Tíminn - 07.01.1958, Blaðsíða 9

T í M IN N, þriðjudagiim 7. janúar 1958.

cine

Smásaga eftir
W. Somerset Maugham

nærri öllum sem þarna voru.
En þegar við vorum sezt og
ég fór að líta í kring um mig,
sá ég að ég þekkti flest and-
ILt sem þarna voru úr lit-
fögrum myndablöðum. Gest-
gjafinn ihélt mikið upp á vissa
tegund af fól'ki, sem nefnt er
á tæknimáli „stjörnur“, og
þetta var vissulega fagur
hópur. Þegar við frú Tower
höfðum ræðst nokkuð viö
eins og fólki ber, sem hefir
ekki hitzt f báa herrans tíð,
spurði ég hama um Jane.
— Henni líður vel, sagði frú
Tower þurrlega.
— Hvað liður hjónaband-
inu?
— Það virðist heppnast eins
og bezt verður á kosið, sagði
frú Tower, eftir andartaks-
hik, og rétti hendina eftir
söltum hnetum hjá diski
henniar.
— Þú hafðir þá á röngu að
standa.
— Ég sagði, að það myndi
ekki endast lengi, og ég held
því stöðugt fram. Þetta er á
móti lögum náttúrunnar.
— Er hún hamingj usöm?
— Þau eru bæði liamingj u-
söm.
. — Ég býst við að þú sjáir
þau ekki oft.
— í fyrstu hitti ég þau oft
á tíðum. En núna . . . Frú
Tower pírði augun. — Jane
er orðin dáiítið stór upp á
sig.
— Hvað áttu við, spurði ég
og hló. v
— Ég held óg ætti að benda
þér á, að hún er stödd hér
í kvöld.
— Hér?
Mér brá meir en lítið i brún,
er ég renndi augimum eftir
röðum gestanna. Gestgjafi
okkar var skemmtileg og
hnyttin kona, en ég gat ekki
imyndað mér að hún heföi
gaman af að bjóða þessari
■sveitalegu gömlu konu
sem gift var sérvitrum arki-
tekt, í slíkt veizluboð. Frú
Tower sá ráðleysi mitt og var
henni skemmt.
— Líttu á vinstri hönd gest
gjafans.
Ég leit þangað. Það var
ótrúlegt er satt, að konan sem
■sat þar, vakti athygli mína
þeigar ég kom inn í herbergið.
Mér fannst ég hálfpartinn
kannast við yfirbragðið á
henni, en ég hefði getað svar-
ið fyrir, að hafa nokkru sinni
séð hana áður. Hún var langt
frá því aö vera ung, og hafði
silfurgrátt hár, það var stutt-
klippt pg lagt í liði. Hún gerði
ékkert til að sýnast yngri en
hún var. Hún notaði engin
snyrtimeðöl. Andlitið var
hraustlegt og útitekið og ork
aði eðlilega og skemmtilega
einmitt sakir þess að enginn
farði var notaður til að hylja
það. Það var í skarpri mót-
sögn við snjóhvítar herðarn-
ar. Þær voru stórkostlegar;
þrítug kona gæti verið stolt
af þeim. En klæðnaður henn-
ar var stórkost-legastur. Allt
var eítir nýjustu tízku og þó
eðlilegt og blátt áfrarn. Til
að fullkomna alit saman bar

konan litið einglirni með
silkisnúru.
— Þú ætlar þó ekki að fara
að segja mér að þetta sé mág
kona þín?
— Þetta er Jane Napier,
sagði frú Tower ískaldri
röddu.
Hún var einmitt að tala í
þann mund. Gestgjafinn
hafði snúið sér að henni með
blíðu brosi. Feitur, sköllóttur
maður, sem sat á móti henni,
hallaði sér áfergjuiega fram
á borðið til að fylgjast með
því sem hún sagði og ung
hjónaleysi hlustuðu af spenn
ingi og athygli. Hún sagði
brandara, og öll hölluðu þau
sér út af sætum sínum og
skelltu upp úr hjartanlega.
Maður sem sat hinum megin
við borðið ávarpaði frú Tow-
er. Eg kannaðist þar við fræg
an stj órnmálaleiðtoga.
— Mágkona þín hefir sagt
enn einn brandara, frú Tow-
er, sagði hann.
Frú Tower brosti. — Hún
er ómetanleg, finnst yður
ekki.
— Ég ætl'a að fá mér stór-
ain iscjpa laJf kampaviini, ag
svo skaltu segja mér það allt
saman, sagði ég.
Eftir þvi sem ég komst næst
er þetta sagan um það sem
gerðist:
Gilbert fór með hana t-il
frægs klæðskera í París og
lét hana velja eftir eigin
höfði; taldi hana siðan á að
kaupa ýmsa kjóla, sem hann
lét sauma eftir sfnu höfði.
Hann var vel að sér um slíka
hluti. Síðan réði hann til
þeirra franska þjónustuistúlku
og vandi Jane á að hringja
á stúlkuna og láta hana sjá
um snyrtingu og klæðaburð
sinn. Kjólarnir sem Gilbert
valdi henni voru næsta ólik-
ir öllu sem hún hafði átt að
venjast áður, en hún gætti
þess aö breyta ekki til of
skjótt ,en hún vildi gjarnan
þóknast eiginmanni sínum og
neyddi sig til að klæðast föt-
um sem hún vissi að honum
líkaði.
— Núna gengur hún bara
í þunnum silkikjólum, hvort
sem þú trúir því eða ekki,
■sagði frú Tower, — það er
stórfurðulegt, að hún skuli
ekki löngu dauð úr lugna-
bólgu.
Gilbert og þj ónustustúlk-
an kenndu henni að lclæða
sig og undarlegt var, hve hún
var fljót að læra. Franska
mærin stóð agndofa af hrifn-
ingu yfir herðum frúarinnar,
hún sagði að það væri synd
ef þær fengju ekki að njóta
sín.
— Bíddu ögn, Alphonsine,
sagði Gilbert, — næstu kjól-
arnir munu leiða allt í Ijós.
Umskiptin mega ekki vera of
ör.
Gleraugun voru vitaskuld
hræöileg. Enginn gat litið vel
út með þykkum gleraugum
meö gullspöngum. Gilbert
reyndi 'gleraugu með skjald-
bökuspöngum. Hann hristi
höfuðið.
— Þau mundu fara vel á
ungri stúlku, sagði hann. —
Þú ert of gömul til að bera
gleraugu, Jane.
Allt í einu fékk hann hug-
mynd: — Nú veit ég. Þú færð
þér einglyrni.
—- O, Gilbert, það get ég
ómögulega.
Hún leit á hann og brosti,
þegar hún sá ákefðina í
svip hans, það var ákafi lista-
mannsins. Hann var svo góð-
ur við hana, og hana langaði
til að gera allt sem hún gat
til að þóknast honum. — Eg
skal reyna.
Þau fóru til gleraugnasala
og árangurinn var undra-
verður. Gilbert klappaði sam
an lófunum. Hann kyssti hana
á báðar kinnar þarna fyrir
framan undrandi afgreiðslu-
manninn.
— Þú ert yndisleg, hrópaði
hann.
Svo fóru þau til Ítalíu og
undu sér lengi við að skoða
byggingarlist endurreisnar-
tímabil'sins og barrokaldarinn
ar. Jane fór að kunna vel við
sig 1 hinu nýja gerfi. í fyrstu
var hún dálítið feimin þegar
þau fóru inn i veitingahús, og
fólk staðnæmdist til að horfa
á þau (áJður hafði enginn
ekki svo mikið sem litið hana
hornauga). Konur stöðvuðu
hana og spurðu hvar hún
hefði fengið kjóla sína.
— Líst yður vel á, spurði
hún barnslega glöð, — eigin-
maðurinn minn teiknaði þá
fyrir mig.
— Gæti ég fengið teikningu
af þeim ef yður væri sama?
— Mér þykir það leitt, en
eiginmaðurinn hefir sínar
meiningar og honum mundi
ekki falla vel ef hann vissi
að ég léti í té teikningu af
kjólunum sem hann teiknar.
Hann vill að ég sé einstæð í
heiminum.
Hún hafði búist við að fölk
mundi hlæja þegar það
heyrði þetta svar, en þvert á
móti, fólkið svaráði bara: —
Auðvitað er það skiljanlegt,
þér eruö líka alveg einstœð.
í fyrstu skildi hún ekki al-
mennilega hvernig lá í þvi að
hún, sem allt af hafði klæðst
einhverjum fötum, sem allir
aðrir klæddust, án þess að
vekja athygli, skyldi nú verða
svo umtöluð vegna þess að
hún klæddist fötum sem eng
in annar klæddist.
— Gilbert, sagði hún held-
ur ströng á svip, — það vildi
ég að þú teiknaðir kjóla sem
ekki væri hægt að gera eftir
myndir af.
— Eina leiðin til þess er að
búa til kjóla, sem bara þú
getur klæðst.
— Geturðu gert það?
— Já, ef þú villt gera mér
greiða.
— Hvað er það?
— Klippa af þér hárið.
Ég held þetta hafi verið
í eina skiptið sem Jane mót-
i mælti. Hárið var langt og
þykkt og hún hafði verið
stolt af því allt frá því hún
var stúlka. Það væri hrópleg
synd að klippa það. Þetta
mundi þýða að brenna skip
sín. Hún var sannfærð um, að
! Marion mundi hlæja að henni
I og hún gæ-ti aldrei framar
komið til Liverpool. En hún
9
.............
| Nýbýlið |
| UNDRALAND \
| í Fellshreppi í Strandasýslu er til sölu.
| Upplýsingar gefur eigandinn, Hjörtur Sigurðsson, 1
§ Undralandi. j
ÍÍÍllMllilMlilllMIIIMIMIIMillimMIMIIIMIMIMMIMMIIIIIIIMMMIIIMMIMIIIMIIIIIIIMIIMMIIMMMIIIIMMIIMMIIIUIIMIIIIim
^IIIMIMIMIIIMIIIMIIMIMIMMIMMMMIMMMIiMiMMMMIIMMMIIMMMMIMMMMMIIIlMIMMIlllMMlMIMIllllllHUIIIlllMIMlII
Blaðburður
| TÍMANN vantar unglinga, eða eldri menn tíl blaS- 1
| burSar í eftirtalin hverfi.
| GRÍMSSTAÐAHOLT
HVAMMA í KÓPAVOGI
| Afgreiðsla Tímans 1
iiiiiiiiiiiiiiiimMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiimiiiiiuiiiiiiiiiiiiimJUJiiiiiiiiiiiMiiimiiiiiiimiiiiiMi'iiiiÍ
iMiiiMimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimmmiimiiiiiiiiiiiiiiiMimiiiiiiiiimmiimmiiiiiMMiiuimiiMiiiiiiiiiiiii
Verkamannafélagið
Dagsbrún
= Félagsfundur haldinn í Skátaheimilinu við Snorra- i
braut miðvikudaginn 8. janúar 1958 kl. 8,30 síðd. 1
1 Dagskrá: |
I 1. Félagsmál. I
§ 2. Lagabreytingar, 2. umræða. 1
3. Frumvarpið um rétt verkamanna fyrir upp- |
| sagnarfrest og greiðslu launa vegna sjúkdóms- 1
| og slysaforfalla. 1
1 4. Önnur mál. 1
== ==
Félagsmenn, sýnið skírteini við innganginn. |
| Stjórnin. =
iiIiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiMiiimiiiMiMiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMMiiiiMiiiiiiimiimmim
iiiiiiiiiiMiiiiiMiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiii
Gefið börnunum SÖL GRJÓN
á hverjum morgni...!
Góður skammtur af SÓL GRjÓ-
NUM með nægilegu af mjólk
sér neytandanum (yrir ‘/s af dag-
légri þörf hans fyrir eggjahvítu-
efni og færir líkamanum auk
þess gnægð af kalki, jirni.fosfór
og B-vítaminum.
Þessvegna er neyzla SÓL
GRJÓNA leiðin til heil-
brigði og þreks fyrir
börn og unglinga.
Framleidd af »OTA«
IIIIMMIIIMMMMMIllllllMIIMIIIIMMIIIIMMIIMIIIMMIMMIMMIIMIMMIIMMIIMIMIIMIIIIIIIMIMIMIIIIIIMIMIIIIIIimillllllliri
V.V.V.VAVAW.V.W.V.V.W.V.V.VV.V.V.VAV.VAW
í í
;■ Hjartans þakkir sendi ég öllum þeim, sem á einn eða 1«
■* ■;
annan hátt glöddu mig á áttatíu ára afmæli mínu 23. J.
I; þ. m. — Lifið heil. í
■I í
J. Vigdís Sæmundsdóttir, Hrauni. \»
V.V.W.V.V.V.V.V.W.V.W.W.V.V.W.V.W.WAVWV