Tíminn - 14.12.1955, Blaðsíða 5

—<■
TÍMINN, miðvikudagími 14. desember 1955-
5.
2§5. bla'ff.
:Þar sem sjómaðurinn stígur
á'j land M hafnarferjunni og
finnur fyrstu -snertingu borg-
ai'innarTbláSá við auga fagrar
býggingar og húsarústir, sem
hann styttir sér leið yfir, og
hann heldur áfram upp dá-
litla brefcku, framhjá minnis-
merki Bisroarks og er brátt
staddur á Heeperbahn, aðal-
gotu hinnar frægu St. Pauli
í Hamboig. Við þessa götu
eru samaðkórhnir skemmti-
staðir af flestum stærðum og
gerðum, ailt frá htlum bjór-
stofum, til stórra og dýrra
cfánshúsa, með tuttugu manna
iiljómsveitú'-:-Meðan sól er á
iofti er hér allt frekar rólegt
og enginn asi á neinu. Þetta
gáeti eins vel verið miðlungs-
verzlunargata með sínar skó
b’óðir, myndabúðir, leikfanga
búðir og matarbúðir, en þegar
kvölda tekur fá hlutirnir á
sig annan blæ og um leið og
skyggir ljóma.neónljósáskiltin
um alla götuna og skrautlega
klæddir dýraverðir dansstaö-
anna setja svip á umferð.ina.
Fólkinu fjölgar jafnt og þétt,
og þetta er mest skemmti-
ferðafólk víðs vegar að komið,
því að frægð skemmtihverfis
hins Heilaga Páls fer víða um
lönd.
Peningaskipti-
Hérna er líká. mesti sægur
af körlum, sem - bjóðast td að
skipta peningum fyrú' útlend-
ingana, en það er víst bezt að
hafa sem minnst afskipti af
þeim. Svo er innan um slang-
ur af sjómönnum, sem eins og
við, eru komnir hingað tU þess
að eyða aurunum og sjá lysti-
semdir þessarar ágætu borg-
ar og það er ekki úr vegi að
litast um og slökkva sárasta
þorstann í íeiðihni. Við för-
um fyrst inn í litla bjórstofu
í hliðargötu- Þar situr öidruð
kona fyrit inhan barinn, og
hún rís upp frá handavinn-
unni, þegar við kogium inn.
— „Tvo öl“, og bjórinn kemur
á borðið og er greiddur við
móttöku.; Þetta er hreinleg,
lítil ölstbia; myndir á veggj-
um, borðin hvitskúruð, eng-
inn íburður. Þegar við göng-
um út, mætum við tveimur
skipsfélögum í dyrúnúm. Hér
koma viðsfciptavinirnir, fá sitt
öl og hálda svo áfram að rölta
um göturnar, eða inn á næsta
veitingástað' og það gerum við
núna, þyí að Zillertal verður
fyrir váíúiu. Þar inni leikur
lúðrasveit íyrir dansinum og
lúöurþeytárarnir eru í stutt-
buxum og með hatta fjöðrum
skreytta1, að bæheimskum sið.
Við tyllum okkur við tréborð
í sveitast.il og þegar „upp-
vörtunin" kemur, sjáum við,
að einnig hún er í þjóðbún-
ingi Bæjsra* <y§ með skraut-
legan klút á höfðinu. Lúðra-
sveiÞn . sjpilar marza og valsa
og' fólkið' dánsar og er kátt.
Hér er samgji^comið fólk á
ýmsum aldri,; en flest er það
rtiiðaldra eða eldra. Þó eru
úinglingar innanum en sýni-
lega í fylgd með foreldrum
eða öðrum skyldmennum.
Stúlkan kemur með bjórinn
pkkar, og þetta eru pottkrúsir
með handfangi. Klukkan er að
verða tólf og söngur og dans
í fulfu fjöri. Músíkin þagnar
andartak, hljómsveitarstjór-
ínn hrópar ,,Miðnætti“ og allir
sem áður sátu, taka sínar öl-
krúsir, kiifra upp á borðin og
dansa þar. Þetta er hið mesta
grín, þv.í ao margir eru feitir
og rúmjrekir á borðunum,
á'nda eki'i fayst við að einn og
einn vérði að hoppa niður á
gjólf, áður en þessum miðnæt-
tírdánsi' lýkur.
Hið v>rðo!egasta samkvæmi
Við höfi;m séð nægju okk-
Sveirm. Sæmimdsson, rafvirki:
HAFN
ar af þesssu í bili og leggjum!
leið okkar yfir Reeperbahn
inn á samkomuhús, sem heitir
Allotria. Hér eins og á ZUlert-
al, er mestmegsis’ hjónaföik,
sumt með börn sín með sér
og þetta er hið virðulegasta
samkvæmi. Allotria hét áður
Alcasar eftir spönsku virki,
sem - varð ákaflega. frægt í
borgarstyrjöldinni - þar árið
1936. En efti.r uppgjöf Þýzka-
lands í síðari heimsstyrjöld-
inni, þótti forráðamönnum
þessa hótels ekki fýsilegt að
hafa nafn, sem minntí svo
mjög á nazista, og nú er All-
otria fræg fyrú’ góðar sýnmg-
ar ýmiss konar trúða og loft-
fimleikamanna.; Næáti staðúr,
sém við heimsækjum,- er hér
skammt frá óg -heitir Lausen.
Þetta er mjög vistlegur salur
með þægúegum sætum, og hér
er léikinn jazz af átján
manna hlj ómsypit, en það er
strax auðséðr að hér ríkja
aðrar venjur og önnur við-
horf en á hinum stöðunum.
Þær gefa okkur auga.
Þjónarnir ganga hnakka-
kerhr fram og aftur og vel
klæddir karlmenn og fagur-
lega skreyttar og málaðar
stúlkur dansa, og við veúum
því einnig athygli, að sumar
stúlkurnar dansa sáman. Á-
kaflega virðulegur umsjónar-
maður vísar okkur til sæfis,
og ennþá uppstroknari þjónn
færú okkur vínskrána. Það er
víst kominn tími til að smakk-a
vinsælasta drykkinn, og við
fáum romm í heitu. Þarna j heldur lítið að gera.
hinum megin eru tvær stúlk |
ur að gefa okkur auga, en vú5 i
látum sem við sjáum það \
ekki, að mmnsta kosti ekki tú
að byrja með. Annars getur
vel verið, að þær séu að horfa
á náunga viö næsta- borð, því . , _ _
hér er margt urn mann- ' axUiynda6ain!0,
Kaffiliúsíð LAUSEN er mikið sóttur og vel þekktur skemmti-
staður í Hamborg. Ljósm.: Sv. S.
tú Bremen. Amerísku skipin, að hér er sími á hverj u boröi.
koma þó allcaf þangað. ViðjÁ.miðju borðinu er súla með
bjóðum vinkonu okkar aftur! tilhéýrandi símanúmeri og
í glasio, en hún vúl heldur sést langt að. Þessi þægindi
kaffi. Tvær stúlkur dansa villt
an jitterbug fyrú framan borð
ið okkar. Þær stunda sömu
afcvinnu og Jane, en það er
orð að sönnu
að
inn og stöðugur
fólks út og inn.
Okkur fer nú að langa til
í að skoða fleiri staði og auk
þess er ekki íallegt að tefja
j fyrir „vúmandi“ fó.lki, svo við
jkveðjum vúikonu okkar og
göngum út. Þarna stendur
sem fyrir
straumur
Ein við borð.
En þarna situr ljómandi lag
leg stúlka ein við borð og
stríö var talið eút það bezta
i Evröpu. en nú er það aðeins
svipur hjá sjón.
Gamlar lokaðar götur-
; Það er margt fólk á götunni
, , , . , ; þó að kiukkan sé tvö eftir
drekkur kaffi. Ekki er oregl- miðnætti og nú er bezt að
anáhennú Viðbendumþjón-|skoóa dálítið> sem ekki er á
inurn að koma og um leið og j kvgrju strái, en það er gata
hann fæi tvö mörk svo lítið j nefnd Herbertsstrasse. Gatan
ber á, er honum gert skiljanj er lokuð j báða enda með grá.
legt, að sú, sem situr þar. svo j um járnhlerum, en þó er
einmana, sé velkomin að borð-jkœg.t að ganga inn um dyr,
uiu okkar. Hann lætui ekki | sem þanilig er fyrir komið, að
segja sér það tvwvar og eftújekki sést innfyrir nema fara
andaitak situr hún hjá okk | alveg að portúiu. Það er siang
ur.. Hún heúir Anka og er tím, U1; aí karimönnum effcir endi_
tvítugt. „Annars er æg-köll-|lan9-.ri götunnÍ, og þeú
uð Jane“, segú hún. „Mérjað þinga yið
finnst það betra.“ Við gerum j
eru óspart notuð af gestunum,
einkanlega eftú uð menn ger-
ast fcehhdú og ófeimnú. Síma
hringingaa' hljóma í sífellu
að í kvöld er og það er bezta skemmtun að
sjá, hvernig þetta gengur. Við
næsta borð er maður að tala
í síma og reynú áð 'koma auga
á stúlku þá, sem hefú hrihgt
til hans, en vúl ekki segja,
hvar hún situr, en hann talar
hátt bjagaða ensku svo að
við heyrum, að samtalið snýst
um útUt og háralit stúlkunn-
ar. Auk þess vill hann bjóða
upp í dans, en það er ekki
hægt um vik. Stúlkan vill eng
ar upplýsúigar gefa. Hann
snýr sér í allar áttir, í von
um að sjá stúlkuna, en það
eru margir að tala í síma og
við erum farnú að brosa. Hann
hendir símatólúiu á borðið
og snýr sér að okkur með ó-
prenthæfu orðbragði og nú á!
norsku. Við segjumst auðvúa'ð
ekki hafa vitað, að hann væri
Norðmaður og það hrífur,
hann kemur til okkar og sest.
og er orðúm vinur okkar með
sama. Olaf heitú hann og
bölvar Þjóðverjum og öllu
þýzku. Við tökum skál saman,
en hann segist verða að fara
um borð. Hann á vakt klukk- ;
an fjögur. Við verðum Olaí
samferða út, og hann fer um'
borð, en ennþá er ef-tir aðj
skoða stað, sem heitú; Lúleput'
og þangað höldum við. ;
Nótt freistinganna.
Hljómsveitin er hætt að'
leika í aðalsalnum, en í htlum
hliðarsal er enn spúað' á harm-.
óníku og tromma lamin, þó
að seúú sé. Hér inni er..hið ó-
trúlegasta samsafn, af ýms-j
um þjóðernum og litarþætti.j
Hingað koma virðulegir borg-'
arar í kjól og hvítu. Hafa aúð'.
sjáanlega verið að skemmta,'
sér á dýrari stöðum fyrri hlutá;
nætur, og við hhð þeúra get-
ur að líta þreytta þjóna og.:
hljóðfæraleikara, vændiskon-
ur á ýmsum aldri, betlara og
svo mætti lengi telja. En það'-
er sama hvað þetta fólk hefir
gert í nótt eða á eftir að-gera.
Þreytusvipur hvílir nú yfir
því, og margú dotta fram á'
borðin. Innst í salnum eru;
borðin í básum og þeú veúa.
afdrep fyrir forvitnum augum,,
enda er kært með ýmsum, erl
þar sitja. En tromman er knúj
in og harmóníkan sendú sína’
seiðandi tóna yfir salinn,'
„Nótt freistinganna“. Mér
verður lúið að næsta borði, ogj
sé að ung stúlka er sofnúð
fram á handlegginn. Það fær-
ist ró og friður yfir svipinn,
eitthvað, sem ekki á heima í
þessu umhverfi. Þannig sofna.
margir frá nótt freistmganna,
j afnvel hér í Mnni frægu gleði
borg. í nótt höfum við séð
örlítið af lífinu hér. Við hóum
í bíl og ökum um borð- Á morg
un er dagur vinnunnar og;,
stritsins, en að honum lokn-
um ganga menn og konur um
Reeperbahn að nýju og ljósin
ljóma jafnskært og áður yfir
St. Pauli, — borg freisting-
anna.
eru
stúlkur, sem
w ,,-iligSja þarna í gluggunum og
þa athugasemd að það se ekkú fyri, innan þá> mismunandi
þýzkt nafn, en.hún segist hafa
verið gift Eng-leildingi og bú-
ið í Englandi í eitt og hálft
ár, en svo var það búið- Jane
átti son, tveggja ára gamian,
og hann var á barnaheimúi.
„Ég er búin að vera með Am-
eríkana í sjö mánuði, en hann
fór í síðustu viku, en eigið
þið ekki eitthvað að reykja?“
Við bjóðum smyglaðan
Chesterfield. Drykk? „Jú,
takk.“ Hún vúl gjarnan einn
gráan. Ég spyr, hvernig at-
vinnan gangi, og hún segir að
það sé of lítið að gera. „Of fá
skip og auk þess eru þessar
þarna að eyðileggja allan
„busmess", og Jane bendú í
átt til þriggja stúlkna, sem
eru nýkomnar inn. „Þessar
stelpur eru hér í sumarfríi, og
þær halda sig eiga hvern karl
mahn, seiú kemur hér inn.
Nei, ég er að hugsa um að fara
mikið ■ klæddar, sumar aðeúis!
í Evuklæðum- Ekki verðurj
með sanni Sagt að þær séu j
allar fallegar, en þær eru stolt j
ar á svip, verða æfar, þegar
tilboðum þeirra um blíðu er
ekki sinnt og senda okkur tón
inn. Nú fara þessar lokuðu
götur Hamborgar að leggjast
niður, því oð nýlega sam-
þykkfci borgarstjórnin að eng-
ar nýjar stúlkur mættu taka
upp þessa atvúinu, eins og
hún er stunduð þarna í stræt
‘nu. Ekki er að sjá að meira
sé. að aera hjá bessum döm-
um, heldur en þeim, sem við
hittum a t.ausen áðan.
%
Af bókum íslenzkra höfunda, sem komið hafa
út nú fyrir jólin hafa þættir
Halidóru B. Björnsson
EITT ER ÞAÐ LAND
vakið óskipta athygli listunnenda, fyrir
nýstárleik og fágaðan þokka.
Umsagnir:
„Halldóra B. Björasson er áður kunn fyrir ljúf og fágætlega
listræn Ijóö. Nú fcemur hún á óvart með bók um ævintýri bernsku.
sinnar í heið'ardalnum, svo fágaða að stíl og frásagnarhætti að
unun er að. — Því að það dreg ég af ýmsu, að þarna sé sagt.
frá atvikum og- ævintýrum eins og þau raunverulega voru.“
J. H.
Eókin „spegtar okkur eitthvað nýtt frá þessu gamla íslandi. sem
ég héit að' væri sloppið okkur úr greipum, en er enn til, frá
sveitinni þess og börnum þess, sem leika sér með leggi og völur
og yrkja vtsur undir gömlum rímaháttum. — Bókin er skrifuð
á hnittnu auðugu máli, sem þeir kunna, sem aldir eru upp. í sveit
'x ís'andi." .
Drífa Viðar.
Sími á liverjn borði.
Við förum út um hliðið á
húiúmænÖú'gÖhfíiháf-'ög^úéggj
um leið okkar úin á stað, sem
Mehrer heúir og hefir þa'ð
tú. sírrg ágaétis ásamt fleúuússssssssssssssssssssssssssssissssssssssssísssssssssíssssssssssssssssssaá