Tíminn - 28.01.1948, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, miðvlkudaginn 28. jan. 1948
21 blað
GAMLA BIÓ
NÝJA BIÓ
Stíilknbamið
Mtte
(Ditte Menneskebarn)
Dönsk úrvalskvikmynd, gerð
eítir skáldsögu Martin Andersen
Nexö.
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Höldum syugjaudi
lieim
Sýning kl. 5 og 7
TR.IPOL.I-BIÓ
Greifimi af
Monte Christo
Frönsk stórmynd eftir hinni
heimsfrægu skáldsögu með
sama efni.
Aðalhlutverk:
Pierre Kichard Willm.
Michele Alfa.
í myndinni eru danskir skýr-
ingartekstar.
Sýnd kl. 5 og 9
TJARNARBIÓ
Hlýð þú köllun
þinni
Sýnd kl. 9
Fjársjóðurinn á
frumskógaeynni
Spennandi amerík leynilögreglu
mynd byggð á sakamálasög-
unni „Morð í Trinidad", eftir
John W Wamdercook.
Sýnd kl. 5 og 7
Bönnuð innan 14 ára
— Sími 1182. —
NÁMAIV
(Hungry Hill)
Þessi saga birtist fyrir skömmu
í Alþýðublaðinu undir titlinum
„Auður og álög“.
Sýnd kl. ,9.
ISardagamaðurinn
Skemmtileg og spennandi mynd
frá Columbia eftir skáldsögu
eftir Alexandre Dumas.
Williard Parker
Anita Luisc
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
Sala hefst kl. 11.
Carnegie Ilall
Hin glæsilega músikmynd sýnd
aftur, végna fjölda áskorana.
Sýnd kl. 9
„Ó, Súsanna64
Amerísk gamanmynd.
Aðalhlutverk:
Barbara Britton
Rudy Vallce.
Sýnd kl. 5 og 7.
Sími 1384
Vinir
TÍMANS!
Hafið þið athugað hvað góðir
menn vinna oft mikið við
kynningu?
En góð blöð?
Lánið • kunningjum ykkar
Tímann, þegar þið hafið
lesið hann sjálfir.
(JR OLLUM ATTUM
Hun þarf víst ekki
heim aftur. '
María Pagmieola heitir ítölsk
stúlka, sem var trúlofuð amerí-
könskúm hermanni og ætlaði að I
giftast honum. En sarr<e daginn og
Mn lagði af stað frá ftalíu fórst
festarmaður hennar í bílslysi. —
Eins og lögin gera ráð fyrir var
stúlkunni neitað um landvistar-
leyfi þegar vestur kom, þar sem í
kærastinn var úr sögunni. En það
er þó -ekki víst að Jjún þurfi að ,
hverfa heim aftur, því að ýmsir j
Ameríkumenn hafa orðið til að j
biðja' ’herinar. Og 27 ára gamall
hermáður, sem nú stundar hljóm-
listarnám, Prank Alfidi heitir hann,
segist hafa fengið jáyrði stúlk-
unnar. Og nú hefir hann fengið
lögfræöing til að útvega Maríu
sinni öirnauðsynleg leyfi til að
halda ^rö sinni áfram úr bráða-
birgðastað á Ellisey, þar sem hann
sá hana fyrst eftir að hafa lesið
sögu hennar og séð mynd af henni
í blöðunum.
norsk einbýlishús utan við Ham-
borg. Þessi hús voru gjöf frá Ter-
boven landstjóra nazista í Noregi.
Þorpið er þar sem heitir Ohlsted,
20 km. frá miðdepli Hamborgar.
Sumarskíði í Kússlandi.
G. A. Zevin er maður nefndur,
verkfræðingur austur í Rússaveldi.
Hann kvað hafa smíðað skíði til
sumarnötkúhar. Þau eru 6 kg. á
þyngd og segist eigandinn geta
gengið á þaim 13 til 15 km. á -kl.st.
á þjóðvegunum. Hann hefir fjögur
hjól á hvoru skíðí og segir að það
sé alltaf gott skíðafæri, þar sem
hart sé undir.
Bergur Jónsson
héraðsdómslögmaður
Málflutningsskrifstofa Lauga
veg 65, sími 5833. Heima:
Hafnarfirði, sími 9234
Norsk hús í Þýzkalandi.
Fulltrúi Norðmanna, sem nýlega
var á ferð i Þýzkalandi, að svipast
eftir norskum eignum, sem fluttar
hefðu verið þangað á hernámsár-
unum, fann lítið sveitaþorp, 20
Viimið ötullega aö
útbreiðslu Tímaus.
Auglýsið í Tímanum.
Haddir núbúaiina
(Framliald af 5. síðu)
býr í meðalkaupstað úti á landi,
að ungbörnum og gamalmenn-
um meðtöldum, eða ef reiknað
er með því, að hver ríkisstarfs-
A. J. Cronin.:
Þegar ungur
ég var
maður syðra hafi að meðaltali
3 menn á framfæri sínu, að
ríkið muni enn á þessu ári
kosta framfæri mun fleiri
manna en allir íbúar Akureyr-
urnar á kaf í mig og draga mig með sér niður í það neðsta.
Ég er ekki nein veimiltíta, sem verð hrædd viö smámuni,
Tibbie — það muntu viðurkenna. En í þetta skipti rann
mér kalt vatn milli skinns og hörunds — og mér var
kaupstaöar eru nú. Það þarf
ekki að eyða mörgum orðum að
því, hversu sjúkt slíkt ástand
er í þjóðfélagi, sem telur ekki
nema 130 þúsund sálir og býr
við vinnuaflsskort í hinum
veigamestu framleiðslu- og at-
vinnugreinum.
Þing og stjórn hafa nýlega
lagt almcnningi á herðar þær
skyldur, að gæta meiri hófsemi
og ráðdeildar um eyðslu en ver-
ið hefir að undanförnu. Fólkið
í landinu virðist ætla að taka
þessum kröfum af ábyrgðar-
tilfinningu og þegnhollustu,
þrátt fyrir skemmtarstarfsemi
og undirróður kommúnista. En
cf það ætlar að koma á daginn,
að ríkisvaidinu þyki hentara að
bcnda öðrum á mjóa veginn en
feta hann sjálft og gæta hóf-
semi og ráðdeildar í meðferð op-
inbers fjár, þá eru valdhafarnir
sjálfir að grafa undan sínum
eigin viðreisnaráformum. AI-
þingi hefir nú hváð eftir annað
haft rekstursútgjöld ríkisins til
iauslegrar meðferðar. Nú liæfa
slík vinnubrögð ekki lengur. —
Jafnframt því, sem borgararnir
inna af höndum hinar gífurlegu
greiðslur í sköttum og skyldum
til opinbers reksturs, cr það
skýlaus krafa þeirra, að fyllstu
ráðdeildar sé gætt um meðferð
þess fjár. A það hefir mjög
skort að undanförnu. Ef endur-
reisn heilbrigðs f jármálaástands
á að verða meira en nafnið eitt,
verður endurskoðun á öllu
reksturs kcrfi ríkisins að hald-
ast í hendur við aðrar ráðstaf-
anir. Er þess því að vænta, að
þessi mál verði efst á dagskrá
Alþingis nú cr það kemur sam-
an, að jólalcyfi loknu.“
Tíminn þarf engu öðru við
að bæta en því að taka ein-
dregið undir þá kröfu til Al-
þingis, sem hér er borin fram.
lm stjórnarskrúr-
múlið. . .
(Framliald af 4. síðu)
þessar stofnanir eru alla vega
færar um að segja formlega
til um stjórnarskipti og rétt-
an gang þeirra. Allt þurfum
við að gera sem óbrotnast,
forildarlaust og hóflegt -að
tilkostnaði.
Samkvæmt þessum tillög-
um kæmi fram sú aðgrein-
ing löggjafarvalds og fram-
kvæmdarvalds, sem okkur
var kennt að væri í þjóðfé-
lagi okkar, en raunverulega
er ekki, því að Alþingi fer
með framkvæmdarvald, að
nokkru leyti beint en að
nokkru um hendur ráðherra,
sem eru flokkslegir umboðs-
menn.
Hér skal ég aðeins nefna
það, að til eru ýmsar leiðir,
milli þess sem nú er, og hér
var lýst. Það er hægt að hafa
valdalausan forseta og þjóð-
kjörinn forsætisráðherra og
það er hægt að hafa forset-
ann þingkjörinn stjórnar-
formann. Um það hvort
tveggja má margt ræða, en
ég held að hér hafi verið
lýst þeirri leiðinni, sem muni
reynast einföldust og ör-
uggust.
Okkur vantar fyrst og
fremst hreinar línur og á-
byrga aðila, ábyrgan, sam-
stæðan meirihluta.
kannske vorkunn. Ég gat ekki einu sinni æpt. Ég gat ekki
einu sinni lesið Faðirvorið. Ég lá þarna bara örmagna af
skelfingu eins og dauðadæmd manneskja og starði á Ólukk-
ann. Og hann starði líka á mig.
Svo rak hann allt í einu upp ógurlegt hljóð og byrjaði
að hossa sér á brjóstunum á mér, þar sem hann sat klof-
vega — ó, guð minn góður! Nógu slæmt var það áður. En
Þetta var ekki nema upphafið. Hann þreif með klónum í
bæði eyrun á mér og skók á mér höfuðið eins og hann
væri að skekja strokk. Og svo hoppaði hann og skókst og
skókst og hoppaði, þangað til ég var að því komin að missa
andann. Ég reyni ekki að segja þér, hvernig augun í hon-
um skutu gneistum — þetta var eins og maður horfði i
glóandi eimyrju. Ég var nær dauða en lífi, Tibbie — það
segi ég satt. En Ólukkinn virtist una sér vel, því að hann
skrækti og krafsaöi í mig, kleip mig og þuklaði. Og ekki
hætti hann fyrr en hann var búinn að ýfa á mér allt hár-
ið og — þótt skömm sé að segja þaö — rífa nátttreyjuna
frá brjóstunum á mér ...
Ó — ég hefði bara látið mér hugkvæmast að nefna nafn
Jesú! En ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð. Loks hvíslaði ég
pó svo lágt, að varla heyrðist: „Vík frá mér Satan.“
Það getur verið, að þetta hafi hjálpað mér, þótt ég segði
það ekki nema í hálfum hljóðum. Hann hætti að minnsta
kosti að krafsa í mig. í þess stað glotti hann viðbjóðslega og
þreif tennurnar, .:em ég hafði lagt á náttborðið við höföa-
lagið. Hann spratt á fætur og eins satt og guð er yfir okkur
— hann byrjáði að dansa með tennurnar mínar í loppunum,
skældi sig öðru hverju framan í mig og loks opnaði hann
ginið og gerði sig líklegan til þess að stmga þeim upp í sig.
Ég skai segja bér eins og .er, Tibbie — það var kannske
þetta, sem frelsaði mig. Þegar ég sá, hvernig hann handlék
tennurnar mínar, svona fallégar og alveg heilaf og rán-
dýrar eins og þú veizt, þá hitnaði mér í hamsi. Það van eins
og ég vaknaði af dau.ðasvefni. Ég kreppti hnefann og hróp-
aði: „Óhræsið þitt, óhræsið þitt! Guð sendi þig þangað,
sem þú átt heima!“
Ég hafði ekki iyrr nefnt nafn skaparans — því að auð-
vitað gat „þetta“ ekki verið hrætt við mig, þó að ég kreppti
hnefann — en við kvað óp, sem hefði getað riðið hverri með-
almanneskju að lullu. Svo hljóp óþokkinn fram úr rúminu,
skrækjandi og veirandi. Það var heppni, að ég hafði ekki
lokað hurðinni þetta kvöld svo að hann komst út. Hann
hljóp eins og kólfi væri skotið, en ég lá eftir, nötrandi og
skjálfandi og jofaði himnakónginn fyrir þessa dásamlegu
írelsun úr klóm satans sjálfs. Það leið langur tími, unz
ég gat risið upp. En þegar ég hafði lofsungið guð minn og
frelsara og kveikt l:ós, sá ég fyrst, hvað hann hafði gert.
Þvílík viðurstyggð — guð gefi mér kraft til þess að bera það.
Hann hafði ekki stolið gervitönnunum mínum, o-nei —
og ekki bmtið bæi heldur En af djöfullegri illsku og hefnd-
argirni hafði hann kastað þeim beint niður í — hvað held-
u'ðu? — niður í ráttpottinn!“
3EYTJÁNDI KAFLI.
Næsta þriðjudag voru skólaleyfin á enda. Kata hóf á ný
kennslu í bæjarskr'lanum, og ég byrjað aftur nám mitt í
latínuskcianum. Ég man enn andblæ þessa dags— aldrei
hafði afi verið jafn dapur og þá, og höfðu þó síðustu dag-
arnir eklri verið honum neinar sælustundir.
Það var enn heitt í veöri. Amma var lengst um inni í
herberginu síim. Murdoch lét varla sjá sig — hann var
larinn að vinna í garðinum hjá Dalrymple, án þess að hafa
minnzt á það við nokkurn mann heima fyrir.
Það bó.aði ekki á því, að afa langaði til þess að sjá neinn
íhina gömlu kuiTjngja. Hann var lílca hættur að afrita
skjöl, svo að nú vav ekkert lengur, er gæti dregið huga hans
frá hitasvækjunni og reiði pabba. Og hann varð að þola
margs konar refsingar. Það hefði til dæmis ekki nema smá-
sálarlegur maður fundið upp á því að minnka við hann
tóbaksskammtinn cg ég held, að þá hafi fyrst flætt út úr
'oikarnum, þegar þeim dropa var bætt í hann. Hann hafði
setið lengi raunamæddur á rúmstokknum og handleikið
tóma pípuna. Svo soratt hann á fætur og hrópaði: „Og til
livers er þetta allt, drengur minn — til hvers lifir maður..?“