Tíminn - 07.06.1955, Blaðsíða 4

4.
TÍMINN, þr'fijudaginn 7. júní 1955.
125. blað.
Yénlistarfélagilf Félag íslcnzkra emsömgvara
Úperan La
Sviðsmynd úr öðrum þætti.
5$5$í5S5S5$í53S5$5S5$$5$5$$55$$$5S5$$5SíÓ5$5$í^ó$55S5$5«5ðíÓ5$$5S5S^
Uppboð

Sá sögulegi atburður gerð-
ist í tónlistarlífi okkar að
Tónlistarfélagið og Félag ís-
lenzkra einsöngvara hélt
frumsýningu á óperunni La
Boheme eftir Puccini í Þjóð-
leikhúsinu á fimmtudags-
kvöldið var. Hjnn frægi í-
talski hlj ómsveitarstj óri Rino
Castagnino stjórnaði sinfón-
íuhljómsveitinni og söngfólk
inu, en leikstjóri var Lárus
Pálsson. Hafa þeir unnið hér
mikið þrekvirki og stórsigur
og skapað heilsteypt og lýta-
laust listaverk. Frá höfund-
arins hendi er mikið í óper-
una borið, Ijóoræn yndisfög-
ur lög, áhrifamikil samstill-
ing kórsins með einsöngvara
og hljómsveit, stórmerkax
raddsetningar og hljóðfæra-
ekipan, hugðnæm yrkisefni
og ágætur leikur og leiksvið.
Það er þvi sannarlega ekki
lítið færst í fang, með því að
halda þessu öllu til haga og
skila þvi þannig að vel fari.
Þetta tókst alveg prýðúega,
og atburðarásin, söngurinn
og hljómhstin streymdi á-
fram í elfu tímans án nokk-
urrar misfellu.
Þeir samlandarnir Primo
Montanari og Rino Castagn-
íno hafa blásið sterklega í þá
suðrænu glóð, sem logar und
ir niðri í brjóstum íslend-
inga, enda vermdi hún á-
heyrendum um hjartaræt-
urnar með yl sínum.
Stjórn Castagnmo var
sterk, fáguð, hnitmiðuð og
Ustræn og hann var hið sam-
einandi afl sem bar aðalhita
og þunga dagsins, enda var
honum fagnað ákaft og hjart
anlega af áheyrendum að
leikslokum.
Leikstjórnin hafði Lárusi
Pálssyni farið mæta vel úr
hendi eins og vænta mátti,
og varð allur leikurinn eðU-
legur og áhrifaríkur meira að
segja einnig hjá þeim, sem
ýmislegt hefir verið verið bet
ur tú lista lagt fram að þessu
annað en það að geta leikið.
Primo Montanari hefir
annast um söngkennslu og
æfmgu margra aðalsöngvar-
anna og kórfélaganna á þess
um vetri. Hafa þeir tekíð á-
gætum framförum und'r ör-
uggri handleiðslu hans og
kom nú árangur starfs hans
berlega í Ijós.
Guðrún Á. Símonar syng-
ur hlutverk Minni, laglegu
berklaveiku stúlkunnar aí m'k
ílli snilld. Raddfegurð henn-
ar og scngur er dásamlegur,
og hinn töfrandi tvísöngur
hennar og Rodolfo „Ástin
ein“ í fyrsta þætti mun lengi
verða m.innisstæður, enda bar i
scngur hennar að mcrgu |
leyti af.
Magnús Jónsson syngur
hlutverk skáldsins Rodolfo á-
gætlega og tókust sumir tví-
söngvar og emsöngvar hans
skínandi vel einkum í fyrsta
og síðasta þætti. Leik hans
hefir einnig stórfarið fram
og tðkst honum mjög vel upp
í síðasta þætti, en þar reynir
mjög á þann hæfúeika.
Guðmuntíi Jónssyni bregst
ekki orðið söngleikni og leik-
ur hans er emnig ágætur.
Hann fer með hlutverk Mar-
cello listmálara á heilsteypt-
an og glæsilegan hátt, og
hrífur söngur hans áheyrend
ur ávallt mjög sterkt.
|
Þuriður Pálsdóttár hefir
með hlutverki Musettu stigið
stórt skref fram á við á hinni'
listrænu þroskabraut sinni ogj
bæði leikur hennar og söng-'
ur var yndislegur.
Allir vita nú orðið að Krist
ir.n Hallsson er afburðagóð-
ur söngvari, en fyrir suma
mun það hafa verið óvænt
að hann er eúinig prýðilegur
leikari og kemur hin með-
fædda skæra kímnigáfa
honum að góðu haldi í hlut-
verki inns sérkennilega tón-
listarmanns Schaunard.
Jcn Sigurbjörnsson fór á-
gætlega með hlutverk heim-
spekmgsins Colline. Hann er
mjög athyglisverður söngvari
og hefir dásamlega raddfeg-
urð og þá miklu hljómfyll-
'ngu sem óperusöngvurum er
nauðsynleg.
Ólafur Magnússon og Gunn
ar Kristinsson syngja vel tvö
smærri hlutverk og kórmn
fór skínand1 vel með hið
mjög svo erf'ða og vanda-
sama en skemmtilega hlut*1
verk sitt.
Mönnum finnst ef til vill
að oflofi sé hlaðið á söngfólk
okkar, en sannleikurinn er sá,
að það á allt.gott skúið í þess
um efnum, því að það er
sjálft svo framúrskarandi
gott. Þó getur það tek'ð, á að
taka og mun taka framför-
um, því að engin sjást þess
merki að Það ofmetnist.
Leikur sinfóníuhljómsveit-
ar'nnar var aíbrágðsgóður,
og veitti söngíóikinu trausta
undirstöðu og stuðning.
Hefir hljómsveitinni stöð-
ugt farið fram að undan
íörnu, og má með sanni
segja að hún hafi eflst
við hverja raun.
Lothar Grund sa um íeik-
tjöld'n á mjög svo raunhæf-
an og listrænan hátt svo
sem endranær.
Fritz We'sshappel og Ragn
ar Björnsson unnu nnkið og
gott starf við undirbúning og
þjálíun söngfólks og hljóm-
sve'tar. Hallgrími Bachmann
ljósame'stara tókst sérlega
vel upp að sýna snædrífuna
Guðrún A. Símonar og
Jénsson.
Magnús
við tollbúðarhlið'ð í þriðja
þætt'. Búningaxnir voru frá
Ole Teglers í Kaupmanna-
höfn, og gerðu þe'r sitt ttl
þess að auka g'ld' óperunnar.
Tvímælalaust er þetta e'nn
stærsti sigurinn, sem unnist
beÞr í íslenzku tónlistarlífi
fram að þessu. Hrifn'ng á-
heyrenda var fádæma núkil
og fagnaoarlæt'n og lófatak-
ið hjartanleg og langvinn. EP
Pill Siguijónsson á Ingveldarstöð
um í Hjaltadal hefir sent hugvekju,
sem er dagsett 6. apríl, en hefir
orðið að bíða nokkuð vegna þrengsla
hér í baðstofunni. Bíða nú margir
eftir því að fá orðið hér og bið ég
þá að vera þolinmóða. Gef ég svo
Páli crðið:
„Oddviti Hólahrepps sendir mér
kveðju s:na í baðstofuhjali Tímans
25. marz í t.ilefni af grein, er þar
haíði áður birzt eftir mig. Ekki
get ég sagt, að mér kæmi kveðjan
á óvart. Hitt kom mér mjög á ó-
vart, að hann skyidi þurfa sex vik-
ur til að koma þeirri skipan á
skapsmuni sína, að hann mætti
vopni halda. — Oddviti virðist
telja það mjög ámælisvert, að grein
min skyldi birtast undir dulnefni,
og skal hann ekki þurfa að kvarta
undan því að þessu sinni. Ég get
gjarnan verið honum sammála um,
að réttara sé að menn skrifi undir
fullu nafni, en þar sem allir þeir,
er áður hcfðu skrifað um þetta
niðurskurðarmál, höfðu notað dul-
nefni, sá ég ekki ástæðu til að
breyta þar um.
Greinarhöfundur er mjög hneyksl
aður yfir því, að ég hafi, að hans
sögn, dróttað að honum og fleir-
um, að hafa borið ljúgvitni í þessu
máli. Mér kemur ofsi hans mjög á
óvart og ráðlegg ég honum að lesa
grein mína betur. Auðvitað er það
með öllu tilhæfulaust, að ég hafi
dróttað slíku að honum sérstak-
lega, ég sagði aðeins frá grun
manna um, að einhverjum kynni
að hafa orðið það á. Vanstillingu
oddvita út af þessum ummælum
get ég með engu .móti skilið, ef
samvizka hans er eins góð og hann
vill vera láta.
Síðan skrifar cddviti tárum döggv
að siðferðisvottorð, sjálfum sér til
handa. Ég skal að þessu sinni eng
an dóm á sannleiksgildi þess vott
orðs leggja, vil aðeins í fullri vin-
semd benda honum á, að ekki
hefði verið illa viðeigandi, að Guð-
mundur Gíslason hefði skrifað á
vottorðið sem ábekingur, og sauð-
ijársjúkdómanefnd sem vottur. Ég
mun nú geta. um eitt dæmi, sem
styður þennan áður umrædda
grun, þótt fleira komi þar reyndar
til greina.
í þingfréttum Tímans þann 29.
október síðast liðinn, segir orðrétt,
þar sem rætt er um skýrslu sauð-
fjársjúkdómanefndar til Alþingis:
„Komið hefir til álita, hvort slátra
ætti fé á nágrannabæjum Hlíðar,
en samgangur er á fé Hlíðar og
tveggja annarra bæja í Hjaítadal“.
Morgunblaðið birtir nær samhljóða
útdrátt úr scmu skýrslu. Þar er
jafnvel kveðið enn skýrar að um,
rð ekki sé um samgang að ræða,
nema við tvo bæi. Ekki er kunnugt,
að sauðfjársjúkdómanefnd hafi
gert neinar athugasemdir við þenn
an fréttaílutning, og verður því
að álíta, að blöðin hafi farið rétt
með.
Sannanlcgt cr, að þessar upplýs-
ingar í skýrslunni eru tilhæfulaus-
ar með öúu, og ólíklegt má telja,
að nefndin hafi ekki haft að þeim
einhvern heimildarmann, því að
varla verður því trúað, að nefndin
sjálf eða sérfræðingur hennar, hafi
slíka skáldsagnargerð fyrir tóm
stundaiðju. Samkvæmt framan-
sögðu bendir allt til, að þarna hafi
einhver cjjekkituþ Skugga-Sveinn.
borið alvarlegt ljúgvitni um höf-
uð atriði málsins.
Ég lét snemma í vetur spyrjast
fyrir um það hjá framkvæmda-
stjóra sauöfjársjúkdómanefndar,
hvaða heimildir hefðu ráðið úrslit-
um í þessu máli, og hverjir heim-
ildarmenn hefðu orðið. Fram-
kvæmdastjórinn færðist undan að
svara, en gaf þó í skyn, að ein-
hverjir úr hreppsnefndinni hefðu
komið þar við sögu. Ég hefi ekki
aðstöðu til að fullyrða neitt um,
af hverju þögn hans stafar, en
varla getur talizt goðgá að geta
þess til, að framkvæmdastjórann,
sem almælt er að sé maður frið
samur cg hógvær, hafi þá þegar
verið farið að gruna, að ekki væri
hreint mjöl í pokanum, og því vilj
að, úr því sem komið var, láta
þögnina hylja aðdraganda máls-
‘ins.
Nú er það vitað, að enginn hrepps
nefndarfundur var haldinn um
málið, og fullvíst, að sumir nefnd-
armenn hafa þar hvergi nærri
komið. Hins vegar er vitað, að odd-
viti hafði þar mikil afskipti, bæði
gagnvart sauðfjársjúkdómanefnd og
þá ekki síður heima í héraði. Gæti
hann áreiðanlega með góðri sam
vizku, gert að sínum orðum crð
Víga-Glúms, er hann sór fyrir víg
Þorvaldar Króks, eftir orrustuna á
Hrísateigi: „Ek vark at þar, ok vák
at þar, ok rauðk at þar odd ok
egg, er Þorvaldr Krókr fékk bana“.
Oddviti mótmælir þeim ummælum,
sem ég sagði, að eftir honum væru
höfð, varðandi samgang fjár á
Hlíð og Hólum, en sér þó ekki
ástæðu til að hafa þau rétt eftir.
Sjáanlega veit hann, aJS hægt er
að mótmæla ummælum, sem falla
í einkaviðræðum og ætlar að nota
sér það. Ég læt lesendur dæma,
hvort það sé í samræmi við þá
„drenglund" og „karlmennsku" sem
hann telur, sjálfsagt með réttu, að
mig skcrti svo tilfinnanlega.
Um þetta atriði hefi ég það eitt
að segja, að ekki hefir oádviti sagt
þetta í minni áheyrn, en ég hefi
það eftir heimildarmanni, sem ég
veit, að oddviti Hólahrepps mun
hugsa sig tvisvar um, áður en hann
lýsir hann lygara.
Af sérstökum ástæðum nafngreini
ég ekki heimildarmanninn að þessu
sinni, læt nægja að minna oddvita
(Framhald á 7 siðuj.

veröur hald'ö vig Hjörtskot á Hvaleyri v'ð Hafnar-
fjörð mánudaginn 13. júní n. k. og hefst kl. 4 e. h. —
Þar verða seld'r 70—80 hestburðir af heyi, rakstrar-
vél, hestvagn, aktýgi og önnur landbúnaðarverkfæri o.fl
Greiðsla við hamarshögg.
Bæjarfógetiiin í Hafnarfirði.