Tíminn - 11.10.1956, Blaðsíða 9

T í MIN N, fimmtudaginn 11. október 1956.
9
T
rl
1B HENRIK CAVLIN
o&a
WJ0T'Já
k
4
[ — Ojú. Eg sá hann í bílnum. og var með jakka herra Kry á
Þeir lita einmitt svona út. 1 öxlunum. Hann líktist kryppl
foar hann hana að bílnum, og
setti hana niður á veginn. Þau
höfðu aðeins ekið nokkur
hundruð metra, þegar stúlkan
kom til sjálfrar sín og fór að
selja upp. Anton S. stöðvaði
vagninn og hjálpaði henni.
Svo undarlega brá við, að það
hafið engin áhiif á hann þótt
hann sæi, að hún var nakin
undir gegnvotum kjólnum.
Þetta var einkennilegur at-
burður, og Anton S. hafði enga
reynslu í einkennilegum at-
burðum. Denise var mjög ung
■— ef til vill sautján ára — og
hún hafði klassíska andlits-
drætti, hvaðan sem hún hafði
fengið þá. Svo fór líkami henn
ar að skjálfa. Ákveðinn á
svip fór hann úr jakkanum.
Það Var erfitt, þar sem hann
var gegnblautur upp að oln-
bogum.
Tárin runnu niður kinnar
Denise. — Nei, góði herra,
ekki fínu fötin yðar, kjökr-
aði hún.
— Farður bara í hann,
sagði hann svo vingjarnlega,
að unga stúlkan hlýddi.
Hann hefir gert mig afbrýði-
saman.
— Nú.
— Gott — þá slæ ég hann
til bana.
uðum yfirfrakka.
— Ó, Yvonne . . . sagði Den
ise.
Yvonne tók um axlir henn-
arar. — Hvað hefir komið fyr
Barrskógar
gerð, en óvíst að kostnaðurinn
yrði meiri, þegar búið væri ; V
bæta að fullu fjárhagslegt tjó i
þeirra, sem fyrir Iandspjölli?'i
yrðu, og yrði þó hið óbeina tjó í
aldrei bætt með krönum.
Dýpkun á frárennsli vatna 11
— Komdu þér heldur heim ir, Denise?
og pakaðu pönnukökur, sagði j _ ó . . . það var hræöilegt,
Yvonne hlæpandi. ) og þessi góði herra . . . lengra
— Þú elskar mig þá ekki?, komst Denise ekki. Yvonne
Þaðvar einhver uppgjöf íröddjhafði komig auga á húsbónd
inni, sem hrærði hana. | ann. Hann minnti harla lítið
Hvers vegna reynir þú á herramanninn, sem hún
ekki fyrir þér hjá Jeanetta, hafði snætt með morgunverð.
(Framhald af 7. síðu.) ,
legt sé að tryggja Andakílsárvirkj i
un vatn í þurrkum, úr því að virkj |
unin var staðsett þarna samkvæmt!
gömlum vatnsmælingum, sem ekki j
hafa staðizt. En hitt er jafn aug- j vatnsmiðlunar er mjög algeng v i
Ijóst, að forða verður Skorradaln-: stórvirkjanir erlendis og má ,1
um með einhverju móti frá þeirri dæmis sjá slíkt í Noregi, þar se i
eyðileggingu, sem verður, ef rétt þessi aðferð hefir verið notuð og
er að spjöllin verði svo mikil, sem sjá má háa vatnsbakka í sumar-
menn ætla. þurrkum, en ósnert landið vg
.. byggðin, rem á bakkanum bjó.
Tækm.ega kemur onnur ..eið | Vonandi verður reynt með þessu
tJ greina, en hækkun vatnsins,; nióti, eða öðru að komast hjá veru
og það er að grafa niöur frá-; logri hækkun Skorradalsvatns
rennsli þess og ná vatnsmiolun á þeirri eyðileggingu, sem það kanu
þann hátt. Skorradalsvatn et' ag hafa í för með sér fyrir byggð-
mjög djiípt og víðast aðdjúpt,. jna —gþ.
svo slík dýpkun á frárennsli
kæmi því að svipuðum noturn og
mætti þá auðveldlega dýpka
níiklu meira en tvo meíra, því
fallhæð árinnar frá vatni að yirkj *'
unarstíflu er um 6 metrar. Botn
er þarna talinn gljiipur og aú3-
ur.ninn iil dýpkunar.
Vatnsmiðlun þessi myndi
verða nokkúð dýrari í fram-
Maurice? Hún er hrifin af
þér, svaraði hún vingjarnleg-
ar.
— Það er ekki nóg. Ég vil
gjarna fá monsieur Kry, enda
þótt ég geti ekki fengið hann,
sagði Yvonne næstum við
sjálfa sig. Svo rann upp fyrir
henni, hvað hún hafði sagt.
Hún tók fyrir munninn.
— Vissi ég ekki. Ég er ákveð
inn í að berja hann til dauðs.
— Gættu þín bara. Hann
hefir sex hnífa liggjandi á
náttborðinu sínu.
— Sex hnífa? Hvernig
veizt þú það?
Hvítu skórnir voru orðnir
svartir, buxurnar blettóttar af
þvottavatni. Skyrtuermarnar
gegnblautar frá olnbogum.
Vestið var greinilega ekki jafn
gott. Og mitt í allri eyðilegging
unni dinglaði einglyrnið í
úfö aS íá mæsísssétfar-
m l S>1
írá CaEtRiarku
itsaiin:
Samkvæmt upplýsingum f’á
skrifstofu borgarlæknis hefir nú
, . , . , ,. fyrir sérstaka velvild danskra he'l-
kvæind, hvað dagsverk snertir, .„••*. f. , , . . . . * . _
, ’ , . bngoisyfirvalda tekizt að fa loforð
en hækkun vatnsms með stiflu- , ,,, , ,,
I fyrir donsku manusottarboluefn ,
sem framleitt er þar í landi með
aðferð dr. Salks, sem nægir í 50
þusund manns.
Ilafði áðiu' fengist frá Banda-
ríkjunum efni í aðeins 15 þúsund
manns og erfitt að fá þar merra
Ef heimilin hregðast..
(Framhald af 5. sfðu.)
„Við erum í hættu með ungling-
ana okkar“, sagði gáfaður og merk i fyrst um°sinn
____ _~0_________________ _ ur skókamaður nýiega á kennara-1 ' Danir hafa áður hlaupið myndir
svörtu silkibandi. En það, sem íuf dl‘ Attl hanu ..Vlð ^að’ ,að v!ð j lega undir bagga með fslending-
—• —----------- - settun? 12 ara horn Jnn 1 skola! um, þegar mænuveiki er annars
með heiti gagnfræðastigs og td nægir að minna á hina
eldri nemenda, og reyndum þannig, mikilvæ aðstoð sem dansk r
að yta undir þa longun flestra i læknar hjúkrunarlið hefur
setti kórónuna á verkið, var
svipur húsbóndans. Hann var
í senn bitur, gramur og skömm
ustulegur. Þetta var ómótstæði
legt. Yvonne gat að minnsta
kosti ekki staðiö gegn því.
Fyrst reyndi hún að leyna kát
ínu sinni með því að halda
höndunum fyrir munninn, en
Ég taldi þá. í sama bili það tókst ekki. Hún skellti upp
2. KAFLI.
Yvonne sat á bekk fyrir
í Caap d’Ail og strauk hár
í Cap d’Ail og strauk hár
Róberts. M,eð lokuð augu
hallaði Róbert sér að harmi
hennar. — Þú ert áreiðan-
lega sá hezti þeirra allra,
hvíslaði Yvonne.
Róbert opnaöi annað aug-
að og fullvissaöi sig um dá-
semdir líðandi stundar, en
lokaði því síðan aftur. Róbert
var angórköttur madame de
Ville.
Hugsanir Yvonne fjölluðu
um Monsieur Kry. Það voru
reiðilegar hugsanir. Hún var
öskuvond. Hvers konar hátt-
arlag var það, að láta hana
útbúa fallegt miðdegisverðar-
borð, og koma svo ekki? Svona
voru karlmenn. Bara að ekk-
ert hafi nú komið fyrir bíl-
inn, hugsaði hún svo af liíilli
rökvísi.
— Má ég skipta um stað við
köttinn, Yvonne?
Hún leit upp. Þetta var
Maurice. Hann var lærlingur
hjá bakaranum. Hann var
tveim árum eldri en Yvonne,
og Jeanette til mikillar sorgar
mjög ástfanginn af Yvonne.
— Farðu leiðar þinnar. Það
hefir enginn beðið þig að
koma, sagði hún, og var ekk
ert vingjarnleg.
— Ég er öskuvond út í þig,
Yvonne.
— Nú.
— Vilt þú ekki vita ástæð
una?
— Nei.
Hve hún er dásamleg. Ég
elska hana áreiðanlega, hugs
aði Maurice. Svo mundi hann
eftir erindi sínu, og suður-
frönsk reiði blossaði upp í hon
um.
— Ég fyrirbýð þér að búa
ein í húsinu með honum.
— Hverjum?
— Þessum danska kvenna-
bósa.
— Hann er svo sannaElpga
enginn-kvennabósi./ »•.'
( eði
heyrði Yvonne í bílnum. — En
farðu nú leiðar þinnar, Maur-
ice, hann er að koma,
— Au revoir, Yvonne.
Yvonne lagði Róbert frá sér
og flýtti sér kringum húsið.
úr. Hún hló eins og hún hafði
ekki hlegið árum saman. Þetta
var svo hlægilegt. Hún kýttist
saman og tók um magann.
Hún rak upp mörg: —Ó . . . ó
ó'ó . . Tárin runnu
Svo stóð hún eins og nelgd! niöur kinnar hennar.
við jörðina. Hvað í ósköpunum
var þetta? Yvonne hljóp nokk
ur skref í áttina til bílsins. Svo
nam hún staöar aftur. Þetta
var Denise. Hún var gegnblaut,
■■vav.v.v.vv.v.v.v.v.v.vv.v
Anton S. var ekki blindur
fyrir því, að ef til vill væri
þetta ofurlítið broslegt ástand.
En sjálfum var honum ekki
skemmt. Magisterinn kærði
'.’.WiV.'.V.'.W/M*
barna, a'ð geta komið sem fyrst í
hóp hinna fullorðnu, og fá að haga
sér eins og þeir. Hitt mundi þeim
hollara, að teljast til barna meðán
þau í raun og sannleika eru börn.
Þetta er án efa rétt. Annaðhvort
verður að hafa þessi börn sér um
sitt að mestu, eða öllu leyti, en það
getur orðið erfitt í framkvæmd
þótt það hafi tekist sumstaðar. eða
hafa þau í barnaskóla til fermingar
eins og áður var. Norðmenn ætluðu
sér hitt, en sneru frá er þeir hugs-
uðu málið betur, og hafa nú sinn
barnaskóla óslitið til 14 ára aldurs.
„Börn eru börn eins og áður“,
segja þeir, „en aðeins stærri vexti.“
Ég hygg, að hór sé alvarlegt íhug-
unarefni fyrir þá, sem þessum mál-
um ráða.
Ég þakka hjartanlega gjafir, skeyti og innilegan
góðleika, er ég hlaut í ríkum mæli á hundrað ára afmæli
mínu.
Sérstaklega þakka ég Elliheimilinu Grund mikinn
höfðingsskap, er það stofnaði til mannfagnaðar mín
vegna og veitti þar fjölda fólks rausnarlega.
GUÐMUNDUR JÓNSSON.
VWAV.VV.VVVVW.VVVV.W.V.V.VVVV.'.V.V.V.'.VWAr.
y.vvvv.v.'.vv.v'.vv'.'.'.'.vv'.'.'.'.'.v.w.w.'.w.w.v.w.
Ollum þeim, sem minntust mín á níræðisafmælinu ;!
15. f. m. og hafa sýnt mér margháttaða velvild á langri ;!
ævi, flyt ég innilegustu þakkir. ;!
Drottinn gjaldi hverjum og einum af ríkdómi náðar ;!
sinnar. ;I
María Guðmundsdóttir ;!
á Álfgeirsvöllum. ;!
w.w.w.v.v.w.w.w.w.w.w.v.w.v.w.v.w.'.
Þökkum innilega auðsýnda vináttu og samúð við fráfall
Þorbjarnar Hjartarsonar,
Akbraut, Eyrarbakka.
Gelrlaug Þorbjarnardóttir, Anna Þorbjarnardóttir,
Sigurður Þorbjörnsson, Guðfinna Jónsdóttir,
Pálína Björgólfsdóttir, Björg Björgólfsdóttir,
Björgólfur Gunnarsson.
Móðir ckkar og tengdamóðir
Sæunn GuSmundsdóttir,
Skeggjastöðum, Miðfirði,
andaðist að heimili dóttur sinnar, Galtavík, 10. þ. m.
Börn og tengdabörn.
veitt, þegar faraldur hefur geng'ð.
Nú er langt komið í bænum
fyrstu umferð bólusetningar barna
— en á næstunni hefst bólusetnbig
barna innan við þann aldur og allra
annarra skólanemenda yfir 12 ára.
EVUiiningarorð
(Framhald af 8. síðu.)
guðsaugum. Þannig mun andi he-in
ar brosa yfir bænum í dalnum,
bænum, sem auðvitað fór í e-'v\
eftir að hún kvaddi og þó hve
sárt að kveðja börnum henn-
ar og manni allt, sem var. En ást
þeirra vakir yfir hverju strái á
þúfu, blómi í brekku, hverjum
steini, hverri lind, hverju lam ; ,
sem finnur sælu sumarsins \' 1
gengnar slóðir liðinna daga. Ilmur
blóðbergsins í skriðunni ofan \ I
bæinn, sú angan, sem lifir af aila
vetur, tákn hins eilífa anda, stvn
elskar þetta land, auðn þess, t.'n
þess, akur þess og engi. Tákn móð-
urinnar íslenzku, sem vildi fórm
öllum frægðarvonum og lífsþæg nd
um til þess að geta í kotinu eí vi
hlýja hlustað á hvísl stráanna 3
þakskeggið, hjal lækjar við stevn.
En ég veit líka að gáfur hennrr
og glæsileiki andans, innsæi henn-
ar og skyggni á hið fagra og góXt
lifir og dafnar meðal barna henv r
og niðja. Um það veitir skáldg tia
dótturinnar og verðlaunaritgerð
sonarsonarins um list Ásgríms ív. r
fulla vissu.
Og allt sem ég man um okhvr
stuttu kynni verður bezt sagt með
tveim orðum: Göfug kona.
Þökk fyrir sumardagana und r
fjallinu fríða. Drottinn blessi állt,
sem þú unnir, og gefi vonum b u-
um og bænum uppíyllingu í tíma
og eilífð.
Árelíus Níelsson.
Kenrssla í ráðdsild
Ég minntist áðan á sælgætis-
neyzlu barna og unglinga, og' eyðsl-
una í sambartdi við hana. Það er
líka mikið íhugunarefni.Okkar sam
tíð hefur mikla peninga í veltu,
og unga fólkið mikið fé handa á
milli. Og vitanlega skortir það
þroska til þess að verja því lausa-
fé ávallt skynsamlega. Við slíkt
þurftum við eldri menn ekki að
glíma í uppvextinum, því fátt var
um peninga á þeim árum. Nú er
öðru máli að gegna. En ekki þarf
að eyða orðum að því, hve mikils
er um vert, að menn kunni hér
fótum sínum forráð. Er mikil á-
stæða til að óttast þær eyðslvenj-
ur, sem börn og unglingar temja
sér nú. Þann fjötur reynist oft
erfitt að slíta af sér síðar meir, —
og þá margra ráða leitað, og sumra
miður heiðarlegra, eins og dæmin
sanna. Getur þetta að lokum valdið
alverlegu þjóðarmeini.
Nú hefur verið hér hafin við-
leitni til að vinna gegn þessu, og
freista þess að glæða ráðdeildar-
hug meðal skólabarna í landinu,
þörfin er mest.
Væntanlega skilja menn það, Má því líta á þessa söfnun, sem
að þetta starf er ekki fjársöfnun einskonar verklega kennslu, er ni j
í venjulegum skilningi .heldur fyrst ar í ákveðna átt, — áttina til r 15-
og fremst uppeldisleg viðleitni, sem deildar. Og á hana kallar nú þjó jar
flestar menningarþjóðir vinna nú ; þörf.
kappsamlega að á margvíslegan j Þótt okkur sé nú nokkur vandi
hátt. — Hér er að vísu sá agnúi á,! á höndum, megum við ekki ! *ta
að gjaldmiðill okkar er ótraustur.! vonleysi og trúleysi ná á okkur
En svo mun liann jafnan verða hjá ; tökum. Það er góður efniviður í
þjóð, sem eyðir meir en hún aflarjunga fólkinu, og við höfum ll
eins og við gerum nú. Á þann j skilyrði til að halda velli og sæ'. ;i \
agnúa má þó ekki stara um of, og 1 fram, ef við gætum okkar og
halda að sér höndum. Af reynsl- j gleyinum því ekki, að æskan í d
unni verðum við að læra. Þjóðinjá framtíðina. Og því er veigam t.i
verður að temja sér ráðdeild eflverkefnið nú, að búa skynsaml i
lnin ætlar sér að standa á eigin ! að henni, svo hún mætti vaxa a')
fótum. Og því veltur hér á miklu, j vizku og manndómi, og verða i r
að hinir fullorðnu skilji þessa stað
reynd, og fái jafnframt hina ungu
til að témja sér hóf í notkun fjár-
muna, og skilji hvers virði það er.
um að taka við þeim arfi er v"5
skilum henni í hendur. Og að I i'i
yrði eigi aðeins jafnoki okkar, LclJ
ur töluvert íremri. "•
' - -I ! v! V.