Tíminn - 28.11.1954, Page 8

8
TÍMINN, sunniiflaginn 28. uóvember 1954.
270. blað,
Frá Bandaríkjunum . .
(Framhald af 9. síðu).
þetta hratt fyrir sig, og með
miklum „húmcj|r“. Þeir sem
stjórna þessum þáttum eru
glaðir og kátir og oft mjög
fyndnir. Þá er oft keppt í ýms
um listgreinum, aðallega söng
hljóðfæraslætti og dansi, —
og undantekningarlítið eru
verðlaun veitt þeim, er skara
fram úr.
Þátturinn: Ævisaga mín.
Sjónvarpað er frá ýmsum
kappleikjum, veðreiðum o. fl.
— Mér fannst einn vikulegur
þáttur þarna athyglisverður,
mig minnir að hann héti Ævi
saga mín. — Ég ætla i fám
orðum að lýsa einum þeirra.
Maður sér fyrst inn í sal, þar
sem nokkrir menn standa, er
stjórna þættinum. Á legubekk
þar inni situr kona, ásamt 2
drengjum sínum 4—6 ára. Á
bak við sviðið allt eru tjöld.
Nú sér maður hvar framund
an einu tjaldinu kemur frek
ar ungur maður á tveim hækj
um. Það er maður konunnar.
Og nú hefst þátturinn, ævi-
saga hans er sögð, en nokkuð
á sérkennilegan hátt. Inn á
sviðið koma í röð þeir, sem
hafa þekkt hann. Móðir, faðir
og éldri bróðir hans, þá leik
félagi hans í bernsku, þá
bekkjarbróðir hans úr barna
skóla, piltur sem verið hafði
með honum á háskólanum,
hermaður sem hafði kynnzt
honum í hernum, því hann
var uppgjafahermaður, og
hafði þar hlotið ævilöng ör-
kuml. Alltaf kemur einn og
einn inn á sviðið í einu, heils
ar manninum, alltaf verða
miklir fagnaðarfundir. Svo
fara þeir að talast við og rekja
minningarnar. Þannig er lífs
saga mannsins sögð, rakin ár
frá ári, stig af stigi. Allt er
þetta svo raunverulegt og
alveg tekið úr daglega lífinu,
og þess vegna hefir það enn
meira gildi fyrir þann, er á
horfir. Áhrifamest fannst
mér, þegar maðurinn gekk til
konunnar sinnar og sagði, að
hann ætti henni mest að
þakka. Hann hafði ekki
kynnzt henni fyrr en hann
kom úr hernum sem örkumla
maður. Konan og börnin
sögðu síðasta þáttinn, ekki
með orðum beint, — en augna
ráð og svipur gátu fullkom-
lega skýrt frá líðaninni síð
asta áfangann. í lok þáttarins
fékk öll fjölskyldan gjafir. í
einum sjónvarpsþætti kom
fram okkar góðkunni leikari,
Gunnar Eyjólfsson. Ég gat
ekki annað séð en að hann
stæði meðleikurum sínum
fyllilega á sporði.
Sennilega er sjónvarpið
mjög dýrt, því rekstur þess
hlýtur að vera ákaflega kostn
aðarsamur. Heyrði ég sagt, að
stórfyrirtæki sæju að miklu
leyti um hann, enda eru aug
lýsingarnar stór þáttur sjón
varpsins, jafnvel fléttaðar
inn í söng og dans og alltaf
inn á milli allra dagskárliða.
.— Ég hefi aðallega talað um
það í sjónvarpsflutningnum
eem mér þótti gaman að, en
svo eru þættir sem ég álít ekki
neinum hollt að horfa á, svo
sem hasarmyndir, glæpa-
myndir og morðmyndir, auð
vitað þarf enginn að horfa á
þessa dagskrárliéíi frekar en
hann vill, en það vill nú oft
brenna við, að maðurinn sé
sólgnastur í það, sem sízt
skyldi, og helzt ætti að forð-
ast.
Fólkið — þjóðin.
Ég hef drepið hér á nokkuð
af því, sem fyrir augun bar,
og mér þótti nýstáuegt, en
enn hef ég ekkert minnzt á
þjóðina sjálfa, eða það sem ég
sá af henni. Eins og- allir vita,
samanstendur þjóðin af svo
mörgum þjóöabrotum, að erf
itt er að mynda sér heildar-
mynd af henni. Yfirleitt sýnd
ist mér fólkið vera blátt áfram
og hispurslaust, og ekkert sér
staklega mikið borið í klæðn
að þess. Ég hygg og að hús-
mæður hugsi meira um að
afla sér heimilisvéla, heldur
en silfur og kristalsmuna.
Börn sýindist mér tæplega
eins vel klædd þar og hér
heima. Annars er illt að dæma
um þetta, borgarhverfin eru
svo ólík, það má segja að í
öðru sé suðrið en í hinu norðr
ið. Það er ekki hægt að koma
svo á samkomustað hvorki
úti né inni, að maður verði
ekki var við, hversu fólkið er
sundurleitt. — Eiginlega
fannst mér gæta nsestum
hirðuleysis í klæðaburði hjá
sumum, en ég hygg að það
hafi stafað að einhverju leyti
af hitanum, að fólkið reyndi
að vera létt klætt, en það er
frjálslegt, hefir íallegt göngu
lag og ber sig vel.
Um afkomu fólks veit ég
ekki, kaupgjald er að vísu
hátt, en vöruverð er líka hátt,
ekki sízt matar, sem er yfir
leitt mjög dýr. Skattar og op
inber gjöid eru þar víst ekki
lægri en annars staðar. og
alls staðar, ekki síður þar en
hér mun baráttan fyrir lífinu
vera hörð og krefjast dugnað
ar og atorku, ef vel á að íara.
Að vísu munu möguleikar þar
vera fleiri, en samkeppnin er
líka enn meiri þar en hér.
í Bandaríkjunum eru ýmsir
siðir sem ekki tíðkast hér á
Norðurlöndum. í kvikmynda
húsum tíðkast t. d. ekki að
konur séu með hatta, en í
kirkju má kona ekki koma
hattlaus, a. m. k. ekki til að
hlýða á messu. Á götum sést
mjög sjaldan maður á hjþli,
og barnavagn gat ég tæpléga
sagt að ég sæi, yfirleitt fánnst
mér ekkert til um götuum-
ferðina. En svo getur maður
aftur séð fólk sitja á tröppun
um hjá sér, eða standa saman
í smáhópum á götuhornum,
og skrafa saman, iðnaðarmað
urinn með svuntuna sína, og
húsmóðirin beint úr eldhús-
inu. Þar er rætt um nýjustu
Svertmgjar . . .
(Framhald af 5. síðu).
að vísu bókstaf laganna, en
kæra sig kollótt um anda
þeirra, sem stundum leiðir til
skringilegrar niðurstöðu. T.
d. var eitt fyrirtæki, sem
framleiddi landbúnaðarvélar
og hafði setzt að í Suðurríkj
unum með starfsemi sína,
fréttir og yfirleitt um daginn
og veginn. Með því sérkennj
legasta er ég sá, var hunda-
mergðin í borginni, einkum í
Brooklyn. Ekki svo að skiija,
að þeir væru að rölta um í
hirðuleysi á götunum, nei
hver og einn teymdi sinn
hund.
Fari maður út um 10 leytið
að kvöldinu, mætir maður
tæplega öðru en fólki með
hund í bandi. Og fólk sem ekk
ert þekktist • áður, stöðvar
hvað annað og fer að spjalla
saman, og aðalumræðuefnið
er auðvitað hundurinn eða
hundarnir. Já, sinn er siður
í landi hverju, hér lítur mað
ur inn fyrir tjöldin á barna-
vagni kunningja síns, til að
sjá þar rjótt og ferskt barns
andlit, en þarna eru það hund
arnir.
neytt samkv. þarlendum lög
um til þess að hafa aðskilda
matskála hvítra inanna og
svartra, er ynnu hjá fyrir-'
tækinu. Það eina, sem ráða-
menn fyrirtækisins gerðu,
var það, að þeir settu fjög-
urra þumlunga skilrúm í þa.ih
eina matskála, er þeir létu
reisa, og þar við sat.
Auk sinna þjóðfélagslegU
og efnahagslegu breytinga,
hafa beinar aðgerðir af hálfu
stjórnarvaldanna orðið til að
skapa svetingjunum aðra að
stöðu en þeir áður urðu að
sæta. Ef til vill er það merk-
ast og áhrifamest, er Roose-
velt gaf út sína sögulegu til-
skipun 25. júní 1941, þar sem
kynþátta’-aðgreinjngu er létt
innan hergagnaiðnaðarins.
En tilskipunin átti, sér víðart
takmörk. Hún markaði tíma'
mót að því leyti, að hér eftir
verður stjórnin ekki afskiptá
laus um það, sem gerist f
svertingjamálinu. Skýrt dæmt
þessa er sú stefna, sem tek-
in hefir verið upp í banda-
ríska hernum, en það er ntS
ákveðið, að um mitt ár
1955 skuli allur kynþáttami*
munur útlægur gerr úr hern-
um. f

NYR
BÍLL
YZT
SEM
INNST
Kidrnu!
★
Afturbýggð
framrúða
★
Opið
drifskaft
★
Slöngulausir
hjólbarðar
★
Meiri þjöppun
í hreyíli
★
V8 vé!
180 hestafla
Á þessu hausti senda General Motors verksmiðjurnar í Bandaríkjunum frá
sér 14 gerðir af hinni vinsælu Chevrolet fólksbifreið. Bifreiðinni hefur ver-
ið gjörbreytt og meðal annars er hægt að velja um þrjár mismunandi vélar
í hverja bifreið.
Ndnari upplýsingar fúslega veittar.
Samband ísl. samvinnufélaga
VÉLAOEILO — Kaupfélögin um land allt