Tíminn - 05.06.1955, Blaðsíða 10

10.
TIMINN, sunnudaginn 5. júní 1955.
ÞJÓDLEIKHÖSID
Er á me&em er
Sýriing í kvöld kl. 20.
Fáar sýnSngar cftir.
Fœdd í gær
\
Sýning að Selfossi mánud. fcl. 20. j
og Hveragerði þriðjudag ki. 20.
Aðgöngumiðasalan opin frá k1..
13,15—20,00. Tekið á móti pönt-
unum, símr: 8-2345, tvær iínur.
Pantanir sækist daginn fyrir sjn
ingardag, a.nnars seldar öðrum.
GAMLA BlÖ
Endiir
eyöimerhurhmar
Heimsfræg verðiaunakvikmynd,
er Walt Disney lét taka í litum
af hinu sórkennilega og fjöl-
breytta dýra- og- jurtariki eyði-
merkurinnar miklu - í Norður-
Ameríku. — Þessi einstæða og
stórkostlega mynd, sem er jafnt
fyrir unga sem gamla, fer nú
sigurför unj heiminn og er alls
staðar sýnd við gífurlega að-
sókn, enda fáar myndir hlotið
jafn einróma lof.
Sýnd annan í hvítasunnu
Sýnd fcl. 3, 5, 7 og 0.
Sægammurinn
Louis Hayward,
Patricia Medina.
Bönnuð innan 12 ára.
Sýnd kl. 5. 7 ocr 9
lÁna langsoUUur
Hin vinsæla mynd barnanna.
Sýnd fcl. 3.
Trompásinn
Bráðskemmtileg brezk gaman-
mynd, aðalhlutverk leikur snill-
ingurinn
Alec Guiness.
Glyr.is Johns,
Valerie Hobson,
Petuia Clark.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sa!a hefst kl. 1 e. h.
Ðœgurlagu*
sháldið
Bráðskemmtileg músík og gam-
anmynd.
Aðalhlutverk:
Louis Michele Renhard
Maria Garland.
Sýnd fcl. 5, 7 og 9.
Bagdad
Amerisk ævintýramynd.
Sýnd fcl. 3.
BhnS SHt
Á norðursláðum
Afbragðs spennandl, ný, amer-
ísk litmynd, byggð á skáldsögu
eftir James Oliver Curwood, er
gerist nyrzt í Kanada og fjall-
ar um harðvítuga baráttu, karl
mennsku og ástir..
Sýnd fcl. 5, 7 og 9.
Hömmð börnum innan 16 ára.
Sonur Ali FS&ha
Fjörug og spennandi, iitskreytt
sevintýramynd með
Tony Curtis.
Sýnd kl. 3.
. leikféiag:
jæYKJAylKD^
Inn og ist
um glsiggaim
Skopleikur í 3 þáttum eftir
Waiter Ellis
(höf.
Góðir eiginmenn sofa heima.)
Sýning í kvöld kl. 8.
Aðgöngumiðasala eftir kl. 2.
Mesti hlátursleikur ársins.
Meðal leikenda: Guðbjörg I»or-
bjarnardóttir, Sigríður Hagalín,
Ámi Tryggvason og Haukur Ósk
arsson.
austurbæjarbEq
Freisting læUnisins
(Die Grosse Versuehung)
Aðalhlutverk:
Dieter Borsche
(lék lækninn í „Holl lækni“)
Ruth Leuwerik,
(einhver efnilegasta og vinsæl-
asta leikkona Þýzkalands um
þessar mundir). j
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Stegnhogi yiir
Texas
Hin afar spennandi og skemmti
lega kúrekamynd með
Roy Rogers.
Sýnd aðeins í dag kl. 3.
Sala hefst kl. 1 e. h.
TRIPOLI-BIÓ
Aðeins 17 ára
(Les Deux Véritcs)
Frábær, ný, frönsk stórmynd,
| er f jallar um örlög 17 ára gam-
allar ítalskrar stúlku og elsk-
| íiuga hennar.
Leikstjóri: Leon Viola.
Aðalhlutverk:
Anna Maria Ferrero,
Michel Simon,
Valentine Tessier.
Sýnd fcl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
Aðgöngumiðasala eftir kl. 4.
Smám yndasafn
Barnasýning kl. 3.
eftir hinu heimskunna ævintýri,
J. M. Baryes, sem komið hefir j
út í íslenzkri þýðingu. — Walt ’
Disney gerði myndina í tilefni
af 25 ára starfsafmæli sinu.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sími 9249.
NÝJA BÍÓ
Gullnir draumur
Aðalhlutverk:
Mitzi Gaynor,
Dale Robertson,
Dennis Day.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síðasta sinn.
Fær í flestan sjó
Bráðskemmtileg, ný, amerísk
gamanmynd um sjómannalíf og
sjómannaglettur.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Fósthræður
Grínmyndin fræga með:
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 1.
Ijíísmyndaþáítni*
(Framhald af 4. síðu).
fjarlægðin er ekki ákveðin
með hliðsjón til þeirra. Á
ýmsum myndavélum af þess-
ari gerð er hægt að draga
stillingarfjöður, sem merkt er
með fjariægðartölu, sem ó-
hætt er að treysta, þegar
mynd er tekin af hlut, eða
fóiki mjög nærri vélinni. Til
dæmis, ef tekin er mynd af
andliti og óskað er að hafa
það svo nærri myndavélinni,
að andlitið fylli sem mest út
í þann myndílöt, sem filman
leyfir.
Flestar kassamyndavélar
hafa ekki heldur nema eina
stillingu fyrir ljós, og þar far-
inn meðalvegurinn. Sama er
að segja meö hraða. Er þá oft
ast um að ræða 25. eða 50.
hiuta úr sekúntu, og þarf þá
að halda vélinni stöðugri þeg-
ar myndin er tekin, og loka
dregin frá ijósopinu.
Íslcndíngaþættir
(Framhald á bis. im
manni og taldi sér feng í að
kynnast sem flestum.
Heimilisvinur varð Helga
þar sem hún hafði dvalið um
lengri eðá skemmri tíma. Og
ég hygg, að engin börn hafi
verið með henni, þó ekki væri
nema sumartíma, svo aö þau
hafi ekki munað hana vel og
lengi.
Það má því geta nærri um
svo vinsæla konu og barna-
vin, hvernig sambúðin var við
barnabörnin, sem nú eru að
verða uppkomin. Alla þeirra
bernsku var hún langdvölum
með þeim. Hún unni þeim
mjög, um bar brek þeirra og
bar blak af barnalátunum.
Þau hændust að henni og
vildu allt fyrir hana gera. Og
eftir því sem þau uxu og
þroskuðust óx alúð þeirra og
umhyggja fyrir henni. Til síð-
ustu stundar var hún góða
amman og þau góðu ömmu-
börnin hennar. Góðra bæna
bað hún þeim, en líklega
aldrei þeirrar bænar, sem aör
ir vinir vildu þeim biðja, að
þau líktust henni, gætu geymt
og búið að því bezta í barns-
sálinni, allt sitt líf og láta
hvorki meðlæti né mótlæti
gera sig að verri manni. Þann
ig auðnaðist henni að lifa.
Blessuð sé minning hennar.
Guðríður Þórarinsdóttir.
Jósi Árnason
(Framhald af 5. síðu).
Áhugamálin hafa verið svo
mörg og störf hans í félögun-
um margvísleg og mikilsverð,
svo sem sjá má af framan-
skráðu.
Og enn er hann fullur af
fjöri og áhuga, starfandi að
félagsmálum flesta daga. Eng
um dytti í hug að þar væri
áttræður maður á ferð, sem
hann fer, og því síður þegar
samræður byrja.
Við félagar hans og vinir,
— hvar í flokki sem við ann-
ars stöndum — munum óska
þess að mega njóta leiðsagn-
ar hans og fræðslu lengi enn.
Skarpar gáfur hans og gjör-
hygli gera honum fært að
gefa glögga yfirsýn um marg-
vísleg málefni — m. a. ýms
dulvísindi, sem menn að vísu
deila um, en treysta má því,
að Jón Árnaron segi jafnan
það, sem hann veit sannast
og réttast í hverju máli. Svo
getur hlustandi dæmt sjálfur
— hugsað og ályktað sjálf-
stætt. Og er það ekki jafnan
háttur hinna beztu leiðbein-
enda og félagsmálafrömuða?
Jón Árnason mun ávallt verða
talinn í þeirra hópi.
Ingimar Jóhannesson.
955. 124. blað.
y ■_ . ... 56. Henrik Cavling: KARLOTTA
síðar steyptist brennandi í hafið. Hann reyndi ems og hann
gat að fylgjast með því, hvort hann sæi flugmanninn kasta
sér út í fallhlíf, en sá enga. Hann féll nú mjög hratt til jarðar.
Skyndilega sá hann dimman skugga með fram ströndinni
beint fyrir neðan sig. Þetta hlýtur að vera akurlendið milli
Hornbæk og Helsingjaeyrar, hugsaði hann með sér. Ékki
var hægt að liugsa sér verri stað til að lenda á en mitt á því.
Hann kippti í fallhlífarsnúruna. Nú sá hann jörðina greini-
lega, og það var því líkast sem hún kæmi æöandi á móti hon-
um með ógurlegum hraða. Hann dró fæturna upp undir sig
eins vel og hann gat til þess að taka af sér fallið eins mikið
og unnt væri. Svo nam hann við jöro og fann um leið, að
hann fékk högg á vmstri fót og fann skerandi sársauka. Svo
kastaðist hann fiatur og drógst nokkra metra eftir akrimup.,
Hann bölvaði hátt.
Þú hefir fótbrotið þig, þaut i gegnum huga hans..,Það
var hér um bil það versta, sem fyrir hafði getað komið,
Með erfið.ismunum losaði.hann sig úr fallhlífarólunum.TIon-"
um var ömögulegt að tylla í fótinn. Ilann fann mjög til .og.
fóturinn lét undan.
John Graham skimaði í kringum sig. Ef orustuflugmenn-
irnir höfðu veitt honum athygli, þá vissi hann, að þegar
mundi vera búið að gera aövart um það tH herstöðva í ná-
grenninu. Standandi á öörum fæti vafði hann fallhlífina
saman. Skógurinn var í 100 metra fjarlægð, og hann ákvað
að grafa fallhlífina þar. Hann haltrði af stað sem bezt hann
gat, en fóturinn olli honum meiri sársauka en hann hafði
reiknað með í fyrstu og hann bölvaði á ný. Jafnskjótt og
hann náði skógarjaðrmum, braut liann grein af tré og
notaði hana sem staf, gróf sfðan fallhlífina undir laufi og
berki og velti nokkrum steinum ofan á. í öðru rjóðri faldi
hann yfirfrakkann og var nú klæddur venjulegum borgara-
legum fötum. Hann fór ofan í vasa sinn og tók upp saman-
kuðlaða derhúfu. Nú var hann í engu frábrugðinn venju-
legum borgara, nema hvað fötin hans voru dálítið velkt. En
hvað ættí hann nú til bragðs að taka? Hann settist á trjá-
bol og lét það vera sitt fyrsta verk að brenna hin þýzku skil-
ríki sín. Fyndist hann með þau, voru örlög hans útkljáð.
Aðeins kænska og heppni gátu bjargaö honum úr þessu.
Það myndi með öllu túgangslaust að gera tilraun til að flýja
eins og fóturinn á honum var nú. Það mundi ekki auðvelt
fyrir hann að bjarga sér út úr erfiöum spurningum. Að
vísu hafði hann á fyrra ári lært talsvert í dönsku, en honum
var Ijóst, að hann skildi miklu betur málið, heldur en hann
talaði það. Rækist hann á Þjóðverja, sem ekki talaði dönsku,
gæti hann ef til vill blekkt hann með framburðinum, en
kynni Þjóðverjinn eitthvað svolítið í málinu, var út um hann.
Hann hafði heldur enga peninga.
John G-raham þorfði í áttina til sænsku strandarinnar.
Hvernig ætti hann að komast þangað. Það væri óhugsandi
hjálparlaust. En fyrst og fremst var honum nauðsyn að
komast brott frá svæðinu kringum Hornbæk og Helsingja-
eyri. Honum var nokkurn veginn Ijóst, hvar hann var staddur
og vegurinn uncíir brekkunni, sem hann sat uppi á, hlaut að
vera þjöðvegurinn milli Helsingjaeyrar og noröurstrandar-
innar. Ilann renndi sér niöur brekkuna og hóf göngu í áttina
til Helsingjaeyrar. Sólin var í þann mund að koma upp.
John hólt sig í kjarrinu með fram vegarbrúninni og tvisvar
sinnum, þegar hann heyrði bíla nálgast, faldi hann sig, unzj
þeir voru farnir fram hjá. í annað skiptið hafði það verið
mikil heppni, að hann sýndi svo mikla varfærni, því að
úr felustað sínum gat hann séð, að þarna var á feröinni
stór vörubíll, fullur af þýzkum hermönnum í grænu ein-
kennisbúningunum sínum. Danmörk hefir þá einnig fengið
að kenna á styrjöldinni, hugsaöi hann. Hann verkjaði stöð-'
ugt meira og meira í fótinn. Hann athugaði hann og komst
að raun um, að hann var nærri helmingi digrari en eglilegt
var af bólgu.
Þetta var sennilega í 30. smn, sem John Graham varpaði
sér til jarðar í fallhlíf og aldrei hafði hann orðið fyrir
minnsta slysi. Ef tú vill er hamingjustjarnan um það bil að
yfirgefa mig, hugsaöi hann.
John settst í skurði einum til þess að þvíla sig stundar-
korn. Honum þafði dottið nokkuð í hug, og hugmyndinni
hafði skohð upp vegna þeirrar stöðugu þrár, sem hann
hafði borið í brjósti um eins árs skeið. Þegar hann aftur
hafði danskt land undir fótum — eða minnsta kosti öðrurn
fætnum — logaði hin gamla ást hans til Karlottu upp að
nýju og af enn meiri ofsa en áður.
Hann þurfti ekki að loka augunum til að sjá hana ljós-
lifandi fyrir sér. Ætti hann að Jeita tii hennar? Þorði
hann að stofna henni í þann háska? Var það ekki alltof
hættulegt? John Graham hafði safnað slíkum glóðum elds
að höfði sér með erindum sínum í Þýzkalandi, að hann var
ekki i minnsta vafa um að Þjöðverjarnir mundu taka hann
af iífi, ef þeir næðu honum lifandi. En það var of mikil
áhætta að leita tþ Karlottu. Skynsemi hans kom þegar með.
fjölmargar ástæður því til sönpunar. En hjarta^þans var
á öðru máli. Hann þarfnaðist hjálpar. Eitthvaö varð: að gqra
við fótinn á honum, og hann gat ekki gert sér neina VQh iu»
að komast til Sviþjóöar, nema hann fengi hjáip. Karlotta
myndi þjálpa honum, um það var hann ekki í nokkrum vafa^
Hún myndi lána honum peninga. Hann þurfti aðeins að'
tala yið hana í nokkrar mínútur, og það setti að minnsta