Tíminn - 01.05.1956, Page 9

JÞvottnriim verlSnr
ðrlfhvítiir og endfc^-
in meiri en áðnr. —
Biffjið verzlun y&æs?,
nm ÞVOTTADDF13
PERLV
HENRIK CAVLIN6
TÍMINN, þriSjudaginn 1. maí 1956,
SWtíRtsPT-'
iKuuuuiiiiiinmuuiiiii
16
— Nei. ■
— Hann svara'ði: — Þér
þurfið ekki að körta '!5fcfítfur. —
Ha, ha, ha.
Það stríkkaði á andlitsvöðv
um Magnúsar. Hanh :;tók-sjálf
an sig mjög alvarlega, og
gramdist ef aórir gerðu það
ekki.
Þegar karlmennirnir voru
farnir, fór Lana de Borch með
frú von Klpping -upp 'T 6^ká
setustofu. sína alyrstu hæðS.
— Viö, Iiöfmn: íneirá viiæði
til að; lhasá' sáman þaiv.'f.út-
skýrði bún.
Þá voru Elsa og Lísa eþf ar
eftir í stóru dagstofunni. Hiö
síðasta, sem' þær heyróu, áö-
ur en hurðm lokaöist á eitir
konunum tveim var atliuga-
semd frú v.on Kipping: — Ó,
hve þetta ær; yjrdlslkgt.
Lísa og Elsa litu hvor á
aðra.
— En :þy.e« gj§ "
móður, varð Lísa að segja.
— Já, hve hún er yndisleg.
Þetta kom stúlkuuum tveim
til að skellihlæja, og hlátur-
inn sefaði andrúmsloftið
milli þeirra. Stundakorni síðar
rnösuðu þær um heima og
geima.
— Er Trölli orðíh lámari
með aldrinum?" sþuí-ði Elsa
skyndilega.
Lísa leit spyrjandi á hanai
— Stóri, svarti hesturinn.
— Nú, hann. Ég verð að við-
urkenna, að ég veit það ekki.
Ég fer aldrei á tíestBák sjálf.
— Það var leiðmfegt, hélt
Elsa áfram. — Annars hefð;
um við getað riðið út samanj,
Ég elska að fara á hestbák,
En hvað kemur til, að þér far-
ið ekki í útreiðatúr^. ég á við,
þér eruð . . . Els^, lúkaði.
— Úr sveitinni — segðu það
bara, sagði Lísa hlæjandi. Hún
var ekkert feimin við að við
urkenna þá stáðreynd, aðeins
ef hún var ekki sögð til að
særa hana. — Ég get vel hald-
ið mér á hestbaki, en ég á ekki
það, sem til þarf — heppileg
föt — þau eru óhugnanlega
dýr.
— Já, það er satt. Ég fékk
ný reiðstígvél i sumar, þau
voru hræðilega dýr. í staðinn
fór ég vel út úr kaupunum
á reiðfötunum; Ög keypti þau
af vinkonu minni, greifaynju...
Elsa hvíslaði mjögþekkt nafn,
og bætti við, að þetta hefði
verið eina leiðin íi.l„va.ð fá
pabba sinn til.n.^ gefa ný
reiðföt. — Og ég er ánægð
með fötin. Þau eru grá, og
næstum eins og ný. Ég hlakka
mikið til að fara í þau.
— Bara, að ég væri í sömu
sporum, sagði Lísa, getum við
ekki farið út og litíoá hestana
Það er góður tími fram að
miödegisverðL"‘':'"""
— Það mælir
á móti því, en við verðum að
fara í þykkar kápur, það er
farið að vetra.
Fimm mínútum siðar gengu
ungu stúlkurnar í áttina til
hesthússins.
-— Nei, en hve hér er orðið
iómlegt, hrópaöi .Elsa þagar
komu inn í hesthúsið. —
er þó varla verið að vinna
ennþá?
hló.
Við höfum ekki svo
vinnuhesta núna. Nú er
með járnhestum í stað-
Vitanlega — þáð hafði
látið mér detta í hug.
er Trölli. Hann er
en mig minnti að hann
væri.
Elsa flýtti sér í áttina til
Trölla og gerði sig líklega til
að fara inn í bás hans.
- Varlega sagði aðvarandi
rödd. Elsa snéri sér við.
Það var Andrés.
— Góöan daginn sagði hún.
— Góðan dag svaraði Andr
és og brosti — og góðan dag-
inn Lísa bætti hann við þegar
hann sá hana.
- Hann bítur þó varla,
spuröi Elsa.
Andrés hristi höfuðið.
.■--*- Nei, en það getur verið,
að hann sé órólegur rétt áður
enn hann er fóðraður, og þá
gæti hann klemmt yður upp að
básnum.
— Eruð þér hestasveinninn,
spurði Elsa. Þetta er myndar
iegur náungi, hugsaði hún, og
-tíorfði á breiðar herðar hans
með áðdáun.
Z — Nei, þetta er verkstjórinn
á Borchholm, flýtti Lísa sér
að segja.
; — Þá verðið þér að fyrir
■gefa mér.
Andrés brosti, Sterkblá augu
hans horfðu beint í augu Elsu.
®n hve hann er fallegur hugs-
aþi hún.
— Það er ekkert að afsaka.
Ég hefi verið hestasveinn í
|hörg ár, bara ekki hér á Borch
tíolm.
— Þá hljótið þér að hafa
þekkingu á hestum?
Lísu féll ekki hvernig Elsa
leit á Andrés, og ennþá síður
hvernig hann endurgalt tillit
hennar.
— Það er ekki svo auðvelt,
að hafa þekkingu á öllum hest
um. Það verður að kynnast
hverjum fyrir sig, og með-
höndla hann samkvæmt því.
— Haldið þér, að ég fái að
koma á bak Trölla?
KunniÖ þér að sitja hest?
— Já, hvers vegna skyldi ég
ekki kunna það?
Andrés var ekki viss um
hverju hann ætti að svara.
— Ég á að bara við, stam-
aði hann, — svona ung stúlka
frá Kaupmannahöfn.
Elsa hló. Henni féll svarið.
— Öll mín ætt er svo að
segja fædd á hestbaki, út-
skýrði Elsa.
Nú — nú er hún byrjuð að
tala um ættina, hugsaði Lísa,
og var gröm yfir aðdáunar-
svipnum, sem lesa mátti á and
liti Andrésar.
— En haldið þér að ég fái
leyfi?
— Þér verðið að spyrja óð-
alseigandann að því, svaraði
Andrés, — en frá okkar hálfu,
hér í hesthúsinu, er það sjálf
sagt.
— Hvers vegna það?
— Hann þarf að hreyfa sig.
Hann stendur hérna og fitnar
stöðugt, sagði Andrés og klapp
aði hestinum á lendina. - .
— Getið þér líka setið hest?
Andrés yppti öxlum.
— Já, en ég er öllu heldur
fæddur til að vinna, svaraði
hann glaðlega. — En víst get
ég haldið mér á baki .
— Það er ekki til sá hlutur
sem viökemur búskap, sem
verkstjórinn okkar getur ekki
gert, sagði Lísa hreykin.
Elsa leit snögglega á hana,
og Lísa blóðroðnaði þegar í
stað. Nú, svo að þannig lá í
málinu, Lísa litla hafði tapað
hjarta sinu til verkstjórans.
Já — hver sinn smekk. En ann
ars var hann laglegu rnáungi.
Elsa sendi honum augnatillit,
sem kom blóðinu á hreyfingu
í æðum Andrésar. Lísa tók
líka eftir því, og andlitsdrætt
ir hennar hörðnuðu.
— Sjáumst aftur, sagði Elsa
og vefaði í kveðjuskyni, þegar
þær stuttu síðar yfirgáfu hest
húsið.
Glæsilega Kaupmannahafn
arstúlkan hafi hertekið Andr
és. Þetta kvöld hugsaði hann
í fyrsta sinn um hjónaband.
Ef það yrði nokkurn tíma að
veruleika hjá honum, yrði kon
an hans að vera eins og þessi
stúlka, ákvað hann.
9. KAFLI.
Næsta morgun gaf Henrik-
sen ráðsmaður Andrési fyrir
mæli um það, að svarti hest-
urinn ætti að standa söðlaður
klukkan níu.
— Það er unga stúlkan, ung
frú voon Kipping, sem hefir
fengið leyfi til að fara á bak
honum, útskýrði ráðsmaður-
inn. — Hann hefir gott af að
hreyfa sig, og vonadi er hann
ekki of villtur fyrir hana.
Annars hefir mér skilizt, að
hún sé vön hestum.
— Hún er fædd á hestbaki,
tautaði Andrés.
Ráðsmaðurinn leit undrandi
á hann.
— Hvað vitið þér um það?
Andrés sagði stuttarlega frá
því, að hann hefði þegar hitt
Elus voon Kipping. Hann gat
þess þó ekki, hver áhrif það;
hefði haft á hann. Hann gat
þó ekki látið vera, að spyrja
ráðsmanninn dálítið um fjöl
skylduna.
— Ég veit harla lítið um
hana, sagði Henriksen kæru-
leysislega. — Fjölskyldan er
víst af þýzkum aðalsættum, en
hefir alltaf átt heima í Dan-
mörku. Þau eiga víst ekki fyr
ir salti í eggin sín — að ekki sé
talað um eggin sjálf — þann
ig fer, þegar fæddir herra-
menn eiga enga jörð. Annars
er gamli voon Kipping ágætis
náungi, en sonur hans er til
einskis nýtur. Konan er bónda
stúlka frá Mols, svo að hún
er ágæt. Dótturina þekki ég
ekkert, en Lísa hefir verið að
taia um, að hún hafi fínar
taugar í ríkum mæli, svo að
þú skalt sjá vel um, að hest-
urinn verði söðlaður vel.
Andrés gekk yfir í hesthúsið
til þess að segja Niels fyrir
verkum. Niels hafði verið
ií
t/utí/ie/c/ur-
uétm-kv/tfoýCMi
SÁPUVERKSM IÐJAN SJÖFN,AK U Rl.Y Rl
W.VAV.V.'.V.V.V.V.V.’.W.V.V.V.V.V.V.V.’.V.V.VAN
*. :•
Hjartanlega þekkum við öiium þeim, sem sýnt hafa samuá og
*: ómelaniega aðsfoð við hið svipiega fráfafl og jarðarför V
Jóns Sæmundssonar,
múrarameistara.
■ *
Sérstaklega þökkum við cllum þeim, sem af fórnfýsi og úrcng-
>: lund lögðu á sig mikið erfiði og starf við leit að jarðtíeakum
í; leifum hans. -
% Við biðjum Guð að blessa og launa ykkur öiium.
Guðlaug Sigfúsdófiir,
dætur og aðrir vandamenn.
VAV.VAVAV.VAVAVAVAVAVAVAVAVAVAV.V.V
Jarðarför mannsins mins, föður okkar og tengdaföður,
Gísla Gíslasonar,
silfursmiðs, Skaftahlíð 42,
fer fram frá Frikirkjunni fimmtudaginn 3. mari kl. 1,30 a. h.
Blóm afbökkuð. beim, sem vildu minnast hins látna er bent á
líknarstofnanir.
Athcfninni verður úivarpað.
Margrét Sigurðardóttir,
börn og tengdabörn.
Jarðarför
Solveigar Ebertezardótfur,
sem lézf 26. apríl, fer fram frá Kofsfrandarkirkju fimmtudaginn 3.
maí. Athöfnín hefst með húskveðju á heimili hinnar lálnu, Áuðs-
holti, Öifusi, kl. 1.
Aðstandendúr.
Hartans þakkir færum við ölium þeim, sem auðsýndu okkur
vináttu og samúð með minningargjöfum, blómum, skey titn og
hiýjum handtökum við andiát og útför
Ólafs Ólafssonar,
kaupmanns, frá Sólheimum, Vestmannaeyjum.
Guð blessi ykkur öll.
Jóhanna Sigurðardóttir og bcrí'
Bróðir minn,
BÉarrti ÞorEáksson,
trésmiður, Grettlsgötu 35,
andaðist i Landakctsspítala 29. apríi.
Ingibjörg borláksdóttii',