Tíminn - 15.02.1951, Blaðsíða 4

4
TÍMINN, fimmtudaginn 15. febrúar 1951.
38. blað.
Söguritun hundavaðsháttarins
Ég mun reyna að vera
ítuttorður í svari mínu í
petta sinn, enda ertu nú orð-
mn hogværari í orðum en áð-
ar og hættur að bera á mig
asvífni og bein ósannindi. —
Hins vegar dróttarðu því að
nér, að ég beri ekki svo mikla
virðingu fyrir lesendum Tim-
ans, að ég vilji gefa þeim rétt
ar hugmyndir. — Hvað skal
pá um þína virðingu fyrir
lesendum Þjóðviljans?
Krafan um hernaðar-
pátttöku.
Þú rekur söguna um tilboð-
íð, sem íslendingar fengu um
þátttOku í samkomunni í San
Prancisko vorið 1945. í því
sambandi birtir þú tiilögur
pær, sem flokkarnir lögðu
cram a lokuðum þingfundi 27.
cebrúar það ár.
Þessar tillögur sanna lítið
am raunverulegan vilja flokk
anna, eöa hefir þú aldreí vit-
að dæmi til þess, að menn
clyttu tillögur, sem gengu
skemmra en þeir vildu helzt?
Eftir því hlýtur a5 fara álit
.nanna á sönnunargildi þess-
arar írásögu i þessu máli.
Þú segir, að ég hafi slitið
'úr samhengi, setriinguna.sem
;g birti úr Þjóðviljanum 25.
nai 1945, þar sem blaðið seg-
.r, að þið Sósíalistar hafið
viliað láta lýsa því yfir, að ís-
cendíngar ættu í striði við
pjóðverja. Þú spyrð, hvort
nér linnist það heiðarleg
nálfærsia. Þú segir, að til-
vitnun ihín gefi „aíranga
riugmynd um málflutninginn
pegar svo er að farið.“
Jæja, Ásmundur! Ég skora
þá á þig, að gera þér lítið
cyrir, og birta þessa tilvitn-
an í rettu samhengi, svo að
hún gefi rétta hugmynd um
máiflutninginn.
Þetta er víst lítilþæg bón,
.ynr aðra eins höfuðskepnu
Jg þig.
Vertu nú ékki að vægja
:.nér!
Reyndu að vera sá maður,
að standa við það, að ég hefi
slitið þessa tilvitnun úr sam-
nengi, svo að hún yrði mis-
.skilím
Ég held þér dugi ekki ein
vika tií þeás.
aö segja formlega stríð á
hendur er komið úr móð. —
'Sg man.ekki til að Rússar og
pjóðverjar segðu hvor öðr-
am stnð á hendur 1941 eða
siðan, ef við eigum að halda
bókstaflega við það orðalag.
Bn þið, friðarvinirnir, vilduð
ýsa þvi yfir 1945, að íslend-
mgar ættu í striði við möndul
veldin. Og Þjóðviljinn sagði
:neðal annars 25. maí Í945:
„Hins vegar var afstaða
Framsóknar, svo sem tillaga
hennar bar vott um, fyrst
og lrémst sú að Ieggja á-
herzlu á, að íslendingar
VILDU EKKI gerast stríðs-
aðili.“
í framhaldi af því sagðj
Þjóðviljinn, að slík yfirlýs-
:ing væri „beinlinis storkun
til hinna sameinuðu þjóða.“
Hvort finnst þér nú meira
atriði, að „segja þjóð stríð á
hendur“ eða lýsa þ»ví yfir, að
við „séum í stríði“? Kemur
það ekki nokkuð i sama stað
niður?
Hitt má svo hafa til hlið-
sjónar, að tilvitnanir þessar
úr Þjóðviljanum eru frá maí-
mánuði, þegar farnar voru að
koma í ljós undirtektir þjóð-
arinnar við þeirri hugmynd,
. ' lýsa yíir striSl við Þjóð-
Ádrepnsvar til Ásinumlar Slgurðssonar,
alfiiiigismaiins
verja og Japani. Þá
var afstaða Þjóðviljans sú,
að við ættum eins og Rússar
að vera í stríði við Þjóðverja,
án bess að hafa sagt þeini
strfð á hendur fremur en
Rússar. Hins vegar var það
yfirlýsing ykkar Sósíalista
1940—’41, að við ættum raun-
verulega í stríði við Breta, ef
við værum þess megnugir, að
bera hönd yfir höfuð okkar.
Þá áttum við áð afla fiskjar
fyrir Þjóðverja og ísland var
svívirt með þvi, að verða vígi
í baráttunni gégn nazisman-
um.
Ég hefi nefnt þetta og nefni
það enn til að sýna hvað því
fer víðs fjarri, að ykkur Sós-
íalistum sé sjálfrátt um af-
stöðu ykkar gagnvart stefn-
um og félagshreyfingum. Þið
getið orðið bandamenn og
þjónar hvers sem er, jafnvel
nazismans, ef þið haldið, að
það efli hinn rússneska mál-
stað. Þið getið fjandskapast
við baráttu lýðræðisþjóða,
eins og Breta gegn nazisman-
um og viðleitni samvinnu-
hreyfingarinnar til að sk,apá
réttlátara mannfélag, ef þið
haldið að það sé Rússum
þénanlegt.
Með því að rifja þetta upp,
er ég að reyna að gefa les-
endum Timans réttar hug-
myndir um ykkur,þig og þinn
flokk. Hin tækifærissinnaða
afstaða ykkar til nazismans
er gott dæmi í því máli. Hat-
ramar árásir ykkar á kaup-
félögin á kreppuárunum eftir
1930 eru það lika.
Hvatvísi þín á olíu-
málunum.
Um olíumálið mun ég ekki
fjölyrða fremur en áður. Þó
væri fróðlegt að vita, hvaða
heimildir og sannanir þú hef
ir fyrir þvi, að Olíufélagið
hafi greitt umræddan farm
9 dögum fyrir gengisfallið á
gamla genginu en ekki eins
og það segir. Ég hefi engar
sannanir fyrif því, og sízt
mun ég trúa því, þó að sá,
sem kallar mig ósvífinn lyg-
ara, þegar ég ségi satt, fleipri
eitthvað um það.
Þú ert erin bæði hvatvís og
ógætinn i þessum olíumálum.
Þú fullyrðir, að H. Ben. og Co.
hafi eitt árið selt smurnings-
olíur 56% „of dýrar“, af því
sú olíutegund var þessu dýr-
ari annarri tegund, sem Ol-
íufélagið seldi.
Nú gæti þessi olía hafa ver
ið dýrari í innkaupi og ég sé
ekki neitt glæpsamlegt eða ó-
löglegt við það i sjálfu sér,
þó að éin verzlun hafi umboð
fytir vöru, sem ekki er sam-
keppnisfær við aðra. Sjálf
segir verzlunin, að sín olia sé
svo. miklu betri, að þetta sé
í rauninni enginn verðmunur
Hvað sem um það er, er hitt
þó staðreynd, að verðmunur
tegundanna hefir minnkað
að mun, án þess að fyrir liggi
nokkuð um það frá Hallgrími
Benediktssyni, að gæðamun-
úrinn hafi minnkað. En af
þessari staðreynd ræð ég það,
að fyrir starfsemi Olíufélags-
inS hafi samkeppnin um oliu
rharkaðinn harðnað, svo að
ýmsar tegundir séu boðnar
fram með lægra verði en
ella. Það gæti vel legið í því,
að hringurnin erlendis lækki
sína cíiu í innlcaupi hingað,
heldur en að láta hrekja sig
af markaðinum. Það þyrfti
því ekki að hafa verið um
neinn þjófnað eða ólög að
ræða hjá olíufélögunum hér,
en gróði þjóðarinnar af þess-
um breytingum er engu
minni fyrir því.
Ég finn ekki annað, en ég
muni hér eftir sem hingað til
ljúlca upp frjálsum munni
um verðlagsbrot og fjárdrátt
þegar tilefni gefst. Ég hefi
ennþá bezta trú á samvinnu-
hreyfingunni til að gera verzl
unina heilbrigða, alveg eins
og þegar síra Gunnar fyrir-
rennari þinn skrifaði ljótustu
skammirnar um hana fyrir
tæpum 20 árum. Ég mun ekki
fremur nú en þá, hverfa úr
röðum þeirra, sem í orði og
á borði halda áfram að efla
samvinnuskipulagið á kostn-
að heildsalanna, enda þótt
menn á borð við ykkur Gunn
ar reyni að brjóta niður hin-
ar innri varnir samvinnufé-
Iaganna.
Þú hefir verið alltof hvat-
vís i þessu máli, þar sem þú
fullyrðir að satt sé allt það
versta, sem aðrir bera fram
sem aðdróttun, getsakir eða
dylgjur um þá aðila, sem við
olíuv,erzlun fást, og dæmir
svo samvinnuhreyfinguna í
heild eftir ósönnuðum sakar-
giftum á Olíufélagið. Það
breytir engu, þó að þú segist
! gera þetta af hreinni vináttu
og umhyggju fyrir samvinnu-
hreyfingunni. Þú hefir ekki
skrifað um vaxandi eða verð-
andi spillingu í Sósíalista-
flokknum, þó að eitthvað
hafi verið talað um gróða-
hnykki í sambandi við Einar
OJgeirsson. Er þér óljúfara að
trúa ósönnuðum sakargiftum,
þegar þær ber þannig að? —
Eða þykir þér ekki jafnvænt
um Einar og Sósialistaflokk-
inn og Vilhjálm Þór og S.Í.S.?
Þú lagðir ekki á þig að
kynna þér málavexti.
Þú ert í nokkrum vanda
með þá skýringu. að umræð-
( ur okkar í Tímanum um á-
' fengismál séu svar við sakar-
giftunum á Ölíufélagið, þar
sem ég benti þér á, að ég
j hefði hafið umræður um vín-
veitingaleyfi lögreglustjór-
ans strax í október. Frá þessu
reynirðu nú að komast með
því að Segja, að þú hafir ekki
lagt á þig að læra utan að
allt, sem ég hefi skrifað í Tím
ann. Þarna ferst þér i vörn-
inni líkast því, sem sagt er af
Jóni skráveifu, þegar hann
reyndi að bjargast úr bardag
anum á Grund. Það er lítil
sök, þó að þú hafir ekki lært
greinar mínar í Tímanum.
Hitt er hundavaðsháttur, að
segja sögu, án þess að kynna
sér málavexti. Og það er ó-
skammfeilni, að segja svo
hróðugur eftir á eitthvað á
þessa leið: Æi, jæja! Ég hefi
aldrei lagt á mig að gera mér
grein fyrir þvi, sem ég var
að segja!
Svona málflutningur, Ás-
mundur, er ekki til þess fall-
inn, að auka virðingu les-
enda þinna fyrir þér.
Þú sagðir söguna þannig,
að gagnrýni Framsóknar-
manna, mín og annarra, á
vínveitingaleyfum, verzlun
S.Í.F. og fleiru, hefði aðeins
(Framhald á 7. slðu.)
í dag hvílum við okkur við
áfengismálin en hins vegar gef
ég orðið tveimur gestum, sem
mjög er mál að tala um skatta
á kvenþjóðinni. Sá fyrri nefnist
Hallur og mælist honum svo:
„Þjóðfélagið telm sig þurfa á
tekjum að halda til að standast
útgjöld þjóðarbúsins. Einn tekju
stofninn er tekjuslcattur, sem
lagður er á landsmenn. Hann
verður að ná ákveðinni lág-
marksfjárhæð, annars verður
halli á búrekstrinum. Sama gild
ir um útsvör. Kvenþjóðin, —
eða sá hlutinn, sem heldur fundi
og gerir samþykktir, — hefif
hafið baráttu fyrir því, að tekju
skattur (og útsvör?) verði lagt
á hjón, hvort í sínu lagi, —
til þess að þau falli undir lægri
skattstiga, þegar sameiginlegum
tekjum þeirra er skipt í tvennt,
og hvor aðilinn telur fram sinn
hluta. Sé fulls réttlætis gætt
verður þetta að ná til allra
hjóna, hvort sem þau vinna á
heimili eða utan.
Ríki, bæjar- og sveitarfélög
þurfa að ná ákveðnum fjár-
hæðum í beinum sköttum —
tekjuskatti og útsvari. Það breyt
ir því engu, þó hjón verði „séi-
sköttuð“, því sameiginlegur
skattur þeirra verður að fylla
hítina. M. ö. o. það verður að
hækka skattstigann, annars
bregðast telcjurnar. Það, sem
þvi mundi hafast upp úr skatta-
kröfu kvenþjóðarinnar, eru tvær
skattskýrslur frá hverjum hjón-
um, í stað einnar nú. Þetta yrði
drjúg atvinnubótavinna fyrir
skattayfirvöidin, en það er nú
önnur saga“.
Hinn gesturinn er bóndakarl
og kemur hann að málinu nokk
uð úr annarri átt, þó að skammt
verði á milli þeirra að lokum.
Hann segir þetta:
„Ekki er kunnugt hvort Karl
Kristjánsson alþingismaður er
mikið upp á kvenhöndina. En
hitt er ljóst, að konur veita
honum athygli og hugsa mikið
um hann. Fyrir skömmu síðan
skrifaði alþingismaðurinn blaða
grein nokkra og síðan hefir hver
konan af annari skrifað um
hann í blöð allra stjórnmála-
flokkanna. Karl er undarlega
samansettur, ef hann hugsar
ekki margt undir þessum lestri
öllum og þeirri eftirtekt, sem
hann vekur hjá konum, — og
ef hann gleðst ekki yfir þessu,
— í leyni.
Að síðustu komst ein konan
alla leið upp í útvarp. Þar var
vegur Karls mestur. Hans var
ekki getið. Hann var hinn ó-
sýnilegi dávaldur, sem blés lífs-
anda í gamla doðranta. Og
meyjaroði gægðist fram i rök-
semdirnar. Málstaður hans var
veginn og grisjaði í gegnum
þokuna. Hann gerðist heldur
fáklæddur.
En eftir er stærsti sigur kvenn
anna. Þegar þær hafa litíllækk-
að manninn nóg og flett hann
rökum, munu þær taka hann í
sátt, — og fyrirgefa honum
allt.
Barnaskapur er að leggja
Karli liðsyrði, eða deila við rétt-
lætið. Við karlar lærum af þessu
og vorum raunar sumir áður
svo góðir að vilja konum vel.
Og ef þær vilja sjálfár telja
fram til skatts, er lítill greiði
að veita þeim það. En aðeins
lítið heilræði í mesta bróðernl:
Verið ekki hálfar í kröfum
ykkar. Heimtið jafnrétti fyrir
allar konur. Þá skulum við glað-
ir sigla með ykkur.
Fallið ekki fyrir óskapnaðin-
um, sem frú Soffía bar fram á
þingi, að gera upp á milli
kvenna eftir því hvar þær vinna,
— eftir því hvort þær vinna á
heimili sínu eða utan þess. Þann
ig tillögur og málflutningur
frestar framgangi ykkar mála
kannske um áratugi.
Okkur hefir verið sagt, að
heimilíð væri' hornsteinn þjóð-
félagsins, og hefir mörgu verið
logið meira. Konan, sem vinnur
því allt, á í hverri grein, að
njóta fyllsta réttar, sem þjóð-
félagið veitir, hvort sem er í
skattamálum eða öðru.
Það er heilsteypt krafa, sem
ekki villir á sér heimildir, að
allir þjóðfélagsþegnar telji fram.
Tekjum hjóna sé þá jafnt skipt
milli karls og konu. Öll önnur
flokkun á konum, er smáborg-
araleg sjónarmið".
Hvað segið þið svo? Eru kven-
skattar betra umræðuefni en
vínveitingar?
vinveitingar? Eg vona að prent-
ararnir bæti ekki litlu r-i inn í,
þar sem verst gegnir, því þá
væri víst úti um mig.
Starliaður gamli.
Öllum þeim, sem glöddu mig með gjöfum, heimsóknum,
skeytum, bréfum og á annan hátt á 75 ára afmælis-
daginn, þakka ég af heilum hug.
Guðrún Jónsdóttir frá Þyrli.
■v.v.vAv.vv.v.v.v.v.v.v.v.v.v.r.v.v.v.v.v.v.v.v.
fslenzkar vörur
Eftirtaíin matvæli eru venjulega fyrirliggjandi hjá oss:
i;
•C
Ostar
Smjörlíki
Kökufeiti
Nýmjólkurduft
Undanrennuduft
Rúllupylsur
Hangikjöt
Kálfakjöt
Nautakjöt
Kýrkjöt
Ærkjöt
Saltað folaldakjöt
Dilkahausar
Dilkalifur.
1
1
2
’í
Frystihúsið Herðubreiö
ifi
r • ■ 0 fl m ■ 1
Sími 2678.
i » n • rjr w n * • n v >
S