Tíminn - 28.11.1954, Síða 10

10
TÍMINN, sunnudaginn 28. nóvember 1954.
líÍSfc
PJÖDLEIKHÖSIÐ,
listdaussýnlng
RÓMEÓ OG JÚLÍA
PAS DE TROIS
cg
DIMMALIMM
Sýningar í kvöld kl. 20.
Sýning í dag kl. 15,00.
Silfurtnnglið
Sýning í kvöld kl. 20.
Pantanir ssekist daginn fyrir sýn
ingardag, annars seldar Ö3rum.
Aðgöngumiðasalan opin frá ík
11,00 — 20,00. Tekið á móti pönt
unum. Sími: '8-2345, tvær línur.
Hin duldu örlög
Hitlers
Mjög óvenjuleg og fádæma
spennandi, ný, amerísk mynd.
um hin dularfullu örlög Hitlers
og hið taumlausa líferni að
tjaldabaki i Þýzkalandi í valda-
tíð Hitlers.
I.uther Adler,
Patrieia Knight.
i Bönnuð bömum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Fóstbrœöur
Grínmyndin góða með LITLA og
STÓRA.
Sýnd kl. 3.
NÝiA BÍÓ
— 1544 —
Englur í
foreldruleit
(For Heaven’s Sake)
Bráðfyndin og fjörug, ný, amer-
isk gamanmynd með hinum
fræga CLIFTON WEBB í sér-
kennilgu og dulrænu hlutverki,
sem hann leysir af hendi af
sinni alkunnu snilld.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍÓ
— HAFNARFIRDI -
og Eva Braun
Hitler
Mynd um Adolf Hitler og Evu
Braun, sem hvert atriði í mynd
inni er ekta. Mágkona Hitlers
tók mikið af myndinni og seldi
hana Bandaríkjamönnum. Mynd
in var fyrst bönnuð og síðan
leyfð. í myndinni koma þau
Adoif Hitler, Eva Braun, Her-
mann Göring, Joseph Göbbels,
Julius Greicher, Heinrick HimnJ
er og Benito Mussoiini o. fl. —
Myndin hefir ekki verið sýnd
áður hér á landi.
Bönnuð börnum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Smámyndasafn
Sýnd kl. 3.
Sími 9184.
HAFNARBÍÓ
- Slml MM —
Ást og auður
Piper Laurie,
Rock Hudson,
Charles Cobum,
Gigi Perreau.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Pappadrengur
verður að manni
Sýnd kl. 3.
íleikfelag:
'ggYlQAyÍKIJIl!
Erfinginn
Sjónleikur í sjö atriðum
eftir skáldsögu Henry James.
Sýning í kvöld kl. 8.
Aðgöngumiðasala eftir kl. 2 í dag
Sími 3191.
AUSTURBÆJARBÍÓ
RisáflugvirUin
B-29
(The WUd Blue Yonder)
Aðalhlutverk:
Wendell Corey,
Forrest Tucker,
Vera Ralston.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Hótel CasablancUa
fíin sprenghlægilega og afar
Spennandi'gamanmynd með hin
um vinsælu
Marx-bræðrum.
Sýnd aðeins í dag kl. 3.
Sala hefst. kl. 1 e. h.
SKEMMTUN KL. 11,30.
♦♦♦♦♦♦♦«♦«♦
GAMLA BIO
Sími 1475
\Of ung fgrir Uossa\
(Too Young to Kiss)
June AHyson,
Van Johnson.
Sýnd kl. 5. 7 og 9.
Mjallhvít
og dverganir sjö
Sýnd kl. 3.
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦j
ITJARNARBÍÓ
Sknggl
fortíðarinnar
(Au Delá Des GriUes)
Aðalhlutverk:
Jean Gabin,
Isa Miranda.
Sænskur texti.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
?Bönnuð börnum innan 12 ára.
Fœr í flestun sjó
Bob Hope.
Sýnd kl. 3.
Fréttamyivlasýning kl. 13,30.
TRÍpÓlV-BÍÓ
•imi íut
! Einvígi í sóíinni
(Dnel in the Sun)
Ný amerísk stó-mynd f litum,
framleidd af Ðávid O. Sélznic.
Mynd þessi er talln einhver sú
stórfenglegasta, t ikkru sinni
hefir verið tekin. — Framliðandi
myndarlnnar eyddi lúmlega
hundrað milljónum króna í töku
hennar og ér það þrjátiu millj-
ónum meira en hann eyddi í
töku myndarinnar „Á hverf-
anda hveli“. — Aðeins tvær
myndir hafa frá býrjun Wotið
meiri aðsókn en þessi íynd. en
það eru: „Á hverfanda hveli""
og „Beztu ár ævi okkar“.
Auk aðalleikendanna koma
fram í myndinni 6500 „statlst-
ar“. — David O. Selznic hefir
sjálfur samið kvikmyndahand-
ritið, sem er byggt á skáldsögu
eftir Niven Buch.
Aðalhlutverkin eru frábær-
lega leikin af:
Jennifer Jones, Gregory Peck,
Joseph Cotten, Lionel Barry-
more, Walter Iluston, Herbcrt
Marshall, Charles Bickford og
Lillian Gish.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. -
j BönnuS börnum innan 16 ára.1
Þáttnr kirkjmmar
(Framhald af 7. s:ðu.)
þeirra, og þeir komust í nán
ara samfélag við hann, þvi
að máltíðin sameinar þá, sem
neyta hennar saman. Há-
marki nær sameiningin með
því, að blóði fórnardýrsins er
stökkt á altarið. Þar er lífið
sjálft sameinað uppruna sín-
um, en mennirnir fá kraft eða
magnan frá þeim hluta fórn
ardýrsins, er þeir neyta. Fórn
in gerir hvortveggja í senn að
sameina mennina guði,
hreinsa þá, og helga. Fórnar
dýrið á að vera gallalaust.
Það er „saklaust“, og blóð þess
hefir hreinsandi áhrif á menn
ina.
Tilgangur fórnarinnar er
ékki sá að breyta hugarfari
guðs, heldur að breyta mönn
unum í guði vígðan lýð, sem
lifir í samfélagi við guð sinn
í helgun. En um leið kemur
guð til móts við þá með fyrir
gefningu sinni. Þannig verð
ur fórnin friðþæging, sátt.
Hér er ekki um það að ræða,
að fórnardýrið komi í staðinn
fyrir mennina, til að taka út
refsingu þeirra, heldur er það
fulltrúi lífheildarinnar á jörð
inni.
Hvað skortir nú það, sam-
kvæmt kristilegum skilningi,
að slíkar fórnir sem þessar
séu fullnægjandi?
í fyrsta lagi það, að hin líf
ræna sameining eða samband
guðs og manns liggur á öðru
sviði en hinu líkamlega. í öðru
lagi er sakleysi dýrsins eða
jurtarinnar allt annað en
syndleysi hugsandi veru. Og
í þriðja lagi er fórn dýrsins
eða jurtarinnar aldrei færð
af fúsum og frjálsum vilja
þess sjálfs.
Langt virðist oss bilið milli
hinna fornu fórnfæringa og
krossdauða Krists. Þó hafa
þeir, sem létu blóð páska-
lambsins renna, fundið á sér
furðulegan sannleika, sem
snertir tilverunnar dýpstu
rök, en er þó einfaldur og
sterkur. Hann er sá, að guð
vill sætta mennina við sig,
koma á friði milli sín og
þeirra. En kærleikur guðs er
ekki huglæg tilfinning, held
ur virk, starfandi, fórnfýsi.
Þessi kærleikur hefir komið
fram á jörðinni sem líf —
syndlaust, óflekkað líf, — sem
af fúsum og frjálsum vilja
þess, sem því lifði, var gefið
öðrum til heilla í orðum og
athöfnum. Blóðið, sem rennur
á Golgata, hefir í sér fólgih
hin sömu efni og blóð fórnar
lambsins áður fyrr, en það
líf, sem það nærði, er æðra
eðlis. Og það er þétta líf, sem
sameinar ménnina guði, svo
að í samfélaginu við Krist
eigum vér frið við guð. Kær-
leiksfórnin er friðþEégingar-
‘ förn, af því að hún birtir elsku
guðs og vekur kærleikann í
hjörtu barná hans. Hún hefir
hélgandi og hreinsandi áhrif
á mannlífið, og sameinar
mennina guði, því að líf hans,
sem fórnar sér, er líf sjálfs
guðs, syndlaust, óflekkað, og
förnin er færð af fúsum og
frjálsum vilja, — af elsku til
mannanna. Hafi syndugur
maður fundið, að guð var í
andstöðu við vonda breytni
hans (,,reiður“), þá finnur
hann nú, að fyrirgefning hins
krossfésta guðdóms færir
honum frið við guð. Þessi
fórn er guðs vérk, én eigi
manna. Og hann, sem fórnar
sjálfum sér, er ekki aðeins
fórnarlambíð, heldur einnig
presturinn, sem færir fórn-
ina. (Hebr.) Þess vegna hefir
Jésús verið nefndur hinn
æðsti prestur.
Jakob Jónsson.
270. blað.
nokkra hugmynd um þann eld, sem hún tendraði í hjört-
um karlmannana, eða þær hættur, sem hún bauð heim
með dansi sínum.
Maria Magdalena hló fagnandi í miðjum dansinum, og sem
snöggvast horfðist hún í augu við Jósep, þar sem hann stóð
á háum fótstallinum. Hún dansaði hraðar og hraðar í þröng
um mannhringnum, en smaug úr greipum allra, er reyndu
að snerta hana. Skildingarnir tóku að falla á sjalið á gang
stéttinni, er lagið náði trylltu hámarki og brast með þungu
trumbuslagi. María stóð á tánum og barmur hennar reis
og hné ótt af sigurgleði og áraun dansins. Þarna stóð hún
eins og Afródíte með ljómandi augu og rjóðar kinnar, með-
an mannþyrpingin lét íagnaðarópin dynja.
Jósep var hinn fyrstC-. sem sá róðann hjaðna í vöngum
heonar, svo að þeir urðu náfölir. Andartak stóð hún graf-
kyrr eins og stytta ástargyðju, en síðan riðaði hún og tví-
sté til að verjast falli. Hann skildi þegar, hvað var á seyði
og hraðaði sér til hennar, hratt mönnum til hliðar og ruddi
sér braut. En hann varð of seinn, og það var Gaius Flakk-
us, sem tók ungan og granan líkama dansmeyjárinnar í
faðm sér, er hún hné niður sem liðið lík.
" '• ' o
Ar.dartak stóð manþ|]ýrpingin grafkyrr, meðan Rómverj
inn lagði meðvitundari^usa stúlkuna varlega á jörðina. Svo
kalláði einhver: „Burt, hún er á valdi djöfulsins“. Menn
tcku þegar að ryðjast brott, því að þeir vissu, að illi and-
inn yíirgefur stundum þann, sem hann hefir fyrst altekið
og fer í líkama einhvers, sem nærstaddur er. Jósep einn
!ét sem ekkert væri og hraðaði sér tjl stúlkunnar. Gaius
Fiakkus kraup við hlið hennar og þekkti hanri, því að Jósep
hafði oft verið sóttur til frænda hans, Pontíusar Pílatus-
ar. „Ert þú þarna, iæknir. Hjálpaðu mér þá að annast stúlk
u'ia.“ +
Jósep kraup þegar f• kné við hlið hennar. Þegar hann
þreifaði á slagæðinni ðí rist hennar, tók líkami hennar að
titra ákafléga, og hann þreif þegar til sjóðsins við belti
sér til þess að finna pening, sem stinga mætti milli tanna
hennar. Alexander Lýsimakkus hafði kennt honum það, að
hið eina, sem hægt væri að gera til hjálpar fólki með
krampaflog, væri að stinga einhverjum hörðum hlut milli
tanna þess, svo að það skaðbiti ekki tungu sína. En stúlk
an nísti ekki saman tönnunum, heldur lét dæluna ganga í
sundurlausum orðaflaumi. Hún blandaði saman setninguu
frá æsku sinni og ljóðlínum, en þess á milli rak hún upp
andmælaóp eins og hún væri að verjast hirtingu og að
lokum gaf hún frá sér kvalavein eins og hana sviði undan
svipuhöggum. Svo var sem sársaukinn hjaðnaði og friður
færðist yfir líkama hennar. Hún lá grafkyrr.
„Er þetta andaveikin?“ spurði Gaius Flakkus. Flogaveiki
var á þeim tíma talin stafa af ásókn djöfullegra eða guð-
legra afla, þótt Hippókrates hefði fimm öldum áður leitl
að því rök, að hún væri á engan hátt annars éðlis en aðr»
sj úkdómar.
Jósep horfði á stúlkuna, en svaraði engu.
„Anzaðu mér, læknir“, sagði Gaius Flakkus hranalega.
„Þetta hlýtur að vera andaveikin.“
Jósep hikaði enn við að andmæla Rómverjanum, þvi að
reiðiköst hans vöru alþekkt. En það bar einnig til, að hann
var ekki alveg Öruggur um sjúkdómsgreiningu sina. í sama
bili hnerraði stúlkan ákaft.
„Hayim tobin umarphei“, sagði Jósep lágt, því að sumir
trúðu því, að hnerri væri dauðaboði, sem yrði að svara með
því að óska sjúklingnum góðrar heilsu. Aðrir litu svo á, að
nnerri boðaði heilsu og hamingju. En þetta hjálpaði hon-
um til að ákveða sjúkdómsgreininguna, því að hann hafði
áldrei séð flogaveikikast enda með hnerra. „Nei, ég held,
að þetta sé ekki andavelkin“, sagði hann rólega við Róm-
ve“jann.
„Hvað er það þá?“ Þeir tóku ekki eftir því, að stúlkan
hafði opnað augun og hlustaði á þá.
„Ef’ til vill aðeins yfirlið“, bætti Jósep við. „Örmögnun
eftir dansinn. Kannske er hún þó haldin illum anda“, sagði
hann minnugur Gyðingatrúarinnar.
María frá Magdölum?-;settist hvatlega upp, ög reiðiroði
litaði kinnar hennar. „ÍSaldið þið, að ég sé cheresh (dauf-
dumb): fyrst þið hallmæiið mér upp í opið geðið?“ sagði
hún reiðilega.
Gaius Flakkus brosti. „Það var enginn að hallmæla þér.
Læknirinn og ég vorum aðeins að---------“
„I.æknir, Jósep frá Galíleu er enginn læknir.“
Jósép fannst þetta líkast því sem ein af blóðsugum hans
væri að stinga hann. „Ég krefst þess ekki að vera kaTlaður
lækriir,“ sagði tíanri, „í>ú varst að dansa og ofreynpir þig.
Þessi göfugi Rómverji várði þig falli, og ég bauð fram hjálp
rfi'iná.“
Réiði stúlkunnar virtist hjaðna jafnskjótlega og hún
hafði blossað upp. Hún brosti, en beindi brosinu'til hins
fríða Rómverja, en ekki til Gyðingsins í snjáða sérknum.
„Mér þykir leitt að hafa valdið yður erfiðleikum, göfugi
herra“, sagði hún aluðlega á lýtalausri grísku, og Jósep
dáði sjálfsöryggi hennar. Flestar stúlkur á hennar aldri
mundu hafa glúpnað í návist hins mikla frænda lands-
stjórans.