Tíminn - 26.02.1956, Blaðsíða 9

ajMINNT sPnnudagiim 26~. fcbruar 1956.
3 í' i' f!
Effir HANS
MARTIN
47
áttu. En þær kenndir, sem hún
hafði vakið í brjósti hans,
voru enn ekki með öllu dauð-
ar og bærðu á sér að nýju,
þegar hann heyrði hvíslandi
raddir þeirra niðri.
Margot var fögur í morgun-
sloppnum sínum, þegar hún
kom upp á herbergið hans
morguninn eftir og færði hon-
um morgunmat, meiri og betri
en hann hafði augum litið í
herrans háa tíð.
— Þetta er dálítið, sem Joop
náði úr birgðabúri Þjóðverja,
sagði hún vandræðalega.
Bernard hló og sagði háðs-
lega: —I Fröliche Weihnacht
en.
— Hann var hjá mér í nótt,
hélt hún feimnislega áfram.
Finnst þér, að það hafi verið
rangt, Bernard?
— Ef ykkur þykir vænt
hvoru um annað . . . , svaraði
hann enn vandræöalegri en
hún. Auk þess kemur mér það
ekki við.
— Jú, Bertie, meira að segja
mjög mikið, því að nú ert
þú faðir minn . . . Finnst þér
það leiðnlegt?
— Nei . . . Hann snéri sér
snöggt undan og fann sára
löngun til að gráta.
— Við ætlum að gifta okkur
þegar Holland verður aftur
frjálst. Jooop er læknastúd-
ent. Hann er tilbúinn að ganga
undir embættispróf. Hann
vinnur núna á sjúkrahúsi, sem
fullgildur læknir. Þar eru einn
ig þýzkir sjúklingar, svo að
hann fær leyfi til að fara
frjáls ferða sinna. Það kemur
sér vel þegar dreifa þarf
skömmtunarseölum. Þá er
hann læknir, sem fer í sjúkra-
vitjun. . . .
— Ætlar Joop einnig —
sem læknir — að vera gætinn
gagnvert þér?, vorgaði Bern-
ard sér að segja.
Margot kinkaði kolli og roðn
aði upp í hársrætur.
— Það væri glæpur að eign
ast barn á þessum tímum —
enginn matur, skyrbjúgur og
skemmdar tennur. Hugsunin
ein um þann möguleika vakti
með henni andúð.
— Margot — en þá einu
sinni: Gleðileg jól.
Hann breiddi út faðminn og
kyssti hana á báðar kinnar.
Hún hjúfraði sig upp að hon-
um eins og barn. Djúp ham-
ingjutilfinning gagntók hann.
Joop aflaði Bernard pant-
ana að málverkum, sem
greidd voru háu verði.
Það olli honum samt mik-
illa erfiðleika og gremju, að
hann gat ekki málað þessar
myndir á sinni eigin vinnu-
stofu, heldur varð hann að
fara til þeirra manna, sem
hann átti að mála og vinna
í illa lýstum dagstofum. Hon-
um gekk seint við þessa vinnu,
enda var hann ekki aðeins
máttfarjnn af fæðuskorti
heldur fannst honum hann
iíka vera illa klæddur og ó-
hreinn. Varð því oft að hætta
í miðju kafi og fara heim, eftir
að hann hafði samið um,
hvenær hann skyldi koma
•■næsta dag. En það henti þá
líka stundum, að hann sagði
við Margot: — Viltu ekki fara!yíja sér. Þau voru dauðþreytt
fyrir mig þangað og segja, aö eftir langan vinnudag. Bern-
ég geti ekki komið í dag.
Joop kom ýmsu til leiðar,
sem gekk kraftáverki næst,
í litlu íbúðinni þeirra. í lækna
töskunni sinni færði hann
þeim olíu á lampann, raksápu
og vítamíntöflur. Hann kom
með kjötafgang handa Snúð
og stundum líka brauð og
fleira góðgæti. Hann gat líka
ard var þreyttur í fótunum
af því að standa við málara-
grindina, og hann sveið í aug
un. Joop, sem alltaf hafði
fleiri og fleiri sjúklinga til að
annast, virtist of þreyttur til
að geta sagt nokkuð. Margot
hafði verið í hinum leynilegu
leiðöngrum með skömmtunar
seðla, óleyfileg fjölrituð frétta
sagt þeim, að árás Þjóðverja I blöð, og þess utan þurfti hún
við Maas heföi verið hrundið j að elda matinn og halöa hinu
og að þeir væru nú hvarvetna í kuldalega húsi hreinu. Hún
á undanhaldi. Bernard geðj-|sat oftast og dró ýsur þar til
aðist mjög vel að Joop og kall i hún féll í svefn. Þá lögðu karl
aði hann oftast kraftaverka- memrirnir hana í rúmið, og
lækninn. Honum gat hann
trúað fyrir áhyggjum sínum
og vonbrigðum.
Smiði nokkrum tókst að
tengja rörbúta við arininn í
stofunni, og gera hann starf-
hæfan á ný, og það heppnað-
ist líka aö ná i dálítinn eldi-
við. Nú gat Bernard haft fyrir
myndina hjá sér í stofunni,
þar sem hálfrökKúr var á
vegna þess að lök voru breidd
fyrir neðri helming glugg-
anna. Gamalkunn, gleði sagði
aftur til sín, þegar fyrsta til
raunin heppnaðist.
Þetta varð mjög góð mvnd.
Nú fékk hann meira að gera
. . . hvert starfið á fætur
öðru. Bernard Beninga, hinn
þekkti málari og rithöfundur,
þurfti á hjálp að halda . . .
Eftirlit Þjóðverjanna með
listamönnum haföi minnkað
þegar í september, og margir,
sem áður höfðu afneitað list-
inni, unnu nú að henni opin-
berlega.
Snemma morguns hinn
þriðja marz heyrðist þrumu-
gnýr í fjarska. Bernard veitti
honum ekki sérstaka eftir-
tekt, þar sem svo virtist, sem
þetta væri ekki annað en ein
af V-sprengjunum, sem send-
ar höfðu verið frá London
með stuttu millibili síðan i
septembermánuði, jafnt nótt
sem dag. 51
En þrumugnýrinn hélt á-
fram, og hann heyrði Margot
koma hlaupandi upp stigann.
— Bernard, hrópaði hún. í
rödd hennar mátti greina
dýpstu skelfingu.
Úr þakglugganum sáu þau
þétta, svarta reykmekki stíga
til lofts í Haag... þeir stigu
hærra og hærra, og breiddust
óðfluga út.
Nokkrum stundum síðar
komu fyrstu flóttamennirnir.
Þeir kváðu allt hverfið við
Bezuidenhout hafa verið lagt
í brennandi rústir af sveit
enskra sprengiflugvéla. Um
kvöldiö skýrði útvarpið svo frá
að þetta hefði veriö gert af
leiöinlegum misskilningi . . .
Það var Joop, sem kom og
breiddu yfir hana teppi eð'a
yfirhafnir . . .
Nú gæti varla liðiö á löngu,
sögðu þeir við sjálfa sig, og
svo sátu þeir og smáblunduðu
við kaldan ofninn.
Vesturveldin og Rússar rudd
ust inn í Þýzkaland frá báð-
um hliðum. Dag og nótt drundi
í sprengjuflugvélum og hvein
í V-sprengjunum. Menn voru
orðnir hávaðanum svo vanir,
að þeir voru hættir að taka
eftir honum, og héldu áfram
vinnu sinni eins og ekkert væri
um að vera. Þrátt fyrir þreyt-
una, hélt hugsunin um vænt-
anlegt frelsi kjarkinum við.
Bernard átti erfitt með að
vera þolinmóður. Á næturn-
ar lá hann vakandi, og hug-
leiddi hvernig hann ætti að
fara að því, að flytja í húsið
sitt aftur, hvernig hann ætti
að hengja málverkin upp,
korna skxifborðinu fyrir, stilla
upp málaragrindinni. Að vor-
lagi myndi það ekki hindi’a
hann í að starfa þar, þótt
margar rúður vantaði í glugg-
ana, og svo var líka hægt að
stinga pappasnepli í verstu
götin.
Visna laufið í garðinum og
hálmurinn úr hesthúsinu var
ákjósanlegt eldsneyti.
Bernard fékk meira og
meira að gera, og jafnóðum
SÁPUVERKSM IÐJAN SJ OFN, AKUREYRI
Hiarfens þskkir fii siira
og sýndu hiufiokninsu viS
þeirra mörgu, er veittu okkur
sndiát cg útför foreidra okkar,
hjátp
K‘£í!déru Einarsdóitur
og
Sverris Ormssonar,
Kaldrananesi.
B5rn hinna Sátnu.
Mcöir okksr.
Margréí Jónsdótfir
frá Hamraendum,
verSur jarSsungin frá Fossvogskapeltu mánud. 27. þ. m. kl. 13.30.
Athöfninni í kirkjunni verEur útvarpaS. — Þeim. sem vildu minn-
ast hinnar iáfnu, er bent á SíysavarnaféEag íslands.
Börn hinnar tátnu.
Á KVENPALLI
GESTKOMA
Hvar á landinu, sem við gegn-
um húsmóðurskyldu, í sveit eða
kaupstað, mun okkur vera það sam
eiginlegt, að ein helzta skemmtun
okkar sé sú, að hitta vini og kunn-
ingja og spjalla saman stundar-
korn, draga í spil eða una við eitt-
hvert annað tómstundagaman.
Við viljum taka þannig á móti
gestum, að þeir finni, að þeir séu
velkomnir á heimili okkar, og vilj-
urn helzt ekkert til spara að sanna
þeim gleði okkar yfir gestkom-
skýrði frá þessu. Ásamt hon- U1™eð hyerju finnst okkur að við
um horfðu þau út um þak-
gluggann. í fjarska var himin
inn eldi’auður. Dálítið ösku-
regn féll yfir þau . . .
Dagarnir urðu lengri, og
menn fundu á sér, að frelsið
nálgaðist. Það veitti aukið
þrek, þrátt fyrir sult og vos-
búð.
Margot, Bernard og Joop
sátu oft saman í myrkrinu við
ofninn, og létu daufa logana
fáum bezt tjáð þeim fögnuð okk-
ar? Með veitingunum, sem við ber-
um á borð.
Það er óneitanlega hátíðlegt að
setjast að vel búnu borði í hópi
góðkunningja, og sízt af öllu vildi
ég óska þess, að íslenzkar húsmæð
ur afræktu gestrisnina, en hóf er
bezt í hverjum hlut.
Fyrir alla muni, gerum okkur
dagamun, höldum veglegar veizlur
við meiriháttar tækifæri — ef við
höfum efni á þvi — eri éigúm við
ekki að stilla því í hóf, sem við
við hin
veítum gestum okkar
minniháttar tækifæri?
Erlendis mun óvíða lögð jafn
mikil vinna og íjármunir í gesta-
móttökur og hér. Þar finnst mér
aftur á móti að ég hafi séð and-
stæðar öfgar, þegar veitingarnar
hafa ekki verið annað en mola-
kaffi eða vínglas, þrátt íyrir það,
að húsfreyjan vissi geslkomuna
fyrirfram. Nei, það sem mig lang-
ar að minna á. er þetta: Húsfreyj-
ur nútímans sinna 'lestar heimilis-
törfum sínum aðstoðarlaust og
riargar stunda einliver störf utan
heimilis. Auðvitað höfum við víða
vélar til a'ö létta okkur rtörfin,
;n ekki geta þær allt gert. Konur,
:cm eiga ung börn, eru oít ákaf-
!ega bundnar v:ð heimilið og er
þá enn meiri' þörf á þeirri íil-
breytni, sem gestkoman er þeim.
Margar húsfreyiur hugsa of mik-
ið um hvað þær geti verið „þektkar
(FTamhaid á 8 c;ou.)
Ef kjólefnlö er skemmtilega myristr-
a5, þá þarf sniðiS ekkr a5 vera
margbrcíiS. Kjótiinn á þesrari mynd
sr úr bcmu!larb!endingi msS upp-
híeyptu mynstri.