Tíminn - 03.03.1956, Blaðsíða 9

TÍMINN, laugardaginn 3. marz 1956.
Effir HANS
MARTIN
52
gripunum, svaraöi hún:
— Uss, þetta gamaldags
drasl.
Soífía bar nú litla pokann á
sér n'ótt og dag.
í fangabúðum karlmann-
anna sá læknirinn fyrir betra
fæði. Þar var útbýtt vítamín
töflum, og Walter, sem stund-
um gat smyglað inn til sín
tóbaki, skipti á því og slíkum
töflum. Hann varð horaður og
slappur, en fékk enga sjúk-
dóma.
Þeir höfðu spil og bækur.
Og í útvarpinu, sem var falið
á góðum stað undir gólfinu,
hlustuðu þeir daglega á ástr-
ölsku útsendingarnar. Amer-
íkumennirnir nálguðust frá
einni eynni til annarar. Skyldu
þeir ráðast í að frelsa Austur-
Indíur, þegar þeir hefðu lokið
við Filippseyjar?
, Maí og júní liðu. Nú ætti
sykurupplskeran að fara að
byrja, hugsaði Walter. Hver
skyldi nú sjá um að planta
á hásléttuna, og hver sá um
úppskeruna? Og hvernig
skyldi líta út í verksmi'ðjunum,
þegar enginn Evrópumaður
hafði eftirlit með þeim?
Júlí leið. Ameríski flotinn
hafði ekki lagt leið sína til
Austurindía.
Svo féll kjarnorkusprengjan
á Hiroshima í ágúst. Þulurinn
skýrði frá þvr með óttasleg-
inni röddu.
— Ein í viðbót, sögðu menn
sín á milli — þá gefast Japan-
ir upp.
Nokkrum dögum seinna féll
sú næsta, og lagði Nagasaki
í auðn.
Einu dægri seinna var skýrt
frá því í útvarpinu, að Japanir
hefðu gefizt upp. Það var 23.
ágúst, 1945.
Þennan dag var ekkert
nafnakall. Flugvél flaug lágt
yfir fangabúðirnar. Hún hafði
rauða, hvíta og bláa hringi á
vængjunum, og úr henni var
varpað niður þúsundum litiiJa
miða í sömu litum. „Japanir
eru sigraðir — verið hug-
hraust“.
Nú dönsuðu hinir veiklulegu
menn, sungu og veifuðu..Hlið
ið stóð opið, verðirnir voru
á bak og burt. Innfæddir
streymdu inn.
A meðal þeirra var mandur-1
inn. Hánn var orðinn gamall
og gugginn. Hann beygði sig
djúpt með höndina á enninu.
— Tabeh, tuan.
— Tabéh, manduv. Walter
rétti honum höndina. — Get-
um við farið til njonja og Marí
önnu?
— Ég skal vísa yður leiðina.
Þegár bréfmiðarnir í holl-
ensku litunum svifu niður yf-
ir kvennafangelsið, stóðu kon
urnar einmitt í röð til þess að
ná sér í heitt þvottavatn. Það
var enginn til áð hafa eftirlit
með eldhúsinu, og skyndilega
hrópaði ein kvennanna: —
Verðirnir eru farnir, hliðið er
opið.
Allar lögðu þær frá sér ílát
in, og híúþu .út á götuna til
hins endurfengna frelsis.
Nema Marianna. Hún tók
f. s.. s'v:,: .! ý.Lj'J
eitt stærsta ílátið, og fyllti það
af sjóðandi vatni. Því að í bygg
ingunni við hliðina hafði hún
komið auga á hermanninn,
sem eitt sinn barði hana með
svipunni. Hún stóð eins og
köttur við hornið, og beið eft-
ir honum. Þegar hann gekk út
á skyrtu, og stuttum buxum
og aðeins með ilskó á fótum,
skvetti hún vatninu yfir hann.
Maðurinn æpti af sársauka, og
ætlaði að ráðast á hana, en
hún hélt fast í bæði handföng
ílátsins, og sló því í höfuð hon
um. Maðurinn hneig niður
stynjandi og spýtandi.
Maríanna skellihló og sló sér
á lær. Svo hljóp hún út í gegn
um hliðið. í nærliggjandi götu
fann hún móður sína. Siti, bog
in í baki og veikluleg, studdi
hana.
— Við skulum koma aftur
til fangabúðanna, sagði hún
ásakandi við Soffíu, — mand-
ur kemur þangað og sækir yð-
ur.
Maríanna leyfði þeim að
faðma sig. Hún hló enn.
— Mamma, farðu ekki aft-
ur. Japaninn, þe§si skepna,
sem sló mig með svipunni hef-
ir fengið fyrir ferðina. Ég
skvetti á hann sjóðandi vatni.
— Maríanna, ertu ekki meö
réttu ráði? Ætlar þú að koma
okkur í hættu á síöustu stund?
— Við förum ekki aftur,
æpti stúlkan upp. — Hélzt þú
að ég væri svo vitlaus, að ég
hefði ætlað að láta sjá mig í
fangabúðunum aftur? Við
verðum að fara til Lembang.
— Við getum það ekki. Ég
þoli alls ekki þriggja tíma
gang.
— Siti getur áreiðanlega
fundið einhver ráð, er það ekki
Siti? Prawiro getur komið með
vagn. Sjáðu, þarna er Walter
frændi með mandur.
Walter mældi hana út með
augnaráðinu. Hún var orðin
fullvaxin kona, falleg, aðlað-
andi, og eitthvað hafði hún
hættulegt við sig, eins og dýr
hafa stundum.
— Góðan daginn, Walter
frændi. Mamma bíður þarna.
Hún tók í hönd honum, og
dró hann yfir götuna.
Hann þekkti Soffíu aftur,
af því að hún stóð hjá Siti.
Bólgnar kinnarnar þrýstu aug
unum saman og gerðu andlitið
að einni grettu.
— Elskan mín, sagði hann
og þrýsti henni að sér.
— Hræddi ég þig? spurði
hún hnuggin. Walter svaraði
ekki. Hann kinkaði kolli til
Siti yfir öxl Soffíu. Þau stóðu
óráðin á götunni, og nú
streymdu að kínverskir kaup-
menn með ávexti og föt og
buðu fram þjónustu sína.
— Komið þið, sagði Marí-
anna. — Við skulum fá ein-
hvern þessara litlu vagna og
aka heim til Lembang.
— Getum við það, mandur?
Húsvörðurinn þagði.
— Hávaxni Japaninn býr í
húsinu, tuan.
— Hann býr þar ekki leng-
ur. En hvernig komumst við
þangað?
— Prawiro er á leiðinni-með
vagninn yðar. Hann ætlaði að
reyna að koma hestunum
hljóðlega út úr hesthúsinu.
•—- Við skulum bíða í þínum
fangabúðum stakk Walter
upp á.
— Æ, nei, Soffía þrýsti sér
angistarlega að honum. — Við
þorum því ekki. Maríanna er
nýbúinn . . . Hún lauk exki
við setninguna, en Maríanna
tók upp þráöinn, og rak enn
upp skellihlátur af hugsun-
unni um það, sem fyrir hafði
komið.
— Já, frændi. Ég hefndi
mín óþyrmilega á skepnunni,
sem einu sinni barði mig me$
svipu.
— Ef hann finnur okkur
hér . . . sagði Soffía.
— Sem stendur getur hann
ekki gengið, fullvissaði Marí-
anna, og andlit hennar var
grimmdarlegt og röddin reiði
þrungin.
Walter hugsaði biturlega, að
Maríanna væri að eyðileggja
stund endurfundanna með
þessari breytni sinni.
Soffía fékk að hvíla sig í
vagni meðan Walter og mand-
urinn sóttu ferðatöskur henn-
ar og Maríönnu í fangabúðírn
ar. Síðan náði WTalter í sína
eigin tösku, og kvaddi þá sam-
fanga, sem ekki áttu heima í
nágrenninu, og urðu þvi að
hírast áfram í fangelsinu uml
stundarsakir.
Prawiro kom og fann þau.
Hestarnir litu ennþá vel út.
Gamli maðurinn hafði séð
þeim fyrir nægu, góðu grasi.
Myrkrið var að falla á, þeg-
ar þau komust í námunda við
hvíta húsið. Walter bölvaði,
þegar hann sá japanska fán-
ann blakta á flaggstönginni.
Prawiro gat ekki ekið inn
um aðalhliðið. Þar voru verðir,
sem áreiðanlega myndu ekki
leyfa aðgang. Þau fóru því að
bakhliðinni, og námu staðar
við hesthúsið.
— í guðs bænum, Walter,
farður varlega, hvíslaði Soffía.
Hún var nærri gráti af þreytu.
— Ég mun viðhafa austur-
lenzka kurteisi, lofaði hann.
Hann gekk.inn í húsið. Ljós
voru tendruð, og allt leit vel
út, eins og áður.
Mandurinn gekk á undan
honum til gömlu skrifstofunn
ar hans. Varðmaðurinn heils-
aði að hermannasið, og til-
kynnti, hver kominn væri.
Herforinginn kom út, og
hneigði sig djúpt. Walter
hneigði sig einnig, eins og
hann hafði lært í fangabúð-
unum.
— Þér munið finna bústað
yðar í fullkomnu lagi.
— Það þykir mér vænt um,
hr. herforingi.
— Ég skal gefa skipanir um,
að herbergi yðar skuli hreins-
uð, hélt herforinginn áfram.
— Frá þessari stundu er
það ég, sem gef skipanir hér,
leiðrétti Walter, og það varð
dálítil þögn.
— Hvaða skipanir eru það?
spurði herforinginn loks.
— Að þér og fylgdarlið.yðar
flytjið í litla húsið, þar sem
ég bjó með konu minni og
dóttur. Ég mun vænta þess,
að þér verðið á burt eftir eina
klukkustuiid, að þér takið nið
I ur flaggið, hafið með your öJl
9
ji
Sykraðir, bíandaðir
- ávextir
í
♦ Sykruð kirsuber
ar vorur
Karamellusósa
í eftirrétti
Mintsósa
Cecktai! kirsuber
Sykraður ananas
Tertukókósmjöl
Skrautávextir
JOHN MOIR'S
BÚÐINGAR
njóta nú mikilta vinsælda:
ananasbúðingur
karamellubúðingur
Créme de Cacao
möndlubúðingur
hindberjabúðingur
rommbúðingur
Mikið úrval annarra búðinga: Royal Jell-o, Honig og
hinir köldu MY-T-FINE og Blá band.
Dr. Trigos spánskur sítrónusafi nýkominn. -
hunang í leirvösum.
Allt í matirm á einum stati!
Spánskt
Austursrtæti
KJÖRBÚDIN
veinn
♦♦

♦♦
* *
éskast fyrír hácfegi
Afgreiðsia TÍMANS
Sími 2323.
n
g
jj
jj
jj

Baðstofan
(Framhald af 5. síðu.)
Heilsa og likamsrækt
UM HEILSUSAMLEGT líf og
líkamsrækt er meðal annars þetta
ákvæði:
„Svo áminni ég yður, bræður,
að þér, vegna miskunnar Guðs,
bjóðið fram líkami yðar að lif-
andi, heilagri, Guði þóknanlegri
fófn, og er það skynsamieg guðs
dýrkun af yðar hendi. Hegðið yð-
ur eigi eftir þessari öld, heldur
takið háttaskipti með endumýj-
ungu hugarfarsins, svo að þér fá
ið að reyna, hver sé vilji Guðs,
hið góða, fagra og fullkomna.“
„Hvort sem þér því etið eða
drekkið, eða hyað helzt sem bér
gerið, þá gerið þao allt Guði til
dýrðar."
„Framgöngum sómasamlega
eins og' á degi, ekki í ofáti né
ofdrýkkju“.
Viðvíkiandi einum mesta skað-
valdi mannlegrar >vella5unar — á-
hyggjunum, gildir þetta:
„Verið ekki hugsjýkir.um neitt,
heldur .gerið í þíixxm hlutum ósk
fi' yðfif kunnar Guði með bæn og
beiðhi ás.amt þakkbrgerð. Og frið
ur Gu'ðs, sem er æðri Öllum skiln
ihgi,; mán: varðVéitá' hjörtvt yðar
i og ’líugsshir ýter 1' samfélagínu
‘ við" KHst oestlmh'
"'-'V- ■ j ■ ■ ■ '■ ■,
Friðarboðskapur
SVO ERU hin altæku ákvæði:
„Allt sé hjó yður í Kærieika gert.
Elskan sé flærðarlaus, hafið and-
styggð á hinu vonda, en haldið
fast við hið góða. Verið i bróður
kærleikanum ástúðiegir við hver
annan og verið hver öðrum fyrri
til að veita hinum virðingu.“
„Allt sem þér því viljið, að aðr-
ir menn geri yður,það skuluð þér
og þeim gera.“
„Slíðra þú sverð þitt.“ — Þetta
er hið konunglega boð til stríð-
andi þjóða heimsins og hin eina
raunhæfa fx-iðarhreyfing.
Kristur er betri fyrirmynd og
leiðtogi en allir -,,isma“-höfundar
nútímans. Honum valdi spámað-
urinn heitið „friðarhöfðingi." —
Kveðjuorð hans til lærisyeinanna
voru: „Frið læt ég eftir hjá yður,
minn fiáð gef ég yður.“ — „Hann
er vor friður.“ — „Friðúr ‘sé nieð
yður,“ var kveðjuávarp Jxans.
Siðaboð kristninnar eru róttaék
ari og betri en allar lagabækur
heimsins.
Hvað myndi gerast hér?
Hvað myndi gérast á íslandi, éf
við yrðum allir kristnir menh?
Eigum við að-gera tilraun?‘‘
Lýkur hér, hréfi: Péturs Sigurðs-
sonar. • . ' .”
'■'>■■';■■ ’U'.