vinur.
Sálmabókin nýja
‘‘Fyrir nokkru var getið um
kvæðabók Sigurðar á Arnar-
vatni í bókafregnum Tímans.
Þar var tekinn upp Útfafar-
söngur skáldsins og síðan höfð
þessi orð: „Fegurri og lotning-
arfyllri kveðju en þessa eigum
við ekki margar — þótt ekki sé
hún í .nýju sálmabókinni.“
Nú er þetta ljóð einmitt i
nýju sálmabókinni, nr. 628, og
sú missögn hér með leiðrétt. En
fyrst ég er farinn að skrifa í
tilefni af sálmabókinni ætla ég
að bæta við nokkrum orðum.
Ég er ekki uqdir það búinn að
gera því efni þau skil, sem vert
væri, því að útkoma nýrrar
sálmabókar er merkisatburður.
Saga íslenzkrar sálmagerðar er
auðvitað vejkefni fyrir sérfræð-
inga og er það annað mál. En
hitt er á færi almennra leik-
manna að meýa, hversu bókin
fullnægi hlutverki sínu og svari
til þess, sem efni standa til
A. J. Johnson birti nýlega ær-
ið langan dóm um sálmabókina,
og fann margt að. Ég er honum
safnmála um það, að kostur
væri það á bókinni að hafa þar
töflu yfir sálmafjölda hvers
höfundar, . fæðingarár og and-
látsár skáldanna og eins að
fangamark þeirra fylgdi með i
reglstri. Vænti ég þess fyllilega
að þetta allt fylgi með í siðari
útgáfum. Hitt tel ég kost, að
hendingar ráði línuskilum. Er
það og merkilegt, að Johnson
prentar það, sem hann tekur
upp úr bókinni eins og óbundið
mál út línurnar en hitú,, sem
hann birtir sem sýmshorn af
því, sem ómaklega var hafnað,
prentar hann eins og ljóömæli.
Hér hefir því allt snúizt. Hann
hefði átt að hafa sinn eftirlæt-
issið við eftirlætissálma sína og
prenta þá fullum linum og hafa
greinaskil eftir hvert erindi.
Eitt af því, sem Johnson tekur
til og er sár yfir að ekki skuli
hafa komizt í bókina, er þakk-
lætis- og bænavers (fyrir fram-
liðnum). Það eru þrjú lagleg er-
indi. í þeim er falleg og góð
hugsun, þó að ekki sé það stór-
brotinn skáldskapur. En ekki
kann ég alls kostar við stuðla-
setningu þá, sem þar er, og
finnst hún ekki fara vel við eðli
máls og bragar. Og illa þætti
þetta kveðið vestur í fjörðum:
Og opni þér æðri og æðri svið,
svo eilífðin verða megi
að Ijómandi dýrðlegum degi.
Hér hefði Sigurður Kristófer
sagt að væri boðflenna.
Ég er Johnson að mörgu leyti
sammála um það, sem hann
segir um suma sálpiana, sem
hann kysi burt úr sálmabókinni.
Þar er margt, sem ég sæi lítið
eftir. Hefði ég átt að velj* i
sálmabók fyrir mig hefði hún
orðið öðruvísi. E. t. v. hefðum
við Johnson komið okkur sam-
an í þeim efnum. En hér kemur
fleira til greina. Þetta er sálma-
bók þjóðkirkjunnar islenzku.
Það er bók þjóðarinnar allrar.
Og ég geri mér það ljóst, að ef
ég á rétt á að heimta burtu úr
bókinni alla þá sálma, sem ég
felli mig ekki við og get ekki
gert að mínum orðum, þá eiga
aðrir sama rétt. Og þá er ég
hræddur um að okkur Johnson
bætti skarð fyrir skildi og þunn-
skipað eftir þegar þeir siðustu
væru búnir að ryðja úr bókinni.
ffitli við yrðum ekki fegnir að
hleypa þeirra sálmum inn aft-
ur, þótt okkur fyndust sumir
beirra bragðlitlir eða úreltir?
Það væri tilvinnandi til að fá
sálmana okkar aftur.
Sálmabók þjóðkirkjunnar
verður að rúma sálma, þó að
beir rekist ýmsir á eitthvað i
trú og skoðunum einstakra
manna. Meðan þjóðkirkjan fær
að rúma alla þá, sem þrá hjálp-
ræði kristindómsins og vilja
leita kristinnar menningar og
vígjast henni, verður sálmabók
hennar að vera í samræmi við
bað. Og er ekki erfitt að segja
um það, hver afbrigði trúarlifs-
ins eigi rétt á sér og hver ekki?
Engar þakkir kann ég Johnson
fyrir það, að deila á sálm Kol-
beins Tumasonar. Hann er enn-
bá lifandi orð, — lifandi bók-
menntir. Og þó að hann verði
e. t. v. ékki víða sunginn eins og
er, þá eru það ekki nóg rök. Ég
hefi gaman af að eiga sálma-
bók, og tel mig hafa rétt til þess,
og þó syng ég aldrei sálm, þar
sem mér er sú gáfa fyrirmunuð.
Þorbjörn Björnsson, , Geitaskarði:
ORÐSENDING til
Benedikts frá Hofteigi
Það var á þeim tima s.l. vor,
þegar vorönnin var háværust
um hverja stund til skjótra af-
kasta, hjá okkur landbændum,
að Benedikt einhver frá Hof-
teigi sendir mér í „ísafold og
Verði“ kveðju sína, mjög í
vandlætingartón. Nú vil ég gera
manni þessum örlítil skil þótt
seint sé.
Þær hefi ég fregnir af Bene-
dikt þessum að hann sé upp-
gjafardáti úr bændafylkingu
þeirra Jökuldælanna eystra. Nú
virðist manni sá sitja í hátúni
þeirrar Reykjavíkurhamingju,
að láta reykvísk-pólitiska
valdamenn nota sig sem eins
konar skammaprik, sem þeir
láta hvína yfir höfðum bænda,
einkum þó framsóknarbænda. í
áminnstu ísafoldarskrifi, gerir
harin mig, ásamt þeim Jóni
Baldurssyni á Ófeigsstöðum og
Árna Jakobssyni í Skógarseli að
umtalsefni og hyggst vega okk-
ur á fingri sér all-léttilega, og
telur til ógæfu horfa ráð okkar
allt, ef svo fram vin<ji, sem nú
stefni, þar sem við höfum villst
inn á refilstigu „Tímarúntsins“,
sem hann svo nefnir, með blaða-
skrif okkar.
Þetta umvöndunarhjal sitt,
setur hann í samba^id við ein-
hverja danska „blíðufugla," sem
stjákli á „Tímarúnti“ og séu
hættulegir mjögl En veri B. viss,
— við þremenningar hræðumst
ekki spörva þá, þótt honum
skapi þeir geig.
Ekki telur B. að til mála geti
komið að hann sé glapsýn hald-
inn um að vafalaust horfi vá-
veiflega um framtíð okkar og
allra þeirra er troða þessa Tíma-
slóð. Við þessir þrír séum nývilt-
ir vegarins, og því geti hann e.
t. v. snúið okkur á hina réttu
leið, af því að hann telur sig
hvort tveggja í senn, þraut-
skyggnan á fugla og forynjur
og langsæjan í bezta lagi enda
sjái hann allt til ógæfu stefna
fyrir ísl. bændastétt, vilji hún
ekki hans ráðum hlíta.
Líklega er þessi ímyndaða
glöggsæisglóra B. samgróin
sannfæringu hans, en til sann-
færingar manna, þótt lágsigld
sé, skyldi hver sanngjárn maður
taka tillit nokkurt, skal ég því
með vægð og drengskap til hans
tala, þótt lítt hafi hann til þess
unnið, með hvatvisi og ádeilum
í garð óþekkts manns, en
skjallyrði B. í aðra hönd met ég
að engu.
Ekki er það svo, að ég telji
þess þörf að taka upp hanzkann
fyrir Framsóknarflokkinn, eða
þá Tímaritstjórana, til þeirra
hluta eru þeir menn fullfærir,
en þar sem B. ræðir í grein sinni
persónulega við mig, þá vil ég
segja honum eftirfarandi: í
fyrsta lagi tel ég það mjög
grunnfærnislega ályktað hjá B.
og öðrum andstæðingum Fram-
sóknarm. að halda því fram, að
allir þeir bændur, sem teljast til
Framsóknarfl. séu ráðvilltir
*auðir og heimskingjar, þar sem
vitað er að stór meirihluti isl.
bænda fylgja nú framsóknar og
samvinnustefnu. Hitt er einn-
ig vitað, að ísl. bændastétt er
fjölskipuð fluggáfuðu fólki. Líka
fylgir Framsókn margt ágætra
manna úr öðrum stéttum. Hitt
er svo annað mál, hvernig hinir
vmsu pólitísku valdaflokkar búa
að bændastétt landsins á hverj-
um tíma.það eitt skal sagt að
bessu sinni að sjaldan hefir það
verið ver en nú. f öðru lagi tel ég
bað litlu máli skipta hvar eða í
hvaða blöðum eða málgögnum
menn fá birt skrif sín um ópóli-
En ég kann að lesa og mér
finnst að sálmabækur megi og
eigi að miða bæði við söng og
lestur. Og það er gaman að eiga
meira en sjöhundruð ára gaml-
an sálm, sem ennþá er lifandi
orð.
Fyrst ég er farinn að skrifa
um sálmabókina, vil ég koma þvi
á framfæri, sem minn pres#tur
benti mér á, að sálmurinn: Heyr
mín hljóð, er miklu eldri en svo,
að hann geti verið eftir Brynj-
ólf á Minnanúpi eins og þar er
látið, og muni vera eftir Bjarna
Jónsson Borgfirðingaskáld.
Halldór Kristjánsson.
tísk mál. Hitt er meira um vert
hvað er skrifað §g hvernig um
menn og málefni er fjallað. Ég
tel mér það enga vansæmd að
láta Framsóknarblöðin birta
skrif mín, því það er þó víst, að
ritstjórar Tímans eiga i sér spíru
þess andlega þroska og víðsýnis,
sem falið virðist í svartamyrkri
pólitískrar þröngsýni sumra
annara flokka, — að leyfa ó-
flokksbundnum Imönnum og
það stundum andstæðingúm
rúm í blöðum sínum.
í þriðja lagi vil ég segja B.
það að ég hefi aldrei borið
penna að blaði, klæddur and-
legu gervi þeirra pólitísku ref-
keilusálna, sem sverta vilja og
sauri ausa alla þá, sem ekki
vilja leita sömu pólitisku gren-
smugunnar, sem þeir sjálfir.
í fjórða lagi skal ég sýna B.
þá vinsemd, að segja honum frá
því, að s.l. vor sýndu ritstjórar
„Tímans“ mér, þá kurteisi, og
hafa raunar áður gert, þótt ég
hafi í engu inn fyrir því lagt
(því stundum hefí ég steini
kastað að Framsóknarm.), að
birta fréttaþætti er ég skrifaði
blaðinu heiman úr héraði, með
öllu ópólitíska að vísu. Þessa
þætti neituðu ritstjórar „ísa-
foldar og Varðar“ að birta, og
veit ég þó ekki hvort ólæsilegra
gat talizt en sumt annað er það
blað flytur.. Þetta létu þeir sér
sæma’ enda þótt ég hafi lengst
um verið stuðningsmað ur þess
flokks er að þvi blaði stendur.
En ástæðan fyrir þeirri breytni
þeirra ísafoldarritstjóranna
mun hafa verið sú að ég minnt-
ist lítillega á kjötskemmdamál
okkar A.-Húnvetninga, sem aðr-
ar héraðsfréttir og ekki þær
smávægilegustu. En víst hafa
þeir kennt þar þefinn af úldna
kjötinu okkar, Húnvetninganna.
Þar beit sök sekan. Öllu meira
hefi ég ekki við B. að ræða í
bráð eða lengd, en hann verður
að afsaka hve lengi hefir dreg-
izt að gera honum skil, og hitt
einnig,að ég nennti ekki að taka
tungubundinn við slettireku-
skap hans um hagi mína og
hátterni, — og til þeirra manná,
sem ljá rúm í málgögnum sín-
um slíkum flumbruskrifum í
minn garð, vil ég segja, að sé
það meining þeirra að siga að
mér flokksbræðrum sínum, —
þótt í bandi séu — þá gæti þann
veg skipazt, að ég veitti þeim
mælirinn troðinn, skekinn og
.fleytifullan.
Stúikur
óskast til fiskflökunar eft-
ir áramótin. Hátt kaup,
•^^^jjtt^MisnæðL.
Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja
Ferðamenn!
Tilvalin og varanleg tækifær-
isgjöf handa frúnni og kærust-
unni, er litprentuð rós.
Handa bóndanum og unnust-
anum skipa-, dýra og landlags-
myndir.
Fyrir börnin flugvéla-, barna-
og dýramyndir.
Allt 1 vönduðum og fallegum
römmum.
Verð og stærð við allra hæfi.
RAMMAGERÐIN
HÖTEL HEKLU
(gengið inn frá Lækjartorgi).
VinniS ötullcqa fyrir
T imann.
\
\