Tíminn - 13.01.1957, Blaðsíða 9

T í M I N N, sunnudaginn 13. janúar 1957.

9
JOHN O’HflRR
FRmMWWÍifll
45
Hann var ekki viss um að
hann langaði í raun og veru
til að hefna sín á henni. Hann
ivissi að Charlotte
I ustu æviár hans
gerði síð-
bitur. En
hann oftast aftur til hótels
síns og var þar einn eða tvo
daga áður en hann sneri aft- , . ,
ur til Gibbsville og gat þá|haif nægjaniega gioggur
maður til að skilja að astæðan
til þess var of flókin til að
staðið augliti til auglitis við
konuna sína án þess að koma
upp um það hversu mjög hann
hataði hana.
Þegar hann hafði komið í
Arch Street í tíu ár voru þarf-
ir hans ekk'i lengur jafn stefk-
ar og fengu fullnægingu í;
hann fengi skilið hana. Það
var ekki aðeins ótti hennar við
að fæða aumingja eða and-
vara barn, sem máli skipti,
heldur einnig samband henn-
ar við soninn. Ben kannaðist
71 vel við það sem kallað var
draumum hans. Og á hóteli. blóðskömm og hann gat vel
einu í Washington kom dálít-, unyndað sér ófullnægða þörf
íð fyrir hann sem batt endi á; fyrjr siikt. Þegar hatur Bens
hið raunverulega kynferðislíf | brauzt fram til fulls, tók hann
hans. Hann^hafði snúið upp í;ag gera Sér íjóst að Charlotte
..... var þröngsýn og máske jafn-
A8 græSa á slysum
fif^" - ■
-
herbergi sitt eftir morgunverð
og lá í óumbúnu rúminu og las
í blaði. Hann féll í dvala en
vaknaði við þa ðað dyrnar opn
uðust og þernan kom inn,
þetta var snotur negrastúlka
Um þrítugt.
— Komdu hérna, sagði
hann.
vel heimsk kona, og að dreng-
urinn var laglegur og greind-
ur en ekki mjög hlýr í eðli
sínu. Joe var ekki hjartakald-
ur því að slíkir geta verið á-
stríðufullir en hann var ekki
nógu hjartahlýr. Hann var
,volgur. Það var stundum aó
' þarf að fara niður gen j rúmi sínu og óttaðist
aftur, herra. ag drekka sig fullan vegna
Komdu hingað. ^ þess ag irann óttaðist að þá
Eg ^að ekki, ég verð .myn(n hann nauðga konu
Tekin. 1
— Þú skalt fá fimm dali.
i— Nei, herra. Tiu dali.
— Allt í lagi. Tíu dali.
Komdu þá hér.
— Hvað ætlið þér að gera.
— Ég geri þér ekki mein.
Háttaðu í hvelli.
Hún hlýddi og lagðist upp
I rúmið.
— Ætlið þér ekki úr fötun-
Um.
— Nei, sagði hann.
Honum tókst það fáeinum
sekúndum áður en það var of
seint.
— Það er gott. Hypjaðu þig.
— Var þetta allt. Ég vil fá
peningana.
— Þú færð þá. En farðu nú.
■— Já, herra. Á ég að koma
aftur.
— Nei, fjandakornið. Komdu
þér í fötin og faröu.
— Heyri þér nú til. Þér skul
uð ekki vera svona reiður.
Ekki get ég gert að því að þér
voruð svona fljótur til. Og ég
get lent í vandræðum hvort
sem er.
Þetta var í eina skiptið á
ævinni, sem hann hafði orðið, Maður og kona geta elskast
sinni, að honum kom í hug að
máske gæti hann hefnt sín á
konu sinni, einmitt vegna þess
arna, hversu hálf volgur dreng
urinn var. Það var vel hugsan
legt að það ætti ekki fyrir Ben
sjálfum að liggja að lifa þetta
en engu að síður var mögu-
legt að svona færi. Og þegar
Ben var orðið ljóst að svo gæti
farið að hin elskandi móðir
ætti eftir að þjást einmitt
vegna síns heittelskaða sonar
þá fór hann að sofa betur á
nóttunni.
Umheimurinn sér alltaf
ranga og villandi mynd af
hjónum, en engu að síður
mynd sem oftast er talin góð
og gild. Hjón eru karl og kona
og enginn veit hvað þeim fer
á milli nema þá ef óhamingja
þeirra er svo áberandi og aug-
ljós að enginn getur komizt
hjá að sjá hana. Heimurinn
má fyrir enga muni sjá sam-
band hjónanna eins og það er,
ef það gerist eitt einasta and-
artak, vill hann fá að sjá
meira, og þá er voðinn vís.
gripinn óviðráðanlegri girnd,
og það sem af þessu hefði get-
að hlotizt skelfdi hann meira
en nokkuð annað hefði skelft
hann um dagana. Honum
hafði aldrei komið til hugar
að hann hefði nokkuð það í
sér sem gæti gert hann að
kynferðisglæpamanni. En ef
hann var hreinskilinn gagn-
vart sjálfum sér hlaut hann
að kannast við, að hefði stúlk
an ekki komið sjálfviljug,
hefði hann nauðgað henni. —
Þetta var raunveruleg hætta
og síðan minntist hann henn
ar stöðugt um hvaða konu sem
jmálið snerist. Og þannig vildi
það til að þessi svarta þjón-
lustustúlka var síðasta konan
Bem tók við sæði Benjamíns
Chapins. Hann langaði oft til
að trúa konu sinni fyrir þessu
leyndarmáli.
eða hatast án þess að nokkur
maðu rfái minnstu hugmynd
um sannleikann í málinu.
Stúlkurnar á hóruhúsinu og
þernan á hótelinu höfðu að
vísu kynnzt sannleikanum um
hjónaband Ben Chapins, en
þær liföu í sínum eigin heimi
og voru sokknar of djúpt nið-
ur í eigin óhamingju til aö
skeyta um hamingju eða ó-
hamingju annarra. Aðrir sáu
aðeins hin hamingjusömu
Chapin-hjón, virðuleg og ráð-
sett, sem áttu góðan og efni-
legan son. Svo vel haföi þeim
tekizt að blekkja umheiminn
og enginn hefði nokkru sinni
fundið upp á því að draga
'hamingju þeirra í efa. Að
þessu leyti gat Chapin-fjöl-
skyldan fundið til yfirburða,
hún taldi heiminum trú um
það sem henni sýndist og fékk
hann til að trúa því sem henni
sýndist. í fjölskyldum þeirra
hjónanna og annarra af þeirra
stétt, þekktust ekki dæmi um
hjónaskilnað, þótt einstöku
fjölskyldur væru óhamingju-
samar að almannavitorði og
vanalega var drykkjuskap eig
inmannsins kennt um. Ben
hefði getað nauðgað konu
sinni og misþyrmt henni án
þess að brjóta í bága við þær
óskráðu reglur sem giltu á
þessum tímum, konur heyrð-
ust ekki aðeins hljóða í fá-
tækahverfum bæjarins þótt
það væri sjálfsagt algengara
þar. En það samræmdist ekki
þeim yfirburðum sem hann
fann yfir annað fólk, að gera
sig sekan um slíkt. Mannasið-
irnir voru aðalatriöið og Ben
hafði alltaf sýnt konu sinni
nærgætni og farið að öllum
óskum hennar. Hann geröi það
vegna þess að þetta var hon-
um hálfgert trúaratriði, hon-
um kom aldrei til hugar að
hefði hann brugðizt, gæti hún
ekki leitað til nokkurs lifandi
manns. Hún hefði ekki getað
kallað neinn til hjálpar og
ekki getað yfirgefið hann. Á
þessum tímum gat kona ekki
einu sinni játað fyrir annarri
konu að eiginmaðurinn hefði
séð brjóst hennar. Umræður
um kynferðismál eða vanda-
mál hvað það snerti voru með
öllu óhugsandi.
Þannig virtist hjónaband
foreldra Joe Chapins hið ham-
ingjusamasta í alla staði.
Vinum og ættingjum fannst
ástríkið milli móður og sonar
mjög lofsvert. Vitaskuld var
móðurástin talin sjálfsögð en
fáh- synir virtust mæðrum sín
um jafn góðir og Joe Chain.
Aðrar mæður öfunduöu Char-
lotte og hvöttu syni sína til
að taka Joe sér til fyrirmynd-
ar — en það hafði reyndar
ekki mikinn árangur í för með
sér. Charlotte sagði oft frá því
að þegar hún gekk með Joe
hefði hún alltaf vitað aö hún
myndi fæða son, og hann yrði
fallegur og gáfaður (en hún
gekk ekki svo langt að segja
að hún hefði einnig vitað að
hún myndi tvisvar fæöa and
vana börn). Charlotte vakti
gaumgæfilega yfir Joe alla
bernsku hans, fylgdist ekki að
eins með heilbrigði hans, held
ur einnig með skólagöngu
hans, frístundum hans og viö
hverja hann batt vináttu. Eng
inn nema hún sjálf mátti
refsa honum. Meðan hann var
lítill, danglaði hún í rassinn
á honum, ef hann braut eitt-
hvað af sér, en þegar hann
stækkaði var refsingin sú, að
hún baröi á hendur hans með
reglustiku, svo og svo mörg
högg, eftir því hvert afbrotið
var. En þessar refsingar spilltu
á engan hátt sambandinu milli
þeirra. Það hefði þurft naut-
heimskt barn til að sjá ekki að
hverri refsingu fylgdi einhver
gjöf eða því um líkt.
Vegna umhyggju Charlotte
losnaði faðir drengsins viö
flestar af föðurskyldunum. En
fyrir vikið varð föðurstaða
Jónas- Árnason skrifar grein í
Þjóðviljann í gær með þessu nafni
og ræðst þar á Slysavarnafélag ís-
lands ,og sakar skrifstofu þess um
að hafa ekki tilkynnt Norðfirðing-
um og öðrum aðstandendum skip-
verja á Goðanesi um strand tog-
arans meðan allt var í óvissu um
afdrif hans.
Um leið er Morgunblaðið mjög
vítt fyrir að birta fregn um þenna
skipstapa á undan öðrum blöðum
og heldur hann að blaðið hafi feng
ið vitneskjuna frá Slysavarnafélag
inu eða skrifstofu þess.
Nú er það með skrifstofu Slysa-
varnafélagsins, eins og aðrar skrif-
stofur í höfuðstaðnum, að hún er
ekki opin á nóttunni, en starfsmönn
um félagsins er þó ávallt ljúft að
svara hjálparbeiðnum, sem þeim
berast, hvort sem er á nóttu eða
degi, og einnig að svara fyrirspurn-
um manna varðandi nauðstadda að
standendur þeirra, eftir því sem
það er hægt, og á við.
í þessu tilfelli, er skip strandar
við annað land, gat Slysavarnafélag
ið enga aðstoð veitt við björgun-
ina, enda var ekki óskað eftir að-
stoð þess.
andi fréttir liægUað flytja. Skipið
gat alveg eihs bi-otnað í tvennt og ,
sokkið hvenær seíh var, og áður en
skip kæmu á vettvang, eins og varð
9 ldukkustundum seinna og það
áður en búið var að bjarga öllum
skipverjum.
Ég veit ekki til þess að aðstand-
endum sé tilkynnt, þegar svo stend
ur á, ef hægt er að komast hjá því.
Annars voru yfirvöldin í Færeyjum
hinir réttu aðilar að tilkynna þetta
slys.
Það eru alltaf þung spor að birta
óheillafréttir og sjá helgustu vonir
fólks bresta og það eru fæstir sem
fást til þess fyrr en öll sund eru
lokuð.
Um morguninn, áður en ég sá
Morgunblaðið, gat ég tilkynnt bæj
arstjóranum á Norðfirði, þegar
hann hringdi og spurði frétta, að
búið væri að bjarga 23 skipverjum
en eins þeirra væri saknað. Þá bað
ég Lúðvík Jósepsson sjávarútvegs
málaráðherra að hlutast til um að
fá fljótar fregnir um það hver hefði
drukknað, þar sem fyrirspurn um
það frá Slysavarnafélaginu var ekki
svarað.
Sá eini aðili, sem fékk hjá mér
Að undanskildum undirrituðum1 fréttir fyrir utan þá opmberu að-
Vissi enginn af starfsmönnum fé- j ila, er ég hefi nefnt, St ríkisút-
langsins um þetta skipsstrand fyrr | varpið, sem ég samkvæmt ósk þess
en þeir lásu það í Morgunblaðinu,! lét vita hvernig björgunarstarfið
en það get ég fullvissað Jónas Árna j hefði gengið, eftir því sem ég hafði
son um, að sú fregn var ekki höfð, sjálfur fylgzt með því, eða frétt
eftir mér, enda leitaði blaðið engra hjá þeim, er heyrðu viðskipti skip-
frétta hjá mér um þetta slys. í anna og þær fréttir fékk útvarpið
Þegar ég frétti um strandið, ekki fyrr en rétt fyrir hádegið,
hringdi ég strax til Norðfjarðar og
bað um símtal við útgerðarstjór-
ann, til að frétta hvort honum
hefði verið tilkynnt um strandið
og var mér þá sagt, að hann væri
í Reykjavík, á hótel Vík. Þar fékk
ég að vita, að hann hefði farið það-
an um morguninn áleiðis til Norð-
fjarðar. Þá gerði ég tilraun til að
ná í Lúðvík Jósepsson ráðherra,
fyrrv. útgerðarstjóra félagsins, en
þar var ekki svarað í síma.
Þá reyndi ég að ná í Björn Thors
framkv.stjóra Félags ísl. botnvörpu
skipaeigenda, en þegar það ekki
tókst, hringdi ég í Hafstcin Berg-
þórsson, forstjóra Bæjarútgerðar
Reykjavíkur og bað hann að koma
boðum um þetta til rétts aðila. —
Nokkru seinna var svo hringt til
mín, af manni sem mér heyrðist
segjast vera bæjarstjórinn í Nes-
kaupstað og taldi ég þá þessu máli
væri borgið, en nú hefir komið
í ljós að þetta var ekki hann og
hefi ég ekki getað fengið upplýst
við hvern ég hafi talað, og þykir
mér miður að svo skyldi til takast.
Annars ætti öllum að vera ljóst
að starfsmenn Slysavarnafélags ís-
lands láta ekki aðstandendur vita
meðan óvíst er um björgun og er
okkur afar illa við að fréttir berizt
út um björgunaraðgerðir áður en
þeim er lokið, þegar svo er ástatt.
Eins og þá horfði, leit nefnilega
mjög illa út og engar hughreyst-
jafnframt hafði svo útvarpið talað
við stýrimanninn af Goðanesi, svo
fréttir þessar fóru ekkert á milli
mála.
Gleggstu fréttirnar um björgun-
arstarfið fékk ég vestan frá Þing-
eyri í Dýrafirði frá sr. St.efáni Egg-
ertssyni formanni slysavarnadeild-
arinnar þar, en hann heyrði mjög
vel í skipum við Færeyjar meðan
á björgun stóð.
Þetta er sú hliðin, sem að Slysa-
varpafélaginu snýr, varðandi þetta
skipsstrand og svo að þess var ósk-
að og borið af bæjarfógetanum á
Norðfirði að slysavarnadeildirnar
á staðnum fengju að hafa fulltrúa;r;
við sjóprófin, ef eitthvað það kæmi
fram í þeim, er verða mætti til
viðvörunár og aukins öryggis í fram
tíðinni og átti þessi fulltrúi son
á meðal skipverjanna, sem björg-
uðust.
Slysavarpafélag íslands er afar
þakklátt fyrir hina giftusamlegu
björgun skipverja af Goðanesinu
og harmar mjög það slys, sem varð.
Kvennadeild Slysavarnafélags ís
lands í Reykjavík hefur ákveðið
að sýna frændum okkar, Færey-
ingum, þakklæti sitt, í nafni Slysa-
varnafélags íslands, með því að
gefa þeim fullkomin fluglínu-björg
unarútbúnað og verður þeim send
tækin með næstu ferð.
Reykjavík, 10. jan. 1957 ,
Henry Ilálfdánsson.
Ég þakka kærlega ættingjum mínum og góðvin-
um, meðstjórnendum mínum í fyrirtækjum, samstarfs-
fólki mínu í Kf. Árnesinga og Mjólkurbúi Flóamanna
fvrir vinsemd og heiður veittan mér á sextugsafmæli
mínu, með stórgjöfum, blómum, skeytum og ánægju-
legum heimsóknum.
Hlýja ykkar og vinsemd verður mér ógleymanleg.
Egill Gr. Thorarensen.

Þökkum af alhug auðsýnda samúð
móður okkar og tengdamóður
við andlát og jarðarför
Margrétar Guðnadóttur
frá Miðkoti.
Einnig öllum þeim er glöddu hana og léttu henni lífið í langri
sjúkdómslegu, og vinum og ættingjum í Reykjavík fyrir veglega
minningargjöf til Hlíðarendakirkju, um hana, mann hennar og
dóttur.
Öllum ykkur biðjum við guð að launa og gefa gleðilegt ár.
fsleifur Sveinsson,
Ingibjörg Kristjánsdóttir.