Tíminn - 01.12.1954, Blaðsíða 6

Tíminn - 01.12.1954, Blaðsíða 6
13 TÍMINN, miðvikudaginn 1. desember 1954. Hvað er að gerast á milli þess sem morðvopnin glymja og drynja? Við heyrum glöggt miklar sprengingar hernaðar aðgerða. Við verðum þess var ir, er landskjálftar hrista jörð ina undir fótum okkar. Við finnum einnig þegar stormur inn öskrar og æðir, en gefum við gaum hinum milda. aæga, en máttuga anda Guð i, þegar hann andar á hjör*- i milljón anna á meðal þjr'o'anna og hreyfir við tilf; iningalífinu iíkast því, er .eitur sumar- blær andar h’vtt en þétt á há gresið á víðiendum ekrum. í Engi' idi gerðu sumir menn g’ s, er þeir heyrðu, að maður að' nafni Billy Graham, mikil vakningaprédikari, vær. leið til hinna rólyndu F.ng ndinga til þess að ræða \ ið já um Guð. Eins og þeir . isiu kannske ekki allt um 3uð, sem Ameríkumenn eða aðrir vita? En hvað skeði? Við hlið þessa prédikara stóð erki íbiskupinn af Canterbury og flutti hin „indælustu blessun arorð, sem ég hef heyrt“, seg ir frú Graham, er maður henn ar, Billy Graham hafði predik að yfir 120 þús. manna á Wemþlf / Stadium, og var það meiri jöldi en Olympíuleik- arni drógu til sín 1948. Má seg a, að áður en Billy Gra- ham sneri heimleiðis frá Eng andi hafi heilt stórveldi hyllt hann. — Hver er leyndardóm urinn við þetta? Er maðurinjr einhver kraftaverkamaður? Alls ekki. Er hann frábær pre dikari? Ekki heldur. En hitt mun vera satt, að hann er all ur vígður þessu verki, er vafa laust bænarinnar maður, ein huga, óskiptur og innblásinn anda og krafti trúarinnar. Leyndardómurinn mesti í sambandi við þetta er þó fólk ið sjálft. Þar er vaknað eitt- hvert hungur sálarinnar, ein hver þorsti eftir öðru og meira eh síðustu áratugir hafa boðið sálum manna, þar sem her- gnýrinn hefir verið sú draugs rödd, er mest hefir borið á, kvalið sálir manna, en skapað þar um leið hungur eftir hugg un, eftir Ijósi, eftir friði, eftir nærveru og krafti Guðs. Áður en fleira er hér sagt um Billy Graham, skal minnzt á annan viðburð, er sannar þetta, er hér var sagt, að kraft ur Guðs andar nú sterkc og vekjandi á hjörtu mannanna. Fimmtánda ágúst s. 1. var opnuð í Evanston í Illinois í Bandaríkjunum annað al- þjóðaþing Alheimsráðs krist- inna kirkna — the World Council of Churches. Sjónar- og heyrnarvottur lýsir því á þessa leið: „Næturhimininn var að hvelfast yfir Chicagoborg. Ein stök stjarna horfði niður á hið mikla „stadíum“ í „Soldier’s Field“. Ég gat ekki varizt þeirri hugsun, að uppi í dimm unni hlyti englagrúi að hafast við til þess að virða fyrir sér hina einstöku sjón þar niðri. Aldrei áður í sögu mannkyns ins höfðu jafnmargir kristnir menn frá jafnmörgum þjóð- um og trúarfélögum safnazt saman á einum stað, með ein um hug til þess aö ákalla Drottinn sinn. Lögreglan, sem oft hafði gætt mikils mannfjölda á þess um stað, sagði, að aldrei hefði hún séð neitt líkt þessu — hinn þrotlausa stra,um af bíl um, er þöktu hvern hektara lands af öðrum, og þá tugi þús unda manna, sem ekki kom ust inn. Minnsta kosti voru 125 þús. manna samankomnir í stadí um, er rödd dr. Marc Boenger, sem er einn af forsetum Al- Kraftur guðs andar sterkt og vekjandi á hjörtu mannanna 272. blað, m —s þjóðaráðs kirknanna, hljóm- aði: „Hverjir eruð þér, sem hér eruð komnir“? „Vér erum kristnir menn“ var svarað, „tilheyrandi mörg um mismunandi kirkjum og trúarfélögum“. „Hvað er það að vera krist inn“? spurði röddin aftur. „Það er að trúa á Guð föður og son hans, Jesúm Krist, sem er von heimsins og heilagan anda“. „Hvaðan hafið þér komið“? spurði röddin ennfremur. „Frá fimm álfum, fjörutíu og átta löndum“ var svarið og úr 161 kirkjufélagi". „Til hvers hafið þér kom- ið“? var enn spurt. „Til þess að tilbiðja frammi fyrir Guði“, var svarað. Greinarhöfundur heldur svo áfram að lýsa þessu ein- staka kirkjuþingi, hvernig menn af sértrúarflokkum og grísk-kaþólskir rétttrúnaðar prelátar tókust í hendur sem játningabræður. 600 blaða- menn voru við opnun þings- ins, og hefir frásögn þeirra allra náð til margra. Greinar höfundur gerir ráð fyrir, að þing þetta hafi ef til vill ekki verið fjölmennasta kirkjulega samkunda sögunnar, ef talað sé um fulltrúa og aðra, er voru fastir þátttakendur þingsins, en það hafi verið hið einstak asta í einhug og samstarfi. Þetta Alþjóðaráð kristinna kirkna er enn ekki nema sex ára. Það var stofnaö í Amster dam í Hollandi. Þing þetta var því aðeins annað í röðinni. „Að sjá svo marga preláta“ segir í frásögninni, „frá svo mörgum löndum, svo mörgum trúar og kirkjufélögum, sitja saman og ræða í vinsemd og bróðurhug áhugamál sín, og krjúpa við sama bekk í bæn til Guðs, var í sannleika und ursamlegt. Það var, eins og Oxnam biskup sagði: Bylting innan kristninnar“. Þetta sýnir nú eins og áður, að enginn einn, hvorki Billy Graham, Frank Buchman, né einhver annar hefir fengið einkaleyfi hjá yfirstjórn til- verunnar á slíkum fram- kvæmdum á sviði trúarlífs og ræktunar siðgæðis, en á bak við allar andlegar vakningar og byltingar er ávallt hinn „mikli, eilífi andi, sem í öllu og alls staðar býr“. Milliliðirn ir eru samt eigi að síður oft ast mjög athyglisverðir. — Snúum aftur að Billy Graham í Englandi. „Þrír stuttir mánuðir hafa gerbreytt afstöðu brezku þjóð arinnar", skrifaði ritstjóri blaðsins Intelligence Digest. „Erkibiskupinn af Canterbury varð gagntekinn, forsætisráð herrann sendi eftir dr. Gra- ham, æðsti maður flotans gekk til samtalsfundar, ásamt öðrum leitandi sálum, er hann hafði hlustað á Billy Graham, og hið sama gerðu þúsundir allra stétta manna. Áhrifin virðast vera: friðsæld, öruggleiki, vistaskipti frá hús inu, sem á sandi er byggt, til hins, reist á bjargi. Þetta er einn hinna stórkostlegu og þýðingarmiklu viðburða sög- unnar“. Á þessari tilvitnun í brezka ritið Intelligence Digest hefst næstum lo blaðsíðna forustu ritgerð í Reader’s Digest, nóv. 1954, en þetta ameríska úrval er gefið út á 12 tungumálum í Billy Graham flytur ræðw í London 17,5 millj. eintaka. Samkomustaður var Billy Graham valinn íþróttaskáli eða höll — Harringay Arena. Þar rúmuðust 12 þúsundir manna. Samstarfsmönnum dr. Gramham var bent á, að slíkt húsrúm fylltu naumast nokkrir íþróttaviðburðir, og aðeins einn maður í Englandi, Churchill, kynni að geta feng ið þar húsfylli eitt kvöld, en 68 kvöld fylltu tilheyrendur Grahams þetta húsrúm, stund um tvisvar sama kvöldið. Um leið var þessum ræðum hans útvarpað til 400 safnaða í landinu, og 38 þúsundir ját- uðu að hafa gengið Kristi á hönd. Billy Graham hafði með sér 30 manna starfslið, og í þeim hópi var kona hans og ekki lakasta aðstoðin. Hún skrifaði foreldrum sínum, sem eiga heima í Norður-Carolína mörg og ýtarleg bréf frá Eng landi, og á þeim byggist frá sögnin í Reader’s Digest aðal- lega. Þegar dr. Graham og fylgd arlið hans var að koma til Englands, skrifuðu blöðin um hann af andúð og fyrirlitn- ingu. Hann var kallaður „Hot Gospeller“ — hinn heiti guð spjallaskraffinnur, og um starf hans var talað sem „guð spjalla Circus“, og trú hans talin fimmtíu ára úrelt. í Daily Mirror var sagt: „Nú kemur útflutningur frá einka eignarlandi Guðs til þess að segja okkur, hvernig við eig- um að hugsa og trúa“. í slíkum huga munu sumir hinna 25 blaðamanna og 11 Ijósmyndara hafa komið til móts við skip Grahams, ein hvers staðar á milli Wight eyj unnar og Southampton. Með skipinu var einnig ein Holly- wood stjarna. Einn blaðamað ur ræddi við hana, hinir réð ust allir að Billy Graham og konu hans. Einn þeirra sagði við frúna: „Ég hef orðið fyrir vonbrigðum með mann yðar“. „Er það svo“, svaraði frúin, sem ekki getur hugsað sér neinn verða fyrir vonbrigðum með hann. „Já“, sagði blaðamaðurinn, „við bjuggumst við að sjá mann í uppnámi, með glossa legt handmálað hálsbindi og í skrautlegum sokkum, en hann er aðeins venjulegur náungi". Er á land kom, var Billy Graham spurður frétta í sjón varpi. Fyrir hann voru lagðar ókurteisis spurningar eins og þessar: „Heldur þú, að þú get ir frelsað England"? „Held- urðu ekki að meiri þörf sé fyr ir þig i heimalandinu“? Hann gaf viturleg og hárbeitt svör. Á Waterloo-stöðinni í Lon don tók á móti honum slíkt mannhaf, sem ekki hafði sézt þar síðan fyrir 30 árum, er þau komu, Mary Pickford og Douglas Fairbanks. Þar var fagnað, hrópað og sungið. Blaðamaður spurði dr. Gra- ham síðar, hvort honum hefði ekki fundizt fólkið á Waterloo stöðinni vera „fanatískt"? „Ekki nema þér viljið kalla suma forustuklerka þjóðarinn ar, helztu herforingja, þing- menn og mikinn fjölda góðra manna, er hafa beðið fyrir starfi mínu, „fanatíska“. Það voru þúsund söfnuðir, þar af tveir þriðju tilheyrandi Kirkju Englands (Church of England), sem stóðu að boði Grahams til London. Formaö ur nefndar þeirrar, er sá um þetta andlega áhlaup á Lon- don, var herforinginn Wilson Haffenden, og einn helzti stuðningsmaður Grahams var dr. H. R. Gough, biskup af Barking, en slíkt þótti Daily Herald hryggilegt uppátæki hjá manni, sem hafði lifað alla tíð slíku sæmdarlífi. Hvað svo sem trúaðir menn, vantrúaðir menn, gárungar og galgopar vilja segja um slík ar vakningar, og þá,* sem þeim valda, er eitt vist, að þar er ekki gengið að verki í léttúð. í einu bréfinu segir frúin frá því, að eitt kvöld hafi átta hundruð manns verið knéfall andi á bæn allt kvöldið og beð ið fyrir starfinu. Reader’s Digest segir, að síðan á dögum Dwight L. Moody hafi ekki slík vakningaralda risið eins og þessi. Eitt kvöldið stóðu 30—35 þús. fyrir utan sam- komuhúsið og biðu þess að hleypt væri út úr því, svo að síðari hópurinn kæmist inn. Um þetta vitnaði lögreglan. Af þessum voru 1100 komin frá Wales og höfðu ferðazt fjórar klukkustundir með eim reiðinni til þess að hlusta á predikarann. Stórblaðið Times komst svo að orði, að „ofsagt væri ekki, að Billy Graham og starfslið hans, og einnig trúað fólk í Englandi væri undrandi yfir, hversu glæsilega þetta allt hafi heppnazt. Blaðamaður einn skrifaði í Daily Express: „Billy Graham er enginn afburða predikari, en það kom ekki að sök. Ekki var það heldur söngflokkur né hljómsveit er skipti miklu máli, en hvað var þaö þá? Að- alatriðið var, að hér voru sam an komnar þúsundir brezkra borgara, er fundu, hversu þeir þörfnuðust Guðs. Stutt hafði verið á kveikjara i hugar- fylgsnum manna og viðbragö ið var stórkostlegt (fantastic) — viðbragð, er leysti úr læð ingi slíka krafta, að atomork an getur talizt hégóminn einn til samanburðar. Hér var að verki sá andlegi kraftur, sem ávallt hefir valdið breytingun um fram á við í heiminum. „Látum oss sameinast í bæn“, sagði Graham. Allir lutu höfði með afturlukt augu. „Nú ætla ég að biðja yð ur að koma hingað, standa hér hljóð og játa á þann hátt að þér gangið Kristi á hönd“. Og strax tók að marra og braka 1 gólfinu undan fóta- taki mannfjöldans. Ég mun aldrei til hinztu stundar gleyma marrinu undan þv! fótataki. Sumir flýttu sér. AðC ir stigu fram hægt og gæti- lega. Söngkórinn söng sama sálmaversið upp aftur og afti ur. Karl og kona héldust f hendur, er þau gengu fram„ Maður einn gekk á eftir þeim og var grátinn. Allir stigu fram undir söng, líkt og píslar vottarnir á dögum Neróa gengu brosandi fram á svið hins blóðuga leiks, og ásjón ur þeirra ljómuðu af himnesK um unaði. „Þetta er verk Guðs“, sagðl Graham. „Önnur skýring er ekki til“. Sannara sagði hann aldrei". Þetta er lýsing blaðamanna ins, eins og hún birtist í Daily Express. Vafalaust væri órétt mætt að gefa dr. Billy Gra- ham dýrðina fyrir allt hið furðulega, sem gerðist við heimsókn hans til Englands. Boð bárust frá Kína, að þac bæði söfnuður fyrir starfi hans. En ekkert af þessu hefði gerst, ef Billy Graham hefði ekki helgað sig þessu verki heill og óskiptur af lífi og sál, og sagt við drottinn sinn: „Hér em ég, sendu mig“ eins og spámaðurinn forðum. Ágætur læknir einn í Lon don fór með tvo sjúklinga sina á samkomu til dr. Graham. Þeir fundu þar báðir nýtt líf, mikilvægt og dásamlegt mál- efni til þess að unna og þjóna. Læknirinn losnaði við sjúkl- ingana, þeir komu ekki fram ar til hans. Meistarinn talaði máttarorð sitt til þeirra, eina og til sjúka mannsins í Gyð- ingalandi: „Ég vil, verðir þú hreinn“. Á engan hátt er unnt áð hjálpa mönnum betur en að örva hjá þeim og efla þá trú og það guðstraust, sem gerij getur manninn heilan and- lega og líkamlega. Þetta mætti orða á annan veg og líkja því við það, að leggja hlýja og mjúka hönd á höfuð sofandi barns, sem þarf að vekja. Guðsbarnið er í öllum mönnum, en sefur oft. En þeg ar andvari frá Guði strýkur um vanga guðsbarnsins í sái mannsins, þá vaknar það fagn andi, vex og verður mikila ráöandi, já oft, sem betur fer, alls ráðandi. Það er álit margra á íslandi, að við séum fálátir menn I trúmálum, og okkur er svo borið á brýn trúleysi. Ég eu sannfærður um, að guðsbarn ið er engu síður í sálum íslend inga en annarra þjóða, um það hef ég sannfærzt af einka samtölum við allra stétta menn um langt skeið. Við er- um fámenn þjóð, sem var kúld uð um aldir. Við reynum þvl að bera okkur mannalega. Við viljum ekki að neinn skuli brosa að okkur fyrir einhvers konar blíðlyndi og trúar- klökkva, það væri ekki nægi- lega karlmannlegt. Þá látum við guðsbarnið í okkur heldur blunda rólegt framvegis, en þetta er mikil sóun á dýrmæt asta og afleiðingasælasta lífa aflinu. Það væri áreiðanlega sið- gæði og allri menningu þjóð arinnar að sýnu leyti eins mik ill vinningur, ef guðsbarnið I okkur gæti glaðvaknað, vaxið og orðið helzt alls ráðandi, eins og vorið er mikill vinning! ur fyrir alla gróðursæld og allti líf á jörðu. Þurfum við að flytja inn ein hverja siðgæðisvakningu?, Þuríum við að fá einhvern Billy Graham til þess að þrýsta á kveikjarann í hugar fylgsnum okkar, til þess að vekja guðsbarnið í okkur eða’ getum við milliliðalaust opn- Framh&id 6 10. <IQU. :

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.