Tíminn - 25.11.1951, Blaðsíða 6

6.

TÍMINN, sunnudaginn 25. nóvember 1951.
268. blaff.
Dreemnagyðjan I
mín i
| Pramúrskarandi skemmtileg |
| þýzk mynd tekin í hinum |
i undurfögru AGPA-litum. — 1
i Norskir skýringartextar.
Wolfgang Luhschy. |
Sýnd kl. 7 og 9.
Slimgiim sölu-
maður
| Sprenghlægileg mynd meö
Red Skelton
Sýnd kl. 3 og 5.
; t «»iiiiiitiiwnin
ÝJA Bí0I
Saga Hubbardf jöl- f
a' skylduimar
I (Another Part of the Rorest) i
Sterk og mikilfengleg ný am 1
erísk stórmynd.
r® Prederic March
Ðan Duryra I
Ann Blyth
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
I Halll í Holly wood f
Grínmyndin fjöruga með |
Harold Lloyd
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11. f. h. i
BÆJARBÍÖl
- HAFNARFIRÐI -
Kranes kaffikús f
(Kranens Konditori) I
HÖfandi norsk stórmynd =
byggð á samnefndri skáld- i
sögu eftir Coru Sandels, sem |
nýlega er komin út í íslenzkri |
þýðingu. |
Aðalhlutverk:
Rönnlaug Alten
Erik Hell i
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184. 5
A Z
ÍJtvarps viðgerðir |
Hadiovinnustofau f
LAUGAVEG 166
M =
Bergur Jónsson
Málaflutningsskrifstofa
Laugaveg 65. Sími 5833
Heima: Vitastíg 14
ett* áeJtaJO =
uiimuiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiuiiiiiiiiiiiiitu
IIUIIIUUIIIUIIIUIIIUIUIIIIIUIIIIIIIIIIIUIIUIUUIIIUUIIUIII
I Austurbæjarbíó |
Mght and day
Sýnd kl. 5 og 9.
Trfgger yngri
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11. f. h.
| TJARNARBÍÓ
i Söngur Stokkhólms!
| (Sangen om Stockholm)
| Bráðskemmtileg sænsk i
| söngva- og músíkmynd.
1 Aðalhlutverk:
Elof Ahrle
Alice Babs
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
GAMLA BÍÓ
Rifbein Adams
(Adams Rib)
I Ný amerísk gamanmynd.
Spencer Tracy
Katharine Heburn
Judy Holliday
(„bezta leikkona ársins")
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f.h.
Öskuhuska
Sýnd kl. 3.
| HAFNARBfó!
I Englandsfararnir f
| Spennandi og afar vel gerð |
| norsk mynd um hetjudáðir á f
| hernámsárunum í Noregi. |
Jörn Ording
Lauritz Falk
§ Elisabeth Bang
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Venjulegt verð,
= Guðrún Brunborg §
Sonur Hróa Hattar i
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f.h.
jTRiPOLI-BÍÓ j
E 5
f Rakari kouungsius I
f (Monsieur Beaucaire)
| Bráöskemmtileg amerísk f
f gamanmynd, með hinum |
| heimsfræga gamanleikara =
f Bop Hope f
Joan Caulfield
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Auglýslngasími 1
TÍMANS
er 81 300.
j ELDURINNj
| gerir ekki boð á unðan sér. :
| Þeir, sem eru hyggnir, 1
tryggja strax hjá
| Samvinnutryggingum f
1 úúimuwMM«-uiittitiitiiiitiiiiiitiitiiiitiiiiiiiiiiii,iiii»i
íslendingur ...
(Framhald af 5. síðu)
eru að verða tilbúin, en á eftir
að selja 40 þeirra. Margir vilja
kaupa, því að barnafólk yillj
miklu heldur búa svona utan
við borgina, þar sem rýmra er.
En fjöldi manna á erfitt með
að kaupa sæmilega góða íbúð
handa sér, einkum líka af því
að síversnandi er með lánsfé.
Kauptúnið verður hreinlegt
og aðlaðandi og á vafalaust eft
ir að stækka og þar eiga senni
lega eftir að fæðast, starfa og
deyja þúsundir og tugir þús-
unda og máske milljónir manna
í framtíðinni. Þarna, þar sem
fram uð þessu hefir verið óbyggð
ur eyðistaður og fyrir flestra
augum lítt byggilegur, þar til
bóndasonurinn norðan úr Húna
þingi á íslandi ruddi brautina í
fararbroddi nú á miðri 20. öld-
inni.
Á heimleiðinni barst í tal, að
ólíkt sé nú þetta starf umfangs
meira heldur en að vera heima
í íslenzkri sveit. Já, það er nú
víst, sagði Ólafur. En ég held nú
að bræður mínir: Magnús, Júlíus
og Halldór, sem allir eru bænd-
ur heima í æskuhéraði okkar,
Húnavatnssýslu, hafi samt haft
ánægju og séð lika ánægju af
sínum störfum. Ég held, að lífs
hamingjan sé oftast mikið undir
því komin, að hafa ánægju af
störfunum og helzt að sjá dá-
lítinn árangur af þeim einnig.
Líka að vera með góðu fólki er
hvers manns ein bezta guös-
gjöfin.
Ósköp var gott fólk og elsku
legt heimili þarna í Borgarfirð
inum hjá ykkur, sem unun var
að kynnast, svo sem Gullbera-
stöðum, Hóli, Grund o. fl. Far-
skóli minn var á tveim síðar-
nefndu bæjunum og þar var
indælt að vera, sagði Ólafur. Og
um leio brá klökkva fyrir í rödd
inni, er hann minntist góðra
stunda og elskulegra samferða
manna heima á ættjörðinni.
Vigfús Guðmundsson.
Ráðleggja innflytj-
endum að kaupa
norskan fisk
Samkvæmt viðskiptasamn-
ingi, sem Norðmenn og Frakk
ar gerðu með sér 3. júlí hefir
frönskum fiskinnflytjendum
verið ráðlagt að kaupa frá
Noregi frosinn fisk. Standa
þeim til boða innflutnings-
leyfi fyrir norskum fiski, fyr
ir upphæð, sem nemur hátt á
þriðju milljón norskra króna.
Mestur hlutinn er frosinn, eða
nýr fiskur, eða fyrir 2,2 millj.
kr., en síld og annar fiskur
fyrir 1,3 millj. norskra króna.

Vtbreiðið Tíiuami.
AuglýsitS í Tímannm
mm
úm'k
WODLEIKHUSID
„Hve goít og fagurt44
Sýning í kvöld kl. 20.00.
Imyndimarveilun
BARNASÝNIN G
þriðjudag kl. 17,00.
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
11—20.00. — Sími 80000.
KAFFIPANTANIR í MIÐASÖLU
Sigge Stark:
I leynum skógarins
sér allar undankomuleiðir lokast og hringinn þrengjast æ
meira um sig. En þegar sýslumaðurinn spurði hann, hvort
hann neitaði enn að hafa framið morðið, reisti hann höf-
uðið og sagði hátt og skýrt:
— Hvað sem þið færið fram, þá er ég að minnsta kosti
ekki sekur um morðið á Eiríki.
Fríða var einnig kvödd til þess að bera vitni. Hún hvíslaöi
orðunum, svo að sýslumaðurinn varð hvað eftir annað að
áminna hana um að tala hærra. En allt, sem hún sagöi, var
aðeins endurtekning þess, sem Janni hafði sagt. Þegar sýslu-
maðurinn spurði hana, hvort það væri af sömu ástæðu og
Janni hafði tilgreint, að hún hefði þagað um þessa mikils-
verðu vitneskju, sem hún bjó yfir, svaraöi hún því játandi.
— Ég var líka hrædd, bætti hún við. En þegar Naómí dó..
Friðrik hafði gefið lítinn gaum að framburði hennar, en
þegar hún nefndi Naómí, rak hann upp hljóð.
— Naómí.... er hún dáin? spurði hann og starði agn-
dofa á sýslumanninn.
— Já, hún var jörðuð á sunnudaginn.
Friðrik seig niður í sætið.
— Naómí, tautaði hann í bringu sér. Naómí — dáin....
Hann gróf andlitið í hendur sér. Það var dauðaþögn í
salnum. Andrés leit á Maju. Á þessari stundu var það sjálf-
sagt enginn annar en hann, sem gaf henni gaum. Allir aðr-
ir störðu á fangann, líka hún sjálf. Þegar hún sá Friörik
siga niður í sætið, er hann heyrði lát Naómí, kom tryllings-
legur þj áningarsvipur á hana. Þar speglaðist kvöl hinnar
forsmáðu konu og sársauki afbrýðiseminnar. Hann furöaði
sig ekki á því, enda þótt hún gætti alla jafna að láta til-
finningar sínar sem minnst í ljós, en á því, sem á eftir
fór furðaði hann. Svipur hennar breyttist skyndilega, og er
sýslumaðurinn hóf máls, birtist í augum hennar áköf þrá til
þess að leggja höfuð sakborningsins við brjóst sér og gera
allt, sem umkomuiaus kona gat gert til þess að hugga hann.
Hversu mikið mátti bjóða ást hennar, hugsaði Andrés.
Hún hlaut að vera býsna lífseig.
Friðrik rétti úr sér í sætinu, en ekki á sama hátt og áður.
Þrjózkan var liorfin úr hreyfingum hans og svip, og andlitið
var fölt og mæðulegt.
— Það ber allt að sama brunni, sagði hann — allt. Nú
skal ég segja sannleikann, og svo getiö þið dæmt mig, ef
þið viljið. Mér er alveg sarna. En það er sannleikurinn, sem
ég nú segi. hvort sem þið trúið mér eða ekki.
Ég hafði hugsaö mér að jafna um Eirík — berja hann eins
og hann frekast þyldi eða vel það, því að ég var viti mínu
fjær yfir því, að hann skyldi ná ástum Naómí en ekki ég.
Hefði ég komizt í kast við hann, má vel vera, að ég heföi
drepið hann, það skal ég ekki sverja fyrir, en samt sem áður
var það ekki ég, sem skaut hann. Ég hafði hugsað mér að
bíða hans handan við hamarinn, þar sem dálítið svigrúm var
til þess að kljást við hann, því að hann kunni vel að beita
hnefunum og var vel að manni. En þegar ég var í þann veg-
inn að búa mig undir það að stökkva í veg fyrir hann, kvaö
við skotið, og hann steyptist til jarðar. Ég sá undir eins, að
maðurinn hafði verið skotinn til bana, hver svo sem hafði
gert það, og ég tók á sprett brott frá þessum stað, því að ég
sá undir eins, aö það gat verið hættulegt fyrir mig að láta
sjá mig þar. Nú vitið þið allt, eins og það var, og nú getiö
þið dæmt mig, ef þið viljið. Héðan af er mér alveg sama,
hvað þið gerið við mig.
Hann seig allur saman, og starði döprum augum á bekk-
inn, 'þar sem Naómí hafði setið við fyrri réttarhöldin.
Þeir voru til, er trúðu sögu hans, en langflestir gerðu það
ekki. Fólk var því vant, að Friðrik lygi, og hann hafði gert
það áður við yfirheyrslurnar og réttarhöldin. Og allir voru
sannfærðir um, að vitnisburður Janna og Fríðu myndi telj-
ast næg sönnun gegn honum. Hann yrð( dæmdur sekur um
morðið.
En það hafði enginn munað eftir Pétri Brask. Hann hafðl
staðið úti í einu horninu og hlustað á framburðinn. En nú
olnbogaði hann sig í gegnum mannþröngina. Allir litu undr-
andi á hann. Hann, sem venjulega var svo feiminn og hlé-
drægur, virtist nú ekki gefa því neinn gaum, þótt hann
vekti á sér allra athygli. Hann staröi aðeins á sýslumann-
inn, náfölur og andstuttur.
— Ég vil segja dálítið, sem ég sagði ekki síðast, sagði hann
og vætti þurrar varir sínar.
Það komst hreyfing á alla, og maður hvíslaði aö manni,