Tíminn - 20.06.1959, Side 3

3
T í M r N N, laugardaginn 20. iiíní 19F9
„Höldar fóru í hár saman,
en höfðu báðir skalia
rf;
Þrátt fyrir margra ára þrotlausa rannsókn er vandamál hinna skölióttu enn þá óleyst.
Hér geta menn lesið sér til um tóbaks, áfengis o. IL á my livatl visindin vita um áhrif ndun hins hvimlei'ða skalla
Bandarískir vísindamenn álíta, að skalli sé tíðastur meðal gáfaðra nianna. Það er þá kannske möguleiki að hægt sé að skýra skalla heimspólitíkusanna tveggja, sem myndir eru af hér
SB ofan, með hinni'háu greindarvísitölu þeirra og gagnmerku heilastarfsemi. En aðrir bandariskir húðsérfræðingar, hafa komist að þeirri niðurstöðu að skallinn verði til vegna þess að
eiginmenn þeirra gangi með of litla hatta!!!
Hvað vita vísindi dagsins
um þefta furðulega fyrir-
brigði, skaliann? Þannig
hafa men spurt, ekki hvað
sízt síðan fregnin kom um
konuna, sem misst: sitt slétta
hár, þegar hún var ófrísk að
fyrsta barni, en fékk bráð-
fallegt, hrokkið hár strax eft-
ir fæðinguna.
Viitalð er með fiuíiri vissu, að
læknair hafa fjalað um sikaifa í a.
m. k. 3800 ár. F;u'ndizt hefir rilað
á papýrus áíit egypzks lætonis um
þeitita fyrirbrigði mar.nlegrar nátt-
úru. Hanm taldi sdg eimnig haf-a
fiundið upp meSál við þessum
giadta:
Bniniþá eru menn litlu nær um
s'ba-lli'ainin en vor ágæti Egypti. En
ckki er þar með £>»§1, að l'ækin'avís
indin viti 'ektei ósköpin öll um hár.
Þaiu v-ita hve hrat.t það vex, hve
lemgi Ijáð llæitur ógert að vaxa, og
hafa víðtæka þ&klcingu á eigiin-
leik'Um hársins og efn'afræðilegri
sEoniS'etiniiingu.
En það, sem er þýðiingairmiest
1 fyrir þá menn, sem eru í þa-mn veg
inm að missa hárið — að fá það
afitur, — bafa vísóndiin ekki getiað
fundið.
Heimiurinn er yfirfu'lliur af vís-
indiaimöninium. Amerískii vísiiida-
maður.imn Walter B. Sheliey segir
í nýútkominin'i bók, að ca. helmiing-
ur mainmia á fimmtugsalidxi hafi
niisst mieirMuit'a' ihánsinis og fjórð-
ungur mianmia um 25 ára aldur -hafi
byrjuinareinlkeinini skalia.
Konur og hákarlar
Komur nússa mjög sjaldain hár.
Geríi þær þáð er þa@ m-erkji um
veikiindi, en hárlios ka'rlsinis er
mjöig sj'aldiain tenigit veikinuum.
Anagirúi ýmiss koniar lyfja hefir
veri'ð fiuiniúimn upp gegn skalla, og
aiit hefir verið nota-ð firá örófi
alda frá krókódíLaíei'ti til 12 ára
giaim'ail's hákarls. Fyrir þá menm,
sem berjast ge'gin stealla, hafa lyf-
in þýtt byrja'ndi von, vafa, von-
brógði, og áð lokuim áfr.amhaM'andi
sloaMia.
í gia'mlia d'aga héldu mieiiwi', aS
stealL vær,i refsing frá æðri völd-
úm. Og lækimar segja nokkiið til í
því, — þaimnig séð, að skaili g-etur
að mfikáiu leyti sitafað aí sálrænium
erfið'Mkum.
Tilgátur um orsök steaila hatf-a
verið næistum eiins niíargar og með-
ulin móti hcflwm. Ofnautn tóbateis,
áfeingis og teveinfól'ks er oft miefnd
i því samtoandi — ám fiullvissu þó.
Verzlunarmenn norpnðn í ölkm regn-
ans litiim innan við söinhorð sín
17. júní. Dagurinn, þegar
íslendingar taka sér frí og
fagna sjáifstæSi sínu. Og
þóít ekki viðraði vel tii há-
tíðahalds núna, skemmti
fólkið sér.
Þessi hátiðisdagur hefst í
Reykjavík með fjölmennri ekrúð-
göngu. Hún er í því fólgin, að
fir-emttf 'fifctia skátair nceð fán-a, aliiir
einis 'Mœddúr og ganiga m-eð tateibi í
'sikiip'uliiegiuim rö&um. Svo kemiur
lúð'raisveut, lí'kia regúiileg, og spfflar
heiifflúndi miairna, ben- buimbur og
dis'kia svo gym'Uir iim allain bæ. Þaið
'hefir þa-r.n kost í fcr mieð sér, sð
hi'inar ýmsu hljómsvei’tir samiræm-
last, hvar sem þær eriu um bæúr.in.
Á eftiir hljómsveitimnii kemur lokis
Itiin ergiinóega „slkrú?ga'nga“. Þaið
er fó'lik á aildrin'um 1—90 áira, sem
artear viitt og brei'tt um götuina
með misjöfnum hraða og tateti,
'allajafna nieð hressilegan svip
á andiLiitunu'm, að mi'nnota teosti
þeir, sem teommir eru fram und'.r
fetrmúngu.
— Þá vita atfiir, að mesti há'tið
isdagur þjóðiaröntear er ruimndmm
ii-pp. —
17. júní síSáEit'liði'nn vildi svo
illla tíil', elS kú.di mi'kill og gjóla
mæddi' um þá, se-m voru svo þjóð-
ræknir að ganga um götur höfuð-
s'taiðsiriiin'S. Hva-rvetinlá, þar sem á
arjr.að borð sást í mannlegt hold
vegina fiate, mátti líta liti hins ís-
lenzka fátua, riajutt, hvitt og blátt.
BCári vindur sveif yfir vöfnunum, hvein og
söng í hljó'ðnemunum 17. júní
ís — lculdi
Veirzluiniarmeinin, sem. alla jafina
beina, mikiiS úr býtum vegna þjóð-
enniiiskiefli'Didiair lal'miú'giams, norpuðu í
ölluim regnbogians ii'tum ihimain við
söiiuboirð sín og buðu ís til söllu,
Ung'r sveinar, sem voru of miMdr
gæjiar til þess að skirýðas't úlpum
eðia frökkum, skiruppu bak við hús
og söiutjöild til þess að stejálfia svo-
lítJð. U,ngmieyjiar, sem fyrr liefðiu
látið djúpfrystia sig en klæða'st
eúns púkó flíkum ag sokteabuxum
yfiúr siuimiairtmánu'ði'nia, sköntuiðu
mie'ð fiaguirbláa fótlieggi og ríg-
hóldu sér í bainidl'eggi sianifylgdar
SLinmuir, k'arlky-nis eða kvenkyns.
Ininii í Laugairdail geingiu létit-
klædd b'arniaisteólabörin um le’itevöll-
imn í steápúegum röðum, eins og
herfylking, liðþjálfar þeirra út frá
þeám. Og eí’tir steip'unum lliðþjálf-
anria dreifðmst þiaiu um svæðið,
tóku a@ sveitfla sér, hoppa og
hlaiupa, yfir aið sjá eins o-g bylgj-
«'ndi koirnakur. Umihveirfiis lesik-
vangiinin' stóð hópur hriaiustria
íþrótíbaiaðdáeindia og lét kiuldann
ekkerí á sig fá, blés í teauin og
s'nýtlti sér. Uingir svemiar gengiu
mie'ðai lýðsins og viiidu seljia hoai-
um ís og a'ninað hriaiustmeti.
Hvass er hann og kaldur
Um lcvöldið siafnaðist múgur
mainlns siama'n á Arr.arhóli, eni miun
dræm'air og minna en áður hatfðl
viérilð. Þair via-r eteteii út af eiús kiaiLt
o-g víðiai amnars staðar, því að leilk-
metnin höfðu var af hólnum, ein ledk
ir sneiriu ásjónium símum til veðurs
og voru ygl'dir á svip. Frá sýningar
p-aiEúmum viar útvairpaið um ailllt
Laindið og hátaiað um næstia ná-
grenmii Annarhólis. Kárii viindúr
þóttist hafa' variið afsteíptur á þjóð-
hátíðuim undanfairrjð, svo stór sem
ha'nn þó eir í íslienzteiu þjóðlífi, en
nú steyldi bainn tateia völdin atf hin-
I um háu ÍS'lieindiingtuTn. Sveif harnm
yfiir völtnunium og hvein og söing
i hlj óðniemana, svo alð enginn mátti
hainin. yfi'rgnæfa að gagni u'tan Páll
ísólfsson. Skeyt'td hainn emgu um
vúnd eðia aðiriar höíuð'steepnur, stóð
kieiteiur og stjórniaði þjóðteórnium.
Tilteyinnti bainn hátlt og snjiallt, að
r.ú steyl'du aillir ísliemdún'gar syngja.
Laa hainin hátit og snjiall'lt upp textia
að sö'ngilc'guinum, svo 'að aill'rr gætu
nuimið og s'ungi® með. Ei'nstatea
heiðairllsgair sálir meðal ísliendinga
á hó'inium hófu niú aiugfflt sitit til
himúns og tóte'u að teyrja atf hjacnt-
ans lyslt — eiins og Páll hafði fyrir-
sterpalð. En svo >er háittað á islamd-i,
að opnii éiinhveir silnn munn í þvi
steyni áð syngja, þegar alfflr ei'ga
að syingjia, snýr afflur mannfjöld-
(Framhald á 8. sR5u)
Hormónar hér — þar
Lækniavísindin þytejast geta Ml-
ynt — 'eúnls og inarg>ai skölóttia
hatfa reinnt gr-un í sjálfir —- a-ð
erfðaie'igMeiiiar eru ansi veiga-
mite'Mi’. Einnig þarf viss hormóma-
framileilðsla að vera í fuHkominu
■laigi, og er í því sambaindi full-
s'amnað, að geMingar missa aldrei
hánið.
Húðsjúted'ómiafræðingur í Kaup-
meinniaihöfn', sem spurður var um
það, hvort skiallii væri táten um
miikið k'arlmannsþrek, svaraði:
„Þiað er eteki n-ema eðlil'egt, að
skö'llóttir huiggi sig við það, en það
er ekki sainmiaið fremur en anniað.
Það eir öruggt, að kynhormóimar
hairlmannsims hsatfa viss áhrif á hár-
vöxtinn. T. d. batfa' verið gerðar
t.ilraunir með spraiutur, sem drógu
úr ho'rmónatframleiðsílju'n'ni, og við
það þvairr háxvöxturinn.
Hár=heimskur
Nokkrir laimerístei'r vísimdam'emm
hafa bent á, að sfcalli er algengaaú
meiðall betur gefimna og gáfaðlra
én þeirra, sem utar sitanda á gáfna
sviilðáimu. Ein aflidrei hafa v-erið haldn
ar s'kýrsílu'r yfiir það, hvort gáfnia-
far mialnma stamdi í öfiugu hlutfialli
við hárafjölda'nin á höfðl þeirra
(Við tölium eteki um hársprettu
Alberts Eiinstein). _____
Á Howaird hásteólianum
'ameríste'a hefir verið reynt að
fnnina út, hvort stoemgd höfuðhúð
igeti firaimteaflfljað steia'lflja' með því að
skoma upp apia og streingja sfciminiið
á höfðli þectfana. Þeir ur&u sfcöllótt-
ir. Þetta gæti ef tiil viffl þýtt, að
nudd, sem heltíiur höfivðleð'nilniu
laiusu og víðu, geti ikomið i veg
fyrir sibalia, eðia minnsta kosti ver-
ið góð vörm 'gegn hárlosi, em í
lækinlis'fræðibóbum stendur, að
hæpið sé að meilkn'a m>eð því, að
nudd gemi moikteurin skapað'ami h'llut
tifl. bóta imjóti stoailfla.
Ameríka orðlaus?
Ame'ríski húðsérfræðimgiuxiimn
Dorsey s'egijir þrömga hatta skiaö-
iega, því að sviitaleðrið hcindri éðffl-
lega blóðrás. Em komur hafa etek-
ert 'síðiur þröngia haitta .....??
Imina'n ameristea lækmiasiambamids-
ins hefitr s.érfræð:!ngamétfnd neymt
afflar hugsamfl'egiair aðfierðúr til þess
að hindra sfcalfla eða íæna þeiim
háiri'ð aí’tiur, sem það batfa misst.
AJilt te'emiur fyrár ektei. Að vísu
Fom hár í nofckrum tilfel'lum, ein
aiðie'i'ms ló sem á bannshöM. Og
etefci vair þa*ð til £egurð'airau'ba, þar
■sem etelkii var hægt að koma auga
á það nema með náiinmi r'aimnsótem.
Nýtt, hvítt hár . . .
Þó að útliitið fyiriir steöITótitá sé
þainniig efcki séríega glæsiilegt, fá
steöllóttir stundium batia, og oftasit
er það máttúram sjálf, seim sér fyr-
k því, t. d. þegar um há'iflios vegna
hitasóttar er að ræða.
Oftast þegar um hárlos vegnia
sjúkdómia er að ræða, kemur svo-
nefindur blettsfcal'li. Þar vex síðam
nýtt hár, ljást eða afliveg hvítt, sem
smá'tt og smátt fær upprunialegaií
llcit. Ei’nin þeiirra, sem svo er áistatt
um segir svo firá:
„Ég viar steö'll'ót'tar í 8—9 ár.
Hafiði tuingl með döteikum hrimg
utarn um. Svo fór að vaxa hvítt
hár upp úr tun'gHiinu. Það var svo-
lítið 'eimfcemmrilieigt áKtuim, hvítt hár
með döfckum lcreinsi, en smám siarn-
ain varð aifflit hviitit“. — Þessi maður
leöteffi ai'dr-eii lætemis vegnia hár-
nœsóslms. í d-ag hefiir hamm þyfckt,
h'vitt hár.
Hljómsveitirnar urSu að taka á honum stóra sínum, og spila sér til hita.
KK-sextettsins ásamt Guðmundi Jónssyni á Lækjartorgi. — Reykt i hiéi.