Tíminn - 21.08.1953, Síða 6

6
TÍMINN, föstudaginn 21. ágúst lff53.
187. blaff.
! AUSTURBÆIARBÍÓ j I»órh. Ðaníelsson
sölsaina'ðiir
Sprenghlægileg gamanmynd ]
jmeð hinum snjalla
Bed Skelton.
Sýnd aðeins í dag.
Kl. 7 og 9.
--------------------------\
Dansadrottniiigm |
Bráðskemmtileg dans- og |
| söngvamynd með hinni írægu!
Marleen Monroe.
Sýnd kli 5.
NYJA BÍO
Borgin handan j
fljótsins.
(Clty Across the River)
Ákaflega spennandi amerísk =
I sakamálamyna, um viðhorfið til *
junglinga, sem lenda á glap-
j stigu.
Aðalhlutverk:
Stephen McNally,
Peter Fernandez,
S Sue England
og bófaflokkurinn
„The Dukes.“
Sýnd kl. 5,15 og 9.
TJARNARBÍÓi
[Margt skeður á sæ
(Sailor beware)
| Bráðskemmtileg,
j gamanmynd.
ný, amerísk |
Aðalhlutverk leika
| heimsfrægu skopleikarar
hinlr
Dean Martin og
Jerry Lewls, ennfremur
Corinne Calvet og
Marlon Marshall.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍÓ
— HAFNARFIRÐI —
Kvöldskemintun
Charon Bruce
Syngur og dansar.
Brynjólfur Jóhannesson
les upp og syngur gamanvísur. ]
Guðmundur Jónsson
óperusöngvari syngur.
Hefst kl. 9.
Sími 9184.
Blikk&miðjan
GLÖFAXI
l Hrauntelíi 14. Blml 7236
í
í
|l sátt við dasióann \
(Dark Victory)
,í Áhrifamikil og vel leikin ame- j
j rísk stórmynd, sem mun verða j
j ógleymanleg öllum, er sjá hana. |
Danskur texti.
! Aðalhlutverk:
Bette Davis,
George Brent,
Humprey Bogart.
. Sýnd kl. 7 og 9.
Of margar
kærustur
(Gohs and Gals)
| Bráðskemmtileg amerísk gam |
'anmynd með hinum vinsælu
Bernhard-bræðrum.
(léku í ,,Parísarnætur“)
Sýnd kl. 5.

í
GAMLA B8Ó
Vendetta
Stórfengleg amerísk kvikmynd j
| af skáldsögunni „Colomba" eft- j
j ir Prosper Merimée, höfund sög- j
[unnar um Carmen.
Faith Domergue
George Dolenz
Hillari Brook
! Aría úr „La Tosca“ sungin af|
|Richard Tucker.
Sýnd kl. 5,15 og 9.
Bönnuð börnum.
TRIPOLI-BÍÓ
Skálmold
(„Reign of Terror“)
Afar spennandi ný, amerísk j
I kvikmynd um frönsku stjórnar-j
jbyltinguna 1794.
Robert Cummings,
Arlene Dahl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
HAFNARBÍÓ
Vorsöng'ur
(Blossom Time)
Hrífandi söngmynd um kafla
|úr ævi Franz Schuberts. Mörg
! af fegurstu lögum Schuberts
lcru sungin í myndinni. Aðal-
jhlutverk leikur og syngur hinn j
[ frægi söngvari !
Richard Taubcr, ásamt
Jane Baxter,
Carl Esmond.
Sýnd kl. 9.
Liitli og Stóri
í Cirkus.
Sprenghlægileg skopmynd, erj
gerist að mestu í cirkus, þar j
sem er fjöldinn allur af skemmti j
atriðum og látlaust grín fráj
upphafi til enda.
Aðalhlutverk:
LITLI og STÓRI.
Sýnd kl. 5 og 7.
Trulofunarhringar
og gullsnúrur
Ivíð hvers manns smekk —
ÍPóstsendi.
Kjartan Ásmundsson
gullsmlður
Aðalstr. 8. — Reykjavík
■ivtt. (
Þúsnnðir vlta að jfæfan
fylglr hringunum frá
\ SIGURÞÓR, Hafnarstr, 4. j
Margar gerðlr
íyrirllggjandl.
Bendum gegn póstkröfu.
(Framhald af 5. síðu).
hans, frú Ingibjargar Frið-
geirsdóttur, og hinna mörgu
og gervilegu barna þeirra.
Þeir, sem heimsóttu þau hjón
og börn þeirra á þeim tíma,
er þau héldu heimili á Horna
firði, minnast vissulega með
mikilli þökk gestrisni þeirra
og góðs beina í hvívetna, en
þó einkum hlýlegrar fram-
komu og höfðinglegrar. Heim
ilið var ætíð eitt þeirra glæsi
legustu og myndarlegustu, er
þekkjast. Konu sína missti
Þórhallur eftir þung veikindi
30. marz 1934 og litlu fyrr
andaðist dóttir hans, Bertha,
nýgift Vigfúsi Sigurgeirssyni
á Akureyri, mjög gervileg og
vel gefin. Var þá þungur
harmur að Þórhalli kveðinn.
Þórhallur hefir ferðazt mik
ið um dagana. Á meðan hann
var verzlunarstjóri eða rak
verzlun fór hann oft sinnis
til vörukaupa í þágu verzlun-
arinnar. Þau ferðalög voru í
þá daga ekki eins auðveld og
nú gerist, og ekki heiglum
hent frá Hornafirði. Til skips
þurfti að fara til Reykjavík-
ur, eða Austfjarða. Hvort
tveggja var löng leið og erf-
ið á hestum eða að nokkru
leyti gangandi, að vetrarlagi.
Allar ár voru óbrúaðar í
Skaftafellssýslum og víðar,
en ekkekrt slíkt lét Þórhall-
ur aftra sér og allaf komst
hann leiðar sinnar án slysa
eða óhappa. Enn þann dag í
dag er hann á ferð og flugi.
Þótt hann hittist hér í Rvík
einhvern daginn, getur
spurzt til hans að litlum
tíma liðnum norður á Siglu-
firði, austur á Reyðarfirði
eða á Hornafirði og fyrr en
nokkurn varir, er hann kom
inn aftur til höfuðborgarinn-
ar eða austur í Árnessýslu.
Hann er í hópi þeirra manna,
er víðast hafa komið hér-
lendis og bezt þekkja landið.
Hann unir sér víðast vel, ef
starf er fyrir hendi, en allra
bezt mun honum þó líka á
Hornafirði. Þar er hann ár-
lega við störf. Um síðastliðin
tíu ár hefir hann annazt toll
gæzlu á vetrarvertíð og þar
er hann enn starfandi sem
skattanefndarmaður og hef-
ir gegnt því starfi síðan 1921.
Hin stórfellda, tignarlega og
margbreytta náttúrufegurð
Hqrnafjarðar, ásamt langri
kynningu og samstarfi við
fólkið þar, heillar hug hans
þangað framar öðru.
Ennþá er Þórhallur léttur
í lund, spjallar og gerir að
gamni sínu, eins og á fyrri
dögum. Hann heldur enn
„humornum“ uppi og tekst
það vonandi lengi enn. Við
kunningjar hans og vinir ósk
um honum enn langra líf-
daga og góðs ævikvölds.
Jón fvarsson.
£W*>
MARGARET WiDDESVIER:
Áskriftarsími
Tímans:
2 3 2 3
Eyja skelfinganna
Paton kom inn í þessu,:;ög sagði. „Ég hef staðið nær dyrum
himnaríkis en þetta. Ég'held, að guð muni ekki ljúka trú-
boðsför þinni, nú, þegaE;hún er réttt hafin, bróðir“.
Laní tók allt í einu eftir því, að hún var farin að hlæja,
æst í skapi, eins og fáðlr hennar, á meðan skipið ólmaðist
á öldunum eins og það beröist við dauðann. Hún vildi fara.
upp á þilfar. Ef hún áttfe'aö deyja, þá vildi hún ekki deyja
í þessum þrönga klefa. líún var næstum komin upp á þil-
far, þegar einhver greip ÍÍána og dró til baka. Það var Paton,
sem hafði náð henni. Hún sleit sig af honum og hló, í því
að velta skipsins kastaði henni flatri á gólfið. Það var eins
og skipið ætlaði að sökkva, þegar aldan reið yfir þð, en
smám saman rétti það sig við og kom upp úr kafinu. Laní
reyndi á nýjan leik að komast út á þilfar. Hún var nú alveg
við útgöngudyrnar og henni fannst veöuhljóðið bera rödd
Marks til sín. Áður en hún vissi af, hafði hún sagt hátt og
snjallt: „Ég heyri rödd hans. Lofiö mér a ðfara til hans,
lofið mér að fara.“
Þá greip einhver um hana styrkum höndum. Hún sá aff
Minnie, sem var sú yngsta um borð, skreið upp stigann til
að loka útidyrunum. Paton fylgdist með dóttur sinni og þeg-
ar hún var komin heilu og höldnu niður í klefann, eftir að
ihafa lokað hurðinni út á þilfarið, sagði hann: „Við skul-
,um syngja. Við kunnum öll sálminn „Ó, guð minn byrg ei
sálarsjón.“
Laní reyndi að hafa hemil á sér. Hún mátti ekki tapa
vitinu og halda að hún heyrði raddir. Hún fór að syngja
með hinum. Og á meðan sálmasöngurinn hljómaði um
káetuna valt skipið ofsalega á öldunum. Kennslukonan frá
| Saoma var farin að gráta og hélt sér dauðahaldi í frú Paton.
jHinir héldu sér í kaðal, sem var strengdur eftir veggjum
'klefans. Maður kennslukonunnar sat á gólfinu grár í and-
j liti, eins og húðdökkt fólk varð, þegar það var óttaslegið.
jFólkið söng nokkra sálma til viðbótar og söngurinn næstum
jþví yfirgnæfði veðurhljóðið. Eftir að sálmasöngnum lauk,
1 báðust mennirnir fyrir. Laní var enn að velta þvi fyrir sér,
hvort hún væri að tapa vitinu. Rödd Marks hafði verið svo
skýr í storminum. Hún hafði jafnvel getað merkt enskan
framburð hans.
Allt í einu fann hún að storminn lægði. Fyrst gætti þess
lítið, en áður en leið á löngu valt skipið ekki meira en
venjulega. Skipstjórinn kom og kallaði fyrir utan dyrnar.
„Það bjargaðist í þetta skiptið, Paton“.
Paton og faðir hennar stigu yfir Laní, þar sem hún lá á
gólfinu og gengu upp á þilfar. Hún fylgdi þeim eftir, eins
og köttur, áður en okkur maöur gat stöðvað hana. Hún vissi
að hverju hún var að leita. Hún var að leita að Mark Brent
um borð í þessu litla skipi, sem nú var statt þrjú þúsund
mílur frá Hawaii.
Hún komst upp á þilfarið og út að borðstokknum. Tungl
óð í skýjum og enn var þungt veðurhljóð yfir hafinu. Hún
hélt sér í borðstokkinn og lét rakan vindinn leika um andlit-
ið. Hún naut nú kyrðarinnar eftir storminn. Og sem^hún
stóð þarna við borðstokkinn og heyrði ekki rödd hansfþótt
hún hlustaði, tóku tárin að streyma niður eftir vöngum henn
ar. Sú harða skel, sem hafði umlukt hana, frá því að hún fór
frá Hawaii var brostin. Hún þráði Mark. Hún- þráði hann
mjög heitt, blá, hlægjandi augun, fagurlagað höfuðið, her-
mannlegan vöxtinn og hendurnar. Hún hafði óskað þess aö
hafa einhvers að minnast á eyjunum. Nú hafði hún fengið
það.
Allt í einu fannst henni að Mark stæði mjög nálægt henni
og segði: „Svo að þessi varð endirinn".
Hún brá hendinni að hálsi sér. Maður stóð skammt frá
henni og laut út yfir boröstokkinn. Hún sá að hann var
ekki Mark. Hann var lægri vexti og dekkri og nakinn niður
að beltisstað. Hann var votur eftir sjóganginn, eins og
hún. Er hún stóð þarna og virti hann þögul fyrir sér, tal-
aði hann aftur og það var eins og rödu Marks bærist af
vörum þessa manns.
„Það er mitt að gráta, en ekki þitt, snotra andlit. Bezta
verzlunarskipið á þessum höfum og svart fíldabein, tvö
þúsund dala virði, sökk hjá Davy Jones“.
Hún varaði og var reið yfir að hann skyldi tala með rödd
Marks og hafa jafnvel hans tilburði: „Eg er ekki snotran
yðar og þér eruð ókurteis“. Hún strauk um andlit sitt og
þurrkaði tárin, sem hún hafði gleymt.
Hann færði sig frá borðstokknum og leit lengi og fast
á hana. Svo sagði hann það, sem henni fannst öllu verst,
því það líktist svo mikið þeim orðum, sem Mark hafði agt,
er þau mættust fyrt. „Herra trúr, mér þykir mikið fyrir
þessu, en ég hélt að þér væruð kynblendingur í þessu
skuggsýni".
„Eg er dóttir trúboða, sem er a ðfara til Nýju Herbrids-
eyja frá Hawaii“. Hún brá höndum upp í hárið.
„Eg get aöeins beðið yöur afsökunar“, sagði hann hæg-
látlega. „Eg heiti Chester, John Chester og rek verzlun um
þessar slóðir. Eð öllu heldur, ég gerði það. Þetta skip yöar
bjargaði mér, þegar skip mitt sökk.
„Ó“. En hún varð samt ekki mjög óttaslegin. „Voruð þér
sá eini, sem bjargaðist?“
„Tveir innfæddir. Og farið þér ekki að segja mér, að mér