Tíminn - 15.02.1951, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, fimmtudaginn 15. febrúar 1951.
38. blaff.
La traviata
i Amerísk mynd gerð eftir i
hinni frægu óperu Verdis. !
Sýnd kl. 7 og 9.
!
i Frá frelsisiíaráttii í
Dana
Sýnd kl. 5.
ítRIPOLI-BÍÓi
Æskan á þlngi j
Mjög skemmtileg rússnesk lit j
kvikmynd um íþróttir, söng-j
list og þjóðdansa.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
____________________;(
NÝIA Bíój
Svarti köttnrinn j
(The Black Cat)
Hryllingssaga eftir EDGAR [
ALLAN POE. Aðalhlutverk:
Basil Rathbone
Hugh Herbert
Anne Gwynne
Bönnuð innan 14 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍój
HAFNARFIRÐI j
Syndir feðranna
(Moonrise)
Ákaflega spennandi ný am- i
erísk kvikmynd byggð á skáld j
sögunni „Moonrise" eftir |
Theodore Strauss. Sagan hef-!
ir komið út í ísl. þýðingu íí
tímaritinu „Allt“. I
Dane Clark
Cail Russel
Bönnuð innan 16 ára
Sýnd ki. 7 og 9.
Sími 9184.
<J*utAjLuigjo£LuA*i£it Mza. j

!!
Bergur Jónsson
Málaflutnlngsskrifstofs
Laugaveg 65. Stml 5333.
Helma: Vltastlg 14.
Askriftar^úoli
flMINIV
*333
Gerlzt
áskrifendnr.
Austurbæjarbíó
= IleunNisieisíaraniót
j ið í Bi'iissel 1950
j Einstð heimild um hina glæsi
jlegu frammistöðu Islendinga
]á mótinu.
Allir beztu frjálsíþróttamenn
! Evrópu koma fram í mynd
[ þessari.
AUKAMYND: Norden —
USA í Osló 1949.
Sýnd ki. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓ
Maatalognr
brcyskleiki
(The Guilt of Janet Ames)
Vegna fjölda eftirspuma
verður þessi óvenjulega
mynd, er fjallar um barátt-
una við mannlega eigingirni,
sýnd í örfá skipti.
!
Aðalhlutverk:
Rosalind Russell
Melvyn Douglas
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

iGAMLA BÍÓ
Fornar ásl ir
!(The Passionate Fríends)
Eftir skúldsögu II. G. Wells.
Ann Todd.
! Claude Rains.
Sýnd kl. 9.
Sindkað sæfari
Sýnd kl. 5 og 7.
HAFNARBÍÓ
Gimsteina-
bærinn
•jKu.-at.~a
(Diamond City)
Ákaflega spennandi og vlð-|
burðarík ný kvikmynd er ger
íst í Suður Afríku. *
Aðalhlutverk:
David Farrar
Diana Dors
Honor Blackman
!
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Raflagnlr — Viðgerðir
Baftækjaverzlualn
LJÓS & BITI h. f.
Laugaveg 79. —- Síml 5184
HÚS • ÍBÚÐIR
^ LÓÐIR • JARÐIR
SKIP ® BIFREiÐAR ;
EINNIG:
Verðbrc)
Vátryggingar
Auglýsingastarfscmi
FASTEIGNA
SÖLU
MIÐSTÖDIN
Lækjargötu
10 U
SÍMl 6530
Erlent yfirlit
(Framhald af 5. slOu.y
sambandi við ýmsa olíusamn-
inga. í seinni tíð hefir hann
stundum verið sérstakur fulltrúi
írans og íraks. Hann var t. d.
sendifulltrúi Irans í París, þeg-
ar Þjóðverjar hernámu Frakk-
land 1940, og síðan varð hann
fulltrúi iraks í Vichy. Þessi
fulltrúaumboð björguðu honum
frá því að verða fangi Þjóðverja.
Árið 1942 taldi hann þó ráð-
legast að fara til Lissabon og
þar hefir hann dvalið síðan.
Gulbenkian býr nú á hóteli,
ásamt þjónum sínum, og forð-
ast að koma nokkuð fram opin-
berlega. Hann tekur ekki á
móti gestum, nema sérstaklega
standi á, og anzar ekki heldur í
síma. Hann tekur ekki á raóti
bréfum, nema þjónar hans hafi
handleikið þau áður. Hann er
enn vel heilsuhraustur og fyig-
ist vel með fjárrei.ðum sínum
með aðstoð þjóna sinna. Þegar
heitt er á morgnana, lætur hann
bifreiðastjóra sinn aka sér upp
í hæðirnar hjá Lissabon. Þar
fer hann úr bílnum á afskekkt-
um stöðum, klæðir sig úr sokk-
unum og bakar fæturna í sól-
skininu. Yfirleitt rer hann ekki
út úr hótelinu, nema í þessar
morgunferðir.
Gulbenkian hefir látið svo
ummælt, að hann verði a. m. k.
106 ára gamali, en faðir hans
náði 105 ára aldri. Hann hefir
látið í veðri vaka, að hann muni
nota eignir sínar til að stofna
stóra sjóði, sem veiti styrki til
menningar- og mannúðarmála
eftir daga hans. Vel má vera,
að hann hafi þjóðflokk sinn
sérstaklega í huga í því sam-
bandi. Kunnugir telja, að að-
búnaður Armena í uppvexti Gul-
benkians hafi mjög mótað hátta
lag hans — gert hann tortrygg-
inn og einrænan, en jafnframt
ötulan og framtakssaman. Land
ar hans margir hafa náð langt
á viðskiptasviðinu, þrátt fyrir
hinar erfiðu aðstæður þjóð-
stofnsins, en þó enginn eins
langt og hann.
(jfng|irónn ...
(Framhald aj 5. si&u.)
til þess aff þagga þaff mál nið-
ur.
Þessi dæmi verffa látin
nægja að s'*nni. Þau sýna, aff
réttarfariff cr að færast hér
inn á hættulega braut. Ákæru
og rannsóknarvaldinu er allt
of mikið beitt eftir því, hvort
það er flokksmaffur eða and-
stæffingur, scm á hlut aff máli.
Hér er að skapast öfugþró-
un í réttarfarsmálunum. Von-
andi sér líka dómsmálaráð-
herrann á hvaffa villígötum
hann er og dregur réttar á-
lyktanir af því. Þaff er ekki
nóg, aff berjast gegn kompi-
únistum, en falla svo fyrir
sömu freistingum og þeir.
X+Y.

♦♦♦♦♦
Gerist áskrifendnr aff
öí
imanum
Áskriftarsími 2323
í

"iti"
ÞJÓDLEÍKHÚSID
Fimmtudag kl. 20.00.
Flokkaöar bondur
Bannað börnum innan 14 ára.
Föstudag kl. 20.
íslandshlukkun
Aðgöngumiðar seldir frá kl.
13,15 til 20,00 daginn fyrir sýn-
ingardag og sýningardag.
Tekið á móti pöntunum.
Sími 80000.
0
J<
ina ~J\auA:
SKIPS-
LÆKNIRINN
33
peninga, og kannske ýmsum öðrum. En ég kýs fremur að
vera fátæk barónessa en frú Gulecke frá Dresden. Mér
finnst það þægilegra — og sómasamlegra. En handa Bóris
hefi ég enga peninga. Gulecke borgaði aðeins reikninga
mína og lét mér í té farseðil og lítils háttar vasapeninga.
Það var allt og sumt.
— En hvers vegna fóruð þér þá með Bóris Lþessa ferð?
— Það var kannske heimskulegt af mér. Það eru auk
þess svik við Gulecke, því að hann lét mig ekki hafa vasa-
peninga til þess að kaupa fyrir farseðil handa Bóris. En ég
vildi gefa honum síðasta tækifærið til þess að komast á rétt-
an kjöl. Ég vonaði, að hann gæti oröið nýr maður í nýju
landi — fremur heldur en heima....
— Þykir yður vænt um bróður yðar? spurði Tómas mild-
ari en áður.
— í æsku tilbað ég hann, svaraði Friðrika stutt í spuna.
Og fellum svo þetta tal.
Hún var risin á fætur, og hann fór að dæmi hennar. Þau
kvöddust með handabandi.
Tómas var samt óánægður með sjálfan sig. Hann átti ekki
að láta hana losna svona auðveldlega undan þeirri skyldu
sinni að sjá bróður sínum farborða. Hann átti að setja
henni kostina. En nú var hún farin.
Hann varð að snúa sér til skipherrans.
Friðrika hélt hins vegar til klefa síns. Hún þóttist vita,
að Stefanson hefði þegar snætt moi;gunverð, þvi að klukk-
an var að verða tíu. Hún símaði þess vegna til hans. Ungfrú
Fielding varð fyrir svörum. Hún sagði Friðriku, að Stefanson
væri því miður í sundhöllinni.
Friðrika lét sér hvergi bregða. Hún fór í baðföt sín, og fá-
um mínútum siðar veifaði hún glaölega til Stefansons og
stakk sér á bólakaf í laugina.
— Ég hefi beðið yðar í meira í klukkutíma, sagði Stefan-
son, er þau tóku tal saman. Eruð þér svona morgunsvæf?
Spurningin var ofur-hversdagsleg. En það var þó auðséð,
að Stefanson var allt annað en rótt. Hann hafði beðið henn-
ar i tvo tíma, og hann var óvanur að bíða eftir öðrum. Hann
hafði líka haft fregnir af því, að Friðrika var fyrir löngu
farin úr klefa sínum, og hann hafði látið leita hennar víðs
vegar um skipið.
Stefanson var í eðli sínu tortrygginn og afbrýðisamur.
Hann minntist þess, að hann hafði fyrst séð Friðriku á tenn-
isbrautunum með yfirmönnum skipsins, og þess vegna tor-
tryggði hann sérstaklega fyrsta stýrimann. Hann hafði sím-
að til hans og boðið honum að leika við hann tennis, en feng-
ið stutt svör: Var á stjórnpalli til klukkan fimm — þarf að
sofa meira.... Hann hafði samt einsett sér að láta ekki á
neinu bera, er hann hitti Friöriku aftur, afla sér í kyrrþey
vitneskju um framferði hennar, senda henni síðan dýran
gimstein að gjöf — ög tala ekki við hana, þaö sem eftir var
ferðarinnar.
Nú svaraði Friðrika spurningu hans á allt annan veg en
hann hafði búizt við: Ég svaf alls ekki, heldur hitti gamlan
vin minn á skipinu.
Síðan bauð hún í kappsund, en þá kom á daginn, að Ste-
fansson kunni alls ekki að synda.
— Þar sem- ég íæddist, var ekkert vatn, sagði hann.
Hún hló. Það var broslegt, að eigandi heils flota, kon-
ungur úthafanna, skyldi ekki geta fleytt sér yfir litla skips-
laug.
Af Tómasi var það að segja, að hann hitti skipherrann á
efstu þiljum, þar sem hann stóð á tali við listfræðing um
málverk Gauguins.
— Ég hefi þráð Suðurhafseyjarnar allt mitt líf, sagði
hann andvarpandi. En líklega fer ég í gröfina, án þess að
sigla annan sjó en Atlantshafið.
Tómas sagði honum nú vandræði sín. Hvað átti hann aö
gera við Mergentheim? Eiginlega þyrfti að loka hann inni
í öryggisklefa. En þægilegra væri þó að vista hann í eins
manns klefa og fá öruggan gæzlumann handa honum.
Skipherrann hugsaði sig um.
— Þetta gerist líklega allt degi of snemma, sagði hann.
Á morgun myndi Stefanson fús til þess að borga allan kostn-
að af honum. En við getum líklega ekki beðið....
Tómas hristi höfuðiö. Hann hafði í raun og veru rlta sam-
úð með Friðriku.
— Við verðum að láta hjúkrunarmann líta eftir barónin-