Tíminn - 20.02.1958, Blaðsíða 9

T í MIN N, fimmtudaginn 20. febrúar 1958.
9
élclith lyjnnerátad:
S.
uóctnnct
Framhaldssaga
33
Heldurðu annars, að nokkur verk Caro senn á enda. Hvað
kona geti háldið ást karl- hefur þú eiginlega aðhafzt 1
manns til lengdar, ef hún því máli?
sýnir .honum aldrei blíðu?j _ það er lítið enn sem
Karlmeoin þarfnast umhyggju ' komið er, ég fer hægt af stað,
IWWWUVWWWWWVVWVVJWWWVVWW
reyndist einhver broddur.
Hún sagði, að þú værir traust
og vinföst og lagði á það á-
herzilu, að þú hefðir haft
mjög mikið dálæti á Ingiriði.
óg dekurs, mikillar blíðu við sagði húnT Við vitum við Eg átti auðvitað að skilja það
og við, en ekki eftirgangs-
muna.
— En hann er svo spilltur: iari.
af kvennadekri, sagði hún.
Og það, sem ekki kostar bar-
áttu að öðlaðst, meta menn
einskis. Þú veist það kannské
ekki, en þegar við hittumst
hvern hér er að eiga. Þetta er svo, að þú mundir hafa and-
enginn venjulegur búðahnup- / úð á mér, og ég skyldi ekki j
Við verðum að beita sýna þér of mikinn trúnað.i?
kænsku og nota hennar eigin Þetta óttaðist ég líka fyrir
Helgi V. ólafsson — fslend-
ingurinn 1957 — er 20 ára
gamalt, þróttmikið ung-
menni. Hann hefir æft Atl-
as-kerfið, og með því gert
Jíkama sinn stæltan og heil-
brigðan. ATLAS-KERFIÐ
þarfnast engra áhalda. Næg-
ur æfingatími er 10—15
mínútur á dag. Sendum
Kerfið, hvert á land sem er,
gegn póstkröfu.
ATLASÚTGÁFAN, pósthólf 1115, Reykjavik.
frajm, og því féll það i góðan
jarðveg.
— Já, það er rétt, að ég
vopn.
Við verðum aö vera slung-
nar og djarfar.
■ — Já, en þetta verður að hafði dálæti á Ingiríði og börn
fyrst, var blátt áfram háð hvíia á þínum herðum, sagði Unum sagði ég, — það vil ég
orrústa meðal kvenna mn Ug. En ég skal fylgja eftir og iika að pu vitir. '
hann. En það var ég sem náði stvðja þig. Það er ekki langt
honum einmitt vegna þess áö.síðan Caro kallaði mig kerl-
ég elti hann ekki eins og hin- j ingaskrukkú með illgjarnar
ar •— És fór að hlæja. ihusganir. Mér væri ánægja að
— °S ég se}n heí heyrt, að þVí áð fá tækifæri til að segja
þú hafir klófest hann með henni álit'mitt á henni.
brögðum, sagði ég. Það segir
fólkið að minnsta kosti.
— Jæja, sagði hún og roð
— Jæja, en þú verður nú að
bíða með það enn um sinn,
sagði Súsanna, en ég sá, að
naði. Eg bjóst við því. Já, églhenni var þetta ekki fjarri
skal viðurkenna, að ég beitti|skapi heldur.
smábragði, langaði allt í einu! Hún var orðin fj örlegri í
til að vita, hvort ég gæti það. | bragði.
En mér hefur aldrei verið eins ’ — Veiztu hvað það var, sem
skemmt á allri ævinni. j vakti fyrst andúð mína á Caro
— Mig furðar ekki á því, jsagði hún þegar hún var bú
sagði ég. Baðföt, sem eru að- m að kveikja í einni finnsku
eins tvær litlar pjötlur á
ákveðnum stöðum.
— Jæja, þú veizt þetta
allt saman, tók hún fram í
fyrir mér. En þú mátt trúa
því, að þau fóru mér vel.
— Áttu þau enn þá? spurði
ég. Gunilla Beck brennur í
skinninu að fá að sjá þau,
helzt að sjá þig í þeim.
Nú skellti hún upp úr.
— Tók aðeins fimm mínút-
ur, sagðir þú. Þú skalt ekki
reyna að telja mér trú um, aö
þú hafir verið eirus og ískögg-
ull síðan. Mér sýndist upplitið
vera annað í tilhugalífinu og
á hveitibrauðsdögunum. Mér
sýnduzt þið vera sæmiiega ást
fangin hvort af öðru á Vestur
landsgötunni um árið.
— Nei, ég e'r enginn ískögg-
ull, en ég hef haldið aftur af
mér. Ég blygðaðist mín fyrir
að ganga á eftir honum og
óttaðist að hann fengi lítils-
virðingu á mér, ef ég legðist
svo lágt.
— Tilhugalífið, sagðir þú,
bætti hún við eftir litia þögn.
Þá var ég svo ung og heimsk,
sígarettunni sinni.
Eg man að þú varst að
hugsa um það, hvort hún gæti
verið ástfangin af Hinrik,!
skömmu eftir að þú sást hana
fyrst.
Jæja, það getur verið, ég
var heldur ekki svo óvön
slíku, og auðvitað vakti það
andúð mína. En það var ann
að, sem ég hafi ekki orð
á þá, Þegar við hittumst fyrst
kvöldið góða á Stopet, fór hún
að tala illa um hana á sérstæð
an hátt. Hún hældi henni, en
þó á þann hátt, að hlaut að
vekja tortryggni. Þið eruð svo
ólíkar, þú og hún, sagði Caro,
— þið eruð líka sprottnar úr
ólíkum jarðvegi. Hún er alúð
ieg, hálfgerð madonna, held
ég, en hún kærir sig lítt um
félagsskap kvenna. Hún er
mikið karlagull og finnur til
þess, og þessvegna á hún
eiginlega engar vinkonur og
kærir sig ekki um þær. Ja, ég
er nú eiginlega ein undan-
tekningin, enda heyri ég nú
eiginlega til húsgögnunum á
heimilinu, og þar að auki er
ég nú orðin svo gömul og
— Heldurðu, að ég hafi
nokkurn tima efazt um það,
sagði hún og hló við.
Svo sagði hún mér frá því,
að hún hefði, eins og ég, farið
að taka eftir því, að Caro
lét í ljós andúð á Ottó, þegar
hann var ekki viðstaddur, en
;j smjaðraði fyrir honum, þegar
hann heyrði til. Þegar Caro
ræddi við Ottó, hafði hún
ætíð mörg orð um smámuna-
semi hans og andúð á sannri
list. Hinrik hlustaði þvi miður
ætíð á það og lagði trúnað á,
og án þess að hann gerði sér
ljóst óx andúð hans á bróður-
unm jaft og þétt.
— Mér kæmi ekki á óvart,
iþótt Caro hefði blátt áfram
nautn af því að stofna til mis-
klíðar, sagði Súsanna. Slíkar
manneskjur eru til, og þær
eru hættulegar. Og ég hef
veitt þvi eftirtekt, að allt sem
jCaro segir um Ottó er verra
en það er í raun og veru, þeg-
arbræðurnir ræða málin og
Hinrik fer aldrei eins úr jafn-
vægi og þegar hún hefur sagt
OEDfS|>EKlCT CÆDATABAj Pp
Yy-A
\WV.,.V.V.V.V.V.V.V.V.B.V.V.V.V.V.VAWVtVAW
m*.
Alúðarfyllstu þakkir til allra, er glöddu mig á sjö- J
tugsafmæli mínu 19. jan. s. 1., með heimsóknum,
gjöfum, heillaskeytum, heillaóskum og gerðu mér
daginn þar með ógleymanlegan.
Setbergi, 1. febrúar 1958.
Gunnlaugur Eiríksson.
í
|
honum eitthvað nýtt um Ottó VAV.V.V.'.'.V.V.V.V.W.V.V.'.V.'.'.'.V.'.V.V.W.VAWJ
Hún veit sannarlega, á hvaða j
feimin og hlédræg. Og það
gerði mig enn vandræðalegri hættulaus'
hve hann var gamall og lífs-1 _ Hún' hefur viljað gera
feimnari & Varð éS ennjþig öfundsjúka í garð Emmy,
I sagði ég, — og um leið koma
hlotið að. y6g fyrir> að þu yrðir nain
— Þú hefur nú
gera þér grein fyrir því í upp-
hafi.
— Já, en ekki fullkomlega.
En annars get ég ekki trúað,
því, að það sé aðeins kuldi frá'
minni hlið, sem hefur hrundið
Hinrik frá mér.
— Það held ég ekki heidurj
sagði ég, en þó getur það átt
sinn þátt í því.
— Já, orsakirnar eru yíst
margar, en ég held, að við
höfum nú fundið aðalorsök-
vinkona hennar. Og nú skilur
maður svo sem ástæðuna til
i þess.
— Og svo sagði hún Emmy,
að ég væri stórlynd og mikil
með mig, hef ég frétt.
— Já, ætli það komi ekki
heim, og það hefur haft til-
ætluð áhrif á Emmy, býst ég
við.
— En ég tók fljótt eftir
! því, að Emmy var síður en
Eg kinkaði aftur kolli. —;
i svo gefin' fýrir að elta karl-
strengi hún á að slá.
Ég veit ekki enn fyrir víst,
hvað hún ætlast fyrir, eða
hvort hún er að keppa að ein-
hverju sérstöku marki. Kann-
ske er þetta aðeins illvígt eðli,
sme hún er að þjóna. Fyrst
hélt ég, að hún hyggðist verða
Hinrik ómissandi stoð og
stytta og vikja þannig til hlið
ar öllum öðrum, sem hann
leitaði traust hjá, einkum
mér, sein hún virðist hafa sér
staklega illan bifur á. Og það
bendir einmitt til þess, að hún
sé ástfangin af honum. Maður
verður að ganga út frá því
sem gefnu. En þar sem hún
virðist reyna að vinna álit
Ottós með sama hætti, og með
tilliti til þess, sem maður
fréttir um athafnir hennar í
fyrirtækinu, þá liggur nærri
að ætla, að hún sé að reyna
að spilla svo á milli bræðr-
anna, að þeir geti ekki unnið
saman við verzlunina.
Ég sagði eitthvað um það,
að það væri ekki fyrir löngu
komið í ljós, hve Caro væri
greind, þá hefði ég álitið, að
hún væri trufluð á geðsmun-
um. Ég minnti Súsönnu á það
að hún hefði lengi verið í vafa
urn innræti Caro sjálft og
Hjar+ans þakklæti til allra fjær og nær, sem auðsýndu hjálp,
samúð og hluttekningu, í veikindum, og við andlát og jarðarför
sonar míns, bróður okkar og mágs
Guðmundar Baldurssonar,
Fagraneskoti.
Laufey Guðmundsdóttir, Kristín Baldursdóttir,
Unnur Baldursdóttir, Helga Baldursdóttir,
Jón Þórarinsson, Kristján Benediktsson.
Eiginmaður minn.
Ásgeir Árnason,
yfirvélstjóri.
verður jarðsunginn föstudaginn 21. þ. m. kl.
vogskapellu. — Athöfninni verður útvarpað.
10,30 frá Foss-
Fyrir mina hönd, barna minna og annarra vandamanna.
Thedóra Tómasdóttir.
Faðir okkar og tengdafaðir
Gísli G. Ásgeirsson
frá Álftamýri
andaðist i Bæjarspítalanum 18. þ. m. Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd vandamanna
Jóhanna Gísladóttir
Rósa og Guðmundur Blöndal.
Og nú skulum við láta hendur j konan í ættargarðinum, og þá
stancla fram úr ermum, sagði
ég.
— Og gera hernaðarásetlun
sagði hún með blik í augum.
— Og nú skal henni verða
steypt af stóli, Bricken.
— Lotta veitti okkur ómet-
menn, og að hún er bezta jafnvel látið telja sér trú um
fór mér að skiljast, hver til-
gangur Caro hafði i raun og
veru verið. Og síðar skildist
mér, að það átti að reyna að
einangra mig og gera mig
tortryggilega. Eg átti engar
sannar vinkonur að eignast.
anlega hjálp, sagði ég. — Sé Hún sagði líka sitthvað fal-
allt eins og hún sagði, er hlut legt um þig, en i því fiestu
það, að hún væri afbragðs-
manneskj a.
— Og þó get ég ekki annað
en vorkennt henni öðrum
þræði. Ófríðar konur vekja
mér oft meðaumkun einkum
ef þær bera vonlausa ást í
brjósti. Og það er staðreynd,
að hún býr yfir óvenjulegum
hæfileika til að hafa áhrif á
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall
eiginmanns mins, föður okkar og tengdaföður
Sigurðar Péturssonar,
verkstjóra
Margrét Björnsdóttir.
Halldór Sigurðsson, Kristjana Kjartansdóttii.
Eysteinn Sigurðsson, Kristín Guðmundsdóttir.
Tómas Þ. Sigurðsson, Sigrún Sigurbergsdóttir.