Tíminn - 14.02.1958, Blaðsíða 7

TÍMINN, föstudaginn 14. febrúar 1958.
7
Það er gott að eiga Rotary-
félagsskapinn að í erlendri námsdvöl
Ung stúlka heíir notií námsstyrks Rotaryfé-
laga vi<S amerískan háskóla og Iætur mjög
vel af dvölinm
Ungfrú Kristín Pétursdóttir frá Siglufirði er nýkomin heim
eftir átján mánaða dvöl í Bandaríkjunum, þar sem hún hefir
lokið B.A. prófi í ensku og enskum bókmenntum við háskóla
í Gaines.ýilie í Georgiafylki. Rotary-félagsskapurinn í Georgíu
veitti henni. styrk til fararinnar, og mun hún vera annar ís-
lendingúrinn, sem nýtur þess konar styrks.
.— Hvernik kunnir þú við þig í
Suðurríkjunúni? :
-— I>ó að erfitt kunni að' vera að
samiagast 'svo ólíku umhverfi,
hlautsú alúð og hlýleiki, sem fólk-
ið sýndi mór, að gera meira en
yega upp á móti' því, segir Kristín.
Áður en ég fór, hafði Rotary-klúbb-
urinn útvégað mér „fósturfor-
eldra“ i Gáínesville. Þangað kom
ég ein min liSs eftir þreytandi ferð
um New Yórk í kveljandi sumar-
hita. í bréfi, sem ég hafði sent á
undan mér, hafði ég sagt skakkt
til um k'omutíma minn, svo að eng-
inn var á stöðinni að taka á nióti
jnér. Ekki hafði ég heimilisfang
fjölskytdunnár, aðeins númerið á
pósfhólfi hfcnhar. Mér varð það
fyrst f}Tir!rað líta í símaskrá, og
vegna pess ‘að nafnið var stafað
með dálítið • óvenjulegum hætti,
voru aðemS' tveir menn skráðir þar
með þeim rithætti. Ég fékk mér
bíl, og naumast hafði hann stöðv-
azt fyrir utan Msið, sem ég fór til,
fyrr en konarSiiaraðist út úr dyrun-
'í.'í ■/
ur en óg byggist við, að með mér
þroskuðust sérstakir rithöfundar-
hæfiieikar, segir Kristín og brosh'
svolíti-ð cjálfhæðin.
— Var loftslag ekki í heitara
lagi þarna suðurfrá??
— Stundum var það, en ég
dvaldi ekki í Gainesville .yfir sum-
armúnuðina, enda geri ég ráð fyr-
ir, að það hefði orðið Iítt bærilegt.
En þarna er gróður mikill, og mik-
ið og fjölskrúðugt dýralíf fylgir
þessu loftslagi — stundum helzt
tii fjölskrúðugt. Fósturmóðir min
hafði t. d. ei'nu sinni gefið mér
kökukassa, og þegar við ætluðiun
að fara að gæða okkur á innihaid-
inu, vissi ég ekki fyrr til þegar ég
beit í fyrstu kökuna, en heil maura
fylking iþusti úr henni niður andlit
mitt og háls!
í Kanada
— Hvar eyddir þú þá sumrinu?
— Ég fór til Kanada, en þangað
fluttu fimm systkini önimu minnar
Kristín og vinstúlkur hennar frá Formósu og Noregi.
um, hrópaði „Kristín“ og faðmaði
mig að sér, Og þá varð ég fegin
manneskja.
Nám í suðlægu landi
— Bjóstu hjá þessari fjölskyldu
meðan þú varst við nám?
— Nei, ég bjó í heimavist há-
skólans, en -atti hjá þeim athvarf
og naut hvérs konar umhyggju af
þeirra hálfu.
— Var mikið fólagslíf í skólan-
um?
— Já, en mikið af því fór fram
í hinum svokölluðu „sororiti'es".
Þau félög þóttu mér of tímafrek,
og ég kunni heldur ekki þeim
furðulegum siðúm, sem þáttlakend-
ur þeirra lU’ðu að fylgja, en ég
eignaðist góðar vinstúlkur utan
nessara félaga. Samband kennara
og nemanda er lika einkar goft.
Viss kennari er eins konar leið-
beinandi hvers nemanda, og til
hans er hægt að leita með hvers
konar vandainál.
— Hvaða námsgreinar stundaðir
þú?
— Enska, cnskar og franskar
bókimeninitir og ritfærni voru aðal
námsgreinar rnínar.
— Á hverh hátt var ykkur
kennd ritfærni?
— Fyrst var okkur sagt að skrifa
Ijóð, síðar ritgerðir og aðrar teg-
undir ritsniíða, og að lökum áttum
við að skrifa leikrit í einum þætti.
Kennarinn fór yfir þessar ri'tsmíð-
ar okkar, leiðrctti þær og ræddi,
og þótti mér þetla ágæt æfing í
að læra að skrifa ensku rétt, frem-
Kristín Péturscfóttir
hitti ég einnig ömmusystur mína,
Jenny Barrett, seni orðin er blind
og komin á elliheimili, en er þó
rammíslenzk í sér og undi illa að
vera ekki í sjálfsmennsku, þrátt
fyrir sjónleysið. Þar og í Rossland
B. C. búa tveir synir hennar með
fjölskylclur sínar.
Ævintýri um nótt
Lengst vestur komst ég til
Victoria, þar sem ég heiinsótti Jó-
hannes P. Pálsson, lækni, ömmu-
bróður minn og Sigríði konu han.s.
Þaðan sneri ég svo aftur til Ed-
nionton að sækja föggur mínar, áð-
ur en ég fór aftur suður á bóginn.
— Gekk sú ferð ekki vel?
— Ójú, segir Krisön glettin, en
sem betur fór gerðist þó sitthvað
á leiðinni, annars er lítið gaman
að ferðast, í Chicago þurfti ég að
koma farangri minum í lest og
tafði það mig svo, aS ég missti af
bílnum, sem ég ætlaði með til
Michigan, þar seni ég val’ sammælt
við skólasystur mína. Piltur, há-
skólanemi frá Ottawa, varð fyrir
hinu sama, svo að við tókum tal
saman: og fórum að skoða borgina
meðan við biðum eftir næsta bíl.
Við settumit inn i snclurl veit-
ingahús og fengum okkur gos-
drykki. Vitum við þá ekki fyrr en
aragrúi lögreglumanna fyllir allt
húsið og hefur á brott með sér
allmarga fanga, en ekki urðum við
þó í þeim hópi. Jæja, seint um
kvöldið lagði óg svo af stað til
Sturgis, Miehigan. Vinstúlka míni
hafði átt von á mér um kvöldið,
svo að enginn beið mín auðvitað á
stöðinni, þegar óg kom þangað
seinni hluta nætur. Ég fór að rölta
þarna um göturnar, ætlaði að láta
líða fram til morguns, áður en ég
færi að ónáða fólk, en viti menn.
Kemur ekki lögreglan og spyr,
hver ég sé og hvað ég sé þarna að
rölta um miðja nótt. Ekki batnaði,
þegar ég sagði til nafns míns, slíkt
ónefni höfðu þeir aldrei heyrt.
Samt óku þeir mér heim til vih-
stúlku minnar og fóru ekki fyrr
en þeir voru búnir að ganga úr
skugga um, að ég hefði sagt satt
til um erindi mitt, svo að allt end-
. aði þelta vel.
Sambúð hvítra og svartra
— Hvað virtíst þér um sambúð
hvítra manna og dökkra í Súður-
ríkjunum?
— Á iþví vandamáli er eri'itt að
skapa sér ákveðna skoðun eftir
ekki lengri dvöl þar. Mi'g langaði
mjög ti'l að kynnast blökkufólkinu,
en það var erfitt. Margt var þó
ólíkt því, sem ég hafði1 hugsað
mér. Til dæmis var mikil ástúð
milli margra blökkunianna og
hvitra húsbænda, fyrrverandi og
núverandi1. Ég fór oft með fóstur-
móður minni að hemisækja blökku
fólk, seni verið hafði hjá henni'.
Það fólls't allt í faðma og kysstist
og þótti greinilega innilega vænt
hvoru um annað. Margir ágætir
skólar eru starfræktir fyrir blökku
nienn, og mér fannst á öllum, sem
ég gat rætt þessi' mál við, að þeir
teldu sjálfsagt, að blökkumenn
fengju fulikomin menntunarskil-
yrði og réttindi, en samgiftingar
milli kynþáttanna væru taldar
mjög óæskilegar. Annars er þetta
vandaniál' ekki einskorðað við Suð-
urrikin, allt norður í Kanada virt-
ist sú skoðun ríkjandi, að nokkur
aðskilnaður væri æskilegastur.
Aukið útsýni
— Finnst þér ekki, að þér hafi
orðið gott gagn að ferðinni og
náminu?
— Það opnar útsýn til ótal
margra óþekktra svæða að fá tæki-
færi til að ferðast og nema við
önnur skilyrði en þau, sem maður
elst upp við. En eins og ég gat
um strax, þá mætti ég slíkri alúð
og góðvild hvarvetna, að mér verð
ur það líklega minnisstæðaSt af
öllu. Vildi ég óska, að fleiri ís-
lendingar ættu eftir að njóta sams
könar styrks og fyrh-greiðslu hjá
Rotary-félögunum.
Sigríður Thorlacius.
búferlum rétt fyrir aldamótin. Eru
fjögur þeirra enn á lífi og eiga
afkomendur. Sú ferð og dvölin í
Kanada verður mér engu síðúr
ógleymanleg en skólavistin.
■— Hvernig ferðaðist þú al'Ia
þessa löngu leið?
— Ég fékk bílfar með skóla-
systur minni norður til Michigan,
þaðan fór ég með almenningsvögn-
um um Chicago til Winnipeg, þar
sem. Sigríður Björnsson hálfsysth'
ömmu minnar býr. Fyrst þegar ég
kom til Kanada, var vætuveður og
súld, og mér fannst sléttan svo
ömurleg, að ég skildi ekki', hvernig
íslendingar hefðu getað fest þar
yndi. En síðar sá ég líka fegurð
hennar og fjölbreytni skóganna.
Frá Winnipeg fór ég til Nýja ís-
lands1 til Jóns Pálssonar önirnu-
bróður míns og línu konu hans.
Þar var einkennilegt að koma,
heyra íslenzku talaða á ný, sjá
gamla fólkinu vökna iini augu, er
það rilfjaði upp sólsetursdýrðina í
Skagafirði, er það á barnsaidri
hafði séð kvöldsólina hníga og
Drangey varpa löngum skugga á
sjóinn — finna. hvernig það átti
sinn. draumaheim, ofinn úr
bernskuminningunuin, sem meh’a
en hálfrar aldar dvöl í annarri
heimsálfu hafði ekki fölskvað. Það-
an fór ég svo tii Edmonton í Al-
bertafylki ti'l dóttur Ásb.jarnar
Pátssonar, Pálínu Mitchell. Maður
hennar á gistihús „motel“, og þar
staríaði ég sem símastúlka og við’
skrifstofustörf í sex vikur. Þau
hjón óku með mig til frændfólks
í Nelson í Britisih Coloinbia. Þar
Bretar vilja, að Suðurskautslandið
verði gert alþjóðlegt Iandssvæði.
Tilgangurinn er a$ útiloka, a<S Iandi<S vercJi
notatí í hernaðarlegu skyni
NTB—London, 12. febr. — Óljósar fregnir hafa gengið
um það að undanförnu, að Bretar hafi sett saman tillögu,
sem miði að því að Suðurskautslandið skuli vera alþjóðlegt
landssvæði, til þess að útilokað verði að landið sé notað í
hernaðarlegum tilgangi. Þessi fregn hefir nú að nokkru
verið staðfest af utanríkisráðuneytinu brezka.
Talsmaður ráðuncytisins hefir
kunngert í London, að enn hefði
skki verið gengið' að fullu frá
ilíki'i tUlögu, en hinsvegar hefði
Macmillan forsætisráðhcrra slegið
þessu fram vig stjórnirnar í Ástra
líu og Nýja Sjálandi, er hann var
þar í heinisókn fyrir sköimmu.
fh'&lar hefðu einnig gert Banda-
ríkjamönnum grein fyrir vilja sín-
uni í þessu efni.
Vilja afsala sér yfirráðarétti.
Er talsmaðurinn var að því
spurður, hvont Bretar væru fúsir
til að afsala sér yfirráðarétti yfir
þeim svæðuni, sem Bretar hel'ðu
fundið fyrstir manna, gaf hann
í skyn, að stjórnin myndi því
hlynnt. Hann tók þó fram, að end-
anleg stefna hefði ekki verið tek-
in, og að brezka stjórnin hyggð-
ist hafa samráð við önnur ríki,
sem einnig ættu þarna hagsmuna
að gæta.
Stofnuð alþjóðleg nefnd.
í London er það mál manna,
að brezka stjórnin rnuni hafa í
hyggju ag leggja til, að slofnað
verði alþjóðleg nefnd, sem þau
ríki eigi fulitrúa í, er þarna eiga
hagsmuna að gæta, þ.e. Noregur,
Frakkland, Bretland, ÁstraMa,
Nýja Sjáland, Argenitína, Chile,
Bandaríkin, Riáðstjörnarrikin og
ef til vill einnig Suður-Afríkusam
bandið. Verkefni nefndarinnar
■myndi verða að hafa eftirlit með
visindalegum rannsóknum á Suð-
urskautinu, og sjá um, að enginn
setti þar' upp herstöðvar.
Á víðavangi
Sjónarspil á Alþingi
í Alþýuðblaðinu í gær er ræit
um liiim stórfurðulega skrípa-
Ieik Sjálfstæðisforingjanna í ut-
anríkismálum á Alþingi. Enda
er það inál nú efst á baugi með
þjóðinni og munu ekki önnur
tíðindi liafa vakið meiri athygli
um langt skeið en yfirlýfúng
Bjarna Benediktssonar um ógn
arlegan herst?/rk Rússa, og í
kjölfar þeirrar lýsingar unimæl
in um athugun á hlutleysistil-
boði Rússa, þvert ofan í gerða
samninga, m. a. Atlantshafssamn
inginn. Alþýðublaðið minnir á,
að daginn eftir að forsætisráð-
herra sendi Búlganin liið umtal-
aða bréf, (þ. e. á laugardag) birt
ist í Mbl, stórletruð umsögn á
forsíðu, og var þar. farið viður-
kenningarorðum um bréfið. Síð
au var það birt í heild. En sania
dag birti Þjóðviljinn umkvörtun
út af bréfinu og hélt því fram að
það væri Alþýðubandalaginu ó-
viðkomandi og forsætisráðherra
bæri einsamall ábyrgð á því. Þá
geröust undrin, segir Alþbl.,
„Forustumenn Sjálfstæðisflokks
ins risu upp á Alþingi á mánu-
dag og gengu í lið með Moskvit
mönnum út af þessu máli . . .
Bjarni Benediktsson impraði
meira að segja á því að kannske
bæri að taka meira tiUit tit
Kremlbúa en forsæitisrátflierra
vUdi.“
Frá laugardegi til mánudags
Enn segir Alþbl. um framhald
sjónai'spilsins:
„Hvað hafði nú gerzt frá laug*
ardegi til mánudags, sem fékk
þær Sjálfstæðishetjurnar til að’
fá þennan Búlg'aninkipp? Jú, of
urlítið hafði gerzt. Þjóðviljiim
liafði Iýst vanþóknun sinni á'
bréfasijiriftum í'ei'sæti.sráðhcrra
og talið þau Moskvumönnum ó-'
viðkomand!. Þarna sáu þeir kapp
arnir sér lcik á borði. Hér mátti
reyna að reka fleyg í stjórmu'
samstarfið, um að gera að hamra
járnið meðan það væri heitt,
jafnvel þótt tilburðirnir stöng
uðust alveg við fyrri viðbrögð
Morgunblaðsins. Og svo vel lékií
þeir Ólafur og Bjarni hlutverk
sín, svo áfjáðir voru þeir í hjálp
arstarfi sínu við Moskvumenu,
að jafnvel Þjóðviljinn varð feini
inn og stakk undir sig höfði.“
Eins og rússneskir spúinikar
„Hver get.ur nú tekið svona
menn alvarlega,“ spyr Alþýðu •
blaðið og bætir við:
,,Þótt málgagn Sjálfstæðis-
flokksins hafi viðurkennt, að svar
forsætisráðherra við bréfi Búlg
anins væri í fyllsta samræmi við
vilja mikils meirihluta þjóðarinn
ar í utanríkismálum, rísa þær
Iietjur, Ólafur og Bjarni, upp á
alþingi eins og rússneskir spútn
ikar, til þess eins að setja á
svið ofurHtla leikæfingu f
stjóriiurandstöílu. Utnnríkismál
in vor.u þeim þá ekki eins lieilög
og þeir hafa látið í verði vaka.
Og allt er hey í liarðinum, jafn-
vel Þjóðviljinn er orðinn biblía
Ólafs á leikæfingunni. Svo er
mikill Satans kraftur, að Ólaf
ur lýsir með fjálgum orðum dá
Iæti sínu á Moskvumönnum, en
Bjarni telur forsætisráðherra
jafnvel hafa slegið ómaklega á
framrétta hönd félaga Búlgan
ins. Það kemur stundum fyrir, að
leikbrögðin sjálf trylla menn af
þeirri leið, sem þeir ætluðu sér
að halda í upphafi."
Fyrsfir til að hjálpa
kommúnisium
Alþýðublaðið lýkur spjalli sínu
uin Ieiksýningu Ólafs og Bjarna
með þessuin orðum:
„Þessi Ieiksýning þeirra Ólafs
og' Bjarna er enn ein sönmm
þess, að þeir svífast einskis í
heiftaræði sínu gegn stjórninni.
Jafnvel viðkvæm utanríkismál
fjalla þeir um af aígeru ábyrgð
arleysi- Mætti augljóslega draga
þá ályktun af þessu sjónarspili
1 þeirra félaganna. að innan
! (Framh. á 8. síðu)