Tíminn - 11.10.1956, Blaðsíða 9

Tíminn - 11.10.1956, Blaðsíða 9
T í MIN N, fimmtudaginn 11. október 1956. 9 T rl 1B HENRIK CAVLIN o&a WJ0T'Já k 4 [ — Ojú. Eg sá hann í bílnum. og var með jakka herra Kry á Þeir lita einmitt svona út. 1 öxlunum. Hann líktist kryppl foar hann hana að bílnum, og setti hana niður á veginn. Þau höfðu aðeins ekið nokkur hundruð metra, þegar stúlkan kom til sjálfrar sín og fór að selja upp. Anton S. stöðvaði vagninn og hjálpaði henni. Svo undarlega brá við, að það hafið engin áhiif á hann þótt hann sæi, að hún var nakin undir gegnvotum kjólnum. Þetta var einkennilegur at- burður, og Anton S. hafði enga reynslu í einkennilegum at- burðum. Denise var mjög ung ■— ef til vill sautján ára — og hún hafði klassíska andlits- drætti, hvaðan sem hún hafði fengið þá. Svo fór líkami henn ar að skjálfa. Ákveðinn á svip fór hann úr jakkanum. Það Var erfitt, þar sem hann var gegnblautur upp að oln- bogum. Tárin runnu niður kinnar Denise. — Nei, góði herra, ekki fínu fötin yðar, kjökr- aði hún. — Farður bara í hann, sagði hann svo vingjarnlega, að unga stúlkan hlýddi. Hann hefir gert mig afbrýði- saman. — Nú. — Gott — þá slæ ég hann til bana. uðum yfirfrakka. — Ó, Yvonne . . . sagði Den ise. Yvonne tók um axlir henn- arar. — Hvað hefir komið fyr Barrskógar gerð, en óvíst að kostnaðurinn yrði meiri, þegar búið væri ; V bæta að fullu fjárhagslegt tjó i þeirra, sem fyrir Iandspjölli?'i yrðu, og yrði þó hið óbeina tjó í aldrei bætt með krönum. Dýpkun á frárennsli vatna 11 — Komdu þér heldur heim ir, Denise? og pakaðu pönnukökur, sagði j _ ó . . . það var hræöilegt, Yvonne hlæpandi. ) og þessi góði herra . . . lengra — Þú elskar mig þá ekki?, komst Denise ekki. Yvonne Þaðvar einhver uppgjöf íröddjhafði komig auga á húsbónd inni, sem hrærði hana. | ann. Hann minnti harla lítið Hvers vegna reynir þú á herramanninn, sem hún ekki fyrir þér hjá Jeanetta, hafði snætt með morgunverð. (Framhald af 7. síðu.) , legt sé að tryggja Andakílsárvirkj i un vatn í þurrkum, úr því að virkj | unin var staðsett þarna samkvæmt! gömlum vatnsmælingum, sem ekki j hafa staðizt. En hitt er jafn aug- j vatnsmiðlunar er mjög algeng v i Ijóst, að forða verður Skorradaln-: stórvirkjanir erlendis og má ,1 um með einhverju móti frá þeirri dæmis sjá slíkt í Noregi, þar se i eyðileggingu, sem verður, ef rétt þessi aðferð hefir verið notuð og er að spjöllin verði svo mikil, sem sjá má háa vatnsbakka í sumar- menn ætla. þurrkum, en ósnert landið vg .. byggðin, rem á bakkanum bjó. Tækm.ega kemur onnur ..eið | Vonandi verður reynt með þessu tJ greina, en hækkun vatnsins,; nióti, eða öðru að komast hjá veru og það er að grafa niöur frá-; logri hækkun Skorradalsvatns rennsli þess og ná vatnsmiolun á þeirri eyðileggingu, sem það kanu þann hátt. Skorradalsvatn et' ag hafa í för með sér fyrir byggð- mjög djiípt og víðast aðdjúpt,. jna —gþ. svo slík dýpkun á frárennsli kæmi því að svipuðum noturn og mætti þá auðveldlega dýpka níiklu meira en tvo meíra, því fallhæð árinnar frá vatni að yirkj *' unarstíflu er um 6 metrar. Botn er þarna talinn gljiipur og aú3- ur.ninn iil dýpkunar. Vatnsmiðlun þessi myndi verða nokkúð dýrari í fram- Maurice? Hún er hrifin af þér, svaraði hún vingjarnleg- ar. — Það er ekki nóg. Ég vil gjarna fá monsieur Kry, enda þótt ég geti ekki fengið hann, sagði Yvonne næstum við sjálfa sig. Svo rann upp fyrir henni, hvað hún hafði sagt. Hún tók fyrir munninn. — Vissi ég ekki. Ég er ákveð inn í að berja hann til dauðs. — Gættu þín bara. Hann hefir sex hnífa liggjandi á náttborðinu sínu. — Sex hnífa? Hvernig veizt þú það? Hvítu skórnir voru orðnir svartir, buxurnar blettóttar af þvottavatni. Skyrtuermarnar gegnblautar frá olnbogum. Vestið var greinilega ekki jafn gott. Og mitt í allri eyðilegging unni dinglaði einglyrnið í úfö aS íá mæsísssétfar- m l S>1 írá CaEtRiarku itsaiin: Samkvæmt upplýsingum f’á skrifstofu borgarlæknis hefir nú , . , . , ,. fyrir sérstaka velvild danskra he'l- kvæind, hvað dagsverk snertir, .„••*. f. , , . . . . * . _ , ’ , . bngoisyfirvalda tekizt að fa loforð en hækkun vatnsms með stiflu- , ,,, , ,, I fyrir donsku manusottarboluefn , sem framleitt er þar í landi með aðferð dr. Salks, sem nægir í 50 þusund manns. Ilafði áðiu' fengist frá Banda- ríkjunum efni í aðeins 15 þúsund manns og erfitt að fá þar merra Ef heimilin hregðast.. (Framhald af 5. sfðu.) „Við erum í hættu með ungling- ana okkar“, sagði gáfaður og merk i fyrst um°sinn ____ _~0_________________ _ ur skókamaður nýiega á kennara-1 ' Danir hafa áður hlaupið myndir svörtu silkibandi. En það, sem íuf dl‘ Attl hanu ..Vlð ^að’ ,að v!ð j lega undir bagga með fslending- —• —----------- - settun? 12 ara horn Jnn 1 skola! um, þegar mænuveiki er annars með heiti gagnfræðastigs og td nægir að minna á hina eldri nemenda, og reyndum þannig, mikilvæ aðstoð sem dansk r að yta undir þa longun flestra i læknar hjúkrunarlið hefur setti kórónuna á verkið, var svipur húsbóndans. Hann var í senn bitur, gramur og skömm ustulegur. Þetta var ómótstæði legt. Yvonne gat að minnsta kosti ekki staðiö gegn því. Fyrst reyndi hún að leyna kát ínu sinni með því að halda höndunum fyrir munninn, en Ég taldi þá. í sama bili það tókst ekki. Hún skellti upp 2. KAFLI. Yvonne sat á bekk fyrir í Caap d’Ail og strauk hár í Cap d’Ail og strauk hár Róberts. M,eð lokuð augu hallaði Róbert sér að harmi hennar. — Þú ert áreiðan- lega sá hezti þeirra allra, hvíslaði Yvonne. Róbert opnaöi annað aug- að og fullvissaöi sig um dá- semdir líðandi stundar, en lokaði því síðan aftur. Róbert var angórköttur madame de Ville. Hugsanir Yvonne fjölluðu um Monsieur Kry. Það voru reiðilegar hugsanir. Hún var öskuvond. Hvers konar hátt- arlag var það, að láta hana útbúa fallegt miðdegisverðar- borð, og koma svo ekki? Svona voru karlmenn. Bara að ekk- ert hafi nú komið fyrir bíl- inn, hugsaði hún svo af liíilli rökvísi. — Má ég skipta um stað við köttinn, Yvonne? Hún leit upp. Þetta var Maurice. Hann var lærlingur hjá bakaranum. Hann var tveim árum eldri en Yvonne, og Jeanette til mikillar sorgar mjög ástfanginn af Yvonne. — Farðu leiðar þinnar. Það hefir enginn beðið þig að koma, sagði hún, og var ekk ert vingjarnleg. — Ég er öskuvond út í þig, Yvonne. — Nú. — Vilt þú ekki vita ástæð una? — Nei. Hve hún er dásamleg. Ég elska hana áreiðanlega, hugs aði Maurice. Svo mundi hann eftir erindi sínu, og suður- frönsk reiði blossaði upp í hon um. — Ég fyrirbýð þér að búa ein í húsinu með honum. — Hverjum? — Þessum danska kvenna- bósa. — Hann er svo sannaElpga enginn-kvennabósi./ »•.' ( eði heyrði Yvonne í bílnum. — En farðu nú leiðar þinnar, Maur- ice, hann er að koma, — Au revoir, Yvonne. Yvonne lagði Róbert frá sér og flýtti sér kringum húsið. úr. Hún hló eins og hún hafði ekki hlegið árum saman. Þetta var svo hlægilegt. Hún kýttist saman og tók um magann. Hún rak upp mörg: —Ó . . . ó ó'ó . . Tárin runnu Svo stóð hún eins og nelgd! niöur kinnar hennar. við jörðina. Hvað í ósköpunum var þetta? Yvonne hljóp nokk ur skref í áttina til bílsins. Svo nam hún staöar aftur. Þetta var Denise. Hún var gegnblaut, ■■vav.v.v.vv.v.v.v.v.v.vv.v Anton S. var ekki blindur fyrir því, að ef til vill væri þetta ofurlítið broslegt ástand. En sjálfum var honum ekki skemmt. Magisterinn kærði '.’.WiV.'.V.'.W/M* barna, a'ð geta komið sem fyrst í hóp hinna fullorðnu, og fá að haga sér eins og þeir. Hitt mundi þeim hollara, að teljast til barna meðán þau í raun og sannleika eru börn. Þetta er án efa rétt. Annaðhvort verður að hafa þessi börn sér um sitt að mestu, eða öllu leyti, en það getur orðið erfitt í framkvæmd þótt það hafi tekist sumstaðar. eða hafa þau í barnaskóla til fermingar eins og áður var. Norðmenn ætluðu sér hitt, en sneru frá er þeir hugs- uðu málið betur, og hafa nú sinn barnaskóla óslitið til 14 ára aldurs. „Börn eru börn eins og áður“, segja þeir, „en aðeins stærri vexti.“ Ég hygg, að hór sé alvarlegt íhug- unarefni fyrir þá, sem þessum mál- um ráða. Ég þakka hjartanlega gjafir, skeyti og innilegan góðleika, er ég hlaut í ríkum mæli á hundrað ára afmæli mínu. Sérstaklega þakka ég Elliheimilinu Grund mikinn höfðingsskap, er það stofnaði til mannfagnaðar mín vegna og veitti þar fjölda fólks rausnarlega. GUÐMUNDUR JÓNSSON. VWAV.VV.VVVVW.VVVV.W.V.V.VVVV.'.V.V.V.'.VWAr. y.vvvv.v.'.vv.v'.vv'.'.'.'.vv'.'.'.'.'.v.w.w.'.w.w.v.w. Ollum þeim, sem minntust mín á níræðisafmælinu ;! 15. f. m. og hafa sýnt mér margháttaða velvild á langri ;! ævi, flyt ég innilegustu þakkir. ;! Drottinn gjaldi hverjum og einum af ríkdómi náðar ;! sinnar. ;I María Guðmundsdóttir ;! á Álfgeirsvöllum. ;! w.w.w.v.v.w.w.w.w.w.w.v.w.v.w.v.w.'. Þökkum innilega auðsýnda vináttu og samúð við fráfall Þorbjarnar Hjartarsonar, Akbraut, Eyrarbakka. Gelrlaug Þorbjarnardóttir, Anna Þorbjarnardóttir, Sigurður Þorbjörnsson, Guðfinna Jónsdóttir, Pálína Björgólfsdóttir, Björg Björgólfsdóttir, Björgólfur Gunnarsson. Móðir ckkar og tengdamóðir Sæunn GuSmundsdóttir, Skeggjastöðum, Miðfirði, andaðist að heimili dóttur sinnar, Galtavík, 10. þ. m. Börn og tengdabörn. veitt, þegar faraldur hefur geng'ð. Nú er langt komið í bænum fyrstu umferð bólusetningar barna — en á næstunni hefst bólusetnbig barna innan við þann aldur og allra annarra skólanemenda yfir 12 ára. EVUiiningarorð (Framhald af 8. síðu.) guðsaugum. Þannig mun andi he-in ar brosa yfir bænum í dalnum, bænum, sem auðvitað fór í e-'v\ eftir að hún kvaddi og þó hve sárt að kveðja börnum henn- ar og manni allt, sem var. En ást þeirra vakir yfir hverju strái á þúfu, blómi í brekku, hverjum steini, hverri lind, hverju lam ; , sem finnur sælu sumarsins \' 1 gengnar slóðir liðinna daga. Ilmur blóðbergsins í skriðunni ofan \ I bæinn, sú angan, sem lifir af aila vetur, tákn hins eilífa anda, stvn elskar þetta land, auðn þess, t.'n þess, akur þess og engi. Tákn móð- urinnar íslenzku, sem vildi fórm öllum frægðarvonum og lífsþæg nd um til þess að geta í kotinu eí vi hlýja hlustað á hvísl stráanna 3 þakskeggið, hjal lækjar við stevn. En ég veit líka að gáfur hennrr og glæsileiki andans, innsæi henn- ar og skyggni á hið fagra og góXt lifir og dafnar meðal barna henv r og niðja. Um það veitir skáldg tia dótturinnar og verðlaunaritgerð sonarsonarins um list Ásgríms ív. r fulla vissu. Og allt sem ég man um okhvr stuttu kynni verður bezt sagt með tveim orðum: Göfug kona. Þökk fyrir sumardagana und r fjallinu fríða. Drottinn blessi állt, sem þú unnir, og gefi vonum b u- um og bænum uppíyllingu í tíma og eilífð. Árelíus Níelsson. Kenrssla í ráðdsild Ég minntist áðan á sælgætis- neyzlu barna og unglinga, og' eyðsl- una í sambartdi við hana. Það er líka mikið íhugunarefni.Okkar sam tíð hefur mikla peninga í veltu, og unga fólkið mikið fé handa á milli. Og vitanlega skortir það þroska til þess að verja því lausa- fé ávallt skynsamlega. Við slíkt þurftum við eldri menn ekki að glíma í uppvextinum, því fátt var um peninga á þeim árum. Nú er öðru máli að gegna. En ekki þarf að eyða orðum að því, hve mikils er um vert, að menn kunni hér fótum sínum forráð. Er mikil á- stæða til að óttast þær eyðslvenj- ur, sem börn og unglingar temja sér nú. Þann fjötur reynist oft erfitt að slíta af sér síðar meir, — og þá margra ráða leitað, og sumra miður heiðarlegra, eins og dæmin sanna. Getur þetta að lokum valdið alverlegu þjóðarmeini. Nú hefur verið hér hafin við- leitni til að vinna gegn þessu, og freista þess að glæða ráðdeildar- hug meðal skólabarna í landinu, þörfin er mest. Væntanlega skilja menn það, Má því líta á þessa söfnun, sem að þetta starf er ekki fjársöfnun einskonar verklega kennslu, er ni j í venjulegum skilningi .heldur fyrst ar í ákveðna átt, — áttina til r 15- og fremst uppeldisleg viðleitni, sem deildar. Og á hana kallar nú þjó jar flestar menningarþjóðir vinna nú ; þörf. kappsamlega að á margvíslegan j Þótt okkur sé nú nokkur vandi hátt. — Hér er að vísu sá agnúi á,! á höndum, megum við ekki ! *ta að gjaldmiðill okkar er ótraustur.! vonleysi og trúleysi ná á okkur En svo mun liann jafnan verða hjá ; tökum. Það er góður efniviður í þjóð, sem eyðir meir en hún aflarjunga fólkinu, og við höfum ll eins og við gerum nú. Á þann j skilyrði til að halda velli og sæ'. ;i \ agnúa má þó ekki stara um of, og 1 fram, ef við gætum okkar og halda að sér höndum. Af reynsl- j gleyinum því ekki, að æskan í d unni verðum við að læra. Þjóðinjá framtíðina. Og því er veigam t.i verður að temja sér ráðdeild eflverkefnið nú, að búa skynsaml i lnin ætlar sér að standa á eigin ! að henni, svo hún mætti vaxa a') fótum. Og því veltur hér á miklu, j vizku og manndómi, og verða i r að hinir fullorðnu skilji þessa stað reynd, og fái jafnframt hina ungu til að témja sér hóf í notkun fjár- muna, og skilji hvers virði það er. um að taka við þeim arfi er v"5 skilum henni í hendur. Og að I i'i yrði eigi aðeins jafnoki okkar, LclJ ur töluvert íremri. "• ' - -I ! v! V.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.