Tíminn - 19.06.1958, Blaðsíða 8

T í MIN N, fimmtuclaginn 19. jnní 1958,

8
fí
Elísabet Sigurðard. ..
(Framh. af bls. 3.)
heKKi, framkomu hennar allri og
störfum. Hvort sem hin kom fram
á .mannamótum eða geltk um beina
á heimili sínu eða var að öðrum
störfum, var yfir henni tiginmann-
legur blær, samfara sérstakri alúð
og látleysi. En að sameina
fullkomlega tign og látleysi þannig
að 'hvortveggja njóti sín til fulln-
ustu, er fáum gefið og varla öðrum
en jþeim, sem eiga í sér mikið list-
ræní eðli. Ég hygg að þetta hafi
ekki verið tillært hjá frú Elísa-
þét, heldur hafi henni verið þetta
í blóð borið, enda kemur þetta
meira og minna fram hjá ýmsum
ættmgjum hennar. Hún hafði og
yndi af fögrum listum, einkum
hljómlist svo og ijóðlist eins og
þegar hefir verið drepið á. í
þessum anda ól hún börn sín upp,
cnda bera þau merki fágaðrar
nienningar og göfgi . .
Einin er sá þáttur í ævi og starfi
frú EEsafoetar, siem er ekki sízt
ástæða til að minnast á, en það er
hlutverk hennar sem eiginkonu
séma Árna Þórarinssonar, þessa
stórgáfaða, skapheita og tilfinn-
i.ngarítka manns. Mér liefir oft
orðið hugsð til þess, hvernig ævi
hans mundi hafa orðið, ef hanii
hefið ekki átt slíka og einmitt
þessa konu. Það er víst að hún var
honum ómetanlegur lífsförunautur
og skal það ekki útlistað nánar.
Þau 'hjónin voru að ýnisu ólík að
gerð, en það varð þannig í reynd,
að þau stækkuöu hvort annað. Hin
gagnkvæmu áhrif ólíkra eignleika
þeirra, höfðu þroskandi og eflandi
áhi’if á persónuleika þeirra og
mun sLíkt sjaldgæft þegar ólíkar
persónur, lifa saman í hjónabandi.
Eg hafði mikil persónuleg kynni
af frú Elísahet og manni hennar
og voru þau kynni mikill þáttur í
lifi mínu og á ég þar mikið að
þakka og margar dýrmætar og ó-
gleymanlegar minningar og svo er
áreiðanlega um marga aðra. Við-
kynning við siíkt fólk hlýtur að
auðga líf hvers manns og gefa því
fralcará gildi. Ég sá frúna í fyrsta
sinni, er ég þá ungur drengur flutt
ist ásamt foreldrum^ mínum í
prestakall séra Árna. Á leiðinni til
sinna heimkymna, er staldrað var
við á bæ noklcrum, sá ég að ókunn
kona kom og gekk á tal við föður
wfjin, sem var staddur þar úti við
Mér varð stai-sýnt á þessa konu,
svo fögur og höfðingleg fannst
mér hún vera og mér er fátt jafn
minnisstætt frá æskuárumnum
Bezt er ai auglýsa í TÍMANUM
Auglýsingasími TÍMANS er 19523
sem sú sýn. En þessi kona reyndist
vera prestfrúin Elisahet, sem þá
var 35 ára að aldri. Og þetta var
ekki aðeins barnsleg hrifning mín,
því mér er kunnugt um, að margir
bæði fjær og nær, sem sáu frúna
á þessum árum, rómuðu hana
mjög fyrir glæsilegt útlit og fram
komu. En um þetta er ekki ástæða
til að fjölyrða. Meira virði voru
hinir óvanalega miklu mannkostir
hennar, sem ég kynntist vel síöar,
einkum þó eftir að við höíðum
bæði flutzit til Reykjavíkur og óg
var stundum nær daglegur gestur
á heimili hennar. En þar var gott
að vera. Þar var stormahlé og
mikite að njóta andtega auk frá-
bærrar risnu. Hún virtist geta
skilið allt og fyrirgefið allt. Hún
virtist því vera persónugervingur
kærleikans eins og Páll postul-
lýsir honum í I. Korinthubréfi, 13.
kapitula. Að eiga vináttu hennar
var ómetanlegt.
Vera má að einhverjum finnist
sterkt til orða í aimmælum mínum
um frú Elísaíbet. En ég hygg að
engum, sem kynntist henni til
ihlítar líti svo á. En ef til vill vom
ekki ýkja margir, sem þekktu hana
•tíl fulls eða gerðu sér fulla grein
fyrir hennar miklu mannkostum
og atgerfi. Það er svo oft, að fólk
kynnir sér aldrei til fulls, það sem
næst því er, en hyggur að hið
bezta sé að finina í fjarlægð og
ganga svo ævibrautina, án þess að
gefa gaum að þ\í, sem við götu
þess er, hversu fagurt og gott, sem
það kann að vera.
Nú þegar hún er horfin sjónum
vorum þessi ágæta kona er allt
miklu tómlegra eftir og mikill er
söknuður vina hennar og vanda-
manna. En bjart yfir minningu
hennar, minningu sem getur orðið
oSs leiðarljós og gleðja má það oss
að vita, að andi hennar var vel hú-
inn undir flugtakið mikla.
Jón Hallvarðsson.
Baðstofan
1.VAV.V.V.WAV.%V.V.VV.W<".V.V.V.W.,.V,VAV.,.V
Innilegar þakkir til allra er glöddu mig á marg-
víslegan hátt á 80 ára afmæli mínu
Bið ég guð að launa ykkur öllum.
Jensína Snorradóttir,
Tannastöðum.
(Framhald af 6. síðu).
aði í, því þar er mikill skógur,
lyng og annar gróður til elds-
neytis. —
ÉG VIL taka það fram að ég tel
alveg víst að þetta fólk og aðrir
ferðamannahópar viiji ekki valda
skemmdum þar sem það fer um.
— Þetta er alveg óviljaverk, sem
verður af ofurlitlu gále.vsi. —
Mig langar til að koma þeirri til-
lögu á framfæri, sem er um leið
ósk mín og beiðni til fólks, sem
kemur að skoða hina merkilegu
hella í Gullborgarhrauni, að það
hvorki revki eða hafi neins konar
eld meðferðis frá því það fer frá
bílum sínum á göngu út í hraun-
ið og þar til það kemur í bílana
aftur. Ég vona að það sakaöi eng-
an þó hann léti reykingar niður
fali'a þessa til þessa, tiltölulega
stuttu stund, sem verið er að
fara út í hraunið og skoða iiell-
ana. —
SÖMU ÓSK vil ég fram bera til ailra
þeirra, sem ganga. á Eldborg. En
þangað vil ég einnig benda fólki
á að gaman er að koma, því Eld-
borg er í senn fagurt náttúru-
smið og sögulega merk, þar sem
Beztu þakkir og kveðjur til ættingja og vina, sem
giöddu mig á ýmsan hátt, og sýndu mér hiýhug á \
níræðisafmæli mínu 12. þ.m. I;
Sigurlaug Guðmundsdótfir, ■;
frá Ási. ■!
Hugheilar þakkh’ mínar vil ég færa öllum vinum
og vandamönnum, fvrir allar þær míkiu gjafir og
kveðiur og heimsóknir, sem gerðu mér fimmtugsára
afmæiisdaginn, 3. júní, ógleymanlegan
I ifið heil, guð taiessi ykkur öll.
María Tómasdóttir,
Borgarnesi.
getið er um myndun hennar í
Landnámu og tengd við sögu Sel-
Þóris landnámsmannsins á Ytri-
Rauðamel. —
Ég vona að ferðafólk bregðist
vel við ósk minni og beiðni,
minnugt þess að „eldurinn er
þarfur þjónn, en hættulegur
herra.“ —

Wffœ . ■
I kvöld kl. 8,30 hefst fyrsti leikur

ÍSLANDSMÓTSINS
á Melavellintim ■— há leika
Akranes — Hafnarf jörður
Dómari: Melgi Helgason. — Lmuver'ðir Páll Pétursson og Gunnar Aðalsteinsson
Spennandi leikur — aiiir út á vöiES M0TANEFHDÍN