Tíminn - 18.05.1956, Blaðsíða 9

T f M I N N, föstudagurinn 18. maí 1956.
a
HENRIK CAVLING:
29
hann hafði veitt því eftirtekt
að það gerðu aðrir gestir, sem
bjuggu á sömu hæð og hann.
Hann kannaðist þegar við
Elsu von Kipping. Hjarta hans
tók kipp. Hvaðan kom hún?
Hvernig gat hún vitaö, að
hann bjó hér? Þaö var útilok
að, að hún hefði vitneskju frá
foreldrum hans.Apaðir hans
var ekkert hrifinn af Kippings
fjölskyldunni. Bara að hann
gæti nú haft hemil á kinn
roðanum, hugsaði hann.
Hún stóð upp úr hæginda-
stólnum, sem skrifstofumaður-
inn hafði boðið henni sæti
í. Hún sendi honum breitt
bros. Hún ætlaði varla að
þekkja hann aftur. Hann var
svo vel klæddur. En hve hann
var hár og herðabreiður, Og
ljósa hárið var fallegt. Og aug
un. Sterkblá: Elsa minntist
ekki að hafa séð.svona blá
augu fyrr.' '•Hárin :skái 'verða
minn, hugsaði hún.
Hún tók í. framrétta hönd
hans og hló.
— Þér hafið iíklega ekki bú
izt við að sjá mig, sagði hún.
— Nei, í sannleika sagt
gerði ég það ekki, svaraði
hann, ■— en það gleður mig
mikið.
Það gleður hann mikiö, hugs
aði hún hrifin. Hann verður
minn. Örlög mín eru ráðin.
— Hvernig vissuð þér, að ég
bjó hér? spurði hann og brosti.
Hún hló.
— Það var auðvelt. Þér er-
uð frægur maður. Þér vitið
þó vel, að venjulegt fólk getur
lesið blöðin, og í þeim stendur
hvar hinn ungi de Borch býr
í höfuðstaðnum.
Hann hristi höfuöið.
— Um það hafði ég enga
hugmynd. Þér ætlið þó ekki
að segja mér, að það standi
í blöðunum, að ég bý hér.
Hún kinkaði kolli.
— Jú, það er alveg satt.
Hann leit undrandi á hana.
— Ég var að gera innkaup,
skrökvaði hún, og svo langaði
mig skyndilega í súkklaðibolla
og meðan ég beið eftir honum,
las ég í blaði, að þér væruð
hér. Og þegar ég átti leið fram
hjá skömmu síðar, datt mér
í hug, að garnan gæti verið
að heilsa upp á björgunar-
mann minn frá því í surnar.
— B j örgunarmann ?
— Já, hafði þér gleymt þeg
ar Trölli varpaði mér af baki
sér?
Því hafði Awdrés ekki
gleyrnt, og ekki heldur fleiri
atburðum frá þeim tíma — og
myndi líklega aldrei gleyma.
Andartak hugsabi Tiann um,
hve óhamingjuhamur hann
hafði verið, þegar hann stóð
einn eftir a akr|n,újrn, og hoifði
á bifreið föðar sins hverfa
með Elsu. Nú átti hann þerm-
an bíl. Það var njad^j’legt.
— Nei, ég heíi ékki gleymt
því, sagði hann.
Elsa hafði á. tíÍfAÍ&igunni,
að hann kærði sig ekki um
að ræða þessa atburöi. Hún
hafði líka sagt ýmislegt
óþægilegt við hann þá. Nú
hafði hún gleymt, hvað hún
sagði. Hún flýtti sér því aö
skipta um umræðuefni.
— Hvað kémur til, að þér
eruö á ferð í höfuðborginni,
sþuröi hún. — Þér eruö
kannske á skemmtiferð?
— Nei, svaraði hann al-
varlegur í bragði. — Það get
ég ekki sagt. Ég kom hér í
víðskiptaerindum fyrir föður
níinn. En ég fór þó í Konung-
lega leikhúsiö í gærkveldi.
Hún hló.
•— Skemmtuð þér yður
vel?
— Það var í fyrsta sinn,
sém ég kem þar, svo að mér
fannst mikið til um, svaraði
;Hann er yndislega einfald-
ur, hugsaði Elsa. En hvernig
ætti hún að fá hann til að
bjóða sér til miðdegisveröar?
Þáu gátu ekki staðið þarna
öliu lengur.
\—,’Verðið þér len£i í báen-
uni? s, ~ / í
' — Nei, ég fer heim í dag.
En hve hún leit vel út,
hugsaði hann. Og hve hún
var grönn. Hún var næstum
barnsleg. Og hann gladdist
yfir komu hennar. Það var
fallegt af henni, að erfa ekki
atburðinn með bróður henn-
ar. Líklega var hún góð í sér.
Hvað átti hann nú að segja,
til þess að hún færi ekki
alveg strax.
— Það var leitt, heyrði
hann hana segja.
Hann flýtti sér að reka
hugsanir sínar á flótta.
— Hvenær fer lest yðar?
sþurði hún.
— Ég fer ekki með lest.
Ég er í bifreið. Þér hafið
í ökuferð með mér. Hann
kannske löngun til að koma
íánn, að hann roðnaði.
Skyldi honum aldrei takast
að venja sig af því?
— Það vildi ég mjög
gjarnan. Hann gat ekki ver-
ið í vafa um, að henni var
alvara, því að rödd hennar
var svo glaðleg. En hve hún
var annars falleg, hugsaði
hann aftur.
— Ég skrepp þá og næ í
frakkann minn. Vilduð þér
bíða hér andartak, meðan
ég næ í bilinn út í bílskúr-
inn.
Hún brosti. Hve bros henn
ar var innilegt.
— Já, en flýtiö yður,
Andrés. -Ég er orðin óþolin-
móð að komast út í sveit.
Hún elíkar líka sveitina.
Hann flýtti sér upp stig-
ann.
Elsa horfði eftir honum
brosandi. Hún var þakklát
fyrir hin góðu örlög sin. Ef
ég hefði ekki lesið blaðið í
morgun, hefði hann farið og
ég aldrei séð hann framar,
hugsaði hún. Hamhngjan
hafði loksins brosað við
henni. Nú var þaö líka
skylda hennar, að fá sem mest
út úr því. Og hann var ekk-
ert sérlega dúrgslegur. Það
var að minnsta kosti ekki
sjáanlegt á hpnum. Og hann
átti þegar bifreið. Hann hef-
ir áreiðanlega kunnað að
mata krókinn. Og það myndi
Vún aðstoða hann við, lofaði
hún sjálfri sér. Andartak
Vugsaöi hún til Lísu. Nei,
það væri varla komið til enn
þá. Fólk gekk hægt og var-
lega til verks í sveitinni, en
hún vissi betur. Það var nú
eða aldrei, sagði hún erm
einu sinni viö sjálfa sig.
Skyndilega fékk Elsa hug-
mynd. Það ætti að vera ör-
uggt með miðdegisverðinn.
Hún stóð upp og gekk inn í
einn símaklefann. Hún tók
um tólið, en lét engan pen-
ing í símann. Hiin sneri skíf-
urini. Nú sá hún hann koma
inn í anddyrið. Hún tók eft-
ir, að hann starði undrandi
á tóman stólinn. En nú hafði
hann komið auga á hana í
símaklefanum. Hún sagði
nokkur orð í símann. Svo
hló hún dálítið, og lét eins
og hún væri að hlusta. Hún
hristi höfuöið. Síðan veifaði
hún til Andrésar, Þá hló hún
aftur og lagöi tóliö á.
— Ég varð að hringja til
eins vina minna, og segja
honum, að ég gæti ekki kom-
ið, útskýrði hún á leiðinni
út. — Það var hálfur mán-
uður síðan hann bauö mér
til miðdegisverðar í dag.
Hann var mjög leiður yfir
því, að ég gat ekki komið.
— En getið þér það ekki,
spurði Andrés.
Elsa beit á vörina.
Skelfingar kjáni er hann,
hugsaði hún.
— Ég hélt.... hún stam-
aði. Svo rann upp ljós fyrir
honum.
Já, vitanlega viljið þér raun
verulega snæða miðdegisverð
með mér? spurði hann kátur.
— Ég hélt, að það væri
ætlunin, svaraði hún lágt,
— en nú finnst mér ég hafa
boðið mér sjálf.
— Ég vil ekkert fremur en
að snæöa með yður, fullviss-
aði Andrés hana um. — Ég
veit bara ekki, hvernig farið
er að því að bjóða ungum
stúlkum til miödegisverðar.
Ég hefi aldrei gert það áður.
Hann er þó ekki að mikla
sig, hugsaði hún.
Hann hjálpaöi henni inn í
bílinn.
— Hvert viljið þér fara?
Elsa hugsaði sig um andar-
tak. Því lengra sem þau
ækju, því lengur yrðu þau
saman. Hún hefó'i helzt vilj-
að fara í annaö landshorn.
— Hvernig væri, að fara
til Nöddebo? spurði hún.
Hann hikaöi. Það var langt
— ef hann ætti aö ná heim
í dag. Svo kom honum í hug,
að foreldrar hans bjuggust
ekki við honum fyrr en
næsta dag. Og sem betur fór
hafði honum enn ekki unn-
izt tími til að segja upp her-
berginu.
— Við skulum i'ara þang-
að, sagði hann. — En það er
hinum megin við Hilleród,
og ég er hræddur um, aö ég
þekki mig ekki vel þar. Þekk
ið þér leiðina ungfrú Kipping?
Kipping?'
/— Þér eigið a.ð tkajllá ipig
Isu. >'saf>:ðV húri',!'' iiíæjáfrdi.
Dilkakjöt
Hangiíkjöt
Svínakjöt
Alikálfakjöt
Nautakjöt
Folaldakjöt
Rjúpur
Kjúklingar
Svií
..............
(Úrvals HANGKKJÖT|
I og RJÚPUR
>norrabraut 5&. — Sími 2853, 80253|i
Útibú, Melhaga 2. — Sími 82836 |i
I ' <sr' ii
fffiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiúiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuTF
| Bezta matinn íáiS þér í matarbúSum

ElSU,
iiiiiiiiniiiiiiiioiiiliiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.iiiiiiiiiiiiiuiu
<■ 111111111111 ii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiihi aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiif
Kjötverzlanir
| Hjaita LýSssenar h.f. i f
| býður yður I i
1 í hátíðamatinn: i i
i Svínakjöt, kótelettur, i I
| steikur, rjúpur, hangið-1 i
i kjöt og margs konar nýtt i i
| grænmeti. \ |
1 Kjötverzl. f i
| HJALTA LÝÐSSONAR j j
| Grettisgötu 64, sími 2667 | i
i Höfsvallagötu 16, sími 2373 i i 1
Amiiiiiiiiiiiiíiiiiuiiiiiiiiiiiiiiuiiiuiimuiiiiiiuiiiiiiimi faiiiiiiiiuimiiiiiuiiiiiiiuiiiiiuiiiiiiiiiiiiuiiliiiiilliluiiit
Húsmæður!
MuntS verzíðsnir
þær, er augl^a
í Tímanum