Tíminn - 29.04.1951, Síða 6

6.
TIMINN, sunnudaginn 29. apríl 1951.
95. blíi*.
Pnradís
piparmey|anna
Bráðfyndin þýzk gaman-
mynd með:
Heinz Ruhmann
Sænskar skýringar.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
Gissur gerist
cowboy
(Out West)
Sprenghlæileg ný, amerísk
skopmynd um Gissur Gull-
rass og Rasmínu í hinu villta
vestri.
Joe Yule
Rennie Riano
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJ A BÍO
Við lifiim á ný
(Let’s live again)
Sérkennileg, fyndin ný am-
erísk gamanmynd.
Aðalhlutverk:
John Emery
Diana Douglas
og undrahundurinn
„Rags“
Aukamynd:
K. J ARN ORKUMÚ SIN
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
HAFNARFIROI
BÆJARBIÖ
Sekí og sakleysi
•Morgunblaðssagan:
(Unsuspected)
Mjög spennandi ný amerísk
kvikmynd byggð á skáldsögu
eftir Charlotte Armstrong.
Joan Caulfield
Claude Rains
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 9.

Frnmskógar
Afríkn
Sýnd kl. 7.
Sími 9184.

Rafmagnsofnar, nýkomnir
1000 wött, á kr. 195,00.
Sendum 1 póstkröfu.
Gerum við straujáin og
önnur heimillstækl
Raftækjaverzlunin
LJÓS & HITI H.F.
Laugaveg 79. — Stmi 5184.
Austurbæjarbíó
Tisa mín
(My girl Tisa)
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
I Fruni.sk wgastúlkan
I. hluti.
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f. h.
ÍTJARNARBÍÓ
Rigoletio
[Ópera í fjórum þáttum eftir
Giuseppe Verdi. Sungin og
leikin af listamönnum við
jóperuna í Rómaborg.
IH1 j ómsveitarst j óri: Tullio
jSerafin. — Söngvarar:
Mario Filippeschi
Tito Gobbi
Lina Pagliuhi
Sýnd kl. 7 og 9.
■
Hrúi Ilöítiir
Bráðskemmtileg amerísk æv-
intýramynd í eðlilegum lit-
um um Hróa Hött og félaga
hans.
Aðalhlutverk:
Jon Hali
Patrica Morison
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
jGAMLA BÍÓ
Osknbnska
(Cinderella)
Nýjasta söngva- og teikni-
mynd
WALT DISNEYS
gerð eftir hinu heimskunnq
ÉevintýVi. ' . ’'
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Engin 3 sýning.
HAFNARBÍÓ’
RAFÐ4
(Red River)
Spennandi ný amerísk stór-
mynd.
John Wayne
Sýnd kl. 9.
Sysíip mín og cg
(Min syster och jag.)
Létt og skemmtileg ný sænsk
músík- og gamanmynd eftir
óperettu Ralph Benatzky.
Aðalhlutverk:
Sickan Carlsson
Gunnar Björnstrand
Cecile Ossbahr
Sýnd kl.»3, 5 og 7.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Askriftxsrsímft
TIMINIV
SS2S
GcrXzt
VÍDSK3PTI
HÚS • ÍBÚÐIR
LÓÐIR • JARÐIR
SK!P • BiFREIÐAR
EINNIG:
Vcröbréf
Vátryggingar
Auglýsingasrarfscmi
FASTEIGNA
SÖLL
MIDSTÖDIN
Lækjargötu
10 B
SÍMI 6530
•*
Erlent yfirlit
(Framhald af 5. síðu.i
sakir standa. Nú er talað um
það, hvort heimilislausir flótta-
menn í Evrópu geta ekki fengið
hæli í Alaska. Er þá lífsþróttur
þeirra manna brostinn? Geta
þeir numið sér land? Yrðu þeir
í rauninni góðir frumbýlingar.
Þessu svara sérfræðingar þann
ig, að beztu frumbýlingarnir séu
alltaf þeir, sem ekki eigi neinar
brýr að baki. Frá því sjónarmiði
eru Evrópubúar þeir, sem hrakt
ir hafa verið frá heimilum sín-
um og staðfestu álitlegasta land
námsfólkið.
Hvað er þá hægt að gera ráð
fyrir að Alaska taki við mörg-
um innflytjendum? Eflaust væri
þar rúm fyrir fullar 10 milljón-
ir íbúa. Sennilega vildi stjórn
landsins ekki opna það fyrir
hverjum sem er. En heimilis-
lausum milljónum Evrópu-
manna, sem hrekjast stað úr
stað, mætti vel unna nýrra tæki
færa í ósnortnu landi. Það væri
hollt fyrir hina ungu kynslóð,
sem annars virðast allar leiðir
lokaðar, og það væri sannarlega
heppilegt fyrir Evrópu, þar sem
margskonar erfiðleikar þrengja
nú að.
Með slíku móti yrði Alaska
áreiðanlega fljótlega 49. fylkið
í Bandaríkjunum. Þá væri lok-
ið beinni nýlendustjórn frá
Washington. Alaska fengi þá
heimastjórn, eigin lög og eigin
skatta til eigin mála. Alaska
yrði sérstakt menningarríki,
með þeim kostum og göllum,
sem því fylgja.

i:
^JJeitln
Bernhard Nordh:
'onci
VEIÐI MANNS
3. DAGUR

Þáttnr kirkjnniiar
(Framhald af 3. síðu.)
að geta dregið sig út úr slcark
ala heimsins og notið hljóðr-
ar stundar í helgidómi guðs.
— Kirkjurnar standa opnar,
og ættu raunar alltaf að gera
það. Hér á landi eru menn ó-
vanir að nota kirkjur sínar á
þennan hátt. Erlendis er það
algengt, bæði meðal kaþólskra
og mótmælenda. Mér verður
það löngum minnisstætt, er
ég kom í fyrsta skipti til borg
arinnar Montreal í Kanada,
öllum ókunnugur, og beið þar
nokkra klukkutíma, þreyttur
og leiður, hugurinn fullur af
söknuði. Ég gekk inn í kirkju
og sat þar hljóður góða stund.
Þar var ég hvorki einn né
einmana. Þar hlaut hugurinn
þá hvíld, er hann þráði. En
eigi veran í kirkjunni að hafa
tilætluð áhrif, þurfa menn að
gæta þess, að trufla ekki hver
annan með samtölum eða 6-
þarfa umgangi. Vonandi kem
ur hinn almenni bænadagur
einnig til að hafa þau áhrif,
að menn fýsi oftar að ganga
inn í kirkju sína, — ekki til
að skoða og skrafa, heldur til
að hlusta eftir rödd guðs á
hljóðri bænastund.
Jakob Jónsson.
Ctbreiðið Tíraann.
í

■15
ii
ÞJÓDLEÍKHÚSID
Sunnudag kl. 20.00
Söluraaðnr deyr
Leikstjóri: Indriði Waage.
Mánudag kl. 20,30.
100 ára afmæli
IDRIÐA EINARSSONAR rithöf.
Hljómleikar.
Ræða
Upplestur
Einsöngur
Leikþáttur
Þriðjudag kl. 20.
Sölumaður deyr
Aðgöngumiðar seldir írá kl.
13,15 til 20,00 daginn íyrir sýn-
lngardag og sýningardag.
Tekið á mótl pöntunum.
Sími 80000.
Ingibjörg var fámælt þennan dag. Hún anzaði varla, þótt
systir hennar yrti á hana. Blóðið dunaði í æðum hennar, og
hún gat ekki um annað hugsað en unnusta sinn og úrslita-
kosti föður síns. En það var líka nóg að gera. Daginn eftir
áttu vorhreingerningar að byrja, það þurfti að búa Elínu
út í selið og enn voru óofnar tíu álnir vaðmáls, áður en vef-
urinn yrði tekinn niður. Annað veifið langaði hana mest til
þess að hlaupa frá þessu öllu. Hvað hafði hún hér að gera?
Hún horföi hatursfullum augum út yfir akrana, er hún fór
út í gripahúsin til þess að gefa svínunum og kálfunum. Það
var jörðin, sem varna/ði þeim Erlendi að njótast. Það hefði
engin torfæra verið á vegi þeirra, ef hún hefði verið fátæk
dóttir hjáleigubónda. Nú var hún ambátt þessarar jarðar
— réttlaus skepna, sem átti að beita fyrir plóginn með ein-
hverjum, er hæfði jörðinni. En hún ætlaði ekki að sætta
sig við slíkt. Var ekki til eitthvað, sem hét frelsi? Jú — hún
skyldi lifa sem frjáls kona svo lengi sem hún dró andann.
Ambátt var ekki þess verð að heita kona.
Á akri hinum megin við landamerkin sá hún mann með
hest og herfi. Hún horfði um stund á manninn. Gegn vilja
sínum varð hún^aö viðurkenna, að margir ungir menn voru
óálitlegri en Knútur. Faðir liennar vildi ekki gefa hana
einhverjum svíðingi vegna þess eins, að hann væri ríkur.
Knútur var aðeins lítið eitt eldri en hún sjálf, vörpulegur
maður og hvatlegur. Hann var breiður um axlir, og hendur
hans.... Nei — hennar ráð myndi aldrei hvíla í höndum
hans. Þær gátu aldrei hleypt ólgu í blóð hennar. Þær voru
sterklegar, en þær voru luralegar og hentuðu ekki til ann-
ars en grafa skurði, rífa upp grjót og halda um aktauma.
Þær gátu ekki fært henni þann auð, sem hún þráði. Það
var betra að svelta og varðveita sönginn í hjarta sínu, en
hafa gnægð matar og kuldann í blóðinu.
Ingibjörg vann baki brotnu næstu daga og rak Elínu og
vesalings vinnukonuna áfram með harðri hendi. Hrein-
gerningunum var lokið, vefurinn tekinn niður, og Elín gat
farið í selið þegar henta þótti. Mikil þykkja var með feðg-
inunum, en sauð þó ekki upp úr. Það var eins og bæði ótt-
uðust, að lítill neisti gæti tendrað það bál, sem ekki yrði
slökkt. En þegar leið að laugardagskvöldi, fór ólgan í huga
Ingibjargar að magnast. Ef faðir hennar ræki Erlend á dyr,
ætlaði hún að ganga að heiman.
Að loknum kvöldverði gaf Jón Einarsson til kynna, að
hann ætlaði að bregða sér niður í þorpið. Ingibjörg gaf hon-
um gætur í kyrrþey. Faðir hennar var ekki vanur að fara
að heiman svo síðla. Hún stóð við gluggann og horfði á eft-
ir honum, unz hann hvarf fyrir hlöðuhornið.
Fimm mínútum siðar hljóp Ingibjörg upp stíginn, sem
lá til skógarins. Hjartað barðist ákaft í brjósti hennar, og
augu hennar leiftruðu. Hún var að fara til fundar við Erlend.
— ★ —
Það duldist ekki morguninn eftir, að Ingibjörg hafði lít-
ið sofið um nóttina. En hún bliknaði hvorki né blánaði fyrir
spyrjandi augnaráði föður síns. Hún spurði, hvort hann
vildi tala við sig —já, helzt einhvers staðar, þar sem þau
gátu verið í næði. Jón Einarsson sagði, að þau skyldu ganga
upp að nýja akuraukanum. Það væri gott að tala saman þar.
Þetta nýja ræktarland var uppi við skógarjaðarinn. Þar
átti um sumarið að rífa upp grjót og trjárætur. Það var
erfitt verk, en margir ættliðir gátu notið góðs af því. Jón
Einarsson otaði staf sínum í öskuna, sem enn lá á jörðinni
frá því á útmánuðunum, að kjarr og runnar hafði verið
brennt. Hann tautaði eitthvað fyrir munni sér, en Ingi-
björg lét sem hún heyrði það ekki.
— Ég hitti Erlend í gærkvöldi, sagði hún, ekki mjúk á
manninn.
— Ég veit það, svaraði hann.
— Hann vill ekki verða bóndi hér.
— Og þú trúir því?
— Já. Því að hann ætlar sjálfur að ryðja land og byggja
bæ. Hann vill, að ég fari með sér upp í fjallabyggðirnar, þar
sem er land að nema.
— Og hverju svaraðir þú?
— Ég tek mér í munn orö heilagrar ritningar.
Jón Einarsson settist þyngslalega á stóran stein. Hann
skildi, hvað Ingibjörg var að fara: Þú skalt yfirgefa föður
X3ÍÖ