Tíminn - 09.07.1959, Page 9

T í M 1 N N, flmmhidaglnn 0. júlí 1959.
MARY ROBERTS RINEHART:
~-JtuaröLíi
lijúhrunarLona
1
o
O
11
11
í >
23
— Húshornið.
Og það var áreiðanlega eitt
hvað til í því, sem hún var
að segja, eins og við sáum,
þegar við aðgættum hana nán
ar. Hún var flumbruð á hnénu,
og hafði greiniíega fengið
talsvert höfuðhögg. Glénn
spurði einskis frekar. Hann
þaut út um aðaldyrnar og
skildi Plorence eftir, en hún
góndi aftur á mig.
— Þú beittir mig óþverra-
bragði, sagði hún. i
— Það lífgaði þig við.
— Það hálf drap mig.
Það var nógu stórt sann-
leikskorn í því til þess að
reka mig frekar skömmustu-
lega upp stigann til að sækja
sáraumbúðir og plástur. Eg
var enn að búa um hnéð á
henni, og hún að gera úlfalda
úr mýflugunni, þegar Glenn
kom aftur, en þá hélt hún
áfram sögu sinni.
Hún hafði lagt af stað út
aö; bílnum, en þá hafði hún
skyndilega tekið þá ákvörð-
un að ganga kringum húsið
til að virða fyrir sér staðinn,
eins og hún nefndi það' svo
virðulega. Alla ævi sína hafði
hún heyrt bústað Mitchell-
fjölskyldunnar rómaðan, en
nú var hún þar loksins innan
garðs.
— Eg sagði Mac að bíða,
sagði hún. Mac hlaut að vera
bilstjóri Glenns — og sagði
honum, að ég ætlaöi að ganga
kringum húsið. En þegar ég
fór fyrir húshornið að bak-
hliðinni, réðist þessi náungi
á mig. Og hann hafði engar
vendingar með það. Sló mig
bara niður, og hljóp svo sem
fætur toguðu yfir mig og á
brott. Þið getið spurt Mac.
Hann heyrði hann hlaupa.
Þetta atvik gat vel skipt
miklu máli, en eins víst var,
að það gerði þaö ekki. Það
va.r samt aldrei að vita.
Við losnuðum loks við stúlk
una, sem hástöfum kailaði
á Mac til aö bera sig út í bíl-
inn, og þegar þangað var kom
ið, hné hún niöur, svo að
Glenn varð að hjálpa henni.
En þetta var það eina, sem
gerðist um nóttina. Þegar
læknirinn kom klukkan tvö,
brást hann viö sögunni, eins
og hans var von og visa.
Þetta hefur verið einhver
bílstjóri á leiðinni heim til
sín, síðbúinn, en liefur geng-
ið húsalóðirnar sér til tilbreyt
ingar, sennilega hefur hann
orðið enn hræddari en stúlk-
an.
Mér varð ljóst, eftir að lög
fræðingurinn var farinn, að
lækninum fannst þetta allt
saman heimskulegt.
— En ég er reiöubúinn aö
gera minn hluta, sagði hann.
— Eg er svefnlej'sinu vanur.
En hvern f j andann halda þeir
Glenn og Hugo að einhver
vilji sækja í þetta hús? Ein-
hver, sem vill stela gömlum
húsgögnum, eða hvað?
Eftir þetta fór hann að
koma sér þægilega fyrir í
gamla. sófanum í forstofunni
til þess að geta sofið I ró um
nóttina. Eg heyrði háar hrot-
ur í honum, þegar ég var
lögzt til síðbúinnar hvildar í
litla rúmið mitt við fótagaml
inn á stóra valhnoturúminu.
Loksins sofnaði ég sjálf líka.
Eg hafði ríka þörf fyrir svefn
þessa nótt, og ég fékk hann
líka.
10. kali.
Uggvelcjandi yfirheyrsla.
Það, sem nú hefur verið frá
sagt, gerðist á miðvikudags-
kvöldi. Eg vaknaði snemma
næsta morgun og lá í sófan-!
um mínum, hugsandi um dag
balðið og kenningu lögreglu-
foringjans í sambandi við það.
Mér virtist, að það væri vel
hægt að koma morði þannig
fyrir, að þaö liti út eins og
sjálfsmorö, en ekki aðeins að
hægt væri að fremja sjálfs-
morð, sem liktist morði, en í
fyrrnefnda tilfellinu hlaut
dagblaðið að hafa gríðarmikla
þýðingu. Setjum svo, að morð
ákæra kæmi fram, til dæmis
á hendur Hugo? Hvað væri þá
einfaidara fyrir Hugo en að
taka fram þetta blað og sýna
þannig fram á, að Herbert
hefði sjálfur ráðið sér bana,
er hefði vandlega gætt þess,
að fara þannig að, að svo liti
út sem um morð væri aö ræða
eöa slysaskot.
f því tilfelli var ólíklegt, að
blaðið hefði verið eyðilagt.
Það var sennilega vandlega
falið, líklegast í bókaherberg-
inu, þar sem ég hafði ekki
fundið það, — eða enn betra
— í íbúðinni, þar sem Hugo
og María bjuggu saman sínu
þögla lífi.
Klukkan sjö heyrði ég, að
Stewart læknir var kominn á
stjá í forstofunni neðan und-
ir. Þar var gamaldags þvotta
skál úr marmara undir stig-
anum, og ég heyrði hann vera
aö þvo sér þar. Skömmu síðar
heyrði ég hann fara út og sá
út um glugga, að hann gekk
í kring um húsið. Greinilega
hafði hann ekki komið auga
á neitt grunsamlegt á þeirri
íerð sinni, því að þegar hann
var búinn aö fá sér kaffisopa,
kom hann að vitja Júlíu og
talaði þá viö mig um þetta
allt saman með hinni mestu
fyrirlitningu.
— Eg hugsa, að þetta hafi
alls enginn verið í gærkvöldi,
sagði hann. — Eg ímynda
mér, að stúlkan, hvað heitir
hún nú aftur? — hafi hrasað
um eitthvað, og hafi síðan
soðið saman söguna handa
Glenn. Það vekur á henni at-
hygli. Og Glenn er ókvæntur
maöur.
! Skömmu eftir þetta fór
hann burt og ég fór niöur í
| morgunverð. Eg fór allt í einu
að virða Hugo fyrir mér með
1 gremju, sem ég gat ekki ráðið
við. Hvers konar háttalag var
þetta eiginlega. Hann bar
fyrir mig kaffibollann stöð-
| ugri hendi, bar inn fleskið,
' og jafnvel blaðið, þar sem
! stóð í fyrirsögn: Úrskurður i
Wynne-málinu — slysaskot,
og var allt að því glaðlegur
á svipinn. Eg skildi ekki þessa
framkomu. Eg reyndi að horf
ast 1 augu við hann, en
fannst hann líta undan.
— Svo að það er búið að
ráöa þessu til lykta, Hugo.
—• Allt til lykta leitt, ung-
frú. Eða það sýnist mér.
En þótt Hugo sýndist sæmi
lega hress við fyrstu sýn, var
hann þó þögull og þjakaður, j
ef betur var að gáð. Þegar ég
kom inn í eldhúsið að sækja j
matinn handa gömlu kon-1
unni, ríkti þar alger þögn, og'
María var ennþá fýluleg og
horfði í gaupnir sér.
En hvað í ósköpunum var
það sem María vissi, og Júlía
líka? Því að þegar hér var
komið, var ég með sjálfri mér
handviss um, að þau hefðu
einhverja þungbæra vitneskju
á samvizkunni. Hvers vegna
var María að skrifa það, sem
hún þurfti aö tjá gömiu kon-
unni, og brenna síðan snepl-
ana. Hvers vegna var henni
illa við návist Glenns í gær-
kvöldi?
Eg hef síðan legið vakandi
á nóttunni og velt því fyrir
mér, hvort Júlía hafi nokkru
sinni fundið, að ég grunaði
hana um einhvers konar til-
stuðlan til þessa glæps, og
hugsað um, hvert gjald hún
varð að inna af hendi til að
fullvissa sig um að ég teldi
sig saklausa. Vesalings gamla
Júlía Mitchell, sem lét bug-
ast á andartaki freistingarinn
ar, og greiddi sjálfri sér rot-
höggið, eins og lögreglufor-
inginn orðaði’ það. Eg var
ánægð, aö hún skyldi aldrei
vita af þvi sjálf. Og mér er
einnig ljúft að minnast þess,
að þótt ég hafi stundum verið
heldur kuldaleg, er ég var að
hjúkra henni, þá gerði ég að
minnsta kosti skyldu rnína, og
jafnvei heldur meira, vona ég.
Þeir jarðsettu Herbert þenn
an fimmtudagsmorgun. Eg
komst að því síðar, að við-
staddir voru nokkrir gamlir
vinir fjölskyldunnar, og gífur
iegur fjöldi óviðkomandi
fólks. Að minnsta kosti ein
manneskja kom í einlægri
sorg, og án þess að hirða hið
minnsta um afleiðingarnar,
Pála Brent. Hugo fór ekki.
Klukkan tíu birtist María í
dyrunum á herbergi Júlíu,
klædd svörtum fötum, sem
viss manngerð á eingöngu til
að nota við slík tækifæri, og
hrópaði í eyra gömlu kon-
unni: — Eg ætla að fara
Júlía.
— Þakka þér fyrir, María.
Meira var það ekki. Um há-
degið hringdi lögregluforing-
inn til mín og sagöist ætla að
tala við Pálu Brent síðdegis.
Hann vildi gjarna, að ég gæti
verið viðlátin.
I — Þú ættir að koma niður
eftir og gefa gaum að því,
sem hún segir, sagði hann. —
Athuga, hvort hún breytir
nokkru. Hún er að vísu öll í
uppnámi núna, en hún verður
orðin góð, þegar þú kemur
niður eftir.
Eg litaðist um, en Hugo var
í eldhúsinu, og María var enn
ekki komin heim aftur. Eg
lækkaði róminn.
— Þú hefðir átt að gefa
henni meíri tíma, éftir þetta
í morgun. Það eru nú liðnir
þrír dagar, sagði hann þykkju
þungur, og lagði tólið á.
Eg var í æstu skapi, þegar
ég gekk aftur upp stigann.
Hvað í ósköpunum meinti
hann með þvi að minnast á
þrjá dagana?
María kom heim skömmu
síðar, og þegar ég kom frá
því að borða hádegismatinn
sá ég, að hún hafði verið að
j Frá Randers Rebslaaeri J
höfum við fyrirliggjandi alla gildleika af fiskilin- j:
um, sísal- og maniláköðlum. p
Afgreiðum einnig beint frá verksmiðju til útgerð- ::
armapna og fyrirtækja um allt land.
Kristján Ó Skagfjörð h.f., H
Tryggvagötu 4, Reykjavík. »
Sími 24120. |
Söltunarstöðin SKOR.
BORGIR h.f.

Výi tlminxL'viU þvttta.vél
ÍVottavéLija. $k±Lar 1
tauinu fallegustu,
M]pegar xiotáb er
-þvofcteckjft.
Síldarstúlkur
.. ... .. A'.-Í.f ,fl
Nokkr-ar síldarstúlkur óskast til Raufarhafnár
strax. Upplýsingar í síma 32800, Rvík og íijá
Kaupfélaginu, Raufarhöfn.