Tíminn - 19.08.1953, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, miðvikudaginn 19. ágúst 1953.
185. blað.
FjarstýrS Flug-
skeytl
f j
The Flying Missile)
Þetta er fyrsta myndin, sem j
I tekin hefir verið í hinum leyni- |
í legu tilraunastöðvum banda-
[ríska hersins, mynd af fjar-
I stýrðum flugskeytum, sem fara =
! hraðar en hljóðið. Myndin er !
Jvel leikin og afar spennandi.
Glenn Ford,
Viveca Lindfors.
AUSTURBÆJARBÍÓ j
f
sátt við daiiðaim!
(Dark Victory)
Áhrifamikil og vel leikin ame- í
rísk stórmynd, sem mun verða j
ógleymanleg öllum, er sjá hana. |
— Danskur texti.
Aðalhlutverk:
Bette Davis,
George Brent,
Humprey Bogart.
Sýnd kl. 7 og 9.
!
Sýnd kl. 7 og 9.
í
Dansadrottningin j
Bráðskemmtileg dans- ogj
(söngvamynd með hinni frægu j
Marleen Monroe.
Of margar
kærustur
(Gobs and Gals)
Bráðskemmtileg amerísk gam ]
- anmynd með hinum vinsælu
Bernhard-bræðrum.
(léku í ,,Parísarnætur“)
f
Sýnd vegna áskorana
kl. 5.
I
Sýnd kl. 5.
♦♦♦♦<'
NÝJA BÍÓ 1
Borgin handan
fljótsins.
(City Across the River)
Ákaflega spennandi amerísk j
! sakamálamynd, um viðhorfið til |
[ unglinga, sem lenda á glap-!
[ stigu.
' Aðalhlutverk:
Stephen McNalIy,
Peter Fernandez,
Sue England
og bófaflokkurinn
„The Dukes.“
Sýnd kl. 5,15 og 9.
TJARNARBÍÓ
Margt skeðnr á sæj
(Sailor beware)
] Bráðskemmtileg, ný, amerísk j
? gamanmynd.
Aðalhlutverk leika hinir í
[heimsfrægu skopleikarar
Dean Martin og
Jerry Lewis, ennfremur
Corinne Calvet og
Marion Marshall.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍO
— HAFNARFIRÐI —
liCyudarxnálið
Afar spennandi og viðburðaríkj
[ný kvikmynd.
Douglas Fairbanks jr.
Glynes Johns.
f Bönnuð börnum innan 12 ára.!
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 9184.
1
1 i GAMLA BÍÓ
Vendetta
! Stórfengleg amerísk kvikmynd \
j af skáldsögunni „Colomba" eft- j
j ir Prosper Merimée, höfund sög- j
iunnar um Carmen.
Faith Domergue
George Dolenz
Hillari Brook
jAría úr „La Tosca“ sungin afj
jRichard Tucker.
Sýnd kl. 5,15 og 9.
Bönnuð börnum.
TRIPOLI-BÍÓ
Sfcálmöld
(„Reign of Terror“)
Afar spennandi ný, amerísk j
(kvikmynd um frönsku stjórnar-
j byltinguna 1794.
Robert Cummings,
Arlene Dahl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
| HAFNARBÍÓ
f Fostardóttir göt-
uuuar
(Gatan)
j Athyglisverð og áhrif amikil |
j sænsk stórmynd um unga!
jstúlku á glapstigum. Myndin erj
ibyggð á sönnum viöburðum. |
Maj-Britt Nilson,
Peter Lindgrcn.
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síöasta sinn.
►♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ |
Blikksmiðjan
GLÖFAXI
iHrauntele 14. Blml [7236. j
Trúlofunarhringar f
og gullsnúrur *
jVið hvers manns smekk —
(Póstsendl.
KJartan Ásmundsson
gullsmiður
Aðalstr. 8. — Reykjavlk
f Þúsnndlr vlta a8 g *fan
j fylfir hringnnnm frá
jsiGURÞÓR, Hafnarstr. 4. j
Margar gerðir
fyrlrliggjandl.
Bendum gegn póstkröfu.
Eftirhreytur . . .
(Framh. af 4 stðm
ir sjá, sem þessi lönd athuga,
að hér er rétt skýrð sú stefna,
sem íarin er í þeirri þróun,
ef þróun skyldi kalla, að eyða
lönd að gróðri. Þar sem þessi
lönd liggja í allmiklum halla,
eins og hlíðin fyrir ofan Laug
arvatn, getur ekki hjá því
íarið, að vatnið fari undir
jarðveginn og hleypi honum
niður 1 sléttu. Um mosann,
og skaðsemi hans hafa menn
nærtæk dæmi, auk þess, sem
Magnús Ketilsson segir um
hann, að túnin, velræktuð,
sem slegin eru með sláttuvél,
fyllast af mosa og verða gras
laus, hvernig sem á þau er
borið, ef þau eru ekki beitt,
og helzt af hestum á haustin,
eða slegin meö orfi og ljá,
svo nógu nærri sé gengið rót
inni. Hvað skyldi þetta dæmi
segja um mosann og nytk-
unarlaus lönd? En Runólfur
var ekki búinn þegar ég hélt
að hann væri búinn. Grein
hans hefir enzt langt um efni
fram. Nú upplýsir hann alla
sögu sandgræðslunnar á
Rangárvöllum, og er margt í
henni gleðisaga. Ég skal ekk-
ert um þær aðferðir dæma,
sem notaðar hafa verið við
sandgræðsluna á Rangárvöll
um, en Rússar og Klaustur-
bræður byrja á því að veita
vatni á sína stóru sanda, og
mætti gruna að það hefti
sandfok betur en girðingar.
En það er skrýtið að Skúli
á Keidum skyldi geta varið
sína jórð eyðileggingu af upp
blæstri með miklum fjclda
fjár, eins og um hann er
sagt í minningum. Það er
skrýtið að Möðrudalur skuii
geta gróið upp, svo stórurn
svæðum nemur árlega. með
beit fjölda fjár og hrossa.
En ekki fleiri spurningar í
bili. Runólfur upplýsir í lít-
illi málsgrein, að nýgræðing-
urinn í vissu landi hafr ekki
kcmút upp úr sinunnt og
rrosanum, og þá spyr maö-
ur enn- Til hvers er sú upp-
græðsla og hvar endar hún?
Er til nokkurs að græða upp
land nema til notkunar, og
verður ekki uppgræðslan
bezt mcð notkun? Er til upp-
græð'-la án notkunar, þvi
hverju munar það að hafa
beran ’sand eða ónýt mosa-
og sinulönd? Það er ekki ver
ið að fárart um það, þótt
þessir 17 þús. ferkm. aí ísl.
graslendi séu, að stírum
hluta til, óvirk lönd í búskap
þjóðarinnar fyrir vanrækslu
í viðhaldi. í þessari litlu máls
grein liggur fyrir allt það
efni, sem Runólfur þurfti að
svara, ekki mér, eða neinum
öðrum i Tímanum, heldur
sjálfum sér. og þeim spurn-
ingum, sem leyta eftir skyr-
ingum á gróðureðli landsins.
En Runólfur kemur ekki
nærri sinni eigin málsgrein,
í siðasta kafla ritgerðar
sinnar fer svo Runólfur að
reikna, og sumt af því c.r
rétt, og góð útkoman. En fjár
eign bændanna reiknar hann
svo að mikiilar leiðrétting-
ar þarf við. Það telst um 110
þúsundir sauðfjár í landinu
en 0221 bóndi. Runóifur deil
ir bændunum í kindurnar, og
fær út meðalfjártölu bónd-
ans í landinu. Runóifur ætti
að vita það, að það eru fleiri
en bændur, sem eiga kindui
i þessu landi, og það er hægt
aö uppiýsa hann um þaö að
þessi G221 bændur, eiga bara
323 þús. kindur. Búleysingjar
í sveitunum, kaupstaöabúar
og kauptúnabændur eiga hitt.
Og jaínvel þótt maður færi

SVIARGARET WIDDEMER:
UNOIR GRÆNUM PALMUM
Ey|a skelfinganna
41.
staddur í fjarska. „Barniö gott, þú ert ung. HvaÖ sem kvelur
þig nú, mun síðar virðast harla lítill bölvaldur".
„Ó já, vitanlega, ég er ung“, sagði hún þreytulega.
Hún færði sig örlítið frá honum. Ef hún hefði getað trú-
að einhverjum fyrir raunum sínum, þá hefði hún getað
sagt honum frá þeim. En hún gat það ekki, eða öllu heldur,
henni fannst að hún mætti það ekki, því leyndarmálið var
ekki hennar eigin mál. Hún varð að sjá svo um, að hann
væri öruggur þessi maður, sem stóð við hlið hennar, gat
skipt um skoðun og ekki orðið sýnt neina umlíðan, fyrst ekki
var um svarta villimenn að ræða.
Hún lagði hönd á arm trúboðans og sagði: „Segðu mér eitt
hvað frá sonum þínum og dætrum í Melbourne". Hann brosti
og fór að segja henni frá börnum sínum. Hún var öll dofin,
en henni fannst ekki erfitt að sýna áhuga á því, sem Paton
var að segja henni. Máske myndi þessi deyfð endast henni
framhjá Samea, ef til vill myndi hún endast henni alla æfi.
Og hún entist henni framhjá Samea. Sólríkir dagarnir þar,
blómaanganin og kliðmjúkar raddirnar, höfðu engin áhrif í
þá átt að vekja hana til lífsins. Hún gekk eftir kóralströndinni
: án þess að finna til nokkurra áhrifa. Hún var mjög hlýleg
j í viðmóti við innlendu kennarana sem komu um borð. Það var
ennþá yndisleg deyfð yfir hennþ utan það, að eftir að skipið
var aftur komið á siglingu, varð'íiún þess vör, að hún forð-
aðist föður sinn. Það var að vísu dálitlum erfiðleikum bundið,
því þar sem hún var fædd á Hawaii, þoldi hún sjó eins og
faðir hennar og kenndi sér einskis meins, þrátt fyrir að vont
væri í sjóinn. Hann var næstum alltaf uppi á þilfari, eins
og hún.
Hún hélt að hann tæki ekki eftir þvi, að hún vildi forðast
hann, en einn dag kom hann til hennar út að borðstokknum,
þar sem hún stóð oftast nær, horfandi út yfir hafið í áttina
til Hawaii.
„Við verðum að vera betri vinir en við erum, dóttir mín“,
sagði hann, „enda þurfum við að hafa mikið saman að sælda,
eftir að við erum komin til eyjanna“.
Hún játaði því, en undir hugsaði hún með sér, að. hann
hefði mátt segja þetta, er hún var enn ósærð.
Hann virtist gera sér grein fyrir því, sem hún var að
hugsa. Hann sagði, um leið og hann lagði hönd sína á öxl
hennar. „Máske hefði ég ekki átt að biðja fyrir því að þú
kæmir. Bænin er sterkt afl. Bróðir Paton hefir haft orð á
því, að máske væri betra að þú yrðir eftir hjá Minnie dóttur
hans í Melbourne. Eg sagði honum að heilsa þín væri ágæt,
en hins vegar myndi ég leyfa þér að verða eftir, ef það teldist
heppilegt“.
Hún leit undrandi á hann. „Hvernig stendur á því, að þig
er farið að varða um líðan mína?“ sagði hún.
Hann svaraði n.æstum reiðilega: „Mig hefir alltaf. varðað
um hana“.
nú að deila, bændunum aftur
í hir.a lægri og réttari tölu
kindanna, er það harla lítið
að marka, því á þessu taln-
ingsári fjárins, er fast að því
sjötti hluti bænda á íslandi
fjárlaus, að eðlilegum orsök-
um, en annar sjöttungur
hálffjárlaus af hinum sömu
orsökum. En ef bændur lands
ins skyldu halda það, af
grein Runólfs, að það sé nóg
úrræði í markaðsmálum
þeirra á kjöti, að krefjast
bátagjaldeyris á útflutt
kjöt, þá er það svo fjarri lagi,
að það tekur því ekki að tala
um það. Hins vegar er þeim
gott að hugsa það tii enda
hvaða úrræði þeim ber að
hafa í framleiðslumálum sín
um, og í sambandi við þá
sjálfsögðu stefnu, að búa
sem mest, fjölga fénu jaínt
og þétt. Og það er svo fyrir
að þakka, að það er í sam-
ræmi við þörf heimsins fyrir
kjötvöru og enginn annar
vandinn, en hætta því, að
láta eyðileggja fyrir sér fram
leiðslugrundvöllinn meö verð
gildisspani gróðabraskara,
eins og nú er búið að gera.
Er það sams konar vizka eins
og eyðileggj a gróð'urlendiö
með sinu og mosa. En við
Runólf vil ég að síðustu segja
það, að þótt grein hans sé,
eins og ég hefi fyrr sagt,
furðuleg á ýmsan hátt, hefi
ég þó á ýmsan hátt ástæðu
til að þakka honum fyrir
hana, enda mun ég sá eini
maður í þessu landi, sem les-
ið hefir hana gaumgæfjlega.
Runólíur er í því hlutverki,
sem á allan hátt gefur hon-
um tilefni til að rannsaka
það, sem öllu máli skiptir í
þessu efni: Þolir landið bú-
skapinn eða þolir það h.ann
ekki. Þessu þarf Runólfur
ekki að svara mér, heldur
sjálfum sér, til þess að hann
geti gengið fram fyrir skjöldu
til að kvcða niður útburðar-
væl innbyrlingarmanna um
uppblástur og rányrkju, og
staðfesta áallan hátt það,
sem er sannleikur þessa máls
— að landið verður því betra,
em betur er á því búið. Bú-
skapurinn er þess spariföt,
en friðunarmosaræktargirð-
ingar garmar einir. Það
skiptir ekki máli hvernig
landiö hefir verið. Það er
allt málið hvort við höfum
vit og vísindi til þess að
klæða landið í spariföt bú-
skapar, eins og það er í dag.
Runólfur er þarna í útvarð-
arstöðu, og þeir, sem vita á
hve miklu hér veltur. hugsa
hlýtt til hans, og hann á
liðsemd þeirra vísa hvenær
sem hann þarf að tala til
sinnar tíðar, eins og Magnús
Ketilsson á inni tíð. Við bíð-
um og sjáum hvort Runólfur
stendur þarna áveðurs cg
óttalaus, eða veltir sinni
gjörð á leikvelli sýndar-
manna.